O Εχθρός του Λαού

Συμφωνώ σε πολλά με τον Μελετόπουλο, αλλά θα απορήσω με την άποψή του για την ηγετική ομάδα του Σαμαρά. Που τα είδε τα δευτερεύονοτα πρόσωπα της οικτρής διακυβέρνησης Καραμανλή; Θα μας τρελλάνει; Ειδικά ως προς την οικονομία, η οποία είναι το ζητούμενο και μάλιστα το κυρίως θέμα ως εκείνο το σημείο, το επιτελείο Σαμαρά αποτελείται από τον γεννημένο το 1973 Σταϊκούρα με αναπληρωτή τον γεννημένο το 1972 Μυταράκη. Αυτοί οι δύο άνθρωποι και κανείς άλλος σχεδιάζουν την οικονομική πρόταση της ΝΔ. Και οι δύο με περγαμηνές, από το εξωτερικό, ο ένας μόνο είναι βουλευτής κι αυτός τα τελευταία 2 χρόνια και γενικώς ήταν παντελώς εκτός της πολιτικής πραγματικότητας όλη την προηγούμενη περίοδο. Σε συνδυασμό με την ηλικία τους, πολλά γίνονται αντιληπτά για τη νέα ηγετική ομάδα που διαμορφώνει ο Σαμαράς στη ΝΔ. Υψηλή θέση στο επιτελείο έχει και ο Λαζαρίδης, ο οποίος επίσης δεν μπορεί να υποτεθεί ότι είχε καμία σχέση με την προηγούμενη ΝΔ, όπως και η Τζότζολα και αρκετοί άλλοι.

Ας βλέπουμε την ουσία και όχι την επιφάνεια. Γιατί ο Μελετόπουλος βλέπει την πραγματικότητα αλλού, αλλά κολάει σ’ αυτό. Αν εννοεί τα διάφορα πόστα της σκιώδους κυβέρνησης, είναι προφανές ότι ο Σαμαράς παρέλαβε την κοινοβουλευτική ομάδα 80 ανθρώπων από τον προηγούμενο. Αυτούς έχει μ’ αυτούς κινείται. Τι να κάνει; Στο χέρι μας είναι στην επόμενη βουλή να μη βρίσκεται ούτε ο ηλιοκαμμένος της Μυκόνου Αρούλης, ούτε το βαρύ πυροβολικό Παυλόπουλος, ούτε άλλοι. Άλλωστε σχεδόν οι πάντες από την προηγούμενη περίοδο έχουν αποχωρήσει έτσι ή αλλιώς. Μπακογιάννη, Βουλγαράκης, Ρουσόπουλος, Σουφλιάς, Αλογοσκούφης και Παπαθανασίου (μια που λέμε για οικονομία), Μειμαράκης (στο Ίδρυμα Καραμανλή), Λιάπης και ένα σωρό άλλοι. Εκτός αυτών όμως δεν πατάνε το πόδι τους στη Συγγρού ούτε οι επιτελείς τους.

Αξιότιμε κ.Μελετόπουλε,

Χρόνια τώρα με πολύ ενδιαφέρον παρακολουθώ άρθρα σας τόσο στο Αντίβαρο και αλλού, και πολλές φορές συμφωνώ μαζί σας. Όμως τα συμπεράσματα της τελευταίας παραγράφου τούτου του άρθρου σας είναι κατά την γνώμη μου από λανθασμένα μέχρι και επικίνδυνα, θέλω δε να πιστεύω ότι οφείλονται μόνο στην προσωπική σας απόρριψη συγκεκριμένων ανθρώπων, και δεν υποκρύπτουν άλλες σκέψεις. Δεν είναι δυνατόν μια περιστασιακή πλειοψηφία που συγκροτήθηκε το 2009 πάνω στην αισχρότερη εξαπάτηση του Ελληνικού Λαού από της εποχής του «Οίκαδε», να καλείται να «δανείσει» τώρα την εξουσία (ποια εξουσία, αλήθεια!!) σε «προσωπικότητες», ερήμην του Λαού, αποποιούμενη ουσιαστικά τις ευθύνες της για την σημερινή κατάσταση, αλλά παραμένοντας στο παρασκήνιο σαν τιμητής-επικυρίαρχος. Σκεφθήκατε τι θα γίνει αν κάποιες από τις «πρόθυμες προσωπικότητες» σε λίγο διάστημα, αρνηθούν να αντλούν πλέον την εξουσία τους από τους βουλευτές που θα τους στηρίζουν/ελέγχουν, ή αν θελήσουν να συγκρουστούν μαζί τους επειδή οι τελευταίοι θα θέλουν να συνεχίσουν τις φαυλότητες τους, ή έστω αν ζητήσουν να παραιτηθούν μόνοι τους αντιλαμβανόμενοι ότι το έργο είναι πέρα από τις δυνάμεις τους; Τότε κατά την γνώμη σας οι σημερινοί βουλευτές θα πρέπει ψάξουν για νέες προσωπικότητες, και μέχρι πότε θα επαναλαμβάνεται αυτή η φαυλότητα; Δεν είναι δυνατόν να ζητάτε να ξαναζήσει ο τόπος την περίοδο ’65-67 από την αρχή.

