Είναι πολύ ωραίοι οι μύθοι του Αισώπου, διδακτικότατοι. Τους χρησιμοποιώ συχνότατα στο μάθημα της γλώσσας (Ε’ δημοτικού). Αρέσουν στα παιδιά, τους χαίρονται και εντυπώνονται στην μνήμη τους. Ενώ οι συνταγές μαγειρικής των επισήμων βιβλίων, προκαλούν βέβαια στα παιδιά «χάχανα» αβάσταχτα, αλλά η Παιδεία… πάει περίπατο. Οι μύθοι του Αισώπου όμως αποτελούν και λαμπρά προσανάμματα για την συγγραφή άρθρων. Επιγράφεται ένας μύθος «άλογο, βόδι, σκυλί και άνθρωπος». Στο αρχαίο κείμενο ο τίτλος είναι «ίππος, βους, κύων και άνθρωπος».
Ως γνωστόν, ο μεγάλος αρχαίος μυθοποιός ήταν εχθρός των κίβδηλων ηθών, της υποκρισίας, της φιλαργυρίας, της δοξομανίας, των «αρετών», δηλαδή, που συνοδοιπορούν, με τον πολιτικό βίο της ημετέρας πατρίδας, εξ αρχαιοτάτων χρόνων. Διηγείται, λοιπόν, ο παραμυθάς Αίσωπος: «Όταν ο Δίας έπλασε τον άνθρωπο, τον έκανε ολιγοχρόνιο, ολιγόζωο. Κι ο άνθρωπος χρησιμοποιώντας την εξυπνάδα του, έφτιαξε σπίτι, όταν έφτασε ο χειμώνας και ζούσε μέσα σ’ αυτό. Κάποτε που το κρύο δυνάμωσε και ο Δίας έριχνε βροχή πολλή και σφοδρή, το άλογο μη αντέχοντας το κακό, πρόστρεξε στον άνθρωπο και τον παρακάλεσε να του δώσει καταφύγιο. Δέχτηκε ο άνθρωπος με τον όρο να του παραχωρήσει ο ίππος ένα μέρος από τα χρόνια του. Το άλογο συμφώνησε μετά χαράς. Ύστερα από λίγο εμφανίστηκε το βόδι, που δεν μπορούσε και αυτό να αντέξει τον βαρύ χειμώνα. Ο άνθρωπος το δέχτηκε, όπως και πριν το άλογο, λέγοντάς του να του δώσει κι αυτό ένα μέρος από τα χρόνια του. Το βόδι δέχτηκε ασμένως. Τέλος έφτασε το σκυλί, ταλαιπωρημένο από το κρύο, και αφού έδωσε ένα μέρος από τα χρόνια του, βρήκε και αυτό στέγη να μείνει. Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι, όταν φτάσουν στα χρόνια που τους έδωσε ο Δίας, είναι ακέραιοι και αγαθοί. Όταν φτάσουν στα χρόνια που τους έδωσε το άλογο είναι αλαζόνες και υψαύχενοι (=εγωιστές). Όταν φτάσουν στα χρόνια που τους έδωσε το βόδι «διαπλέκονται» με την εξουσία, γίνονται εξουσιομανείς και όταν φτάσουν στα χρόνια του σκυλιού είναι οργίλοι και γκρινιάρηδες». Αυτός είναι ο αισώπειος μύθος. Θα προσπαθήσουμε τώρα να αποκρυπτογραφήσουμε το κείμενο, να ανιχνεύσουμε και να ξεδιαλύνουμε τον συμβολισμό της πλοκής.
Τα χρόνια, τα ανθρώπινα, αυτά που έδωσε ο Δίας, συμβολίζουν την νεανική ηλικία του ανθρώπου, το έαρ της ηλικίας. «Οι νέοι εισίν έαρ του δήμου», έλεγε ο ρήτορας Δημάδης. (Το παρόν σημείωμα δεν θα αναφερθεί γενικά στις ηλικιακές μεταβολές των ανθρώπων, αλλά θα παρακολουθήσει τους αναβαθμούς και τις μεταλλάξεις των πολιτικών όντων).
Οι πολιτικοί, λοιπόν, όταν είναι νέοι – και κυρίως αναφέρομαι στους πορφυρογέννητους γόνους των πολιτικών τζακιών – είναι ακέραιοι, γεμάτοι όνειρα, βλέπουν με οίκτο και μυκτηρίζουν το βαρύμοχθο και αγχοβριθές επάγγελμα του μπαμπά, θείου, θείας, εξαδέλφου, κουμπάρου… του μεγάλου, δηλαδή, συγγενή που η βαριά του σκιά κρέμεται επί της κεφαλής των. Κανείς τους, όπως εξομολογούνται στα υστερινά χρόνια, δεν σκέφτεται να γίνει πολιτικός, γιατί αυτό δεν οφείλεται στην αδιαμφισβήτητη αξία τους, αλλά στο κληρονομημένο όνομα.
Όταν ενηλικιωθούν και μπουν στην ηλικία του αλόγου, αρχίζει η… αλογία και η παραλογία. Αποστέλλονται σε ονομαστά πανεπιστήμια της αλλοδαπής, όπου, όλως τυχαίως, σπουδάζουν την πολιτικοοικονομική επιστήμη. Μακριά από την πατρώα γη, αρχίζουν και βλέπουν τα πράγματα πιο «στρογγυλά». Μπαζώνουν τις ονειροφαντασίες τους για καλοκαγαθία, το «κληρονομικό δικαιώματι» περιουσιακό τους στοιχείο, η προίκα του ονόματος, τους κολακεύει. Η οσμή της εξουσίας, ως την μύγα τα κόπρανα, τους έλκει. Επιστρέφουν στην πτωχή πατρίδα, οραματιζόμενοι μεγαλεία, αυτοχρίονται λαοσωτήρες. Άλλοι ομοιάζουν με το υπερήφανο άτι, άλλοι δεν αίρονται σε τέτοιο επίπεδο και μόλις και μετά βίας γίνονται γαϊδούρια. Πάντως γαϊδούρια ή άλογα, τους διακρίνει η οίηση και ο εγωτική μεγαλαυχία. Τα κυριότερα χαρακτηριστικά αυτού του σταδίου είναι η δημαγωγία και η κούφια ρητορεία. Ξαφνικά ο πολιτικός νεοσσός αποκτά δύναμη. Και τότε απογειώνεται. Νιώθει την ανάγκη να βρίσκεται διαρκώς στο προσκήνιο, να προβάλλει τον εαυτό του με κάθε τρόπο. Διακατέχεται από έπαρση και επιδίδεται στην ξιπασμένη καυχησιολογία. Η δύναμη τον μεθάει, αποχαλινώνεται. Τα τηλεπαράθυρα τον ηδονίζουν, οι ζητωκραυγές τον γεμίζουν αυτοπεποίθηση, μετεωρίζεται πεφυσιωμένος, νιώθει κυρίαρχος, ο Ένας, ο μοναδικός.
Κάπου εκεί εξαντλεί τα χρόνια του αλόγου. Επιστρατεύονται τα χρόνια του βοδιού, εισέρχεται ο πολιτικός στο στάδιο της εξουσίας, αναλαμβάνει ένα υψηλό αξίωμα, γίνεται τρόπον τινά, βουκόλος (=ο ποιμένων και περιποιούμενος βόδια. Στην αρχαία Αθήνα το «βουκόλειον» ήταν η έδρα του αρχείου του «άρχοντος βασιλέως»). Τα «βοδινά» χρόνια των πολιτικών είναι και τα πιο επικίνδυνα γιά τον λαό. Ρίχνοντας μια ματιά σε κάποιες λαογραφικές παρατηρήσεις γιά το βόδι, διαπιστώνεις πως ο λαός μας παροιμοιάζει τον δύσνουν με βόδι. Παλαιότερα, επί Τουρκοκρατίας, στην Πελοπόννησο έλεγαν: «Ανάθεμά σε, ντοβλετί, ανάθεμα σε Πόλη/ που σού ‘στειλα τον άνθρωπο και μούστειλες το βόδι». Οι αρχαίοι έλεγαν «βούς ανούστερος», δηλαδή, πιό ανόητος και από το βόδι. Ένα χαρακτηριστικό του βοδιού είναι και η παχυδερμία του. Γι’ αυτό, για να τα επαναφέρουν στην τάξη, τα κέντριζε ο λαός με την βουκέντρα, ραβδί, δηλαδή, που είχε ενσφηνωμένο στην άκρη του ένα καρφί. Σήμερα καταργήθηκαν οι βουκέντρες, τα βόδια βοσκούν αναξέλεγκτα.
