Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων
Ο Αντώνης Σαμαράς βρήκε μία έξυπνη και αξιοπρεπή λύση για να ικανοποιηθούν –όπως φαίνεται μέχρι τώρα- οι υπερβολικές απαιτήσεις των δανειστών μας. Όμως καλό είναι να μείνουμε λίγο στον τρόπο αντιμετωπίσεως της Ελλάδος και των πολιτικών κομμάτων μας από την τρόικα και τους Ευρωπαίους εταίρους μας και να αναδείξουμε κάποια απαράδεκτα και συγχρόνως επικίνδυνα σημεία.
Οι εταίροι μας, εάν πράγματι πιστεύουν στη δημοκρατία και στον Κοινοβουλευτισμό, όφειλαν να έχουν δεχθεί ως εγγύηση για την καταβολή της 6ης δόσης την υπερψήφιση της Κυβερνήσεως Παπαδήμου από την Βουλή των Ελλήνων. Στα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα έτσι καταδεικνύεται η απόφαση και η βούληση των κομμάτων και των πολιτικών αρχηγών. Χύθηκε πολύ αίμα και έγιναν μεγάλοι αγώνες σε όλο το γεωγραφικό εύρος της ευρωπαϊκής ηπείρου για να εδραιωθεί ο Κοινοβουλευτισμός. Είναι τουλάχιστον ντροπή να έρχονται σήμερα ορισμένοι υπηρεσιακοί παράγοντες της Ευρ. Ενώσεως και της Κομμισσιόν καθώς και ηγέτες μεγάλων χωρών και να αμφισβητούν την αξία της κοινοβουλευτικής διαδικασίας στην Ελλάδα. Η ψήφος εμπιστοσύνης θα έπρεπε να αρκέσει και μόνον αυτή. Δεν υπήρχε λόγος να ζητούνται ειδικές υπογραφές, έγγραφες δεσμεύσεις και άλλα παρόμοια. Αλλιώς οι ισχυροί της Ευρώπης υπονομεύουν τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Η απαίτηση να υπογράψουν λεπτομερείς δεσμεύσεις οι αρχηγοί των τριών κομμάτων, που στηρίζουν την Κυβέρνηση ειδικού σκοπού του Λουκά Παπαδήμου, αποτελεί πρωτοφανές γεγονός στα χρονικά της παγκόσμιας ιστορίας. Είναι γνωστό από το Συνταγματικό και το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο ότι τα κράτη δεσμεύονται από την υπογραφή των επικεφαλής των Κυβερνήσεων ή των νομίμων αντιπροσώπων τους και όχι από το α ή β κόμμα. Στις διασκέψεις κορυφής της Ευρ. Ενώσεως παρίστανται οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας (π.χ. Γαλλία) ή οι Πρωθυπουργοί αναλόγως του συστήματος διακυβέρνησης της κάθε χώρας. Αυτοί υπογράφουν και η υπογραφή τους δεσμεύει την χώρα τους. Σε πολύ σημαντικές υπογραφές συνθηκών η Ευρώπη ζήτησε μόνο την υπογραφή ενός προσώπου και αυτή ήταν αρκετή, Θυμίζω ότι για την ένταξη της Κύπρου στην ΄Ενωση ήλθε στην Αθήνα και υπέγραψε πανηγυρικά ο αείμνηστος τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος. Η Κύπρος ανελάμβανε με την υπογραφή αυτή και υποχρεώσεις και δεσμεύσεις. Όμως ουδείς σκέφθηκε να απαιτήσει την υπογραφή των αρχηγών των κυπριακών κομμάτων. Αρκούσε η υπογραφή του νομίμου εκπροσώπου του εντασσομένου κράτους. Ακόμη και σε πολύ λεπτές και ευαίσθητες περιπτώσεις, όπως η συνθηκολόγηση ηττημένων χωρών απαιτείται μόνον η υπογραφή του αρχηγού του Κράτους ή του Προέδρου της Κυβερνήσεως. Ουδέποτε εκλήθησαν αρχηγοί κομμάτων να υπογράψουν. Η σημερινή απαίτηση είναι ιστορικά πρωτοφανής, γι’ αυτό μάς πληγώνει και μάς προβληματίζει περισσότερο.
