Γράφει ο ΣΠΙΝΟΣ Κωνσταντίνος
Η Αμφικτιονία, που για πρώτη φορά δημιουργήθηκε στην αρχαία Ελλάδα, ήταν οργάνωση των πόλεων – κρατών σε ενώσεις, με μέλη από πολλές πόλεις –κράτη, που σκοπό είχε την ειρηνική επίλυση των μεταξύ των προβλημάτων, και την εύρυθμη λειτουργία και την ασφάλεια των μελών της από εξωτερικούς κινδύνους. Ως θεσμός λειτούργησε με κανόνες δικαίου και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πολιτική και κοινωνική ζωή των προγόνων μας. Εκτός των πολιτικών και θρησκευτικών ζητημάτων στα συνέδρια εκδικάζονταν και επιβάλλονταν πρόστιμα για υποθέσεις μεταξύ των μελών.
Η ίδρυση του θεσμού χάνεται στην αχλή του χρόνου. Ο Αμφικτύων γιος του Δευκαλίωνα και της Πύρρας και αδελφός του Έλληνα γενάρχη των Ελλήνων, δημιούργησε την πρώτη Αμφικτιονία. «Η θρυλική καταγωγή του θεσμού έχει οπωσδήποτε βαθύτερη σημασία διότι δι’ αυτού του τρόπου οι αρχαίοι Έλληνες θέλησαν προφανώς να συμβολίσουν την εθνική τους ένωση»..
Η πιο σημαντική ήταν η Δελφική Αμφικτιονία, η οποία ονομαζόταν «το κοινό των Ελλήνων Συνέδριον» και αναπτύχθηκε τον 4ο αιώνα π.Χ. Τα πρώτα μέλη της ήταν οι Θεσσαλοί, οι Βοιωτοί, οι Δωριείς (με κυρίαρχη την Σπάρτη), οι Ίωνες (με κυρίαρχη την Αθήνα), οι Περραιβοί, οι Μάγνητες, οι Λοκροί, οι Οιταίοι, οι Αχαιοί, οι Φωκείς, οι Δόλοπες, και οι Μαλλιείς, όμως με την πάροδο του χρόνου έλαβε πανελλήνιο χαρακτήρα. Κάθε πόλη έστελνε δύο αντιπροσώπους εκ των οποίων ο ένας ονομαζόταν Ιερομνήμων ο δε έτερος Πυλαγόρας. Το συνέδριο συνήρχετο δυο φορές το χρόνο την άνοιξη στους Δελφούς και το Φθινόπωρο στις Θερμοπύλες.
Η Αμφικτιονία συνέτεινε στην δημιουργία φιλικών δεσμών και στην ανάπτυξη του εμπορίου. Με την πάροδο του χρόνου οι σύνεδροι αμφικτίονες απέκτησαν και δικαστική εξουσία και ακολουθώντας πιθανώς τους αρχαίους γραπτούς νόμους, έλυναν τις διαφορές και ρύθμιζαν τις σχέσεις μεταξύ των πόλεων-κρατών του τότε γνωστού κόσμου, που σημαίνει ότι οι Αμφικτιονίες της αρχαίας Ελλάδας θεσπίζοντας τους πρώτους Κανόνες Διεθνούς Δικαίου. Στο Λεξικό της ΣΟΥΔΑΣ αναφέρεται το εξής: «Αμφικτυόνες – αιρετοί εκ πολλών πόλεων δικασταί». Οι δικαστικές αποφάσεις έβγαιναν μέσω των νόμων που ήταν γραμμένοι, όπως γράφει ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς: «Αυτοί ήταν κοινοί νόμοι για όλους και ονομάζονταν αμφικτυονικοί και εξαιτίας αυτών έμεναν φίλοι μεταξύ τους και διαφυλαξαν με έργα παρά με λόγια το ότι ήταν συγγενικές φυλές».
Το συνέδριο της Αμφικτιονίας ήταν ένα υπερκοινοβούλιο (όπως ο ΟΗΕ και το Ευρωκοινοβούλιο) που έπαιρνε αποφάσεις για όλα τα θέματα που απασχολούσαν τα μέλη και είχε δικαίωμα να κηρύττει πόλεμο εναντίον ξένων κρατών, ακόμα και να τιμωρεί με πόλεμο τα μέλη της που δεν συμμορφώνονταν στις αποφάσεις του. Σύμφωνα όμως με τους γραπτούς της νόμους της απαγορευόταν η ολοκληρωτική καταστροφή κράτους μέλους της, να θίγονται τα υδραγωγεία, και να γίνεται προσπάθεια επιλύσεως των διαφορών των διαφόρων εμπολέμων με διαιτησία. Ως εκ τούτου θα μπορούσε να λεχθεί ότι τα μηνύματα του Αμφικτιονικού Συνεδρίου αποτελούν αειφεγγή φάρο πνευματικού προσανατολισμού της ανθρωπότητας και ευελπιστούμε να μας δείχνουν ανά πάσα στιγμή τον πλέον δόκιμο δρόμο πορείας της κοινωνίας μας.
