«Είναι ώρα να αγκαλιάσουμε μία
πολιτική ένωση στην Ευρώπη, ώστε να στείλουμε ένα μήνυμα στους κατόχους
ομολόγων ότι οι ηγέτες της Ευρωζώνης είναι αποφασισμένοι να τερματίσουν την
κρίση δημόσιου χρέους … να παραμείνει ανέπαφη η Ευρωζώνη, και με τα 17 κράτη –
μέλη, αλλά αυτό προϋποθέτει μία ριζική αλλαγή της συνολικής μας πολιτικής.
Πιστεύω ότι είναι σημαντικό για αυτούς που αγοράζουν κρατικά ομόλογα: Θα
κάνουμε καθαρό ότι θέλουμε περισσότερη Ευρώπη, βήμα – βήμα. Αυτό σημαίνει ότι η
Ε.Ε. και η Ευρωζώνη συγκεκριμένα, θα αναπτυχθούν ταυτόχρονα … Σε διαφορετική
περίπτωση οι άνθρωποι δεν θα πιστέψουν ότι πράγματι μπορούμε να λύσουμε τα
προβλήματα»
Αυτά αναγγέλθηκαν εκ στόματος Αγγέλας
Μέρκελ στην σύνοδο του Χρηστιανοδημοκρατικού Κόμματος στην Λειψία. Ως συνήθως
αυτό αποτελεί ένα μέρος της αλήθειας. Από την πλευρά μας όμως είναι αναγκαίο να
υπενθυμίσουμε τι άλλο πιθανόν συνεπάγεται η επιπρόσθετη οικονομική και πολιτική
ενοποίηση της Ευρώπης :
1) Αντιφιλελεύθερες Πρακτικές. Κορυφαίο
παράδειγμα ως προς επίρρωση αποτελεί το Ευρω-Σύνταγμα. Οι πολίτες όταν
ερωτήθησαν μέσω δημοψηφίσματος απήντησαν με ένα ισχυρό ΟΧΙ. Θεώρησαν τότε οι
δήθεν οραματιστές της Ευρωπαϊκής Κοινότητος, ως ανώτεροι του λαϊκού αισθήματος,
ότι πάση θυσία η τελευταία πρέπει να αποτελέσει έναν μετα-Ιστορικό φορέα και
μετέφεραν όλες τις διατάξεις του Ευρω-Συντάγματος στη Συνθήκη της
Λισσαβώνας.
2) Περισσότερο Ευρω – Κράτος. Και
φυσικά ό,τι συνεπάγεται μαζί με αυτό, όπως έντονη γραφειοκρατία, ισχυρές
απρόσωπες δομές κατά τις οποίες ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης δεν θα γνωρίζει πού
να αποταθεί, πώς να προσαρμοσθεί και κυρίως δεν γνωρίζει εάν πρέπει να
συναινέσει. Θυμίζει λίγο την κατάσταση στο διήγημα του Φραντς Κάφκα «Η Δίκη»
κατά το οποίο ο Γιόζεφ Κ., ένα απρόσωπο όν δίχως επώνυμο, μπλέκει στα γρανάζια
της γραφειοκρατίας και δικάζεται χωρίς να δύναται σε κανένα σημείο να ελέγξει
ατομικά την εξέλιξη της απόφασης. Το χειρότερο για αυτόν όμως είναι ότι δεν
γνωρίζει εάν έχει πείσει τους δικαστές και απλά προαισθάνεται με τρόμο την
τελική τους μοιραία απόφαση.
3) Τελική Εκχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας.
Εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας είχαμε και πριν την επιτήρηση. Εάν όμως προχωρήσει
περαιτέρω το εγχείρημα του υπερεθνικού οικοδομήματος, αυτό συνεπάγεται την
οριστική υποταγή των Εθνών-Κρατών στις οικονομικές αποφάσεις της ΕΚΤ
ανεξαρτήτως ιδιομορφιών των εθνικών οικονομιών και χάραξη στρατηγικής από την
κεντρική γραφειοκρατία. Η δε εξωτερική πολιτική θα λαμβάνεται πλέον με γνώμονα
τον συσχετισμό του δυισμού αυτού.
4) Υπερεθνικές Πολιτικές Οικογένειες.
Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) έχει ήδη δείξει το δρόμο, προσπαθώντας με ωμό
τρόπο να παρέμβει στα εσωτερικά της Νέας Δημοκρατίας, απειλώντας με έξοδο από
την «οικογένεια» και διακοπή χρηματοδότησης, την στιγμή που ο πρόεδρός της
Αντώνης Σαμαράς ζητούσε το αυτονόητο, δηλαδή την μείωση των φόρων. Ουδένας
λόγος δεν υπάρχει ούτως ώστε να μην εξαχθεί το συμπέρασμα ότι και οι άλλες
υπερεθνικές πολιτικές οικογένειες (Ευρωπαίοι Δημοκράτες, Οικολόγοι κλπ) θα
πράξουν ανάλογα.
5) Αδιάσπαστος Καπιταλισμός. Από την
στιγμή που υπερεθνικοποιούνται οι αποφάσεις για την πολιτική, είναι σχεδόν
νομοτελειακό ότι οι μεγαλύτερες εκ των πολυεθνικών θα συν-διαμορφώνουν την
οικονομική πολιτική. Τα Έθνη – Κράτη με την απωλεσθείσα κυριαρχία τους εντός
ενός Ευρω – Κράτους, συνδέουν άμεσα την προοπτική τους με τις μεγαλύτερες
Ευρωπαϊκές εταιρίες ή με αυτές που το Ευρω – Κράτος θεωρεί στρατηγικά
συμφερότερες και όχι με αυτές που η εντός Έθνους – Κράτους οικονομική ιδιομορφία
επιβάλει. Το εάν αυτό οικονομικά θα εξελιχθεί με «politically correct» Σουηδικό
οικονομικό σχηματισμό ή Αμερικανοποιημένο, μάλλον θα είναι συναρτήσει της
βούλησης και των εξαρτήσεων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των Ευρωπαίων
Δημοκρατών.
6) Η Εθνική Ταυτότητα σε Υπαναχώρηση.