Ξαναγυρνώντας τώρα, στον μύθο του Αισώπου, θα λέγαμε πως η περίοδος που ροκανίζει ο πολιτικός τα χρόνια «του βοός», είναι περίοδος πάχυνσης και άφθονου σιτισμού. Ο ίδιος, βέβαια, θεωρεί πως είναι τα πιο παραγωγικά του χρόνια. «Δουλεύουν τα βόδια, τρων τα γομάρια», λέει ο λαός. Είναι γνωστό ότι για τους πολιτικούς, όταν κατακτήσουν την πολυπόθητη εξουσία, ο λαός μεταβάλλεται σε μια εκφυλισμένη, εκχυδαϊσμένη και ευχειραγώγητη ορδή, που πιέζει και εκλιπαρεί για ρουσφέτια, «γομάρι» που μόνο να ζητάει ξέρει.
Παρένθεση. Τον λαϊκισμό, στον οποίον καταφεύγουν οι «πολιτικοί ηγέτες» για διαβουκόληση, της κοινωνίας θυμίζει το περιστατικό που καταγράφει ο Αθηναίος αγωνιστής του Εικοσιένα Γ. Ψύλλας. «Ένας Θεσσαλός προεστός, εντελώς αναλφάβητος, χρησιμοποιεί τον δάσκαλο του χωριού και ως γραμματικό του. Επειδή όμως ο δάσκαλος δεν ήταν σε όλα υπάκουος, ο προεστός προτείνει στη γενική συνέλευση των κατοίκων την απόλυσή του. Γιατί; Ρωτάει εκείνος εμβρόντητος. Γιατί δεν ξέρεις γράμματα! Και ποιός το λέει αυτό; Εγώ! Απαντά ο προεστός. Γράψε τη λέξη βόδι να δούμε αν ξέρεις. Ο δάσκαλος έγραψε σε ένα χαρτί βόδι. Τότε ο προεστός «ζωγραφίζει» σε άλλο χαρτί ένα βόδι, το δείχνει στους χωριανούς – το ίδιο αναλλφάβητους – και ρωτάει. Πέστε μου, ποιό χαρτί γράφει βόδι; Το δικό σου! Απαντούν όλοι. Και έδιωξαν τον δάσκαλο. (Απομνημονεύματα του βίου μου, Αθήνα 1974, σελ. 286-187).
Ο αδυσώπητος όμως χρόνος τρέχει. «Ως ανθός μαραίνεται και ως όναρ παρέρχεται» ο τρυφηλός βίος της εξουσίας. Το γήρας καταφθάνει. Τότε γίνεται χρήση των χρόνων του σκύλου. Πολλές φορές για να απαλυνθεί η αποστρατεία, επιδαψιλεύεται ο πολιτικός και μ’ έναν ανούσιο, πλην όμως ηχηρό τίτλο, όπως είναι το «επίτιμος». Συνήθως φεύγουν από το προσκήνιο, μένουν όμως στο παρασκήνιο. Έχουν την απατηλή αίσθηση πως η πείρα τους είναι πολύτιμη. Εισπράττουν συνήθως περιφρόνηση, λησμονιούνται γρήγορα, επέρχεται ο πολιτικός θάαντος, οδυνηρότερος από τον φυσικό. Τότε γίνονται οργίλοι, γκρινιάρηδες. Γερόντια ανοικονόμητα, ανυπόφορα, βαρετά, κυνικά.
«Γήρας άγνωστον τιθεί άνδρα», τα γηρατιά κάνουν αγνώριστο τον άνθρωπο, έλεγε ο Μίμνερμος, και δεν εννοούσε μόνο την «εξωτερική εμφάνιση». Και μια και το άρθρο κινείται στα αρχαία χρόνια θα κλείσει με τα λόγια μιάς ελληνικής επιγραφής του 3ου π.Χ. αιώνα, που βρίσκεται στο μουσείο της Καμπούλ, στο ταλαίπωρο Αφγανιστάν: «Παίς ων γίνου κόσμιος. Ηβών εγκρατής. Μέσος δίκαιος. Πρεσβύτης εύβουλος (=σοφός). Τελευτών άλυπος».
Αρχαίο πνεύμα, αθάνατο.
Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος Κιλκίς
34 comments
Κε Νατσιέ, έχω σοβαροτάτας αντιρρήσεις! Το άρθρον σας είναι ετεροβαρές και καταφώρως άδικον! Κάποιος πρέπει-επί τέλους-να είπη την αλήθειαν. Είναι απαράδεκτον, επαναλαμβάνω, Α-Π-Α-Ρ-Α-Δ-Ε-Κ-Τ-Ο-Ν, κύριε, να συγκρίνετε τους πολιτικούς με τα ζώα! Εν εσχάτη αναλύσει είσθε διδάσκαλος και οφείλετε να διδάξετε τους μαθητάς σας ότι σύγκρισις ανομοίων δεν νοείται, έστω και με εφαλτήριον τον Αίσωπον. Ποίον είδος του ζωικού βασιλείου, των εντόμων συμπεριλαμβανομένων, έχει την αρπακτικότητα, την ψευδολογίαν, τον φιλοτομαρισμόν, την φιλαυτίαν, την αναισχυντίαν της πλειοψηφίας των μελών του παρόντος κυ(οι)νοβουλίου; Εκλιπαρώ την συγνώμην σας καθότι κηδόμενος του χώρου δεν κατεχώρησα όλα τα χαρακτηριστικά των εν λόγω μελών, αν και αισθάνομαι γλωσσικώς ανεπαρκής προς κατάρτισιν πλήρους καταλόγου. Θα συμφωνήσω μαζί σας εις την ανάδειξιν, κατά σειράν τάξεως, εις γαϊδούρια και άλογα (καίτοι αδικούνται καταφώρως τα τετράποδα) αλλά, ατυχώς, τα προϊόντα της επιγαμίας των εν λόγω αναπαράγονται, και δη παρά φύσιν, καθότι υβρίδια. Προς αποφυγήν παρανοήσεων, θα ήθελα να σημειώσω ότι η ανάδειξις των υβριδίων αυτών εις το παρόν κυ(οι)νοβούλιον είναι προϊόν εκλογών.
Φιλοδοξών να σας επικουρήσω εις το διδακτικόν σας έργον επιτρέψατέ μου να εστιάσω εις δύο σημεία. Η νυν παιδεία επιτυγχάνει οσήμεραι την ιστορίαν του Ψύλλα, οι “πολίται” (ανάγνωθι: δουλοπρεπώς ψηφίζοντες υπήκοοι) δεν γνωρίζουν γραφήν και ανάγνωσιν συνεπώς, ως ορθώς λέγετε: “…ο λαός μεταβάλλεται σε μια εκφυλισμένη, εκχυδαϊσμένη και ευχειραγώγητη ορδή, που πιέζει και εκλιπαρεί για ρουσφέτια, «γομάρι» που μόνο να ζητάει ξέρει.” Διαφωνώ βεβαίως με την λέξιν “ορδή” διότι ενέχει επιθετικότητα, ενώ παρ΄ημίν η μόνη εκδηλουμένη επιθετικότης είναι των εγκαθέτων “γνωστών-αγνώστων”.
Το δεύτερον σημείον αναφέρεται εις το γεγονός ότι ο “άνθρωπος” του Αισωπείου μύθου είναι αναμφισβητήτως νεοέλλην πολιτικός. Προς παροχήν ψευδούς καταφυγίου ο “άνθρωπος” απαιτεί την ΖΩΗΝ των ζώων και τα ζώα (υπήκοοι) συναινούν. Τι κτήνος θα εζήτη την ζωήν προς παροχήν απλώς καταφυγίου; Ειρήσθω εν παρόδω ότι και η θεομηνία δεν είναι φυσικόν φαινόμενον, εκ του Διός (ανθρωπίνου επινοήματος) εκπορεύεται.