Τίθεται εξ άλλου ζήτημα νομιμότητος αυτών των απαιτήσεων. Βεβαίως όταν μία χώρα δανείζεται αναγκάζεται να κάνει υποχωρήσεις, όμως υποτίθεται ότι η Ευρ. Ένωση είναι χώρος νομιμότητος και όχι αυθαιρεσίας. Ο Προκόπης Παυλόπουλος ως νομικός περισσότερο αλλά και ως πολιτικός έθεσε γραπτώς το ερώτημα: Σε ποιο από τα επίσημα κείμενα της Ευρ. Ενώσεως προβλέπονται αυτές οι αρμοδιότητες του κ. Ρομπάι ή του κ. Γιούνκερ ή του κ. Μπαρόζο; Όπως φαίνεται πουθενά δεν προβλέπονται τέτοιες αρμοδιότητες, δηλαδή να απαιτούν γην και ύδωρ από τους αρχηγούς των κομμάτων των χωρών μελών, να αμφισβητούν την κοινοβουλευτική διαδικασία και να ταπεινώνουν έθνη και .λαούς. Οι πρωτεργάτες του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, της τότε ΕΟΚ, τόνιζαν ότι η προσπάθειά τους βασίζεται στις αρχές του Ευαγγελίου και ότι θα δημιουργήσουν μία Ένωση με αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών –μελών. Αν έτσι εκφράζεται η αλληλεγγύη πολύ φοβούμαι ότι οι νέες γενιές στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλα κράτη που διέρχονται κρίση, θα αναπτύξουν αρνητικά ανακλαστικά έναντι της Ευρ. Ενώσεως και τούτο θα έχει άγνωστες και επικίνδυνες συνέπειες.
Το σημαντικότερο όλων είναι αυτό που ήδη δήλωσε η Ευρωβουλευτής της Ν. Δ. Μαριέττα Γιαννάκου, όπως διάβασα προσφάτως στη «Δημοκρατία». Ότι, δηλαδή, η απαίτηση των εταίρων μας από τον Αντώνη Σαμαρά να υπογράψει με το νι και με το σίγμα ό,τι του υπαγορεύουν μπορεί να προκαλέσει την άνοδο ακραίων εθνικιστικών και αντιδημοκρατικών δυνάμεων στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ας μην ξεχνούμε τη Γερμανία κατά την περίοδο 1918-1933. Η υπερβολικά ταπεινωτική στάση των Γάλλων έναντι των ηττημένων Γερμανών κατά το Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση του 1929 οδήγησε σε ραγδαία άνοδο των ποσοστών του Ναζιστικού Κόμματος. Ο Χίτλερ εκμεταλλεύθηκε δύο συγκυρίες. Την ταπείνωση του εθνικού αισθήματος των Γερμανών με τις συνθήκες ειρήνευσης του 1918 και τα οικονομικά προβλήματα μεγάλης μερίδας Γερμανών. Η ανάμιξη του πληγωμένου εθνικού φιλοτίμου ενός λαού με την οικονομική και κοινωνική καχεξία καλλιεργεί ευνοϊκό έδαφος για την απότομη άνοδο ακραίων δυνάμεων όχι τόσο από αριστερά, όπως πιστεύει ο Γ. Καρατζαφέρης, αλλά κυρίως από τη εξωκοινοβουλευτική Άκρα Δεξιά. Ήδη ορισμένες δημοσκοπήσεις αρχίζουν να δείχνουν αυτές τις τάσεις.
Το αγωνιώδες μήνυμά μας, λοιπόν, προς κάθε Ευρωπαίο ηγέτη και δανειστή είναι: Προσέξτε μην προσβάλλετε περισσότερο την εθνική μας υπερηφάνεια, διότι θα είστε υπεύθυνοι για το αυγό του φιδιού που μπορεί να επωασθεί και να μας εκπλήξει όλους. Αν θέλετε να πιστέψουν τα παιδιά μας ότι η Ευρώπη είναι πράγματι μία όαση δημοκρατίας σεβασθείτε την αξιοπρέπειά μας!
Κ.Χ. 26.11.2011
2 comments
“Είναι γνωστό από το Συνταγματικό και το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο ότι τα κράτη δεσμεύονται από την υπογραφή των επικεφαλής των Κυβερνήσεων ή των νομίμων αντιπροσώπων τους και όχι από το α ή β κόμμα”. Μα, ακριβώς αυτό είναι το ζήτημα, ότι δηλαδή η ηγεσία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας με την ανεκδιήγητη συμπεριφορά της, τις παλινωδίες, τα ψευδή στοιχεία, τις απογραφές και τα μνημόνια “κατόρθωσε” να δημιουργήσει στη διεθνή κοινότητα την εντύπωση ότι δεν είμαστε σοβαρό κράτος με συνέπεια και συνέχεια. Συνεπώς, ας μην απορούμε για την αντιμετώπισή μας ως ιδιότυπου κράτους-υβριδίου. Η απαίτησή τους σίγουρα δεν είναι νόμιμη, σε κάποιο βαθμό όμως είναι δικαιολογημένη.