Πολύ σωστά σεις ο ίδιος στις προηγούμενες παραγράφους του άρθρου σας επικαλείστε τις περιπτώσεις του 1843, του 1909, και του 1922. Και στις τρεις όμως αυτές περιπτώσεις ο Λαός βρέθηκε στο προσκήνιο της Ιστορίας, αναλαμβάνοντας την τύχη του στα δικά του χέρια. Ο Λαός δεν είναι αλάθητος, τουναντίον πολλές φορές παρασύρεται σε επικίνδυνους δρόμους, όμως έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να «σκοντάφτει» μόνος του, και όχι να τον κρατούν πάντα στην κατάψυξη, «μήπως πέσει και χτυπήσει». Πολύ σύντομα θα αρχίσει πάλι να μαζεύεται στην Πλατεία Συντάγματος και στις άλλες πλατείες, αναζητώντας την δική του έκφραση, και διεκδικώντας πίσω την ζωή του. Μακάρι να υπάρξουν εκείνες οι πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες που θα επιτρέψουν την συγκρότηση νέων ρευμάτων και πολιτικών φορέων, που δεν θα κουβαλούν μαζί τους το σάπιο παρελθόν, και θα συγκροτούνται από τίμιους και ικανούς ανθρώπους που να διέπονται από υγιείς πατριωτικές ιδέες. Η εμπειρία μου όμως με έχει διδάξει ότι για τέτοια αποτελέσματα απαιτείται χρόνος και διαρκής προσπάθεια, στοιχεία ανύπαρκτα στην σημερινή καταστροφική συγκυρία. Ας μην ξεχνάμε ότι και στις τρεις περιπτώσεις που αναφερθήκαμε στην αρχή ο Λαός όταν κλήθηκε να δράσει, με το κριτήριο του στηρίχτηκε τους καλύτερους από αυτούς που κάθε στιγμή είχε διαθέσιμους μπροστά του (Καλλέργης-Μακρυγιάννης, Βενιζέλος, Τριανδρία), και δεν περίμενε μέχρι να εμφανιστούν με «παρθενογένεση» άλλες άσπιλες προσωπικότητες.

Εδώ που φτάσαμε σήμερα οι άμεσες Εκλογές δεν είναι πολυτέλεια, αλλά η μοναδική επιτρεπτή θεσμικά και ηθικά πράξη. Όλες οι υπόλοιπες λύσεις («σοφοί», Στρατός, συγκυβέρνηση, «δημοψηφίσματα») είναι κατ’ ουσίαν πολιτειακές εκτροπές, και το μόνο που εξυπηρετούν είναι τα συμφέροντα των ξένων ή τις προσωπικές φιλοδοξίες κάποιων. Αν ΜΕΤΑ τις Εκλογές οι πολιτικές δυνάμεις που θα προκύψουν αποφασίσουν να συγκροτήσουν από κοινού ένα Πανεθνικό Μέτωπο για την Σωτηρία του τόπου από την λεηλασία και την υποδούλωση, αυτό θα είναι ευπρόσδεκτο από τον πολύ Λαό. Αν για την επιτυχία του Μετώπου αυτού κρίνουν ότι πρέπει να καλέσουν και πραγματικά αποδεδειγμένους «σοφούς» της Οικονομίας και της Εξωτερικής Πολιτικής που τυχαίνει να μην εκλέγονται, τότε ακόμα καλύτερα για τον τόπο. Η σημαντικότατη διαφορά της παραπάνω προσέγγισης με αυτό που εσείς ευαγγελίζεστε σήμερα έγγυται στο ότι εκείνη την στιγμή οι νέο-εκλεγμένοι βουλευτές που μόλις θα τους έχει εμπιστευθεί ο Λαός την τύχη του θα προσφέρουν ένα μέρος της εξουσίας τους, με την ελπίδα ότι οι «Χρηστοί» θα μπορέσουν να προσφέρουν περισσότερα στον τόπο. Με τους λακέδες της σημερινής Βουλής που ενδιαφέρονται μόνο για το τομάρι τους, και επιδιώκουν να παραμείνουν όσο περισσότερο μπορούν στην εξουσία για το δικό τους όφελος, απλά κανένα τέτοιο Πανεθνικό Μέτωπο Σωτηρίας του τόπου δεν μπορεί να σταθεί.

Δεν τρέφω αυταπάτες για την ωριμότητα μας σαν πρόσωπα και σαν ομάδες. Όσο και αν με πονάει σαν άνθρωπο να βλέπω τους «ηλιοκαμένους» κηφήνες να μαζεύουν τους πιο πολλούς σταυρούς στην Β’ Αθήνας, δεν μπορώ παρά να αποδέχομαι στην ετυμηγορία των ομοεθνών μου, και να ελπίζω πάντα σε κάποιο θαύμα του τύπου «Γιαννάκου-Κουτσίκου». Σε κάθε περίπτωση οι παραπάνω επιλογές είτε κακές είναι είτε καλές αποτελούν γνήσιες εκφάνσεις της λαϊκής έκφρασης, σε αντίθεση με τις εξυφαινόμενες εκτροπές των διαφόρων μηχανορράφων, που τελικά μπορεί να οδηγήσουν και σε λύσεις τύπου «Παπαδόπουλου ή Κουφοντίνα».