Μπράβο δάσκαλε, τέτοια νὰ μαθαίνεις στὰ παιδιά : Πῶς νὰ διαστρέφουν τὰ ἀρχαῖα κείμενα.
Ὁ Αἴσωπος ρητῶς ἀναφέρεται σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι μόνον στοὺς πολιτικούς. Συνεπῶς καὶ στοὺς ψηφοφόρους ποὺ τοὺς ἐκλέγουν. Ἀμὰν πιὰ μὲ τὴν θυματοποίηση. Ὅλοι θύματα, κανένας θύτης ; Καὶ μετὰ παραπονούμεθα ποὺ τὰ παιδιὰ δὲν μαθαίνουν γράμματα …
Έχετε δίκιο κ. Γεωργάνα να λέτε ότι “Ὁ Αἴσωπος ρητῶς ἀναφέρεται σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι μόνον στοὺς πολιτικούς” αλλά η υπάρχει μια βασική ειδοποιός διαφορά όταν τον μύθο προβάλλουμε σε σημερινές καταστάσεις.
Τον πλησίον μας όταν αναγνωρίζουμε στους μύθους του Αισώπου μπορούμε να τον αγνοήσουμε-απομακρύνουμε και να ζήσουμε χωρίς να μας αφορά και να επηρεάζει την ζωή μας. Όπως και την εποχή του Αισώπου!
Η προβολή όσον αφορά τους πολιτικούς μας (Το παρόν σημείωμα θα παρακολουθήσει τους αναβαθμούς και τις μεταλλάξεις των πολιτικών όντων διευκρινίζει ο κ. Νατσιός) περιέχει πολλές εγγενείς αδυναμίες μας που δεν αντιμετωπίζονται το ίδιο εύκολα!
Δεν νομίζω ότι έτσι εύκολα αποτινάσει κανείς από πάνω του τις αποφάσεις της εξουσίας που αφορούν την ζωή του. Σημαντικότατο μέρος αυτής ευρίσκεται στα χέρια αλλονών, όντας μάλιστα ισχυρά δεσμευμένη!
Και δεν νομίζω να ισχυρίζεσθε έτσι απλοϊκά ότι οι πολιτικοί μας -και δεν εννοώ μόνον της χώρας μας- ευρίσκουν ύπαρξη και αντλούν ισχύ “στοὺς ψηφοφόρους ποὺ τοὺς ἐκλέγουν”!
Η κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας στηρίζεται σε ισχυρότατους και πολυπλοκότατους μηχανισμούς με εμπειρεία αιώνων και υψηλή πλέον επιστημονική υποστήριξη ώστε η δια της ψήφου εκλογή να είναι το πιό αστείο μέρος! Ίσα-ίσα να μπορεί να ενοχοποιεί τους ίδιους τους ψηφοφόρους! Κάθε φορά που κάτι πάει στραβά για το ίδιο το σύστημα και για τους ισχυρούς που το στηρίζουν! Φταίμε μόνο εμείς που τους ψηφίσαμε! Οι μηχανισμοί που τους ανεβοκατεβάζουν, πάντα αθώοι!
Δεν ζούμε δα σε τόσο απλή και άδολη δημοκρατία!
Αλλά και η δια της ψήφου εκλογή ή επιδοκιμασία, συχνότατα και ανενδοίαστα πάει περίπατο όταν υπάρχουν “δουλειές” που πρέπει να γίνουν και αποφάσεις που πρέπει να παρθούν.
Παράδειγμα οι ντρίμπλες με το Ευρωσύνταγμα όταν απορρίφθηκε σε δημοψηφίσματα, οι ίδιοι οι επίτροποι της ΕΕ που δεν είναι αιρετοί αλλά “βαλτοί” και καθ’ημάς, το πλέον εξευτελισμένο αλλά ισχυρότατο πολιτικό σύστημα, το οποίο, προς επίρρωσιν όσων λέγω, έκανε και αυτό την υπέρβασή του! Μας “φόρεσε” κυβέρνηση με το έτσι θέλω για να εφαρμόσει απαρέγκλιτα όσα ο λαός καταδικάζει και εξεγείρεται!
Συνεπώς, πως να μην εστιάζεις στα συγκεκριμένα βόδια!
Ἀσφαλῶς νὰ ἑστιάσει κανεὶς στὰ συγκεκριμένα βόδια (καὶ ζητῶ συγγνώμην ἀπό τοὺς φίλους ἐκτροφεῖς βοοειδῶν). Νὰ ἐστιάσει ὅμως τὴν μελέτη του, ὄχι τὴν ἀνίσχυρη ὀργή, ἡ ὁποία ἀπὸ αἰώνων σημαίνει ὅτι παίζει τὸ παιγνίδι τους.
Ἠ μελέτη, λοιπόν, μᾶς δείχνει ὂτι τὸ πολιτικὸ χρῆμα καὶ ἡ συνακόλουθος προβολή καὶ οἱ «μηχανισμοί» ἕπονται τῆς πολιτκῆς «γοητείας» καὶ «χαρισματικότητος», δὲν τὴν δημιουργοῦν. Συνεπῶς, ὅποιος μᾶς φαίνεται «συμπαθὴς» καὶ «λαοφιλὴς» πρέπει νὰ μαυρίζεται ἐκλογικῶς ἀλύπητα.
Συμφωνώ και επαυξάνω!
Θα έλεγα μάλιστα ότι η όποια οργή εναντίον των πολιτικών άστοχα μάλλον επικεντρώνεται εναντίον προσώπων που είναι η κορυφή του παγόβουνου και εκτίθενται στα μάτια μας έχοντας αναλάβει την “διεκπαιρέωση”! Φεύγει ό ένας θα έρθει ο άλλος! Αυτοί είναι αναλώσιμοι, η εξουσία όμως όχι!
Να το πούμε και με απλά λόγια: Τον Καραμανλή τον “φάγαμε”, τον Παπανδρέου ομοίως, ο Παπαδήμος εξ’ορισμού βραχύβιος και μετά τι; Σωθήκαμε;
Η μελέτη μας λοιπόν πρέπει να εστιαστεί σωστά και μόνον τότε θα είναι αποτελεσματική και η οργή μας, ψάχνοντας να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς εξουσίας.
Θα διαφωνήσω κάπως στο ότι “οἱ «μηχανισμοί» ἕπονται τῆς πολιτκῆς «γοητείας» καὶ «χαρισματικότητος»” υπό την έννοια ότι μου προκύπτει να είναι δουλειά των μηχανισμών να ανακαλύπτουν τέτοια πρόσωπα για να τα θέτουν στην “επιδοκιμασία” μας!
Για παράδειγμα, τα πιό βαριά στελέχη των κομμάτων και κυρίως αυτά που γίνονται πρωθυπουργοί μας προκύπτουν περίπου “ουρανόσταλτα”! Εάν από «γοητεία» καὶ «χαρισματικότητα» προέκυπταν μέσω λαϊκών επιλογών θα έπρεπε να είχαν κάνει όλη την διαδρομή από κάτω προς τα πάνω, ας πουμε ως “λαοπρόβλητοι” δήμαρχοι (εκτός μεγαλουπόλεων!), ή πρόεδροι Επιμελητηρίων, επαγγελματικών & πολιτιστικών σωματείων, συνδικαλιστές κλπ. Βέβαια και εκεί υπάρχουν μηχανισμοί-μικρογραφίες των μεγάλων, αλλά σαφώς μπορούμε να αποδώσουμε τις κύριες ευθύνες στους ψηφοφόρους για τις επιλογές τους. Τέτοιοι πολιτικοί όμως είναι λίγοι, είναι κυρίως οι αναλώσιμοι βουλευτές της επαρχίας και ελάχιστοι έχουν καταφέρει να φθάσουν μέχρι θέση υπουργού-υφυπουργού, βραχύβια συνήθως!
Όχι ότι τους θεωρώ κατ’ανάγκην καλύτερους, αλλά για την ανάδειξη αυτών, ναι, ευθυνόμαστε κυρίως εμείς!