Ίσως εδώ ο πολιτισμικός παράγων να παίξει και τον καθοριστικότερο ρόλο ως
ανεξάρτητη μεταβλητή. Η Εθνική Ταυτότητα επιβιώνει σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια
με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν δείξει, πλειστάκις και
με πάμπολλους τρόπους ότι επ’ ουδενί δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν
την εθνική τους κυριαρχία, ως προέκταση όμως της εθνικής τους ταυτότητος. Σε
προηγούμενο άρθρο μου έχω
προσπαθήσει να καταδείξω το πώς βίαια εγχειρήματα μεταμφιεσμένα σε «πολιτικά
ορθή» ιδεολογία (ιδεολόγημα) όπως αυτό της πολυπολιτισμικότητος οδηγούν τους
λαούς της Ευρώπης σε ακραίες εκλογικά επιλογές. Σε έναν κατακερματισμένο
ταυτοτικά κόσμο, η Εθνική ταυτότητα αποτελεί ανάχωμα αλλά και ανακούφιση στην
συγκρότηση ενιαίων υποκειμένων. Η πιθανή διάσπασή της εκ μέρους της Γερμανίας,
στην ουσία γίνεται ερήμην των Γερμανών πολιτών αφού αυτή την στιγμή δεν είναι
ικανοί να αντιληφθούν ότι και η δική τους εθνική κυριαρχία απειλείται επειδή έχουν
την αίσθηση ότι με αυτές τις κινήσεις αποκαθίσταται ο κόπος τους και η Γερμανία
αναλαμβάνει τα ηνία της Ευρώπης ενώ στην ουσία τα εκχωρεί στο Ευρω – Κράτος,
ούσα η πιο δυνατή οικονομικά να το πράξει! Είναι λοιπόν ιδιαίτερα πιθανόν ότι
τα εκ των άνω βίαια πολιτισμικά επιβαλλόμενα, βίαια θα απαντηθούν στις κάλπες
με ακραίες πολιτικά επιλογές. Ο αστικός
χώρος θα περάσει σοβαρές δοκιμασίες.
Ο Σάρλ Ντε Γκώλ οραματιζόταν την
Ευρώπη των πατρίδων και όχι την Ευρώπη των απάτριδων. Στο ίδιο μήκος κύματος
κινήθηκε ο Κόνραντ Αντενάουερ. Οι επιδιώξεις της σημερινής ηγεσίας της Ευρώπης
όμως σφόδρα απέχουν και εγείρουν πλήθος ερωτηματικών που ως χθες
εχαρακτηρίζοντο … «συνωμοσιολογικά».
Κάποιοι εκ των συνετών (με ομολογουμένως δομημένα ρεαλιστική επιχειρηματολογία),
υπεραμύνονται των άνω εγχειρημάτων της Ευρώπης προβάλλοντας τους «πολιτισμικούς
πολέμους» εν όψει, χαρακτηρίζοντας τον Εξ Ανατολής κόκκινο κίνδυνο ως
μελλοντικά εξαγόμενο τεχνολογικό μεσαίωνα. Όμως εάν η ελευθεριακή Ευρώπη της
Γαλλικής Επαναστάσεως και του Ορθού Λόγου που έδωσε αιματηρές μάχες για Εθνική
ανεξαρτησία έναντι σε καταπιεστικά υπερεθνικά οικοδομήματα καταντήσει ξανά ένα
τέτοιο οικοδόμημα, ποιο θα είναι το δικό της εναλλακτικό πολιτισμικό πρόταγμα;
Σε τι θα διαφέρει από τους άλλους (ή Άλλους) πολιτισμικούς σχηματισμούς; Τούτη
την ώρα ο Άλλος για την Ευρώπη είναι ο ίδιος της ο Εαυτός, το ίδιο το αστικό
δημιούργημα που από θύμα κατήντησε θύτης και με αυτό πρέπει να αναμετρηθεί
δημιουργώντας ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Σε αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο
μορφώματα πολιτικών – τραπεζιτών, έχουν άραγε θέση στο τραπέζι των διεργασιών;
Υ.Γ.: Ο ωμός ρεαλισμός στην πολιτική
ανάλυση κάποιων αρθρογράφων, οι οποίοι κατήγγειλαν επανειλημμένως επιτηδευμένες
προσπάθειες προς την κατεύθυνση της εθνοαποδομήσεως, τώρα δικαιώνεται. Δεν
μπορώ παρά να αναφερθώ στο Αντίβαρο που με τη “συλλογή υπογραφών” για την
απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού το Φθινόπωρο του 2006 προκάλεσε
μία χιονοστιβάδα αντιδράσεων, η οποία οδήγησε στην απόσυρση του εγχειριδίου μετά
από ένα χρόνο».
17 comments
Ὁ ἀρθρογράφος συγχέει τὸ κράτος μὲ τὸ ἔθνος. Σύγχυση ἀσύγγνωστη σὲ Ἕλληνα μὲ στοιχειώδεις γνώσεις ἱστορίας. Τὸ ἔθνος ὑπάρχει ἀνεξαρτήτως κρατικῶν δομῶν. Καὶ ὅσα κρατικὰ καὶ ὑπερκρατικὰ ἀκόμη μορφώματα πολεμοῦν τὰ ἔθνη, τὰ δυναμώνουν. Ὁ κίνδυνος ἔγκειται στὸ νὰ ἐγκαταλείψουμε ἐμεῖς πρώτοι τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὄσια οἰκειοθελῶς. Ὅσο τὰ κρατᾶμε, ὄχι μόνον δὲν κινδυνεύουμε ἀπὸ ξένη ἡγεμονία, ἀλλὰ ἔχουμε πεδίο νὰ ἡγεμονεύσουμε ἐμεῖς. Ὅσο τὰ κρατᾶμε κι ἐμεῖς καὶ τὰ ἄλλα ἔθνη τῆς Εὐρώπης …
Στὰ πρακτικά, δέν βοηθᾶμε τὴν Εὐρώπη ὁμνύοντας στὴν ἑνότητά της καὶ ἀπεμπολῶντας τὴν ἐθνική μας ταυτότητα. Ψευδορκοῦμε καὶ τὴν θάβουμε ! Ἀλλὰ ὄχι καὶ νὰ ἀνάγουμε σὲ ἐθνικὴ ἰδιαιτερότητα τὰ κολλητιλίκια καὶ τὶς ἀργομισθίες. Ἔτσι πείθουμε καὶ τὸν πιὸ καλοπροαίρετο παρατηρητή ὅτι εἴμαστε ἐθνομπαῖχτες.
Κατά αρχήν θα ήθελα να μου επιτραπεί να επισημάνω ότι οι κακοί τρόποι συμπεριφοράς και οι εύκολες κρίσεις θα ήτο καλό να αποφεύγονται, αφού αυτά είναι συστατικά του Νεοέλληνος και όχι ανθρώπου με την φυσική ευγένεια του Έλληνος.