Η ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΓΟΝΟΣ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΔΙΕΝΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ.
Είναι προφανές ότι η ίδρυση και η λειτουργία του Αμφικτιονικού Συνεδρίου αποτελεί την πρώτη οργανωμένη και σοβαρή προσπάθεια ειρηνικής και αναίμακτης διευθέτησης των διαφορών ανάμεσα σε πόλεις-κράτη και λαούς. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της Αμφικτιονίας και των Δελφών ήταν, όπως αναφέρει ο Ξενοφών στο έργο του Ελληνικά, η Ολυμπιακή Εκεχειρία. Δηλαδή, η παύση των εχθροπραξιών κατά την περίοδο που τελούνταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Στα πρότυπα σκοπών και στόχων των Αμφικτιονιών στηρίχθηκαν οι σημερινοί Διεθνείς Οργανισμοί και αναμφισβήτητα η Αμφικτιονία αποτελεί προπομπό (στην ουσία ακριβή αντιγραφή).
- της Διεθνούς Συνεταιριστικής Συμμαχίας που ιδρύθηκε το 1895,
- της Κοινωνίας των Εθνών που ιδρύθηκε το 1919,
- του Ο.Η.Ε που ιδρύθηκε το 1945,
- του ΝΑΤΟ που ιδρύθηκε το 1949 και
- της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ιδρύθηκε το 1957. Υποτίθεται ότι οι Διεθνείς αυτοί Οργανισμοί δημιουργήθηκαν για να παίρνουν δίκαιες και δεσμευτικές αποφάσεις ισότιμα για όλα τα μέλη τους.
ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ (ICA)
Η Διεθνής Συνεταιριστικής Συμμαχίας (International Co-operative Alliance – ICA) ιδρύθηκε στο Λονδίνο το 1895, µε τη συμμετοχή εκπροσώπων των συνεταιριστικών κινημάτων της Αργεντινής, της Αυστραλίας, του Βελγίου, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Δανίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ινδίας, της Ιταλίας, των Κάτω Χωρών, της Ουγγαρίας, της Ρωσίας και της Σερβίας.
Η ICA ασχολείται µε τα γενικότερα κοινωνικά θέματα, που συγκεντρώνουν διεθνές ενδιαφέρον και απασχολούν τη διεθνή κοινότητα. Μεταξύ των θεμάτων αυτών περιλαμβάνονται η προώθηση της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών, η αντιμετώπιση των επικίνδυνων μεταδοτικών ασθενειών, όπως είναι το AIDS και η ηπατίτιδα Β, η αναχαίτιση του φάσματος της πείνας που απειλεί ολόκληρους πληθυσμούς, ιδιαίτερα σε πολλές χώρες του τρίτου κόσμου, η διεθνοποίηση της οικονομίας και οι επιπτώσεις της στο χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων χωρών, η συμβολή στην αντιμετώπιση των συνεπειών εκτάκτων καταστροφικών γεγονότων, όπως ήταν οι σεισμοί που έπληξαν τη Νοτιοανατολική Ασία κ.λ.π.
ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ
Η Κοινωνία των Εθνών (συντομογραφικά Κ.τ.Ε. και στα αγγλικά League of Nations) ήταν Διεθνής Οργανισμός – Σύνδεσμος που ιδρύθηκε το 1920, αμέσως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο Παρίσι. Ιδρύθηκε ως αποτέλεσμα της Συνθήκης των Βερσαλλιών κατόπιν αμερικανικής πρωτοβουλίας και σημείωσε σταθμό στην εξέλιξη των διεθνών σχέσεων, καθώς υπήρξε η πρώτη προσπάθεια για συνεννόηση όλων των κρατών πάνω στα προβλήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα. Στο απόγειό της, μεταξύ 28 Σεπτεμβρίου 1934 και 23 Φεβρουαρίου 1935, είχε 58 χώρες-μέλη.