Το “αναλώσιμοι βουλευτές της επαρχίας” ας διαβαστεί και αλλιώς! Η μικρή κοινωνία που τους αναδεικνύει και σε στενότερη επαφή μαζί τους έχει πολύ γρηγορότερα αντανακλαστικά ώστε να τους καθαιρεί όταν δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες της! Προσδοκίες όχι πάντα άδολες και ανιδιοτελείς βεβαίως αλλά είναι δυσκολότερη εκεί η επικράτηση ισοβίων “ηγετών” ή κατά “πιστά αντίγραφα”!
Ρωτῆστε κανέναν ἐκπαιδευτικὸ νὰ σᾶς ‘πεῖ ποιούς ἐκλέγουν οἱ μαθητὲς ὡς ἐκπροσώπους τους στὶς μαθητικὲς κοινότητες. Πάντοτε τοὺς χειροτέρους ὡς μαθητές, ἀλλὰ, κυρίως, ὡς ἀνθρώπους. Συνεπῶς, ἂν καὶ οἱ νεώτεροι εἶναι τόσο διεφθαρμένοι, δὲν ἔχει νόημα νὰ κατηγοροῦμε τοὺς «μηχανισμούς». Αὐτοὶ ἁπλῶς ἀναπαράγουν σὲ μεγέθυνση τὶς ἀνοησίες ποὺ καθ’ ἕνας μας κάνει κατ’ ἰδίαν.
Περιττό να ρωτήσω εκπαιδευτικό, έχω ρωτήσει το γιό μου, που είναι μαθητής και έχω καταλάβει! Οι “μάγκες”και οι “δήθεν” που επιβάλλονται στούς άλλους, έχουν πολλούς “κολλητούς” και φαινομενικά παραδόξως συγκεντρώνουν και τον θαυμασμό των υπολοίπων!
Δεν θα τόλεγα όμως διαφθορά των νεωτέρων, καμία σχέση, ανωριμότητα σίγουρα ναι. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για παιδιά και εφήβους που εκ φύσεως βρίσκονται σε ανταγωνισμό μεταξύ τους αλλά πρωτόγονο, κουτριούνται σαν τα κριάρια για την εκ της δυνάμεως επιβολή και τα κυρίαρχα κερδίζουν την υποταγή και σεβασμό όλων!
Αυτό δεν σημαίνει ότι η εκπαίδευσή τους πρέπει να σηκώνει ψηλά τα χέρια και να μην συνεχίσει να διδάσκει ότι η άμιλλα σε άλλα πεδία είναι ωφέλιμη και αλλού οι στίβοι των αγώνων, διότι θα επέλθει και ενηληκίωσις!
Τους φερόμενους ως “ενήλικες” λοιπόν αφορά το θέμα και δεν παραγνωρίζω ότι τους μηχανισμούς αποτελούν ένιοι εξ’αυτών!
Αλλά έτσι είναι εκ φύσεως οι κοινωνίες! Εντροπικά συστήματα (ρέποντα προς την αταξία και το χάος) όπου χρειάζονται αδιάκοπες ενθαλπικές παρεμβάσεις κυρίως με χορήγηση εσωτερικής ενέργειας, για να καθίστανται κατά το καλύτερον βιώσιμες. Έτσι για να αναφερθώ κάπως σιβυλλικά δια φυσικών αξιωμάτων!
Ἠ δικές μου πληροφορίες εἶναι ὅτι οἱ νέοι δὲν ψηφίζουν κἂν τοὺς σωματικῶς ὑπερέχοντες, ἀλλὰ κάτι νεαροὺς Ἀβραμόπουλους, δηλαδὴ καθαρὰ τίποτα. Καὶ μεγαλύτεροι τὸ ἴδιο κάνουν, ἄλλο ὅτι μαθαίνουν νὰ ἀναγνωρίζουν τὴν ὑπεροχὴ τῶν σκεπτομένων. Ὅταν τὴν ἀναγνωρίσουν εἶναι ποὺ ἀποκλείεται νὰ τοὺς ψηφίσουν !
Η παρομοίωσις με τα κριάρια δεν αντιστοιχούσε βεβαίως στους καλύτερους “παλαιστές”, οι “μάγκες” και οι “δήθεν” είναι τα είδωλα της πιτσιρικάδας! Χαμηλού επιπέδου ανταγωνισμός βέβαια εν πάσει περιπτώσει. Σωστά παρατηρήσατε και “κάτι νεαροὺς Ἀβραμόπουλους”, εκ κομματικής ποδηγετήσεως κυρίως ορμώμενους! Αναδεικνύονται συχνά και τέτοιοι ως εναλλακτική ποιοτική πρόταση! Τέλος πάντων, καμώματα της πιτσιρικάδας, μην το πολυστίβουμε, ας θυμηθούμε και τα δικά μας!
Τώρα για το τι κάνουν οι μεγαλύτεροι ….
Κύριε Γεωργάνα, έχετε ποτέ εκθέσει εαυτόν στην κρίση του “λαού”, στην δια της ψήφου επιδοκιμασία για αιρετή θέση; Για να υποχρεωθείτε στην βάσανο της ανίχνευσης διαθέσων και προσδοκιών, για να έρθετε πρόσωπο με πρόσωπο με τόσους αντιφατικούς ψυχισμούς και αντιλήψεις;
Το έχω επιχειρήσει εγώ, σε μη αστική περιοχή καταγωγής μου, ως υποφήφιος δημοτικός σύμβουλος και ΦΥΣΙΚΑ απέτυχα! Έστω και πολύ αξιοπρεπώς, στο “τσακ” που λέμε! Και για να σας βγάλω και από υποψίες, με πανθομολογούμενη την δική μου διάθεση απλής προσφοράς και όχι “βολέματος” ή ιδιοτέλειας!
Παρά την “παρά τρίχα” μη εκλογή μου, προσωπικά το εξέλαβα -και εξακολουθώ- ως οικτρή αποτυχία! Διότι με όποιο αντικειμενικό κριτήριο και να το εξετάσει κανείς, διαπιστώνεται ότι με υπερκέρασαν άτομα που ούτε τα δικα μου τυπικά προσόντα ως προς την εκπαίδευση είχαν, ούτε την δική μου γνώση και εμπειρία για σχεδιασμό-εκτέλεση έργων, ούτε την δική μου πολιτική συγκρότηση (αέρα κουβέντα για την ακρίβεια!), ούτε πιό της “πιάτσας” ήταν, ούτε πιό “καταφερτζήδες” ή “καπάτσοι”, ούτε καλύτερο “επικοινωνιακό χάρισμα” διέθεταν και τα ελληνικά τους μπροστά στα δικά μου έμοιαζαν με μουγκρητά! Όχι μόνον, αλλά υπήρχαν και αόριστες υπόνοιες για “βολέματα” και ιδιοτέλειες!
Και όμως, προκρίθηκαν αντ’ εμού! Πείτε το εσείς υποκειμενική θεώρηση και προσωπικό παράπονο, αυτό που εξετάζουμε όμως τώρα είναι: Πως ψηφίζει εν τέλει ο κόσμος;
Αφήστε καλύτερα, γιατί εγώ όσο το ψάχνω, τόσο μπερδεύομαι και τρελαίνομαι! Είναι όντως μεγάλο θέμα! Μάλλον η ψυχιατρική επιστήμη να είναι πιό αρμόδια της κοινωνικής!
Ωστόσο, με τίποτα δεν σημαίνει ότι θα το βάλουμε κάτω, σωστά; Ας παραδώσουμε τουλάχιστον καλή σκυτάλη στα παιδιά μας, να δούμε τι μπορούν να κάνουν αυτά!