Όσον αφορά την ουσία τώρα, είναι σαφές πως ουδεμία φορά συγχέεται στο άρθρο το Έθνος με το Κράτος. Οι πολιτικοί επιστήμονες μαθαίνουν από το πρώτο έτος φοίτησης την διαφορά αυτή. Για του λόγου το αληθές, αναφέρω τον εθνικό-πολιτισμικό παράγοντα ως ανεξάρτητη μεταβλητή. Το εάν αποτελεί ανεξάρτητη φιλοσοφική κατηγορία είναι μία άλλη μεγάλη συζήτηση.
Περαιτέρω,το Κράτος πάμπολλες φορές έχει παράγει και αναπαράγει την Εθνική Ιδεολογία. Τα Έθνη που δεν είχαν κράτος για πολλά χρόνια, όπως το Εβραϊκό, εάν δεν είχαν ως συνεκτική ενοποιητική μεταβλητή την θρησκεία και τις προεκτάσεις που συνεπάγεται αυτή για τον τρόπο (οργανωμένο) ζωής των ατόμων (καλύτερα υποκειμένων), είναι πολύ πιθανόν ότι δεν θα επιβίωναν.
Είμαι αισιόδοξος, ότι παρά τον φθίνοντα ρόλο που παίζει για τους νέους ανθρώπους η θρησκεία, το Έθνος θα αποτελέσει τον αναγκαίο συντελεστή επιβιώσεως.Είναι απαραίτητο από την άλλη, να υπάρχει περιγραφική ανάλυση της πιθανής κατευθύνσεως της Ευρώπης.
Ρ.Α.ΚΑΛΥΒΙΩΤΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ
Ἐμ ἀφοῦ εἶσθε ἐνήμερος τῆς διαφορᾶς ἔθνους καὶ κράτους, πρὸς τί ἡ διάχυτη ἀνησυχία τοῦ ἄρθρου σας ; Ὅλες οἱ ἐξελίξεις ποὺ περιγράφετε, ἂν λάβουν χώρα, τὸ κράτος θὰ πλήξουν. Τὸ ἔθνος δὲν το πιάνουν διότι αὐτὸ εἶναι ἡ ρίζα, ἐνῶ τὰ πράγματα ποὺ σᾶς ἀνησυχοῦν περιορίζονται σέ μερικὰ φύλλα. Καί δέν εἶναι κάπως ἀντιφατικὸ νὰ ἐμφανίζεσθε «αἰσιόδοξος» στὸ σχόλιό σας ;
Φορτισμένοι ὅροι ὅπως «ὐποταγὴ», «ὠμὴ παρέμβαση», «θύτης καὶ θῦμα» δὲν ἔχουν, συνήθως, θέση σὲ «περιγραφικὴ ἀνάλυση».
Ὅσον ἀφορᾶ τὴν παραγωγὴ ἐθνικῆς ἰδεολογίας ἀπὸ τὸ κράτος, ἡ ἐπίδοση τοῦ κράτους στὸν τομέα αὐτὸν δέν φαίνεται νὰ εἶναι ἰδιαιτέρως ἀποτελεσματική. Δαπανᾶ πολλοὺς πόρους γιὰ πτωχὸ ἀποτέλεσμα. Πολλές φορὲς μάλιστα παράγει ἀθελήτως τὸ ἀντίθετο ἀποτέλεσμα.
Άκρα του τάφου σιωπή βασιλεύει τελευταία στο Αντίβαρο.
Τι έγινε; «Βγάλαμε» Παπαδήμο και τρέξαμε για μπύρες;
Αυτό ήταν που τόσο καιρό περιμέναμε και επιτέλους γυρίσαμε στον καναπέ ανακουφισμένοι;
Εγώ αντιθέτως υποστηρίζω ότι τώρα έχουμε μεγάλο θέμα!
Και για να ρίξω λάδι στη φωτιά, ανοίγοντας και ένα παράθυρο στον έξω κόσμο και μάλιστα αυτόν που αρχίζει να ζεί το ίδιο δράμα, παραπέμπω:
Tutto tranne democrazia
http://www.byoblu.com/post/2011/11/08/Il-Grande-Golpe.aspx
Ή στη μεταφραση που έχει γίνει εδώ:
http://knowdame.wordpress.com/2011/11/12/synarchy/
ή
http://news.kozaninet.gr/?p=23163#ixzz1dltRshti
Το βρίσκω καλό θέμα και για κύρια ανάρτηση κύριε Σταλίδη.
Κανονικά θα πρέπει να προκαλέσει ποικίλλες αντιδράσεις.
Aὐτὸ ποὺ παρατηρεῖ ὁ Ἰταλὸς ἱστολόγος συμβαίνει κάθε ‘μέρα. Ὅταν κάποιος κηρύττει πτώχευση ἢ ἀναγνωρίζεται ἀνίκανος νά διαχειρισθεῖ τὴν ὅποια περιουσία του, ἐπιχειρηματίας ἢ κανονικὸς ἄνθρωπος, παραχωρεῖ τὴν διοίκηση τῶν οἰκονομικῶν του ὑποθέσεων σὲ σύνδικο πτωχεύσεως τὸν ὁποῖο διορίζει ἁρμόδιο δικαστήριο. Αὐτὸς εἶναι ὁ κανόνας σὲ ὅλα τὰ πολιτισμένα κράτη. Φυσικά, ἡ ρύθμιση αὐτὴ εἶναι πολύ πιὸ εὐνοϊκὴ γιὰ τὸν ὀφειλέτη ἀπὸ πολλές πιὸ ἄδικες ποὺ ἔχουν παρατηρηθεῖ ἰστορικῶς στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες. Δὲν ἦταν περίεργο νὰ πωλεῖται κανεὶς δοῦλος, καὶ μαζὶ ἡ οἰκογένειά του, γιὰ νὰ καλύψει τὰ δάνεια πού, γιὰ κακή του τύχη, εἶχε λάβει.
Κάπως διαφορετικὰ εἶναι τὰ πράγματα γιὰ τὰ κράτη. Ἀλλὰ ἡ βασικὴ ἀρχὴ μένει ἡ ἴδια. Διαχειριζόμενα τὶς ὑποθέσεις τους μόνα τους, τὶς ἔφεραν σὲ σημεῖο ποὺ πρέπει κάποιος πιὸ ψύχραιμος καὶ οὐδέτερος νὰ τὶς χειρισθεῖ γιὰ ἕνα διάστημα. Ἀλλιῶς, ὂχι μόνον πέφτουν στὴν ἄβυσσο, ἀλλὰ παρασύρουν καὶ τὰ ὑπόλοιπα κράτη ἐκεῖ.
