«ρωμέηκος καβγάς, τούρκικος χαλβάς»

Από τις αρχές Δεκεμβρίου περίπου η χώρα βρίσκεται σε αναβρασμό και ακαταστασία. Φαινόμενα που δεν περιορίζονται μόνον, όπως μέχρι τούδε συνηθίσαμε, στην πρωτεύουσα ή στην συμπρωτεύουσα (λέμε τώρα). Απ’ άκρου εις άκρον, πρώτα οι νέοι, μετά ή άνευ κουκούλας, και τώρα οι αγρότες, πολιορκούν και εκπορθούν την ατείχιστη πολιτεία. Μια οι εκσφενδονιζόμενες «μολότωφ», μια τα «μπλοκαρισμένα τρακτέρια», παραλύουν και απονευρώνουν ένα ήδη ετοιμόρροπο κράτος.

Κάποιοι αντιμετωπίζουν την περιρρέουσα αναρχία και την αποφορά ψοφιμιού που αναδίδει το τυμπανιαίο κρατικό σώμα ως ένδειξη υγείας και ευρωστίας του κοινωνικού σώματος. Κάτι σαν «επαναστατική γυμναστική», εξαγώγιμη, για την οποία οι ξένοι μας θαυμάζουν, η Ελλάς, κατ’ αυτούς, δείχνει το δρόμο και στους λαούς του κόσμου. Άλλοι δεν βλέπουν παρά όχλους εξαγριωμένους, που εκμεταλλεύονται ασύστολα το καθεστώς ατιμωρησίας και «δημοφοβίας» που κυριαρχεί. Ούτε λίγο ούτε πολύ, οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα, μπορεί να καταλύσει κάθε έννομη τάξη, να ρημάξει και να καταστρέψει, αιτιολογώντας τα τρόπαιά της με κάτι αναμασημένα ιδεολογήματα. «Νίκη του σχεδόν τίποτε επί του τελείως κενού», όπως εύστοχα ειπώθηκε.

Οι συνέπειες όμως αυτής της «άλογης» επαναστατικής λογικής είναι δυσμενέστατες για την εικόνα που παρουσιάζει η χώρα εκτός συνόρων. Και δεν αναφέρομαι στους μακράν αλλά στους εγγύς, τους κάλπικους ή γκρίζους γείτονες. Μπορεί κάποιες αριστεροφανείς φυλλάδες της Γαλλίας ή της Γερμανίας να εξέπεμπαν ύμνους για τον ατίθασο λαό, τον αντάξιο των ευκλεών προγόνων του. Το εξ ανατολών όμως θηρίο και η κωμική απόφυσή του, που φυτεύτηκε στα βόρεια σύνορά μας, διαφορετική ανάγνωση των επεισοδίων και της σχεδόν κρατικής διάλυσης, κάνουν. Αλλιώς εκλαμβάνουν τους «ρωμέηκους καβγάδες». («Ρωμέηκος καβγάς, τούρκικος χαλβάς» λέει μια παροιμία).

Ήδη οι προκλήσεις, οι παραβιάσεις, η περιφρόνηση της Τουρκίας κατά της πατρίδας μας έχουν ενταθεί από τον Ιανουάριο και εντεύθεν. Τα ημέτερα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια και οι μέχρι αφασίας ειρηνόφιλοι, τις αποδίδουν στα εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας. Ως συνήθως πήραν γραμμή και μπήκαν στη γραμμή. Και η καταστροφή της Κύπρου το ‘74, στα εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας οφείλεται. Και ο γνωστός εγκληματίας ηθοποιός λόγω εσωτερικών του προβλημάτων δολοφονούσε εν ψυχρώ αιχμαλώτους. (Μισή κουβέντα, έτσι για την τιμή των όπλων δεν ψέλισσε το τετρομαγμένο ΥΠΕΞ. Πόσο επιβεβαιώνεται εκείνο το ευστοχότατο αρχαίο θέσφατο «όστις ετέρους δέδοικεν δούλος ων λέληθεν», όποιος φοβάται τον εχθρό, καταντά «ανεπαισθήτως» δούλος του). Κάποιοι πανηγύριζαν τις ημέρες που οι κουκουλοφόρες ορδές λέρωναν την χώρα. Οι Τούρκοι όμως αντίκριζαν μια ελληνική νεολαία χωρίς ίχνος φιλοπατρίας, συνοχής, πειθαρχίας, νομιμοφροσύνης. Μια εύκολη λεία, μελλοντικοί ριψάσπιδες, ανυπότακτο «μπουλούκι», ανίκανο να υπερασπιστεί, αν χρειαστεί, την εθνική μας αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό και πολλαπλασίασαν τις επιδείξεις ισχύος. (Ο Κολοκοτρώνης έλεγε, μετά την άλωση της Τριπολιτσάς: «εσυνηθίσαμεν να καταφρονούμε τους Τούρκους». Τώρα «εσυνήθισαν» οι Τούρκοι να μας καταφρονούν).