Παρόμοιες ἐμπειρίες ἀπὸ τὴν συμμετοχὴ στὰ κοινά ἔχω κι ἐγώ. Αλλά, φυσικά, σὲ πολύ χαμηλότερο ἐπίπεδο κι ἀπὸ τοῦ Δημοτικοῦ Συμβούλου. Πρακτικῶς ὅμως, πῶς πρέπει νὰ ἀντιδράσουμε ; Οἱ μελετητὲς λένε ὅτι ὁ ἄνθρωπος θὰ κάνει τὸ σωστὸ μόνον ὅταν φοβᾶται ὅτι θὰ φωραθεῖ νὰ κάνει τὸ κακό. Συνεπῶς, ὅταν ψηφίζει (ἀναγκαστικῶς μυστικῶς) δὲν πρέπει νὰ περιμένουμε καλό. Συνεπῶς. ἡ λύση εἶναι ἡ ρουφιανιά. Παρακολούθηση τῶν κοινῶν ὑποθέσεων, δαπανηρὴ καὶ ψυχοφθόρος βεβαίως, καὶ δημοσιοποίηση μὲ ὀνόματα καὶ εἰκόνες τῶν παραστρατημάτων. Χρήση τῆς τεχνολογίας, δηλαδὴ τῶν μισητῶν καμερῶν (οἱ Ἄγγλοι ποὺ κοιτοῦν πάντοτε τὶς πρακτικὲς λύσεις ἔχουν χιλιάδες) καὶ τοῦ διαδικτύου γιὰ τὴν ἀναζήτηση καὶ τὴν διάδοση τῶν πληροφοριῶν. Βλέπει κανένας πόσα πρέπει καὶ μποροῦν νὰ γίνουν, ἀλλὰ καὶ πόση βελτίωση μποροῦμε νὰ περιμένουμε. Τὸ ὅλο πρᾶγμα παίζεται στὴν καλύτερη πληροφόρηση. Εὐτυχῶς ἔχουμε μαζί μας τὴν τεχνολογικὴ πρόοδο. Φυσικά, οἱ ἀπειράριθμοι πονηροὶ (καὶ οἱ ἐξ ἀνοησίας ἀδιάφοροι) ἔχουν τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία ὑπέρ τους καὶ ὑπὲρ τῆς συσκοτίσεως. Ὅμως, «τὸν ἀγῶνα κατὰ τῆς ἀνικανότητος καὶ ὑπὲρ τῆς ἀληθείας θεωρῶ ὑποχρεωτικὸν καὶ ἐπὶ τῇ ὐποθέσει ὅτι θὰ ἦτο μάταιος».
Εγώ έχω άλλη άποψη.
Το αλάθητο και την ακριβή γνώση του σωστού και ωφελίμου δεν διεκδικώ ούτε για τον εαυτό μου. Θα ήταν σαν να αναβιβάζω εαυτόν εις θεόν. Συνεπώς δεν είμαι διατεθειμένος να δώσω σε κανέναν τυφλή εμπιστοσύνη ότι τα κατέχει ο ίδιος και ότι δικαιούται να τα επιβάλει. Οι συνειρμοί μου μάλιστα οδηγούν σε καταστάσεις τύπου Big Brother (George Orwell: 1984) από τις οποίες είναι αδύνατον κανείς και να εξέλθει! Εκεί αυτό ακριβώς συμβαίνει!
“Τὸ ὅλο πρᾶγμα παίζεται στὴν καλύτερη πληροφόρηση” παρατηρείτε σωστά εσείς, αλλά εγω θα προσέθετα και στην βαθύτερη και εκτενέστερη γνώση και κυρίως, στην ΠΑΙΔΕΙΑ που πρέπει εξ’αυτής να απορρέει!
Η παρατήρηση του προηγουμένου σχολίου μου ότι “όσο το ψάχνω, τόσο μπερδεύομαι και τρελαίνομαι”, έχει να κάνει με το ότι δεν μπορώ να βρώ ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ σύνδεση και συνέχεια στο φαινόμενο! Με λίγα λόγια, βρίσκω να απουσιάζει ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ σε πράγματα κατά τεκμήριον πρακτικά! Πόσο μάλλον παραπέρα!
Συνεπώς, το αβίαστο πρώτο συμπέρασμά μου είναι οτι από την παιδεία μας απουσιάζει ο ΟΡΘΟΣ ΛΟΓΟΣ! Την ερμηνεία των αιτίων ας μην επιχειρήσω εδώ, από συνολικότερα σχόλια μου ανιχνεύεται περίπου που τουλάχιστον εγώ την αποδίδω.
Και όταν λέω ΠΑΙΔΕΙΑ, δεν εννοώ μόνον το σχολείο και την υποχρεωτική ή υψηλότερη εκπαίδευση. Εκεί είναι μόνον η αρχή. Στην παιδεία μας συμβάλλει ότι συμβαίνει γύρω μας μέχρι να πεθάνουμε. Και ότι συμβαίνει ή μας “ταϊζουν” διαρκώς, μόνον σε καλύτερη παιδεία δεν οδηγεί! Και δεν αναφέρομαι μόνο στα γνωστά και μεγάλης αποτελεσματικότητας εργαλεία αποβλάκωσης!
Εάν στο είδος και στον τρόπο της συνολικής παιδείας μας εστιάσουμε, αν κατανοήσουμε ότι αυτή είναι το πρόβλημα και αυτή θέλει πρώτα απ’όλα αλλαγή/βελτίωση, έχουμε ελπίδες προόδου και εξύψωσης ζωής κατά την γνώμη μου!
Εννοείται ότι δεν αναφέρομαι σε άλλη, “υψηλή” παδεία που πάλι δογματικά και δικτατορικά θα επιβληθεί άνωθεν! Τότε κάνουμε κύκλους περί τον εαυτό μας!
Η συνεχής “ζύμωση” ιδεών και ακολουθητέων πρακτικών λόγω μιάς παιδείας γνώσης και λογισμού θα ωθήσει την κοινωνία προς τα άνω δια ιδίων της δυνάμεων!
Γιὰ νὰ δοῦμε ἀποτέλεσμα ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση, θέλουμε τοὐλάχιστον 30 χρόνια, ὑπὸ τὴν ὑπόθεση ὂτι ξέρουμε τὶ ἐκπαίδευση θέλουμε καὶ ὅτι ἀρχίζουμε τώρα. Ἂν δὲ μιλᾶμε γιὰ τὴν παιδεία, πιθανῶς 300 χρόνια δὲν φθάνουν. Συνεπῶς, ἡ πολυεπαναλαμβανομένη ἀνάθεση τῆς ἐπιλύσεως τῶν τρεχόντων προβλημάτων μας στὴν ἐκπαίδευση ἢ τὴν παιδεία εἶναι ἰσοδύναμη μὲ ἀδράνεια. Μπορεῖ νὰ τὴν ἐπικαλεῖται ἀτιμωρητὶ ὁ κάθε Ἀβραμόπουλος καὶ νὰ βγαίνει κι ἀπὸ πάνω. Ἂς μὴν τοῦ δίνουμε τέτοια κάλυψη.
Δεν ξέρω εάν “ἡ πολυεπαναλαμβανομένη ἀνάθεση τῆς ἐπιλύσεως τῶν τρεχόντων προβλημάτων μας στὴν ἐκπαίδευση ἢ τὴν παιδεία εἶναι ἰσοδύναμη μὲ ἀδράνεια”, ξέρω όμως ότι όσο δεν συμβαίνει αυτό, πάντα “ἀτιμωρητὶ ὁ κάθε Ἀβραμόπουλος” θα γίνεται αυτόκλητος σωτήρας μας, θα αναλαμβάνει “θεία εντολή” να τα λύσει για μας καὶ “θὰ μας την βγαίνει κι ἀπὸ πάνω”!
Ἐμ ἀφοῦ ἀπὸ χέρι πρέπει νὰ περιμένουμε 30 χρόνια τοὐλάχιστον, δὲν εἶναι στὴν πράξη ἀδράνεια ; Διότι οἱ ἀπανταχοῦ Ἀβραμόπουλοι θὰ παπαγαλίζουν τὰ ἴδια περὶ ἐκπαιδεύσεως καὶ παιδείας μὲ τοὺς εἰλικρινεῖς κι ἀπὸ πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη τους θὰ γελοῦν μὲ τὴν ἀφέλεια τῶν εἰλικρινῶν ποὺ ἔχουν τὶς ἐλπίδες τους στὸ ἀπώτατο μέλλον.
