Μετά την φονική έκρηξη στην Ναυτική Βάση Ευάγγελος Φλωράκης, δεν πρέπει πλέον κανείς να αμφιβάλλει για την ανικανότητα και την ανεπάρκεια των κυβερνώντων. Αν και τα έγγραφα που βγήκαν στο φως της δημοσιότητας αποδείκνυαν από την αρχή, ότι την κύρια ευθύνη για το τραγικό συμβάν, την έχει ο Πρόεδρος, αυτός… αρνούμενος να αναλάβει τις ευθύνες του, επέμενε να διορίσει ανεξάρτητο ανακριτή, αναμένοντας προφανώς, ένα αθωωτικό για τον ίδιο, πόρισμα. Κι αυτό… ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι όλες οι προσπάθειες για να απαλλαγεί η Κύπρος από τα μοιραία εμπορευματοκιβώτια, προσέκρουαν στην ίδια απάντηση: «Οι πολιτικοί λόγοι που οδήγησαν στην παραμονή του φορτίου στην Κύπρο, δεν έχουν αλλάξει.»
Ο Πρόεδρος είχε συνειδητά επιλέξει να κωλυσιεργήσει για να μην εφαρμόσει τις εντολές του Συμβουλίου Ασφαλείας και να αγνοήσει τις προσφορές για βοήθεια στον χειρισμό του φορτίου (για να μην τσαντιστούν οι Σύριοι και Ιρανοί “φίλοι” μας). Μετά δε την τραγωδία, και ιδίως μετά το καταπελτικό πόρισμα Πολυβίου, που του καταλογίζει θεσμικές και προσωπικές ευθύνες, παραβαίνοντας κάθε κανόνα πολιτικής ευθιξίας και ηθικής, αρνείται να αναλάβει το μεγάλο μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, παραιτούμενος από την προεδρία. Δεν χρειάζεται να εμβαθύνουμε άλλο γι’ αυτά που όλοι πλέον γνωρίζουν. Μάλλον είναι η πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά που παρατηρείται ένα τέτοιο φαινόμενο. Η ενδελεχής έρευνα και το πόρισμα του ανακριτή (που είχε διορίσει ο ίδιος, δηλώνοντας μάλιστα ότι θα σεβαστεί το οποιοδήποτε αποτέλεσμα) πετάχτηκαν στα σκουπίδια γιατί έχει την ψευδαίσθηση ότι πρέπει να παραμείνει στην καρέκλα γιατί τον… χρειάζεται η Κύπρος. Συνεπώς, δεν είναι τυχαίο που η είδηση της… “ανελαστικότητας” αυτής του κατά τα’ άλλα «Ευέλικτου» Προέδρου μας, έκανε τον γύρο του κόσμου.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη διάσταση του θέματος. Η καταστροφή στο Μαρί είναι δυστυχώς μόνον η κορυφή του παγόβουνου. Μας προκαλεί μεγάλη ανησυχία και ανασφάλεια για το μέλλον, η σκέψη ότι η ίδια κυβέρνηση και ο υπεύθυνος συγκεκριμένα, για την καταστροφή στην Ναυτική Βάση, έχει την τύχη του Κυπριακού Ελληνισμού στα χέρια του, χειριζόμενος (σε πλήρη συσκότιση μάλιστα) το Κυπριακό. Προηγήθηκαν τόσα πολλά, που τεκμηριώνουν πόσο ζημιογόνα είναι αυτή η διακυβέρνηση για τον τόπο. Οι αγανακτισμένοι, θα πρέπει να το έχουν κι αυτό, καλά υπόψη. Μέσα στα τρία χρόνια της διακυβέρνησης του Δημήτρη Χριστόφια τίποτε δεν φαίνεται να έχει μείνει όρθιο. Ενώ ανέβηκαν στην εξουσία ισχυριζόμενοι ότι μπορούν καλύτερα, με τους “αριστοτεχνικούς χειρισμούς” τους, όχι μόνον δεν πέτυχαν σε οτιδήποτε, αλλά “κατάφεραν” να επιφέρουν την κατολίσθηση σε όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της