Την ίδια ερμηνεία για τα «επαναστατικά» γεγονότα έδωσε και το σκοπιανό ανθυποκρατίδιο. «Εκτός ορίων οι προκλήσεις», τιτλοφορούσε άρθρο της η εφ. «Έθνος» της 25-1-2009. Ήδη «χαλκεύεται» άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ύψους 30 μ., το οποίο θα στηθεί στο κέντρο των Σκοπίων. Το στοίχημα είναι εάν το άγαλμα θα βλέπει προς Βουλγαρία ή Ελλάδα. Ίσως το εν λόγω «στοίχημα» να κυκλοφορήσει και στα γνωστά παραλίμνια καζίνα, τα οποία ρημάζουν τον νομό Κιλκίς και τους όμορους νομούς. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι ημεδαποί κρετίνοι θα λάβουν μέρος στη λοταρία. (Δίπλα στη λίμνη Δοϊράνη, στην περιοχή των Σκοπίων, υπάρχουν καζίνα που ξεκληρίζουν οικογενειακούς προϋπολογισμούς Ελλήνων… καζινόβιων). Ακόμη, το ανοικτό δημοτικό στάδιο των Σκοπίων μετονομάστηκε σε «αρένα του Φιλίππου». Τα γελοία αυτά φασιστοειδή υποκείμενα, που υποδύονται τους ηγέτες, προχωρούν σε μαζικές μετονομασίες με αρχαία μακεδονικά ονόματα, σπέρνουν αγάλματα, ζητούν από το Ιράκ- άκουσον άκουσον- άδεια για μνημείο στα Γαυγάμηλα. Καταπώς φαίνεται δεν θα διστάσουν οι τσαρλατάνοι ακόμη και σε μπακάλικα, περίπτερα, κοτέτσια και στάβλους να βάλουν ονόματα όπως Κλεοπάτρα, Πτολεμαίος, Κλείτος… Έχουν αποχαλινωθεί πλήρως, βλέποντας το εμφυλιοπολεμικό κλίμα του «αγαθού γίγαντα» των Βαλκανίων. Εδώ παιάνες για την αποτελεσματικότητα των ψευτοεξεγέρσεων, εκεί πλήρης εξεφτελισμός της πατρίδας μας. Και πάλι ιχθυοπρεπώς σιγεί η ηγεσία. Περιμένει να την σώσει η Ευρώπη. Επιμένει σ’ εκείνο το κρανιοκενές αξίωμα «υποστηρίζουμε την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας», επιμένει στην σύνθετη ονομασία. Επιμένει, όπως επιμένουν οι δειλοί και οι άνανδροι, όταν γνωρίζουν πως η επιμονή τους, τους απαλλάσσει από «δύσκολες» καταστάσεις.

Έχω σημειώσει μια ωραία δήλωση του νομπελίστα Ζ. Σαραμάγκου, η οποία βάζει τα γυαλιά στους δικούς μας ευρωλιγούρηδες. Έλεγε: «Για την Ελλάδα υπάρχει μέλλον, αλλά δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτό περνά μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρέπει να το κτίσετε, σαν να μην υπήρχε η Ε.Ε. Είναι ο μόνος τρόπος. Κι αν αποτύχετε η ευθύνη θα είναι δική σας. Γι’ αυτό, ας είστε εσείς Έλληνες και μη σας νοιάζει για την Ευρώπη». Καλά και άγια όλα αυτά, αλλά σε ποιους να τα πεις; Αυτά απαιτούν σοβαρότητα, σύνεση και «ιθαγένεια του τόπου μας». Όμως «πρέπει νομίζω να το πάρω απόφαση μια για πάντα: σοβαρότητα κα πολιτική είναι δύο πράγματα τελείως ξεχωρισμένα» κατά την «απλανή» ρήση του Σεφέρη (στο «Μέρες Δ΄», σελ. 259).

Αυτές τις μέρες έχουμε τις καταλήψεις των εθνικών αρτηριών από τους αγρότες. Η επί ξυρού ακμής εθνική μας οικονομία καταρρακώνεται. Θύματα χρόνια και οι γεωργοί του πολιτικού εμπαιγμού, πλην όμως με την ίδια «κουκουλοφόρο» ασυδοσία και αναισθησία η διεκδίκηση (ή καλύτερα εκδίκηση) των εύλογων αιτημάτων τους. Και συνεχίζεται το τσαλαπάτημα της διεθνούς μας, αν απέμεινε, έστω και ελάχιστη, υπόληψης. Τρίβουν τα χέρια τους οι εχθροί, αποθρασύνονται, δεν μιλάμε πια για προκλήσεις, μιλάμε για επίθεση κατά των εθνικών μας δικαίων. «Ώρα ήδη ημάς εξ ύπνου εγερθήναι». Πρέπει να σταματήσει ο αυτοευνουχισμός μας «μην ειπούν στο στοχασμό τους/ τα ξένα έθνη αληθινά:/ εάν μισούνται αναμεσό τους/ δεν τους πρέπει ελευθεριά». (Ύμνος εις την Ελευθερία).

Τίποτε καλό δεν προοιωνίζεται αυτή η ακαταστασία, κανείς δεν κερδίζει. «Τα μεν κατά των βαρβάρων τρόπαια ύμνους απαιτεί, τα δε κατά των Ελλήνων θρήνους», έλεγε ο Γοργίας. Είμαστε σε λάθος δρόμο, όλως διόλου. Σε δρόμο «όλως διαόλου» όπως θα έλεγε  ο Μακρυγιάννης.

 

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος- Κιλκίς

.