Οι στόχοι του Συνδέσμου περιλάμβαναν τον αφοπλισμό, την πρόληψη του πολέμου μέσω της συλλογικής ασφάλειας, τη διευθέτηση των διαφορών μεταξύ των χωρών μέσω των διαπραγματεύσεων και της διπλωματίας και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής παγκόσμια. Η φιλοσοφία του, της διπλωματίας, αποτέλεσε θεμελιώδη αλλαγή στη σκέψη σε σχέση με αυτή που επικρατούσε τα προηγούμενα εκατό χρόνια.
Μετά από μια σειρά από αξιοσημείωτες επιτυχίες αλλά και ορισμένες αποτυχίες στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ο Σύνδεσμος τελικά αποδείχθηκε ανίκανος να εμποδίσει την επιθετικότητα των Δυνάμεων του Άξονα κατά τη δεκαετία του 1930. Ο Μπενίτο Μουσολίνι, ηγέτης της Ιταλίας, δήλωσε χαρακτηριστικά ότι «Ο Σύνδεσμος είναι πολύ καλός στο να επιβάλλεται όταν οι σπουργίτες φωνάζουν, αλλά εντελώς αδύνατος όταν κυνηγούν οι αετοί».
Η έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου απέδειξε ότι είχε αποτύχει στον πρωταρχικό σκοπό του, που ήταν η αποφυγή κάθε Παγκόσμιου Πολέμου στο μέλλον.
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ (Ο.Η.Ε)
Ο οργανισμός Ηνωμένων εθνών (ΟΗΕ) όταν από της ιδρύσεώς του 1945 διαδέχθηκε την Κοινωνία των Εθνών και υποτίθεται ότι έκτατε προσπαθεί να αποτρέψει τους πολέμους, να διασφαλίσει την ισότητα, την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία, δημιουργώντας συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής προόδου. Για όλους τους λαούς –μέλη του.
Ο Ο.Η.Ε, γνωστός στην καθομιλουμένη ως Ηνωμένα Έθνη, είναι διεθνής οργανισμός παγκόσμιας εμβέλειας μεταξύ των κρατών του κόσμου του οποίου ο σκοπός είναι η διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας, η ανάπτυξη φιλικών σχέσεων μεταξύ των εθνών, η επίτευξη διεθνούς συνεργασίας για την επίλυση διεθνών προβλημάτων, και το κέντρο εναρμόνισης των ενεργειών των εθνών για την επίτευξη κοινών σκοπών. Είναι ο μεγαλύτερος διεθνής οργανισμός στον κόσμο. Η έδρα του ΟΗΕ βρίσκεται στην πόλη της Νέας Υόρκης και έχει άλλα κεντρικά γραφεία στη Γενεύη, στο Ναϊρόμπι, στη Βιέννη και στη Χάγη (έδρα του Διεθνούς Δικαστηρίου).
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΒΟΡΕΙΟΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥ (Ν.Α.Τ.Ο.)
Ο Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου (αγγλικά: North Atlantic Treaty Organization, NATO, γνωστός και ως Βορειοατλαντική Συμμαχία, είναι στρατιωτική αμυντική συμμαχία 31 χωρών της Δύσης, που έχει σκοπό την ανάπτυξη της συνεργασίας μεταξύ των χωρών-μελών σε διάφορους τομείς (στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, μορφωτικό), την προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων και την αποτροπή της ένοπλης επίθεσης εναντίον κάποιας χώρας-μέλους από άλλες.
ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
Χιλιάδες χρόνια μετά, μια μορφή Αμφικτιονίας, παίρνει σάρκα και οστά στην Ευρώπη. Έγινε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν ήλθε η ώρα να ενταχθεί και η Ελλάδα στην Ε.Ε. τα περισσότερα ελληνικά κόμματα αντέδρασαν δυναμικά. ΕΟΚ και NATO το ίδιο συνδικάτο, ωρύονταν φανατισμένα εθελοτυφλούντες ανθελληνικά. Μας έλεγαν, πως η ένταξή μας στην Ε.Ε. θα σήμαινε τον τάφο των εθνικών και οικονομικών μας συμφερόντων. Πως θα χάναμε την ταυτότητά μας και την παράδοσή μας. Ουδέν ψευδέστερο και αθλιότερο. Ευτυχώς για την Ελλάδα την εποχή εκείνη, βρέθηκε σε καίρια θέση, σώφρων πολιτικός και με την ηγετική του παγκόσμια φυσιογνωμία, μας ενέταξε στην Ε.Ε.
ΠΗΓΕΣ:
Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» Αποστολίδης Θ. Λουκάς «Αμφικτιονία των Στερεοελλαδιτών» Πληροφορίες από Ιστοσελίδα Υπουργείου Εξωτερικών
Λεξικό ΣΟΥΔΑΣ