Πάντως, δὲν θὰ ἦταν κανεὶς ἀπολύτως εἰλικρινὴς, ἂν ἔλεγε ὅτι τὰ κράτη εἶχαν πρὸ τῆς κρίσεως κυριαρχία. Τὶς περισσότερες φορὲς τὰ κράτη ἦταν στὰ χέρια ὀργανωμένων μειοψηφιῶν ποὺ ἐπωφελοῦνταν τῆς γενικευμένης πολυπραγμωσύνης τῆς πλειοψηφίας τῶν πολιτῶν.
Ὅσον ἀφορᾶ τὴν κρίση τῆς δημοκρατίας, οὔτε κι αὐτὴ εἶναι πρωτόγνωρη. Τὸ πρόβλημα εἶχε ἐντοπισθεῖ στὴν ἀρχὴ κιόλας τῆς Ρωμαϊκῆς Πολιτείας καὶ ἐλύετο μὲ κυβέρνηση ἐκτάκτου ἀνάγκης πού διαρκοῦσε ἕξι μῆνες. Ὀνομαζόταν δικτατορία καὶ ποτὲ δὲν δημιούργησε πρόβλημα στὴν Ρωμαϊκὴ Πολιτεία. Ἡ πολιτεία παρήκμασε ὅταν οἱ κατακτήσεις ἔδωσαν στοὺς ὀλίγους ἀφθόνους πόρους, μὲ τοὺς ὁποίους ἐξαγόραζαν τὶς ψήφους τῆς ἐκλογικῆς πελατείας τους. Στὴν χθεσινὴ Ἑλλάδα οἱ πόροι ἦταν δανεικοί καὶ οἱ παροχὲς διορισμοί. Συνεπῶς, ἡ δημοσιονομικὴ ἐξυγίανση μὲ κυβέρνηση ἐκτάκτου ἀνάγκης δὲν εἶναι παράκαμψις τῆς δημοκρατίας, ἀλλὰ ἀπαραίτητο συστατικό γιὰ τὴν σωτηρία της, τὴν πολιτικὴ πρῶτα καὶ τὴν οἰκονομικὴ δευτερευόντως.
ΥΓ Ἂν συνεχισθεῖ ἡ κραυγαλέα κακοδιαχείρισις τῶν τελευταίων ἡμερῶν στὴν Εὐρωζώνη, μὴν παραξενευθεῖτε ἅν χρειασθεῖ νὰ συλληφθοῦν οἱ ὑπεύθυνοι. Τὸ πιθανώτερο εἶναι νὰ κριθεῖ ἀπὸ ψυχιάτρους ὅτι πάσχουν ἀπὸ κατάθλιψη, ἡ ὁποία παραλύει τὴν θέληση γιὰ δράση. Ἐάν, πάλι, οἱ ψυχίατροι τοὺς κρίνουν ἱκανοὺς νὰ περάσουν ἀπὸ δίκη, πιθανώτατα θὰ τοὺς ἀπαγγελθοῦν κατηγορίες γιὰ τρομοκρατία. Διότι λογικὴ ἐξήγηση γιὰ τὴν οἰκονομικὴ πολιτικὴ τῶν νομιζομένων ἰσχυρῶν τῆς Εὐρωζώνης δὲν φαίνεται νὰ βρίσκουν οὔτε οἱ ἐξοχώτεροι οἰκονομολόγοι. Τὸ κυρίαρχο συναίσθημα, ἀκόμη καὶ κυρίως μεταξὺ τῶν πρώην ὑποστηρικτῶν τῆς πολιτικῆς αὐτῆς, εἶναι ἡ φρίκη. Διότι ὄχι μόνον δὲν λαμβάνονται τὰ μέτρα ποὺ ὑποδεικνύει ἡ προηγουμένη πεῖρα τῶν ΗΠΑ καὶ ἡ οἰκονομικὴ θεωρία, ἀλλὰ γίνονται συνεχῶς δηλώσεις στὰ ΜΜΕ στὴν ἀντίθετη κατεύθυνση !
Φαίνεται ἀστεῖο καὶ παράδοξο, ἀλλὰ μὲ τόσα ποὺ ἔχουμε ‘δεῖ κοντεύει νὰ ἀκούεται τραγικὸ καὶ πιθανόν !
Υπάρχουν μερικές σημαντικές παρατηρήσεις όμως που πρέπει να ενσωματωθούν για να μην παραπλανώμεθα.
1) Ο διορισμένος από αρμόδιο δικαστήριο σύνδικος δρα με συγκεκριμένο και εκ των προτέρων γνωστό εις αμφότερα τα μέρη νομικό πλαίσιο. Και είναι τρίτο μέρος, θεωρητικά τουλάχιστον αμερόληπτο, χωρίς δεσμούς με κανέναν εκ των αντιδίκων. Δεν τοποθετείται κάποιος υπάλληλος ή “κολλητός” του ενός. Άρα ιδού ο πρώτος λόγος για τον οποίο οι “κυβερνήσεις τεχνοκρατών” είναι κοροϊδία για τον λαό και προσβολή της νοημοσύνης του!
2) Και πάλι όμως ο παραλληλισμός είναι ατυχής! Στην προηγούμενη περίπτωση αναφερόμαστε σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα που φέρουν ακεραία την ευθύνη συγκεκριμένων πράξεών τους και κρίνονται μόνον κατ’ αυτές. Αυστηρά οικονομικές συνήθως.
Οι όποιες αποφάσεις αφορούν μόνον τους υπευθύνους! Αν πρόκειται για εταιρεία π.χ. υπόλογοι καθίστανται οι ιδιοκτήτες και διαχειριστές της. Δεν ζητάται από του υπαλλήλους της να πληρώσουν τα “σπασμένα”!
Αλλά εδώ δεν μιλάμε ούτε για επιχειρηματίες ούτε για νομικά πρόσωπα. Μιλάμε για κράτη, λαούς, έθνη. Και με πρόσχημα τα “χρέη” που ποτέ δεν ρωτήθηκαν αν θέλουν, που συνήφθησαν ουσιαστικά “εν κρυπτώ” και που είναι αδύνατο να μάθουν αν και τι μερίδιο είχε ο καθένας στην μοιρασιά, είναι σαφές ότι ο λογαριασμός αποστέλλεται στο κατώτερο “υπαλληλικό προσωπικό” τους! Και όχι μόνον αυτό, αλλά μπαίνει έξωθεν χέρι σ’ ολόκληρη τη ζωή, τις σχέσεις, τις συνήθειες τους και τον πολιτισμό τους!
3) Το αν τα κράτη προ της κρίσεως είχαν “κουτσουρεμένη” κυριαρχία δεν συνιστά ούτε νομικό προηγούμενο, ούτε πρότυπο συμπεριφοράς ούτε δικαιολογία για περαιτέρω ή ολικό κουτσούρεμα.