μέχρι πρότινος πανίσχυρης οικονομίας μας. Η έκρηξη στο Μαρί ήταν δυστυχώς η χαριστική βολή και γι’ αυτήν, ενώ ήταν μέχρι σήμερα πυλώνας σταθερότητας, ενισχυτικός της κρατικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Οι κυβερνώντες προσπαθούν τώρα απεγνωσμένα, να κρατηθούν από… το φυσικό αέριο, προβάλλοντας την εν εξελίξει εκμετάλλευση του, σαν δική τους επιτυχία. Είναι όμως ολοφάνερο ότι τρέχουν πίσω από τις εξελίξεις κι ότι οι θετικές εξελίξεις και οι προοπτικές που ανοίγονται, δεν είναι αποτέλεσμα των δικών τους “αριστοτεχνικών χειρισμών” αλλά γίνονται γιατί έτσι συμφέρει σε κάποιους άλλους. Εξάλλου, οι προθέσεις που είχε η κυβέρνηση για να σταματήσει την εξόρυξη για να μην χαλάσει το “κλίμα των συνομιλιών”, είναι καλά γνωστές. Δεν έχουμε λόγους να είμαστε ιδιαίτερα αισιόδοξοι. Φρόντισε άλλωστε να μας προσγειώσει ο Πρόεδρος με την νέα προσφορά του προς τους “αδερφούς τ/κ”, με την οποία τους υπόσχεται οφέλη από την εξόρυξη φυσικού αερίου, ακόμη και πριν από την λύση. Χωρίς να συμβουλευτεί κανέναν, μετέτρεψε το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα του νόμιμου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας να εκμεταλλευτεί τον φυσικό πλούτο που βρίσκεται εντός της Α.Ο.Ζ. της, σε δικοινοτική διαφορά (κι όπως αναμενόταν, η νέα αυτή “προσφορά” ήδη τυγχάνει εκμετάλλευσης από τους Τούρκους).
Κανείς, (ίσως ούτε καν οι εβρισκόμενοι εντός του εσωτερικού πυρήνα του Α.Κ.Ε.Λ.), δεν μπορεί να αμφισβητήσει την δυσμενή θέση στην οποία βρίσκεται η Κύπρος. Πέραν των σημαντικών οικονομικών προβλημάτων, είναι πασιφανές ότι επί ημερών Δημήτρη Χριστόφια χρεοκόπησε η ακολουθούμενη (κι από προηγούμενες κυβερνήσεις) πολιτική του καλού παιδιού (του “μαννού” παιδιού, όπως πολύ εύστοχα την χαρακτήρισε ο πανεπιστημιακός Κώστα Μαυρίδης). Η κοινή αντίληψη που επικρατεί είναι ότι καταρρέει η θεωρία της επιδίωξης “του εφικτού” της εξεύρεσης “λύσης” συνεταιρικού κράτους Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (Δ.Δ.Ο.), παρά τις γνωστές “πρωτοβουλίες” και “προσφορές” του Χριστόφια και παρά τις “χημείες” και τους… “ανέμους αισιοδοξίας”. Εκτός φυσικά κι αν ευδοκιμήσουν οι “άοκνες προσπάθειες ενός ευαίσθητου αλλά αποφασισμένου προέδρου” που πιστεύει ότι επειδή “τον στηρίζουν οι ξένοι” (πόσο γνωρίζουν τα δεδομένα στο Κυπριακό οι ξένοι; όσο γνωρίζουμε εμείς τις λεπτομέρειες π.χ. για το Ιρλανδικό!), κάνει το σωστό και η “λύση” που επιδιώκει είναι δίκαιη και λειτουργική. Για να δηλώνει όμως ότι… «είμαστε πολύ κοντά», σε συμφωνία σε σημαντικά κεφάλαια των συνομιλιών, σημαίνει ότι ο κίνδυνος που διατρέχει η Κύπρος είναι πολύ μεγάλος. Ένας Χριστόφιας που θέλει “πάση θυσία” να εξιλεωθεί υλοποιώντας το “όραμα” του για λύση (αυτή που πιστεύει ως λύση), είναι διπλά επικίνδυνος.