Αν το πάρουμε με λογική ότι μέχρι να συμβεί, δεν πρέπει να συμβαίνει και τίποτε, τότε είναι αδράνεια. Αλλά γιατί μπαίνετε στη μαξιμαλιστική λογική μιας συνολικής και μόνον, στιγμιαία ανατρεπτικής αντικατάστασης, όταν και εφ’όσον θα είναι τελείως έτοιμο το πράγμα;
Πρώτον, είναι αδύνατον να συμβεί έτσι διότι δεν είναι μια διαδικασία που μπορεί να γίνει στο “εργαστήριο”, αλλού και έξω από την κοινωνία, ώστε την κατάλληλη στιγμή να της το φορέσουμε σαν βασικό εξάρτημα!
Θωρείται αυτονόητον νομίζω, ότι η οποιαδήποτε κοινωνική διεργασία μόνον βαθμιαία, εξελικτικά και εκ των έσω συντελείται και οδεύει προς τιθέμενο στόχο! Χωρίς να σημαίνει ότι η κοινωνία ωστόσο παύει να λειτουργεί!
Δεν κάνουμε αντικατάσταση αυτοκινήτου, ούτε καν μοτέρ στο ίδιο, περιμένοντας να παραλάβουμε, για κοινωνικές διαδικασίες μιλάμε! Αλλιώς, η έννοια “αλλάζω την κοινωνία” θα γινόταν κατανοητή και σαν πλήρης αντικατάσταση των ανθρώπων της! Νταχάου, και φέρε καλούς Αρείους!
Ὁπότε καὶ κάτι ἄλλο πρέπει νὰ συμβαίνει ἐνδιαμέσως. Ἡ ὅποια ἐκπαίδευση νὰ γίνεται ἀμέσως πράξη. Ποὺ σημαίνει νὰ συλλαμβάνονται, μὲ τὴν βοήθεια τῆς τεχνολογίας, οἱ λουφαδόροι (κάμερες στὶς δημόσιες ὑπηρεσίες) καὶ οἱ μιζαδόροι (τὸ ἴδιο), οἱ φοροφυγάδες καὶ οἱ εἰσφοροφυγάδες, οἱ αὐθαιρετοῦντες καὶ οἱ βίαιοι. Καὶ μετὰ νὰ τιμωροῦνται σὲ λογικὸ χρόνο καὶ ὄχι σὲ 15 χρόνια ὅπως σήμερα. Βάζω στοίχημα ὂτι αὐτὴ ἡ ταχύρρυθμος ἐκπαίδευσις θὰ φέρει τὰ ποθούμενα ἀποτελέσματα πολύ γρήγορα καί, ἴσως, θὰ ἐνισχυθεῖ μέ ζωντανὰ παραδείγματα καὶ ἡ ἄλλη, ἡ πιὸ ἀργή.
Δυσκολευόμαστε να μπούμε στο ίδιο πνεύμα. Ότι κάτι πρέπει να συμβαίνει ενδιαμέσως, οπωσδήποτε! Αλλά θα έβλεπα βαθμιαία την θέση του “παλιού” να καταλαμβάνει η ίδια η εξελικτική διεργασία προς τον τιθέμενο στόχο!
Η υποχρέωσις στην εφαρμογή των νόμων είναι περιττό και να αναφερθεί, η λέξη νόμος την περιέχει.
Αν μιλάμε όμως για εφαρμογή των νόμων με τον καταναγκασμό ή φόβο με ευρύτατη και νομιμοποιημένη/ιδεολογικοποιημένη χρήση καμερών παρακολούθησης ή ρουφιάνων και ασφυκτικής αστυνόμευσης παντός είδους, μόνο προς μια εξελικτική διεργασία που θα πηγάζει και θα στοχεύει στην όλο και υψηλότερη ΠΑΙΔΕΙΑ, ΔΕΝ οδεύουμε! Κάθε άλλο!
Τὰ ἴδια ἔλεγαν γιὰ τὴν ἐγκληματικότητα στὶς ΗΠΑ. Ὅτι δῆθεν θὰ μειωθεῖ κάποτε μὲ τὴν ἐκπαίδευση καὶ τὴν παιδεία. Τελικῶς, ὁ λαὸς μὲ ἐπανειλημμένα δημοψηφίσματα ἀνάγκασε τὶς ἀρχὲς νὰ δεχθοῦν αὐστηροὺς νόμους καὶ νὰ χτίσουν ἀρκετὲς φυλακὲς ὥστε νά μειωθεῖ ἡ ἐγκληματικότης διὰ τῆς διαρκοῦς κρατήσεως τῶν κατ’ ἔξιν κακοποιῶν. Καλὸς ὁ ἁγιασμός γιὰ νὰ φύγουν τὰ ποντίκια ἀπὸ τὸ καράβι, ἀλλὰ πρέπει νὰ παίρνουμε καὶ γάτα. Ἄλλως ὁ ἁγιασμὸς καταντᾶ πρόφασις ἀδρανείας.
ΥΓ Ἀνόητη καὶ ἀκριβή λύσις εἶναι ἡ διαρκὴς φυλάκιση. Ἀλλὰ προτιμητέα ἀπὸ τὴν διαρκῆ ἐθελουσία φυλάκιση τῶν ἀθώων διὰ τὸν φόβο τῶν κακοποιῶν. Μέχρι νὰ βροῦμε τὴν βελτίστη λύση, δὲν ἀδρανοῦμε.
Μα τι μας λέτε τώρα!
Φρόντισαν στις ΗΠΑ για εκπαίδευση και παιδεία στα γκέττο, στις φτωχογειτονιές, στις ρατσιστικές πολιτείες της Bible belt, στις στυμένες λεμονόκουπες του συστήματος; Έχτισαν ένα σωρό φυλακές και τις στίβαξαν με κόσμο και σας ενθουσιάζει αυτό;
Το πρώτο γνώρισμα μιας υψηλής και διαδεδομένης παιδείας κ. Γεωργάνα έναι το αίσθημα ισότητος και δικαιοσύνης και η επίγνωση ότι δύνασαι και οφείλεις να υπάρχεις αξιοπρεπώς χωρίς να ανατρέχεις στην βία! Ότι ΔΕΝ διδάσκει η αμερικάνικη κουλτούρα!
Οι ήρωές της είναι οι άπληστοι του πλούτου και βίαιοι για τα θέλω και τα πιστεύω τους!
Η ελληνική κοινωνία, όπου ακόμα είναι συνεκτική και με ιστορική συνέχεια, όχι η εξαμερικανισμένη, γιατί δεν παρουσίασε ποτέ ίδιου μεγέθους εγκληματικότητα παρ’ότι συνολικά πάντοτε πιό φτωχή ή “αγράμματη”;
Υψηλή εκπαίδευση σε ανώτερα κοινωνικά στρώματα στις ΗΠΑ να συμφωνήσω! Μην ακούω όμως για ΠΑΙΔΕΙΑ στις ΗΠΑ, μην τρελαθούμε κιόλας!
Φοβάμαι πάντως ότι κάπως έτσι θα συνεχιστεί η συζήτηση, σε αδιέξοδο και παραιτούμαι πλέον!
Οἱ μετρήσεις τῳν μελετητῶν ἓλαβαν ὐπ’ ὄψιν τὶς διαφορὲς ἐκπαιδεύσεως καὶ παιδείας, εἰσοδήματος καὶ κοινωνικῆς θέσεως καὶ ἀπέδειξαν ὅτι ἑκατομμύρια φτωχοὶ καὶ στερημένοι δὲν εἶναι κακοποιοί. Οἱ σχετικῶς λίγοι ποὺ εἶναι κακοποιοὶ περιλαμβάνουν καὶ πολλοὺς ποὺ δὲν εἶναι καθόλου φτωχοὶ καὶ καθόλου στερημένοι. Ἀπέδειξαν ὂτι ὁ σκληρὸς πυρὴνας τῆς ἐγκληματικότητος περιορίζεται οὐσιωδῶς διὰ τῆς μακρᾶς φυλακίσεως.