Αναφορικά με τον φόβο της ανόδου ακραίων δυνάμεων εξαιτίας των υπερβολικών απαιτήσεων των εταίρων μας, ας μου επιτρέψει ο έγκριτος αρθρογράφος να επισημάνω ότι σφάλλει παντελώς στον προσδιορισμό και την επίδραση των απαιτήσεων αυτών. Ο λαός δεν θα καταφύγει στην Άκρα Δεξιά επειδή οι Ευρωπαίοι ζητούν υπογραφές νομιμοφροσύνης από τους αρχηγούς των κομμάτων, οι οποίες και εδόθησαν. Ο λόγος που ωθείται προς αυτή την κατεύθυνση είναι η απελπισία του από την απαράδεκτη απαίτηση των Ευρωπαίων να μετατρέψουν τη χώρα μας σε ξενώνα-αποθήκη της Ευρώπης για όλους του δύστυχους του κόσμου, σε συνδυασμό με την πλήρη αδιαφορία των ελληνικών μετριοπαθών κομμάτων για το μείζον αυτό ζήτημα.
κε Χολέβα, σε ένα κράτος που έχει καταρρεύσει, με σύνορα διάτρητα και φύλακες που έχουν μετατραπεί ακουσίως σε υπαλλήλους εξυπηρέτησης, με ροή εισόδου αγνώστου ταυτότητας και προελεύσεως ατόμων άνω των δέκα χιλιάδων (10.000) μηνιαίως (!!!), που όλοι συνωστίζονται στις υποβαθμισμένες συνοικίες της Αθήνας, δεν είναι τυχαίο ότι ακριβώς σε αυτές τις συνοικίες η Άκρα Δεξιά ανθεί. Αυτά, βέβαια, είναι ψιλά γράμματα για την κα Γιαννάκου και τους αιθεροβάμονες ομοίους τους, αλλά εμείς που πονάμε για την Ελλάδα οφείλουμε να τα αναδεικνύουμε συνεχώς και επίμονα, αντί να επαναλαμβάνουμε ακρίτως τις δικές της ιδεοληψίες ότι δήθεν ο λαός πληγώνεται επειδή ζητήθηκε η υπογραφή του κου Σαμαρά. Αυτό μπορεί να είναι το μείζον πρόβλημα μόνο για εκείνους που έχουν λύσει όλα τα υπόλοιπα. Αλήθεια, το κόμμα της κας Γιαννάκου τι έκανε για να ανακόψει το κύμα λαθρομεταναστών; Αυτό ας αναρωτηθεί πρώτα και μετά να διατυπώνει φόβους και ανησυχίες για την άνοδο της Ακροδεξιάς. Η ίδια και το κόμμα της με την ανυπόφορη εσωστρέφεια και αδυναμία διαμόρφωσης καθαρού λόγου στρώνουν κόκκινο χαλί γι’ αυτές τις δυνάμεις. Μπορούν να ξυπνήσουν προτού είναι αργά, το ξυπνητήρι χτυπάει εδώ και χρόνια. Εάν δεν θέλουν να ξυπνήσουν, τουλάχιστον ας μην μουρμουράνε στον ύπνο τους γιατί γίνονται ανώφελα ενοχλητικοί.
Κύριε Χολέβα :
Έχετε δίκιο ότι η επιστολή που απαίτησαν οι Ευρωπαίοι δανειστές μας από τον κ. Σαμαρά δεν έχει καμία δεσμευτική συνέπεια ή άλλη νομική σημασία. Αγνοείτε όμως, ή προσποιείστε ότι δεν καταλαβαίνετε το νόημα του αιτήματος των δανειστών μας. Φαντάζεστε ότι ο δανειστές μας δεν έχουν νομική κατάρτιση και νομικούς συμβούλους να τους ενημερώσουν για τα στοιχειώδη των διεθνών νομικών κανόνων για το πως δεσμεύονται οι χώρες μεταξύ των;
Οι δανειστές μας δεν ζήτησαν την επιστολή αυτή για να κάνουν συμφωνία με τον κ. Σαμαρά. Κάνουν όμως ορισμένες επισημάνσεις, και δίνουν ξεκάθαρες προειδοποίησες στον κ. Σαμαρά, και σε όλους όσους εκμεταλλεύονται δημοκοπικά την αυτονόητη επιβολή όρων στα δάνειά των.