Διερωτόμαστε: Μας ήταν γραφτό να φτάσουμε στην εποχή που εδώ και δεκαετίες περιμέναμε, για να μην μπορέσουμε τελικά να ξεφύγουμε από την μιζέρια μας, επειδή στο πηδάλιο εξακολουθούν να βρίσκονται ανεπαρκείς και εθνικά επικίνδυνοι ηγέτες, ανίκανοι να προσαρμοστούν με τα νέα δεδομένα; Εξηγούμαστε: Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε όταν… τώρα που μας παρουσιάζεται η μοναδική ευκαιρία, (λόγω των αλλαγών στα γεωπολιτικά συμφέροντα), για απεγκλωβισμό από την “πολιτική του μαννού παιδιού”, ο Πρόεδρος και η πλειοψηφία της ηγεσίας επιμένουν στην νομιμοποίηση των κατοχικών δεδομένων, μέσω της επιδίωξης για Δ.Δ.Ο.; Έχουμε λόγους να αισιοδοξούμε όταν ο Πρόεδρος εντάσσει και την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου στις “προσφορές” του προς τους τ/κ;
Φαίνεται δυστυχώς, ότι οι ηγέτες μας ή δεν έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν τα νέα δεδομένα όπως εξελίσσονται ή αρνούνται πεισματικά να προσαρμοστούν με αυτά, πράγμα που εκμηδενίζει τις ελπίδες μας για να δούμε καλύτερες μέρες. Ως Κύπρος και ως Ελληνισμός, πρέπει επειγόντως να αποκτήσουμε ηγεσία που θα αναβαθμίσει τον Ελληνισμό σε σοβαρό παίκτη, στα όσα διαδραματίζονται στην σκακιέρα των διεθνών συμφερόντων, της Ανατολικής Μεσογείου. Ο Ελληνισμός μπορεί και πρέπει να βγει κερδισμένος από την οικονομική (και στρατηγική) εκμετάλλευση του φυσικού αερίου αλλά και από την επιδείνωση στις σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ και τον Δυτικό κόσμο. Η Τουρκία του Ισλαμιστή Ερτογάν επέλεξε να συμπλεύσει με το Ιράν και τους ομόθρησκους της μουσουλμάνους για τους οποίους προσπαθεί να παρουσιάζεται ως ηγέτιδα και προστάτιδα χώρα. Αναπόφευκτα θα έρθει η ρήξη με τους δυτικούς και η διεθνής απομόνωση, η οποία που θα οδηγήσει νομοτελειακά στην κατάρρευση των μεγαλεπήβολων σχεδίων του “Παντουρκισμού” του Νταβούτογλου. «Η Τουρκία υπερέβη τα εσκαμμένα. Κρέμασε το καλάθι της ψηλότερα απ’ ό,τι φτάνει το χέρι της.» Συμφωνώ πλήρως με την διαπίστωση.
Αυτό που πρέπει να κατανοήσουν οι πάντες (και πρώτιστα οι ηγέτες μας) είναι ότι έγινε αυτό που ανέκαθεν ελπίζαμε, όλοι εμείς που συνιστούσαμε μια “πολιτική συντήρησης”, χωρίς λύση του Κυπριακού, αναμένοντας την αλλαγή δεδομένων στα γεωπολιτικά συμφέροντα: Λόγω της ύπαρξης των πλούσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Α.Ο.Ζ. της Κύπρου, τα συμφέροντα των ισχυρών της γης συμβαδίζουν με αυτά της Κύπρου και του Ελληνισμού. Η Τουρκία χάνει το παιγνίδι αφού με τις επιλογές της (το δόγμα Νταβούντογλου για ηγεμονική θέση στην Ανατολική Μεσόγειο, μέσω των… μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες) αυτό που έχει “πετύχει” είναι την διεθνή απομόνωση μέσω πολλαπλών προβλημάτων με όλους τους γείτονες. Επαναλαμβάνουμε: «Η Τουρκία κρέμασε το καλάθι της ψηλότερα απ’ ό,τι φτάνει το χέρι της» και τώρα… πληρώνει το τίμημα (και πρέπει ο Ελληνισμός να το εκμεταλλευτεί αυτό).