4) Εάν παραλληλίζουμε την δικτατορία της Ρωμαϊκής Πολιτείας με τις κυβερνήσεις “εκτάκτου ανάγκης” των “δημοκρατιών” μας αυτομάτως αναιρείται κάθε έννοια δημοκρατίας (κράτους-δήμου). Παραπέμπει σε αυτό που πράγματι είναι παρά τις ψευδεπίγραφες ονομασίες! Πολίτευμα ΠΑΤΡΙΚΙΩΝ, φεουδαρχικό, αυταρχικό, μιας κλίκας ισχυρών συμφερόντων που κάθε που κινδυνεύει ανασυντάσσεται με αυταρχικότερο τρόπο “για το καλό μας”.
Tutto tranne democrazia δηλαδή!
Και μην δεχθώ αντιπαρατήρηση στο σημείο 2 ότι συνιδιοκτήτης (άρα συνυπεύθυνος)της Ελλάδος είμαι και γώ και η θειά μου και η αναθεματισμένη η πεθερά μου γιατί ψηφίζουμε όποτε μας καλούν, έναν από αυτούς που μας καλούν! Και άρα οφείλω να κάτσω “σούζα”! Γιατί θα γελάσω!
Ὅταν συζητεῖτε σοβαρά, ὅπως στὸ πρὸ-προηγούμενο σχόλιο, λαμβάνετε καὶ σοβαρὲς ἀπαντήσεις.
Πράγματι ὁ σύνδικος δὲν εἶναι ὑπάλληλος, ἀλλὰ δὲν εἶναι καὶ ὁλωσδιόλου ἄσχετος. Καὶ πάλι ὅμως, ὅπως γράφετε, δὲν εἶναι ἀνεξάρτητος παρὰ μόνον στὴν θεωρία. Καί, παρὰ τὸ καλὰ καθωρισμένο νομικὸ πλαίσιο, στὶς ἰδιωτικὲς πτωχεύσεις γίνονται καταχρήσεις παντοῦ καὶ πάντοτε (καὶ ἐκτὸς Ἐλλάδος). Δὲν εἶναι ὡραῖο πρᾶγμα ἡ πτώχευση, ἀκόμα καὶ μὲ κανόνες. Τοὐλάχιστον στὴν περίπτωσή μας, οἱ κανόνες εἶναι σὲ δημοσία θέα.
Δέν νομίζω ὂτι εἶναι ἀδύνατον νὰ μάθουμε ποῦ πῆγαν τὰ δισεκατομμύρια τοῦ δημοσίου χρέους. Οἱ ἐκθέσεις ἐκτελέσεως τῶν κρατικῶν προὐπολογισμῶν περιέχουν ὅλα τὰ στοιχεῖα. Καὶ ἀπὸ τότε ποὺ εἰσήχθη ὁ ΑΦΜ, μποροῦμε νὰ ξέρουμε καὶ τὰ πρόσωπα. Ἄλλο ὅτι εἶναι τόσοι πολλοὶ οἱ ἐπωφεληθέντες ποὺ πάντοτε θὰ ψηφίζουν νὰ μὴν γίνει ὐπολογισμός (καὶ καταλογισμός). Τελείως καθαροὶ εἶναι ὀλίγιστοι. Ἐν πάσει περιπτώσει, δὲν ἔχω συναντήσει κανέναν ποὺ νὰ λέει ὅτι δὲν ἔχει εὐθύνη γιὰ τὸ χρέος καὶ νὰ μὴν δέχεται τὸ ἀντίθετο μετὰ ἀπὸ σύντομη συζήτηση. Ἄλλος λούφαρε στὴν δουλειά του στὸ δημόσιο, ἄλλος δὲν ἔδινε ἀπόδειξη, ἄλλος δὲν ζητοῦσε ἀπόδειξη, ἄλλος ἔκλεβε τὸ ΙΚΑ, ἄλλος ἔχτιζε αὐθαίρετο καὶ δὲν πλήρωνε γιὰ οἰκοδομικὴ ἄδεια, ἄλλος ἐδωροδοκεῖτο, ἄλλος ἐδωροδόκει κλπ.
Ἀλλὰ καὶ στὶς ἰδιωτικὲς πτωχεύσεις, πόσες φορὲς ἐπιβαρύνονται οἱ γνησίως ἀνεύθυνοι ὑπάλληλοι διότι ἡ ἐναπαμένουσα περιουσία δὲν ἐπαρκεῖ γιὰ νὰ πάρουν τὰ δεδουλευμένα ;
Ἀσφαλῶς δὲν μᾶς ἀρέσει ἡ κουτσουρεμένη κυριαρχία. Δὲν βλέπω, ὅμως, κανέναν νὰ θέλει νὰ κάνει τὶς θυσίες (ὄχι λούφα, ὄχι φοροκλοπή, ὄχι εἰσφοροκλοπή, ὄχι συναλλαγή) γιὰ νὰ ἔχει πλήρη κυριαρχία. Φυσικά, ἂν εἴμαστε πρόθυμοι γιὰ τὶς θυσίες αὐτές, δὲν θὰ εἴχαμε ποτὲ φθάσει ἐδῶ ποὺ εἴμαστε τώρα. Αὐτὴν τὴν στιγμμὴ προσπαθοῦμε «δι` ἄλλων μέσων νὰ διασφαλίσωμεν ὅ,τι εἶναι δυνατὸν νὰ διασφαλισθεῖ».
Πολίτευμα πατρικίων πράγματι ἔχουν σχεδὸν ὅλες οἱ δημοκρατικὲς λεγόμενες χῶρες. Ἀλλὰ αὐτὸ συμβαίνει διότι τὰ δημοκρατικά, μὲ τὴν στενὴ ἔννοια τοῦ ὅρου, πολιτεύματα ἔχουν ἀποδειχθεῖ οὐτοπικὰ στὴν θεωρία καὶ ἐπικινδύνως καὶ αὐτοκτονικῶς ἀσταθῆ στὴν πράξη.
Γενικῶς, θὰ παρατηροῦσα ὅτι οἱ θέσεις σας συγκρίνουν μιὰν ἄσχημη πραγματικότητα μὲ μιὰ ἐξωπραγματικῶς καλύτερη θεωρητικὴ κατασκευή. Στὴν περίπτωση τῆς Ἐλλάδος ἡ ἐπιλογή εἶναι, ὅπως συνήθως καὶ στὸν ὑπόλοιπο κόσμο, μεταξὺ τοῦ δυσαρέστου καὶ τοῦ καταστροφικοῦ.