Θέλουν να επισημάνουν ότι τα χρήματα αυτά είναι των φορολογουμένων των και δέχονται να μας τα δανείσουν με τους όρους (αυτούς που περιέχονται στα Μνημόνια) και που πιστεύουν ότι εξασφαλίζουν, ή τουλάχιστον κάνουν πιθανότερο, πρώτον, την επιστροφή των δανείων στους φορολογούμενους των, και δεύτερον την εξυγίανση των δημοσιονομικών και της οικονομίας της Ελλάδας, ώστε να μη χρειάζεται να επαναλαμβάνουν χωρίς τέλος την διάσωση της Ελλάδος. περιέχουν. Αν εμείς οι Έλληνες, ή μια σημαντική μερίδα των Ελλήνων η οποία ενδεχομένως θα μπορούσε να ελέγχει την επόμενη Βουλή, δεν συμφωνούν μ’ αυτούς τους όρους, ο κ. Σαμαράς, ως εκπρόσωπος της άποψης αυτής, πρέπει να δηλώσει την διαφωνία του τώρα, και να μη δεχθεί τα χρήματα των φορολογουμένων των με υστεροβουλία και υπεκφυγές. Θέλουν οι Ευρωπαίοι δανειστές μας τον κ. Σαμαρά να ξεκαθαρίσει ότι δεν υποστηρίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου μόνο και μόνο για να πάρομε τα χρήματά των αλλά ότι συμφωνεί με τους όρους του δανείου που θα συνάψει η κυβέρνηση αυτή. Και αν δεν συμφωνεί με τους όρους του δανεισμού να το πει τώρα: αυτοί δεν πρόκειται να μας δώσουν πεντάρα παραπάνω από αυτά που μας έχουν δώσει ήδη, και ο κ. Σαμαράς ας αναλάβει να λύσει τα προβλήματα της χώρας με τον τρόπο που λέει πως ξέρει.
Η απαίτηση των Ευρωπαίων για καθαρούς λογαριασμούς και ευκρινή συνεννόηση στο σημείο αυτό περιέχει επίσης και μια ξεκάθαρη η προειδοποίηση. Αν ο Σαμαράς καταφέρει να αναδειχθεί πρωθυπουργός από τη επόμενη βουλή, και αθετήσει τις συμφωνίες των Μνημονίων, ή προσπαθήσει να αλλάξει τους όρους και να αποσπάσει από τους Ευρωπαίου συνεταίρους μας και άλλα λεφτά με εκβιαστικά διλήμματα ( ή μου τα δίνετε, ή τραβάω κανόνι και σας περνώ όλους κάτω μαζί μας), για να συνεχίσει την προ του Μνημονίου συνήθη πελατειακή πολιτική παροχής διορισμών, επιδομάτων, αυξήσεων αντί ψήφων, οι Ευρωπαίοι θα θεωρήσουν ότι τους έχει εξαπατήσει. Και στην περίπτωση αυτήν, δεν νομίζω ότι οι Ευρωπαίοι σκέφτονται να καταφύγουν σε ένδικα μέσα κατά του κ. Σαμαρά ή της χώρας μας, γι’ αυτό και δεν ενδιαφέροντα για τον νομικό χαρακτήρα της επιστολής του. Αλλά δεν πρέπει να έχομε πια καμιά αμφιβολία ότι σε τέτοια περίπτωση, θα διακόψουν κάθε υποστήριξη, οικονομική και πολιτική, από την κυβέρνησή του και την χώρα μας.
Τέτοιες προειδοποιήσεις, αν όχι και τόσο ρητές και ξεκάθαρες, είχαμε λάβει και άλλη μια φορά, πριν τις εκλογές του 1920, όταν ο Ελληνικός λαός κουρασμένος από τις θυσίες πολυετών πολέμων και πολιτικών διενέξεων έπεσε θύμα του λαϊκισμού και των υποσχέσεων της τότε παλαιοκομματικής αντίδρασης. Αγνόησε τις προειδοποιήσεις των συμμάχων μας και εισέπραξε την απομόνωση τη στιγμή που η ανάγκη της συμπαράστασής των ήταν απαραίτητη για το ιστορικό εγχείρημά μας στην Μ. Ασία . Αν στις επόμενες εκλογές ο Ελληνικός λαός, ταλαιπωρημένος και πάλι από τις συνέπειες της κακοδιοίκησης και υπερχρέωσης του δημοσίου, εισακούσει στις σειρήνες του λαϊκισμού και αγνοήσει τη ξεκάθαρη αυτή προειδοποιήσει των εταίρων μας που μας υποστηρίζουν τώρα σχεδόν δύο χρόνια με τα χρήματα των φορολογουμένων των, είναι βέβαιο ότι θα εισπράξομε πάλι, και δικαιολογημένα, την εχθρική των αδιαφορίας καθώς υφιστάμεθα καινούρια καταστροφή, ίσως χειρότερη απ’ αυτή του 1922.