Έχει την δυνατότητα ο Ελληνισμός να ανασκουμπωθεί και να επανεμφανιστεί ως υπολογίσιμος “παίκτης” στην Ανατολική Μεσόγειο; Ή θα συνεχίσει να παραπαίει, μη μπορώντας να συνέλθει από την οικονομική κρίση την οποία μεθόδευσαν οι εχθροί του Έθνους; Επιβάλλεται να γίνει από τους ηγέτες του Ελληνισμού μια επανεκτίμηση της κατάστασης, όπως διαμορφώνεται μετά από τις εξελίξεις στον ενεργειακό τομέα, ούτως ώστε να παρθούν οι κατάλληλες αποφάσεις, για να μπορέσει ο Ελληνισμός να ανακάμψει και να επανέρθει δριμύτερος. Σημαντικά βήματα θα ήταν η οριοθέτηση (άμεσα) της Ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (που θα συνορεύει πλέον με αυτήν της Κύπρου), η αναβάθμιση των Ενόπλων δυνάμεων και η αναβίωση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος Ελλάδας-Κύπρου. Τέτοιες κινήσεις στρατηγικής θα εγκαθίδρυαν ένα “Ελληνικό μέτωπο ασφάλειας” που θα ξεκινά από τον ποταμό Έβρο θα περνά από το Αιγαίο και θα καταλήγει στην Κύπρο. Αν αυτές οι σημαντικές κινήσεις στρατηγικής συνοδευτούν με μια αμυντική συμφωνία Ελλάδας- Κύπρου – Ισραήλ τότε η “κυκλωτική κίνηση” (αυτή που ανέκαθεν απεύχονταν οι Τούρκοι) ολοκληρώνεται.
Με τον αναμενόμενο δεύτερο κύκλο αδειοδοτήσεων για εξόρυξη φυσικού αερίου από τα χρυσοφόρα οικόπεδα της Κύπρου (επειδή υπάρχει η ζήτηση κι όχι επειδή το χειρίζεται αριστοτεχνικά ο Χριστόφιας) η Κύπρος αποκτά την ομπρέλα προστασίας που θα της παρέχουν οι μεγάλες δυνάμεις. Η εμβάθυνση της συνεργασίας με την Ρωσία και την Γαλλία σε όλα τα επίπεδα και η ένταξη στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη θα παρείχε μια επιπλέον προστασία αφού θα διασφάλιζε ότι η Κύπρος δεν μένει εκτός του Ευρωπαϊκού Συστήματος Ασφαλείας. Λόγω αυτών των νέων εμπλεκομένων συμφερόντων, μέσω της εύνοιας πλέον των ισχυρών, δημιουργούνται νέες προοπτικές για ισχυροποίηση των ερεισμάτων του Ελληνισμού στην περιοχή και για επανατοποθέτηση του Κυπριακού στη σωστή βάση, που θα οδηγούσε στην απελευθέρωση της Κύπρου από την Τουρκία. Αρκεί να αναλογιστούμε ποια θα ήταν η συμβολή του πανίσχυρου Εβραϊκού λόμπι υπέρ των Ελληνικών συμφερόντων, αν οι προαναφερθείσες κινήσεις στρατηγικής “κλειδώσουν” αυτή την νεοσύστατη συμμαχία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ. Οι πιο πάνω κινήσεις στρατηγικής θα ήταν, κατά την άποψη μας, σωτήριες για τον Ελληνισμό. Ποιοι είναι όμως οι ηγέτες που θα τις υλοποιήσουν; Μας πιάνει η κατάθλιψη όταν σκεπτόμαστε ότι στην Ελλάδα κυβερνά ο Γιώργος Παπαντρέου και στην Κύπρο ο Χριστόφιας.