Πέραν των εμβριθών αναλύσεων και των λεπτομερών περιγραφών της πραγματικότητας έρχεται η στιγμή των ΕΠΙΛΟΓΩΝ! Και η σύνταξις με κάποια ακολουθητέα πρακτική.
Η επιλογή λοιπόν, στην περίπτωση της Ελλάδος, “μεταξὺ τοῦ δυσαρέστου καὶ τοῦ καταστροφικοῦ” που προέρχεται από κακό σχεδιασμό και υπαιτιότητα των “Πατρικίων”, με εμμονή στους ιδίους για να προσφέρουν λύσεις, εμένα δεν με αφορά!
Την επιλογή των “δυσαρέστων” ή “καταστροφικών” για τη δική μου ζωή επιμένω να θεωρώ δική μου ευθύνη και αρμοδιότητα! Και κανενός “αφέντη”!
Ακόμα και την θειά μου την αστοιχείωτη και την πεθερά μου την πεισματάρα (σχήμα λόγου βεβαίως!), αφήστε καλύτερα να εκπροσωπήσω εγώ και κανένας τρίτος “σωτήρας”!
Δεν ξέρω αν κινούμαι μεταξύ ουτοπίας και “ἐξωπραγματικῶς καλύτερης θεωρητικὴς κατασκευής”. Καλύτερα να δοκιμάσω πάντως να ορίσω εγώ τη ζωή μου, με ότι πετύχω, παρά να λούζομαι την ομολογούμενη “ἄσχημη πραγματικότητα” που μου επιβάλουν άλλοι!
Εννοείται ότι η προσωπική αναφορά ανάγεται στην συλλογική! Επιζητώ δηλαδή, ΔΗ-ΜΟ-ΚΡΑ-ΤΙΑ!
Ἐφ’ ὅσον πρέπει νὰ συνταχθεῖτε «μὲ κάποια ἀκολουθητέα πρακτική», θὰ σᾶς πρότεινα νὰ ἔχετε μελετήσει τὶς «ἐμβριθεῖς ἀναλύσεις» προηγουμένως. Κοστίζει λιγώτερο ἡ μάθησις διὰ τῆς μελέτης ἀπὸ τὴν μάθηση διὰ τῶν παθημάτων.
Ὅσον ἀφορᾶ τὶς προσωπικές σας ἐπιλογές, οὐδείς ψόγος. Μακάρι νὰ ἐπιβληθεῖτε στὴν δυσάρεστη πραγματικότητα. Ἀλλὰ γιατί ζητᾶτε ἐπιτακτικῶς «δημοκρατία» καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους ; Ἐλεύθερος εἶσθε νὰ τὴν ζητᾶτε, ἀλλὰ ἡ παρατήρηση τῆς πραγματικότητος δείχνει ὅτι λίγοι εἶναι πρόθυμοι γιὰ τὶς θυσίες ποὺ χρειάζονται γιὰ νὰ τὴν ἔχουν.
Κι αλήθεια, σε ποιά χώρα εδραιώθηκε ποτέ αληθινή δημοκρατία;
Σε καμία, και γνωρίζουμε γιατί! Οι “Πατρίκιοι” δεν είναι διατεθειμένοι να επιτρέψουν τέτοιο πράγμα. Και συνασπίζονται διεθνώς για να μην συμβαίνει!
Επίφαση δημοκρατίας πουλάνε, να μην ξεσηκωνόμαστε!
Σχετικές διαφορές “δημοκρατίας” συναντάμε μόνον!
Εκεί λοιπόν που υπάρχει κάπως “περισσότερη”, σε τι ζημίωσαν; Οι λαοί εννοώ και όχι το “φεουδαρχικό” οικονομικό “σύστημα”!
“ἐπικινδύνως καὶ αὐτοκτονικῶς ἀσταθῆ” τα πολιτεύματα ήταν για την ζωή και την μοίρα των πολιτών ή των “αγορών” και των πολυεθνικών;
Η Ιταλία ακόμα και την εποχή των ούτε δίμηνων ατελείωτων κυβερνήσεων των super-λαμογίων Andreotti & Craxi δεν ήταν σ’ αυτό το χάλι! Περιήλθε όταν εγκαταστάθηκε με σταθερότητα ο νεο-φιλελευθερισμός!
“λίγοι εἶναι πρόθυμοι γιὰ τὶς θυσίες ποὺ χρειάζονται γιὰ νὰ τὴν ἔχουν”
Μήπως είναι πρόθυμοι για τις θυσίες για να μήν την έχουν;
Ή αν εν τέλει παραμένουν παντελώς απρόθυμοι η λύση είναι να τους οδηγήσουν οι “αφεντάδες” αναγκαστικώς στο θυσιαστήριο “για το καλό τους”;
Πολύ “ελιτίστικη-κοπαδιάρικη” λογική τι βρίσκω!
Μα επιτέλους σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν μόνον πέντε-έξι ή τριάντα έξι που ξέρουν τι και πως πρέπει να γίνει και όλοι οι υπόλοιποι είναι ζώα;
Τὴν αὐτοκτονικὴ ἀστάθεια τῆς δημοκρατίας τὴν γνωρίζουμε πολὺ πρὶν ὑπάρξουν πολυεθνικές. Καὶ ναί, ἡ δημοκρατία συνυπάρχει μὲ τὶς ἀγορές. Τοὐλάχιστον αὐτὸ μᾶς λέει ὁ Ἡρόδοτος :
Κλειώ, παράγ. 153
«ταῦτα εἰπόντος τοῦ κήρυκος, λέγεται Κῦρον ἐπειρέσθαι τοὺς παρεόντας οἱ Ἑλλήνων τινες ἐόντες ἄνθρωποι Λακεδαιμόνιοι καὶ κόσοι πλῆθος ταῦτα ἑωυτῷ προαγορεύουσι· πυνθανόμενον δέ μιν εἰπεῖν ἄνθρωποι Λακεδαιμόνιοι καὶ κόσοι “οὐκ ἔδεισά κω ἄνδρας τοιούτους, τοῖσι ἐστι χῶρος ἐν μέση τῇ πόλι ἀποδεδεγμένος ἐς τὸν συλλεγόμενοι ἀλλήλους ὀμνύντες ἐξαπατῶσι· τοῖσι, ἢν ἐγὼ ὑγιαίνω, οὐ τὰ Ἰώνων πάθεα ἔσται ἔλλεσχα ἀλλὰ τὰ οἰκήια.” 2 ταῦτα ἐς τοὺς πάντας Ἕλληνας ἀπέῤῥιψε ὁ Κῦρος τὰ ἔπεα, ὅτι ἀγορὰς στησάμενοι ὠνῇ τε καὶ πρήσι χρέωνται· αὐτοὶ γὰρ οἱ Πέρσαι ἀγορῇσι οὐδὲν ἐώθασι χρᾶσθαι, οὐδέ σφι ἐστὶ τὸ παράπαν ἀγορή.»
