Του Σάββα Καλεντερίδη
Την περίοδο που η Κωνσταντινούπολη, έδρα της
Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, διεξήγαγε έναν πολυετή φθοροποιό εσωτερικό πόλεμο
στις ανατολικές της επαρχίες, με σκοπό την εξάλειψη του Μονοφυσιτισμού, μια νέα
δύναμη έκανε την εμφάνισή της στις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου.
Ήταν οι Άραβες, οι οποίοι, ενισχυμένοι από την
ενοποιητική επίδραση του Ισλάμ και επωφελούμενοι από τον εσωτερικό πόλεμο του
Βυζαντίου, τον 7ο αιώνα, κατέλαβαν σταδιακά τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου,
για να προχωρήσουν στη συνέχεια στις ακτές της Βορείου Αφρικής. Ακολούθησε η
κατάληψη της Κύπρου, της Ρόδου, της Κω και της Χίου, και αργότερα, τον 9ο
αιώνα, η κατάληψη της Κρήτης και της Σικελίας.
Με άλλα λόγια, ενώ επί αιώνες και μέχρι τον 7ο
αιώνα η Μεσόγειος ήταν μια ασφαλής θάλασσα, με καλά οργανωμένες πολιτείες όπου
πρυτάνευε ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός υπό τον έλεγχο πρώτα της Ρωμαϊκής και
μετά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, λόγω εσωτερικών αδυναμιών του Βυζαντίου,
ειδικά η ΝΑ Μεσόγειος σταδιακά μετατράπηκε σε μια αραβική θάλασσα, όπου ίσχυαν
οι κανόνες της νέας θρησκείας, το Ισλάμ. Η κατάσταση επιδεινώθηκε για το
χριστιανικό κόσμο, με την εμφάνιση των Τούρκων στην Ανατολή, οι οποίοι, κατά
παράδοσιν βάρβαροι και αγράμματοι, ενσωμάτωσαν εύκολα τη νέα θρησκεία.
Αυτή την πολύ αρνητική για τα συμφέροντα της Δύσης
εξέλιξη υποτίθεται ότι επιχείρησαν να ανατρέψουν οι Σταυροφορίες, οι οποίες
απλά επιτάχυναν την πτώση του Βυζαντίου, για να κυριαρχήσει το Χαλιφάτο στα
όρια της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στον Εύξεινο Πόντο και τη ΝΑ Μεσόγειο.
Με την επανάσταση στην ελληνική χερσόνησο και την
ίδρυση του ελληνικού κράτους, άρχισε ο χορός των εθνικών εξεγέρσεων, που
οδήγησαν στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την κατάργηση του Χαλιφάτου
(1924) και τη δημιουργία των εθνικών κρατών στη Βαλκανική, τη Μέση Ανατολή και
τη Βόρειο Αφρική.
Έτσι, σταδιακά η θάλασσα του Αιγαίου και της ΝΑ
Μεσογείου άρχισαν να γίνονται πιο ασφαλείς για τα συμφέροντα της Δύσης, με τον
ελληνικό παράγοντα να επανακάμπτει και να κυριαρχεί στην περιοχή στον τομέα του
ελέγχου της εμπορικής ναυτιλίας, θέση που ενισχύθηκε μετά την ίδρυση της
Κυπριακής Δημοκρατίας.
Με την είσοδο της 3ης χιλιετίας και του 21ου αιώνα,
οι συσχετισμοί που είχαν παγιωθεί με την ίδρυση των εθνικών κρατών στη ΝΑ
Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική, που κρατούσαν υπό σχετικό «έλεγχο» το πολιτικό
Ισλάμ, άρχισαν να ανατρέπονται, εξ αιτίας των αδιεξόδων που αντιμετώπιζαν τα
κατά τόπους αυταρχικά καθεστώτα, κυρίως λόγω της ανάπτυξης της τεχνολογίας και
της διακίνησης της γνώσης, της πληροφορίας και των ιδεών.
Το ενδεχόμενο της ανεξέλεγκτης κατάρρευσης όλου
αυτού του «συστήματος» και της επανάκαμψης του πολιτικού Ισλάμ σε αυτήν την
εξαιρετικά κρίσιμη για τα συμφέροντα της Δύσης περιοχής, ήταν ένας πραγματικός
εφιάλτης για τη Δύση. Γι’ αυτό, η αλλαγή, που σημαίνει ανατροπή των παλιών
καθεστώτων, έπρεπε να γίνει «συντεταγμένα».