Είναι σημαντικό να αντιληφθούν όλοι, ότι η νέα κατάσταση πραγμάτων δε θα είναι παροδική. Αυτό είναι ένα δεδομένο, εφόσον τα πλούσια κοιτάσματα είναι κάτι το υπαρκτό κι εφόσον οι μεγάλες δυνάμεις που θα έχουν συμφέροντα στην περιοχή, θεωρείται βέβαιο ότι θα ευνοούν την σταθερότητα και όχι την αστάθεια. Είναι λοιπόν επίσης βέβαιο (ήδη γράφτηκαν κάποια άρθρα στον ξένο τύπο) ότι δεν θα υποστηρίζουν μίαν αμφίβολης βιωσιμότητας λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας στην Κύπρο, η οποία θα έθετε σε κίνδυνο τις επενδύσεις τους των δισεκατομυρίων δολλαρίων. Εκ των πραγμάτων, αλλάζουν άρδην και τα δεδομένα στο Κυπριακό, άρα θα πρέπει να διαμορφωθεί ανάλογα και η στοχοθεσία των ηγετών μας. Με άλλα λόγια, είναι καιρός να ξεπεράσουν την εμμονή τους με την Δ.Δ.Ο. Αν δεν μπορούν, να δώσουν τη θέση τους σε νέους ανθρώπους με νέα μυαλά, χωρίς τις καταστροφικές δεσμεύσεις του παρελθόντος.
Καταλήγοντας, τελικά… διαψεύστηκαν πανηγυρικά όλοι αυτοί οι… “ειδήμονες” που ειρωνεύονταν τις φωνές αντίστασης, τονίζοντας με έμφαση ότι… κανείς δεν ξέρει πού είναι η μικρή Κύπρος, ότι δεν είμαστε ο ομφαλός της γης κ.α. Αποδεικνύεται ότι η Κύπρος είναι σημαντική και ότι μπορεί, παρά το μικρό της μέγεθοςς, με τους κατάλληλους χειρισμούς να πετύχει μεγάλες νίκες (και δη την αποτίναξη της Τουρκικής κατοχής). Η σημερινή ευνοϊκή συγκυρία αυξάνει τις προσδοκίες μας για ένα καλύτερο μέλλον. Για να μπορούμε όμως να ελπίζουμε ότι θα γίνουν τελικά αυτά που πρέπει, ούτως ώστε μέσω μιας λύσης που θα διασφαλίζει πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα, θα επιβιώσει ο Ελληνισμός στην Κύπρο, θα πρέπει να αρπάξουμε τις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται. Η υλοποίηση των προτεινόμενων κινήσεων στρατηγικής, θα μετέτρεπε το Κυπριακό σε ένα “πολιτικό Βιετνάμ” για την Τουρκία. Το κόστος της κατοχής γι’ αυτήν θα ήταν τέτοιο, που θα καθιστούσε την κατοχή ασύμφορη γι’ αυτήν. Η Τουρκία δεν πρόκειται να φύγει από την Κύπρο επειδή θα μας λυπηθεί ή γιατί θα συγκινηθεί από τις “προσφορές” του Ευέλικτου προέδρου μας. Η μόνη γλώσσα που μπορεί την συνετίσει είναι “η γλώσσα της των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων, των συμμαχιών και της αποτρεπτικής ισχύος”. Μόνο με κινήσεις “ματ” στην διεθνή σκακιέρα των γεωπολιτικών συμφερόντων, θα υπήρχε η πιθανότητα να νικηθεί η Τουρκία (χωρίς πόλεμο μάλιστα).
Πιστεύουμε ότι με τόλμη και αποφασιστικότητα θα έρθουν κι οι νίκες που θα καταστήσουν ανέφικτο τον στόχο που έχει η Τουρκία για κηδεμονία της Κύπρου σε πρώτο στάδιο και πλήρη τουρκοποίηση σε δεύτερο. Μόνο με σωστή στρατηγική θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε το υπέρτατο αγαθό, την ελευθερία, την οποία αυτή την στιγμή ονειρευόμαστε, αλλά δεν έχουμε. Η ελπίδα είναι ακόμα ζωντανή, φτάνει να μην την “καταπνίξουν” κάποιοι ανεπαρκείς ηγέτες με “ηττημένα μυαλά” και καταστροφικές επιλογές. Οι πολίτες πρέπει πάντα να βρίσκονται σε εγρήγορση…
Πανίκος Ελευθερίου
Άσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος (20.10.2011)