Συμφωνῶ μαζί σας ὂτι εἶναι ἐξόχως λυπηρὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ πολλοὶ συμπεριφέρονται χειρότερα κι ἀπὸ ζῶα. Πράγματι, ἔπρεπε νὰ εἶχαν ἐξεγερθεῖ κατὰ τῆς διαφθορᾶς, τῶν ἀργομισθιῶν, τῆς φοροκλοπῆς κλπ, καὶ θὰ τοὺς κόστιζε, τελικῶς, λιγώτερο. Εἶναι, ὅμως, γεγονός ὅτι δὲν τὸ ἔκαναν. Μὲ τὸ νὰ αἰθεροβατοῦμε δὲν τὸ ἀναιροῦμε, οὔτε βοηθᾶμε κανέναν. Καὶ δὲν εἶναι ἐλαφρυντικὸ οἱ πολυποίκιλες μέριμνες τοῦ βίου, ἀφοῦ καὶ οἱ πολίτες τῶν ἀρχαίων Ἀθηνῶν, ποὺ εἶχαν δούλους καὶ μετοίκους γιὰ τὶς καθημερινὲς ἐργασίες, πάλι ἀνόητες ἀποφάσεις ἔπαιρναν. Δημοκρατικές πάντως …
1) Πάμε καλά; Να ταυτίζουμε τις αγορές των αρχαίων με τις “αγορές” τύπου Goldman-Sachs, Soros κλπ; Ή και όποιες σημερινές διεθνείς αγορές προϊόντων, όπως του σιταριού, της ενδύσεως, των μηχανημάτων κλπ. με τα χρηματοπιστωτικά “προϊόντα” των τοκογλύφων; Αυτή η σκόπιμη σύγχυση εννοιών, που μας επέβαλε η προπαγάνδα τους, μας κατάντησε έτσι!
2) Συμφωνώ ότι ούτε η δημοκρατία διασφαλίζει από το να μην ληφθούν ανόητες αποφάσεις. Αλλά και κανένα άλλο πολίτευμα! Διασφαλίζει όμως τον άξονα των όποιων αποφάσεων, επειδή αυτές πάντοτε αποσκοπούν στο ίδιον συμφέρον ώστε αυτό να είναι δηλαδή “δήμου”/λαϊκό. Και αποδεχόμαστε να είμαστε υπόλογοι μόνον για δικά μας λάθη! Δεν έχουμε την αφέλεια να νομίζουμε ότι το δικό μας καλό θα το φροντίσουν οι επιβήτορες “αφεντάδες”! Οτιδήποτε “καλό” κάνουν αυτοί θα είναι μόνο για πάρτη τους και σίγουρα κακό για την δική μας!
Στην καλύτερη περίπτωση κάποια ψίχουλα που τους περίσσεψαν ή κρίνονται αναγκαία για να μην ψοφήσουν τα υποζύγια!
Καλό εἶναι νὰ κρύβουμε τὴν ἀμάθειά μας.
Ἠ Ἀθήνα τῶν κλασσικῶν χρόνων ὀφείλει τὴν αἴγλη της στὴν οἰκονομική της ἐπίδοση. Φυσικοὺς πόρους δὲν εἶχε κι ἔτσι ἐπεδίωξε νά γίνει τὸ ἐμπορικό καὶ διαμεσολαβητικὸ κέντρο τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Φυσικά, γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχει αὐτὸ δὲν εἶχε ἐπιβάλλει κανένα περιορισμὸ στὴν ἐπιχειρηματική δράση. Γιὰ τὸ ἠθικὸ ποιὸν τῶν τότε ἐμπορευομένων μαρτυρεῖ εὐγλώττως ὁ Ἡρόδοτος. Δέν φαίνεται νὰ ὑπερεῖχαν σὲ τιμιότητα τῶν σημερινῶν. Συγκριτικῶς, ἡ Ἀθήνα ἦταν τὸ Λονδίνο ἢ ἡ Νέα Ὑόρκη τοῦ τότε κόσμου. Γι’αὐτὸ καὶ προσείλκυε καὶ μποροῦσε νὰ θρέψει τόσους ποιητὰς καὶ στιχοπλόκους καὶ ἄλλους ματαιοσπούδους.
Ἐπαναλαμβάνω ὅτι συμφωνῶ ὅτι εἶναι προτιμώτερο νὰ μεριμνοῦμε γιὰ τὰ κοινὰ οἱ ἴδιοι καὶ νὰ μὴν ἀφήνουμε τὴν μέριμνα αὐτῶν σὲ τρίτους. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἐπιθυμητόν. Δὲν συμβαίνει ὅμως.
Αυτό που καταστρέφεται σήμερα στην Ευρώππη είναι η Φιλελεύθερη Δημοκρατία. Φαρέτρα σε αυτό έχει γίνει ο νεοφιλελεύθερος γκλομπαλισμός.
O νεοφιλελεύθερος γκλομπαλισμός (neoliberal globalism), συνδέει την επέκταση των βασισμένων στην αγορά οικονομικών δομών και αξιών. Από αυτήν την προοπτική, η ουσία της παγκοσμιοποίησης είναι η οικοδόμηση μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, η οποία συνδέεται με τα συμφέροντα υπερεθνικών εταιριών και ουσιαστικά μειώνει την εξουσία του κράτους, ιδιαίτερα την ικανότητα του να μεταμορφώνει την κοινωνική δομή. Η παγκοσμιοποίηση είναι επομένως ο μηχανισμός μέσα από τον οποίο το «τέλος της ιστορίας», με την έννοια του τελικού θριάμβου του φιλελεύθερου καπιταλισμού, πρόκειται να επέλθει.
Ο νεοφιλελεύθερος γκλομπαλισμός έχει υπονομεύσει τη δημοκρατία υπό δύο σημαντικές έννοιες.
Πρώτον, συγκέντρωσε την οικονομική εξουσία, και κατά συνέπεια την πολιτική εξουσία, στα χέρια πολυεθνικών εταιρειών – επιχειρηματικών οργανισμών που παράγουν προϊόντα σε περισσότερες από μία χώρες. Χαρακτηριστικό παραδείγμα είναι η Siemens.