Λέτε νὰ εἶναι τόσο εὔκολο νὰ ἀντικρούσουμε χιλιάδες ἐρευνητικὲς ἐργασίες μὲ μερικὲς γενικολογίες ; Ἂν ἔχετε τόση ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό σας καὶ στὸ ἀλάνθαστο τῶν ἀπόψεών σας, δὲν ἔχετε πράγματι τίποτε νὰ κερδίσετε ἁπὸ τὸν διάλογο.
Για “ἀλάνθαστο τῶν ἀπόψεων” αποτανθείτε σε Πάπες και άνω! Εγώ απλά επιχειρηματολογώ και μόνο σε θέματα που νομίζω ότι “με παίρνει”!
Δεν αρνούμαι τον διάλογο αλλά δεν τον βλέπω και εφικτό όταν οι κοινοί τόποι αρχίζουν να εκλείπουν! Τότε βλέπω μόνον αδιέξοδα!
Πρέπει να ασχοληθώ με όλες αυτές τις εμβριθείς μελέτες που αναφέρετε για να ανακαλύψω αυτό που ήδη γνωρίζω, ότι η φτώχεια από μόνη της δεν φέρνει εγκληματικότητα; Και το παράδειγμά μου για την ελληνική κοινωνία τι νόημα είχε;
Είναι εύρημα ότι “ὁ σκληρὸς πυρὴνας τῆς ἐγκληματικότητος περιορίζεται οὐσιωδῶς διὰ τῆς μακρᾶς φυλακίσεως”; Όσο εύρημα είναι και ότι έχεις μια πιό αρτιμελή κοινωνία όταν ρίχνεις τους ανάπηρους στον Καιάδα!
Αδυνατώντας πλέον ορθολογικά να επιχειρηματολογήσω, θα επικαλεστώ την τέχνη! Σας αφιερώνω τους στοίχους του καλύτερου ίσως τραγουδιού του Elvis Presley. Ο στιχουργός, ως Αμερικανός, κάτι καλύτερα θα γνώριζε από μας και παρ’ ότι πέρασαν κάποιες δεκαετίες από τότε, δεν νομίζω ότι προκύπτουν σημαντικότερες αλλαγές από την χρήση κινητών τηλεφώνων και σύγχρονων gadgets για να επαναλαμβάνονται ακριβώς τα ίδια!
IN THE GHETTO
As the snow flies
On a cold and gray Chicago mornin’
A poor little baby child is born
In the ghetto
And his mama cries
’cause if there’s one thing that she don’t need
it’s another hungry mouth to feed
In the ghetto
People, don’t you understand
the child needs a helping hand
or he’ll grow to be an angry young man some day
Take a look at you and me,
are we too blind to see,
do we simply turn our heads
and look the other way
Well the world turns
and a hungry little boy with a runny nose
plays in the street as the cold wind blows
In the ghetto
And his hunger burns
so he starts to roam the streets at night
and he learns how to steal
and he learns how to fight
In the ghetto
Then one night in desperation
a young man breaks away
He buys a gun, steals a car,
tries to run, but he don’t get far
And his mama cries
As a crowd gathers ’round an angry young man
face down on the street with a gun in his hand
In the ghetto
As her young man dies,
on a cold and gray Chicago mornin’,
another little baby child is born
In the ghetto
Τώρα ποιὸς χαλᾶ τὴν συζήτηση ; Τόσοι ἐρευνητὲς ἔψαξαν νὰ θεμελιώσουν σύνδεση μεταξὺ ἐγκληματικότητος καὶ πενίας καὶ δὲν τὴν βρῆκαν καὶ τόσο ἰσχυρή. Κατανοητὸν νὰ θέλουμε νὰ πιστέψουμε ὅτι ὁ κάθε κακοποιὸς εἶναι Γιάννης Ἀγιάννης. Αὐτὸ λέει καὶ ἡ λογοτεχνία συνήθως. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ πραγματικότης : παλιάνθρωποι ὑπάρχουν σὲ κάθε μερίδα τῆς κοινωνίας καὶ ἡ κοινωνία πρέπει κάπως νὰ προστατευθεῖ ἀπὸ αὐτούς.
Παρεμπιπτόντως, τὸ ποίημα ποὺ παραθέτετε ὐπενθυμίζει καὶ ἒναν ἀκόμη παράγοντα ποὺ μείωσε τὴν ἐγκληματικότητα : τὴν νομιμοποίηση τῶν ἀμβλώσεων. Ἐξ ἴσου ἀνόητη καὶ ἀναποτελεσματικὴ μὲ τὴν μακρὰ φυλάκιση μέθοδος νὰ περιορίσει μιὰ κοινωνία τὴν ἐγκληματικότητα. Γιὰ κάθε ἑκατὸ παιδιὰ ποὺ δὲν γεννῶνται στὸ γκέττο διότι ἡ κύησίς τους διακόπτεται βιαίως, ἡ κοινωνία τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν ἀπαλλάσσεται ἀπὸ ἕναν κακοποιό.
Οι τόσοι βαθυστόχαστοι ερευνητές που λέτε αντί να κάνουν μετρήσεις, καλύτερα θα ήταν να προσεγγίζουν την πραγματικότητα γύρω τους και να σκέπτονται!
Αν έναι όλοι Γιάννηδες Αγιάννηδες δεν το ξέρω αλλά ούτε έχω την ικανότητα να τους ξεχωρίζω! Η παραβατικότητα πάντως ήδη τιμωρείται, αλλά αντί να φτιάχνεις συνέχεια κάτεργα καλύτερα να φτιάχνεις ανθρώπους και κοινωνίες!
Τώρα αν κάποιοι έχουν την αλάνθαστη ικανότητα να ξεχωρίζουν με ακρίβεια τους παλιανθρώπους και να ζητούν την ανελέητη τιμωρία τους, τι να πω! Χαρά στην αλαζονεία τους! Ας προσέξουν όμως, δεν απέχουν πολλά σκαλιά από τις αντιλήψεις των θεωρητικών του Νταχάου και Άουσβιτς! Εγώ πάντως δεν θα τους εμπιστευόμουν ούτε τον σκύλο μου για φύλαξη!
Το αγαπάω το καϋμένο κι ας μου κάνει κάθε τόσο “κουτσουκέλες”! Θα αναλάβω εγώ την ευθύνη, δεν θα το σκοτώσω! Και μιλώ για σκύλο, όχι άνθρωπο!
Και να σκεφτείτε ότι εγώ, ούτε καν δηλώνω χριστιανός, “εμφορούμενος” και κυρήσσων περί αγάπης, ελεημοσύνης, αλτρουϊσμού, συγχώρεσης, μετανοίας …. και άλλα πολλά λόγια του αέρα!
Φαίνεται ἔχετε πλήρη ἄγνοια τῆς ἐπαγωγικῆς μεθόδου, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸ φωνάζετε ἀπὸ τὶς στέγες. Ὁ Ἀριστοτέλης ποὺ τὴν θεμελίωσε, ποὺ ἔστειλε τοὺς μαθητές του νὰ ἐρευνήσουν τὰ πολιτεύματα χιλιάδων Ἑλληνικῶν πόλεων δὲν ἐνδιαφερόταν, λέτε, περὶ ἀρετῆς ; Καὶ ἐνδιαφέρεσθε σεῖς ! Ἐντυπωσιακὸ τὸ θάρρος τῆς ἀγνοίας.
Σωστά, που να γνωρίζω εγώ περί “ἐπαγωγικῆς μεθόδου”! Εγώ είμαι του Πολυτεχνείου, μαθαίνει κανείς εκεί τέτοια; Απόκτησα τουλάχιστον “τὸ θάρρος τῆς ἀγνοίας”!
Αφήστε το καλύτερα …! Θα παίξετε ξυπόλητος και εκτός έδρας …! Και προσπαθήστε να μην προκαλείτε….!
