Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Κάποιος στο Τουήτερ με ρώτησε “τι εννοούσε” για τις “μακεδονικές λέξεις” που ανέφερε ο Παύλος Μελάς ότι έμαθε, σε μια επιστολή στη γυναίκα του το 1903.
Ορίστε τι εννοούσε:
Από το 1878 (για να μην πω από το 1870 καλύτερα) ξέσπασε μια τεράστια μακροχρόνια διαμάχη Ελλήνων και Βουλγάρων στη Μακεδονία.
Άλλη εθνότητα δεν υπήρχε στη διαμάχη. Μόνο Έλληνες και Βούλγαροι.
Η διαμάχη ήταν για το αν οι ΧΟ της περιοχής θα συνέχιζαν να ανήκουν στο Πατριαρχείο (Έλληνες) ή αν θα ανήκαν στην Εξαρχία (Βούλγαροι). Ξαναλέω: τρίτη εκδοχή δεν υπήρχε.
Αυτή η διαμάχη γινόταν σε κάθε σπίτι, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χωριό, σε καίει πόλη από το 1878 (αν όχι το 1870) μέχρι το 1913 όταν έληξαν οι Β Βαλκανικοί Πόλεμοι. Θα ξαναπώ ότι άλλος στρατός στην περιοχή δεν πολέμησε. Μόνο Έλληνες και Βούλγαροι. Υπήρξαν βέβαια και οι Σέρβοι που πολέμησαν λίγο βορειότερα. Α! Στρατό δικό τους συγκρότησαν και πολέμησαν μέχρι και οι απειροελάχιστοι Μαυροβούνιοι. Πάντως στρατός “Μακεδόνων” δεν υπήρξε καθόλου.
Μέσα σ’ αυτήν την μακρά διαμάχη, κάποιοι Βούλγαροι είχαν την ιδέα να αποσπάσουν τη Μακεδονία προς όφελος τους (αυτός ήταν ο στόχος) σε δύο φάσεις. Όχι σε μία φάση (“θέλουμε τη Μακεδονία στη Βουλγαρία”), δηλαδή: θέλουμε πρώτα μια Μακεδονία ανεξάρτητη και μετά, με δεύτερο βήμα, θέλουμε τη Μακεδονία στη Βουλγαρία.
Έτσι, υπήρχαν μερικά κείμενα ανθρώπων που δήλωναν “Μακεδόνες” (το 100% των οποίων πολεμούσε για τους Βούλγαρους ανοιχτά όμως).
Το κλίμα αυτό ευνόησε την ελληνική εκδοχή της διαμάχης ως προς ένα μόνο σημείο: μπορούσε η “μακεδονικότητα” να χρησιμοποιηθεί ως φρένο κατά της ένταξης των βουγαροφώνων στην Εξαρχία. Δηλαδή ως φρένο στην Βουλγαροποίηση των βουγαροφώνων και διατήρησή τους στην ελληνική εθνική ταυτότητα.
Έτσι, σε αυτό το καθημερινό επίπεδο μεταξύ των ανθρώπων, οι έχοντες ελληνική εθνική συνείδηση δεν είχαν αντίρρηση να αποκαλούν “Μακεδόνες” (όχι εθνικά) τους βουλγαρόφωνους γείτονές τους, διότι έτσι τους συγκρατούσαν από την βουλγαροποίησή τους.
Την ίδια ακριβώς χρόνια με τον Παύλο Μελά, με ακριβώς αυτά τα πράγματα στο νου, με την έμφαση στην ελληνικότητα της Μακεδονίας (αρχαίας και σύγχρονης) έπεισε ο Μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης τον Κώστα Χρήστου (Καπετάν Κώττας) ότι είναι Έλληνας βουλγαρόφωνος να πολεμήσει για την Ελλάδα χωρίς να ξέρει ούτε μια λέξη ελληνικά. Το ίδιο ασφαλώς και σε πολλούς άλλους. Έτσι, την ώρα που σκοτώνεται ο Καπετάν Κώττας φωνάζει δυνατά “Ζήτω η Ελλάδα” στα βουλγάρικα!
Όλοι αυτοί καταγράφηκαν στην ελληνική, βουλγαρική και Οθωμανική ιστοριογραφία ως “Γραικομάνοι”.×
Πείστηκαν για τη γραικομανία τους, δηλαδή για την ένταξη στην ελληνική εθνική συνείδηση σε καιρούς πολεμικούς, σε αυτό το πλαίσιο που μόλις ανέλυσα.
Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο εντάσσεται και το περιστατικό που αναφέρετε.
Καταλάβατε τώρα;
Εθνικά Μακεδόνες δεν υπάρχουν, ούτε υπήρξαν ποτέ.
Μακεδονική γλώσσα δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ.
Σκοπιανά υπάρχουν, τα οποία κατασκευάστηκαν από τον Τίτο μετά το 1944 με σκοπό να απο-βουλγαροποιηθούν οι βουλγαρόφωνοι της Γιουγκοσλαβίας. Κατασκευάστηκε μια γλώσσα με δανεικά σερβικά δάνεια πάνω στην βουλγάρικη του 1944, ώστε να γίνει μια διακριτή γλώσσα που θα ονομαζόταν “μακεδονική” και θα έπαιρνε τους Βούλγαρους της Γιουγκοσλαβίας να τους κάνει Μακεδόνες ώστε να μην αξιώνει στο μέλλον η Βουλγαρία μειονότητα εντός της.
Έτσι, αυτά τα σκοπιανά που γεννήθηκαν το 1944 δεν σχετίζονται τόσο με τα βουλγάρικα του 1900 (που έμειναν στάσιμα από τότε μέχρι σήμερα).