Δεύτερον, είναι γεγονός ότι η δημοκρατία απειλείται από το ότι ο ρυθμός της ευρωπαικής οικονομικής ενοποίησης είναι κατά πολύ υψηλότερος από τον αντίστοιχο της πολιτικής. Ενώ η οικονομική δραστηριότητα δίνει όλο και λιγότερη σημασία στα εθνικά σύνορα, η πολιτική εξακολουθεί να λειτουργεί κατά κανόνα εντός αυτών, με τους υπάρχοντες διεθνείς οργανισμούς να είναι υπερβολικά ανίσχυροι για να ελέγξουν όχι μόνο τον ευρωπαικό αλλά και τον παγκόσμιο καπιταλισμό.
Ρόλο παίζει και η σκληρή μονεταριστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, και η εμμονή της ενάντια σε κάθε μορφή αναδιάρθρωσης χρέους όπως και Η εμμονή της νεοφιλελεύθερης Γερμανίας να τιμωρεί με σκληρή λιτότητα τα μέλη που ήσαν ανυπάκουα, απείθαρχα κλπ. Μια ελλειμματική πολιτική αύξησης των δημοσίων δαπανών θα δημιουργούσε δουλειές για τους ανέργους, αλλά θα έβλαπτε τα συμφέροντα των σημερινών κατόχων ομολόγων.
Πῶς ἐξηγοῦμε, τότε, τὴν ἐπίδοση τῆς Γερμανίας, χώρας ὅπου ὁ «νεοφιλελεύθερος γλομπαλισμὸς» ἔχει προχωρήσει πολύ λιγώτερο ἀπ´ ὅτι στὶς περισσότερες ἄλλες χῶρες, ἀναπτυγμένες οἰκονομικῶς ἢ ἀναπτυσσόμενες ; Ἂν δεχθοῦμε τὴν συλλογιστικὴ τοῦ ἀμέσως προηγουμένου σχολίου, ἡ Γερμανία θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε μείνει πολύ πιὸ πίσω ἀπὸ τὶς χῶρες ὅπου κυριάρχησε ὁ «νεοφιλελεύθερος γκλομπαλισμὸς».
Γιὰ τὴν σχέση οἰκονομικῆς μὲ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία, οἱ παλαιότερες μελέτες ἔχουν ἀπαξιωθεῖ, διότι ἡ μέθοδος πού ἀκολουθοῦσαν ἦταν λανθασμένη. Ἐκεῖνο ποὺ βρίσκουμε πλέον εἶναι ὅτι οἱ πολυεθνικὲς ἐνισχύουν οἰκονομικῶς ἐκείνους ποὺ ἤδη ὑπερέχουν στὴν προτίμηση τῶν ψηφοφόρων.
Ἀσφαλῶς ἡ πολιτικὴ ἑνοποίηση θὰ διευκόλυνε τὴν διαχείριση τῶν παγκοσμίου σημασίας οἰκονομικῶν ζητημάτων. Αὐτὸ λέει ἡ θεωρία. Ὅμως, καὶ σήμερα ὑπάρχουν τὰ έργαλεῖα. Ἐκεῖνο πού δὲν ὑπάρχει εἶναι ἡ ἀνατομικὴ καὶ ἄλλη ἐπάρκεια νὰ τὰ χρησιμοποιήσει ἡ ὑπάρχουσα πολιτικὴ ἡγεσία. Προκαλεῖ ρῖγος τὸ ενδεχόμενο ἡ παρατηρουμένη αὐτὴ ἀνικανότητα νὰ ἀσκεῖ καὶ τυπικῶς παγκόσμιο ἐξουσία.
Ἡ πολιτικὴ τῆς Γερμανίας μόνον εἶναι ἀνεξήγητη. Ὁ μηχανισμὸς τῆς Εὐρωζώνης εἶναι τέτοιος ὥστε τὰ ἄλλα Κράτη-Μέλη ἔχουν συμφέρον νὰ τὴν ἀκολουθοῦν. Διότι ἡ πολιτικὴ αὐτὴ τοῦ ἀποπληθωρισμοῦ καὶ τῆς λιτότητος στὴν ἀλγεβρικῶς πλεονασματικὴ μπορεῖ νὰ τραυματίζει τοὺς ἀπειθάρχους καὶ τοὺς ἀνυπακούους. Τὴν Γερμανία, ὅμως, τὴν καταστρέφει γιὰ τὰ καλά. Αὐτὸ φωνάζουν οἱ ἀγορές ἐδῶ καὶ τρεῖς ἑβδομάδες. Καὶ δὲν εἶναι καθόλου ἀλήθεια ὅτι ἡ πολιτικὴ αὐτὴ συμφέρει τοὺς κατόχους ὁμολόγων. Τοὺς καταστρέφει ἀπολύτως, διότι ἡ πραγματικὴ διασφάλισή τους εἶναι νὰ λειτουργεῖ ἡ πραγματικὴ οἰκονομία. Ἂν δὲν ἔχεις κάτι νὰ ἀγοράσεις μὲ τὰ χρήματά σου, τί νόημα ἔχει νὰ τὰ πάρεις στὸ ἀκέραιο; Τοῦτ’αὐτὸ ἰσχύει γιὰ ὅσους ἐπένδυσαν σὲ χρυσό. Μόνον κάποιοι τυχεροὶ πού ἔχουν ἐπενδύσει σὲ παράγωγα ἴσως βγοῦν κερδισμένοι, ἀλλὰ ἐλάχιστα σέ σχέση μὲ τὴν συνολικὴ ζημία στὴν Γερμανικὴ καὶ τὴν παγκόσμιο οἰκονομία. Ἀκόμα καί ἡ διαφθορὰ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι πίσω ἀπὸ τὴν παροῦσα κακοδιαχείριση, δεδομένου ὅτι ὅποιος μπορεῖ νὰ τὴν ἐπεδίωξε πρέπει νὰ ἔχει κάνει σοβαρὴ μπάζα καὶ νὰ θέλει πλέον τὴν ὁμαλότητα γιὰ νὰ καλυφθοῦν τὰ ἴχνη του. Μόνη λογικὴ ἐξήγηση ποὺ ἀπομένει εἶναι ὅτι οὶ ἀσκοῦντες τὴν οἰκονομικὴ πολιτικὴ στὴν Εὐρωζώνη ἔχουν παραλύσει μὲ τὴν διαπίστωση ὅτι οἱ νομιζόμενοι ἰσχυροὶ εἶναι τὸ περισσότερο εὐάλωτοι ἀπὸ τοὺς νομιζομένους ἀδυνάτους. Καὶ εἶναι κρῖμα διότι τὰ μέσα ὑπάρχουν καὶ ἄφθονα. Ἡ ἠθικὴ δύναμις μόνον λείπει.