Ἐμ ποῦ νὰ ξέρω τοὺς ἐκπαιδευτικούς σας τίτλους ; Ἀπὸ τὰ γραφόμενά σας μόνον σχηματίζω ἄποψη. Θὰ συμφωνήσετε, πιστεύω, ὅτι δὲν ἀποδίδουν τὸ πνεῦμα ἐπιστημονικῆς ποιᾶς ἐκπαιδεύσεως. Ὑποτίθεται ὅτι ὁ πεπαιδευμένος ἔχει ἀναπτύξει ἀρκετὴ ἀκεραιότητα καὶ αὐτοπεποίθηση ὥστε νὰ κρίνει τὶς ἔρευνες ἄλλων καὶ τὶς ἀπόψεις τους μὲ λογικὰ κριτήρια, χωρὶς νὰ ἐπικαλεῖται ρητορεῖες, οἱ ὁποῖες εἶναι ξένες πρὸς τὴν ἐπιστημονικὴ σφαῖρα.
Ακριβώς γιατί γνωρίζω τι είναι οι επιστημονικές μέθοδοι, που και πως εφαρμόζονται, ποιά η ισχύς και οι περιορισμοί τους και κυρίως πως αναγιγνώσκονται και ερμηνεύονται δεν ασχολούμαι με το θέμα!
Οι πιό πολλές τέτοιου είδους έρευνες γίνονται για να σπαταλάται χρήμα και να κοροϊδεύουμε ότι κάτι κάνουμε όταν δεν θέλουμε να κάνουμε τίποτα!
Ένας και μόνον κοινωνικός λειτουργός σε μια προβληματική περιοχή θα προσέφερε χρησιμότερες πληροφορίες! Πληροφορίες όμως που θα πονούσαν, δεν θα ήταν ανώδυνοι αριθμοί!
Τό πλέον διασκεδαστικὸ εἶναι ὅτι νομίζετε ὅτι γνωρίζετε τὴν ἐπιστημονικὴ μέθοδο …
ΥΓ Τὸ ὂτι γράφετε γιὰ «ἐπιστημονικὲς μεθόδους» οἱ ὁποῖες εἶναι ἄλλο πρᾶγμα ἀπὸ τὴν ἐπιστημονικὴ μέθοδο (στὸν ἑνικό), καταδεικνύει εὐγλώττως τὸ μέγεθος τῆς ἀγνοίας σας. Ὄχι ὅτι ἐχρειάζετο καὶ ἡ ἀπόδειξις αυτή, ἀφοῦ μέγας ἀληθῶς εἶναι ὁ ἄμεσος, ἐμπειρικὸς πλοῦτος παρατηρήσεων ὀ ὁποῖος προκύπτει ἀπὸ προηγούμενα σχόλιά σας καὶ ἐλαχίστη ἡ ἐκ τῆς ἐλλείψεως τῆς τελευταίας αὐτῆς ἀποδείξεως στενοχωρία τοῦ ἀναγιγνώσκοντος.
Κάπως ἀργὰ θυμηθήκατε τὸν σεβασμὸ στὸν διάλογο. Μπορούσατε νὰ εἴχατε ἀποφύγει νὰ ἐκθέσετε ἑαυτόν. Καὶ δὲν νομίζω ὂτι στὴν Ἱερὰ Ἐξέταση εἶχε κανεὶς τὴν εὐχέρεια νὰ μὴν προσέλθει. Πάντως, σᾶς εἶμαι εὐγνώμων διότι ἐμένα τοὐλάχιστον ἡ ἄγνοιά σας θεμελιωδῶν ἐννοιῶν, γιὰ τὶς ὁποῖες, ἐν τούτοις, ἀποφαίνεσθε μὲ αὐθεντία καί πότε, πότε μὲ πάθος ποὺ θὰ ἄξιζε καλυτέρας τύχης, εἶναι διασκεδαστική. Εἶσθε, μὲ τὴν ἔννοια αὐτή, ὁ ἰδεώδης συζητητής.
Ἐὰν, ὅπως γράφετε, θέλετε γνησίως νὰ μιλήσετε τὴν γλῶσσά μου, θὰ σᾶς παρακαλοῦσα νὰ προσπαθήσετε νὰ μὲ παρακολουθήσετε καὶ ὡς πρὸς τὸ σχετικῶς ὀλιγόλογον.
Εξετάσεις έχω δώσει προ πολού και εκεί που πρέπει, με έκριναν εξονυχιστικά κατά τεκμήριον αρμόδιοι! Ατυχώς για εσάς, δεν σας πέφτει λόγος!
Σας προέτρεψα να προσπαθήσετε να μην προκαλείτε! Με υποχρεώνετε να μιλήσω κι εγώ την γλώσσα σας!
Θεωρείτε εαυτόν αυθεντία, γιατί μάλλον σκαλίζετε συνεχώς βιβλία, αλλά σας το έχω γράψει και αλλού! Ανάθεμα κι αν καταλαβαίνετε μια γραμμή! Διότι κύριε, δεν διαθέτετε ανάλογη εκπαίδευση, ιδίως δε επιστημονική! Ράφια βιβλιοθήκης θυμίζετε απλώς! “Φέρετε” γνώσεις, αλλά με ότι ικανότητα κρίσης και αφομοίωσης έχουν κι αυτά! Όσο μεγαλύτερη πολυπραγμωσύνη επικαλείσθε, τόσο πιό προκλητική γίνεται η ημιμάθειά σας (πολύ χειρότερη της αγνοίας!) και η εξ’ αυτής αλαζονεία, που το μόνο που πετυχαίνετε είναι ο εξευτελισμός του όποιου διαλόγου. Του διαλόγου και μόνον, τα όπλα σας εναντίον συνομιλητών είναι απλώς νύχια!
Η υπεροπτική αλαζονεία είναι “αρετή” πολυπλόκαμος! Πρέπει οπωσδήποτε και να έχετε τον τελευταίο λόγο, οι συνομιλητές είναι “αντίπαλοι” που πρέπει να κατατροπώσετε! Να σταματήσετε κάποιο διάλογο σε σημείο και χρόνο που να υπονοεί “αρκετά, εξαντλήθηκε ο απαιτούμενος σχολιασμός”, πολώ δε μάλλον “θα αναλογιστώ τις απόψεις των άλλων” δεν το διανοείστε! Μα τι λέω, αυτό απαιτεί αντίληψη ισοτιμίας συνομιλητών και σας τέτοιοι ιπποτισμοί δεν διακρίνουν! Ποιός να ξέρει όσα και σεις!
Εδώ όμως κύριε, είναι χώρος διαλόγου, όχι Ιερά Εξέταση εκ μέρους σας!
Ούτε συμετέχουμε για να προβάλουμε το εγώ μας και να υποτιμήσουμε τους συνομιλητές μας, αλλά για να καταθέσουμε την άποψή μας αναζητώντας για προσωπικό προβληματισμό και αυτές των άλλων. Τις “αυθεντίες” ο διάλογος τις σκοτώνει και είσαστε σε λάθος χώρο! Αυτοπροσδιορίζεται ως “Αντίβαρο στην ιδιωτεία”!
Υ.Γ. Ζητώ συγνώμη από το Αντίβαρο για την κατάχρηση του χώρου του με προσωπικές αναφορές και “κόντρες”. Ελπίζω να συνεκτιμηθεί ότι είναι η μοναδική φορά που το πράττω, εν γνώσει και συνειδήσει τουλάχιστον, αλλά έχω και εγώ τα όριά μου! Υπόσχομαι πάντως να μην υποπέσω άλλη φορά σε παρόμοια παγίδα, υποψιαζόμενος και αγνοώντας εξ’αρχής τις προκλήσεις!
Καὶ κάτι ἀκόμη. Ἡ συζήτηση χωρὶς ἀναφορὰ σὲ πραγματικὰ γεγονότα, χωρὶς ἀναφορὰ σὲ πληροφορίες καὶ περιοριζομένη στὴν πλατωνικὴ σφαῖρα τῶν καθαρῶν ἰδεῶν δέν εἶναι καὶ τόσο χρήσιμη. Ἄλλο ὅτι εἶναι πολύ πιὸ εὔκολη γιὰ τὸν τυχόντα καλλιεπῶς ἀερολογοῦντα.
Οφείλω ταπεινά να υποκλιθώ στην υπεροχή σας!
Υπερόχως με κατατροπώσατε, διαφυλάττοντας οπωσδήποτε δι εαυτόν το τελευταίο χτύπημα!
Ορίστε που σας παρακολουθησα “καὶ ὡς πρὸς τὸ σχετικῶς ὀλιγόλογον”!