Η αλλαγή ξεκίνησε πιλοτικά από την Τουρκία, όπου οι
ΗΠΑ δρομολόγησαν την ανατροπή του κεμαλικού καθεστώτος -που δημιούργησε ο
αγγλικός παράγοντας και στήριξαν οι ίδιοι επί μισό αιώνα- ενισχύοντας το Κόμμα
Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και τον Ταγίπ Ερντογάν. Ο στόχος ήταν η δημιουργία
ενός μοντέλου ελεγχόμενης μετριοπαθούς ισλαμικής διακυβέρνησης, ένα μοντέλο που
θα ακολουθούσαν και οι άλλες χώρες, μετά την ανατροπή των παλιών καθεστώτων.
Μετά τη «δοκιμή» του μοντέλου επί μια δεκαετία στην
Τουρκία, εμφανίστηκε το φαινόμενο της «Αραβικής Άνοιξης» πρώτα στη Βόρεια
Αφρική και τώρα στη Μέση Ανατολή. Ανατράπηκαν τα καθεστώτα στην Τυνησία, την
Αίγυπτο και τη Λιβύη, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη το «φαινόμενο» στη Συρία, όπου
το Ιράν και η Ρωσία προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό τον Άσαντ και το καθεστώς
του, η κάθε χώρα για τα δικά της στρατηγικά συμφέροντα. Σε όλες τις
προαναφερθείσες χώρες το -υποτίθεται- μετριοπαθές Ισλάμ αποτελεί κυρίαρχη
πολιτική δύναμη που υποστηρίζεται από την Τουρκία του Ερντογάν, ενώ στις
πρόσφατες γενικές εκλογές που διεξήχθησαν στο Μαρόκο, το κόμμα των μετριοπαθών
ισλαμιστών, που είχαν σαν σύμβολό την παραδοσιακή λάμπα πετρελαίου (το ΑΚΡ του
Ερντογάν έχει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα), κατέλαβε την πρώτη θέση.
Αν παρατηρήσουμε μακροσκοπικά τα γεγονότα που είναι
σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή, τη Βόρειο Αφρική και τη ΝΑ Μεσόγειο, θα
διαπιστώσουμε ότι την περίοδο αυτή λαμβάνουν χώρα κοσμογονικές αλλαγές. Το
Ισλάμ επανακάμπτει -υποτίθεται με ελεγχόμενο τρόπο- σε μια ευρύτατη περιοχή της
δικής μας γειτονιάς, με την Τουρκία να έχει ρόλο πρότυπου σε όλο αυτό το
ιστορικό εγχείρημα. Σε περίπτωση δε που ολοκληρωθεί αυτή η ιστορική φάση, η
περιοχή της ΝΑ Μεσογείου θα μετατραπεί σε μια ισλαμική λίμνη, με την Αίγυπτο να
ελέγχει τη Διώρυγα του Σουέζ και τα βασικά λιμάνια της περιοχής «μετριοπαθείς»
ισλαμικές κυβερνήσεις, υπό την επιρροή της Άγκυρας και της Ουάσιγκτον.
Σε όλη αυτή την ισλαμική λίμνη, τα μόνα μη
μουσουλμανικά κράτη θα είναι η Ελλάδα και το Ισραήλ, με την Κύπρο διαμελισμένη
και το κατεχόμενο τμήμα της ελεγχόμενο από τους βάρβαρους κατακτητές.
Υπό τις συνθήκες αυτές, με την παραδοχή ότι το όλο
εγχείρημα είναι υπό την εποπτεία της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, και εν μέρει των
Παρισίων και του Βερολίνου, αν «κλείσουμε» λίγο το φακό μας, θα διαπιστώσουμε
ότι ο έλεγχος του ελληνικού χώρου, όπως αυτός ορίζεται από τα όρια της
Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της Κύπρου και της Ελλάδος -όποτε αυτή
οριστεί- από τις κυβερνήσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας, είναι εξαιρετικά
δύσκολο να επιτευχθεί, ειδικά υπό το βάρος της βαθύτατης οικονομικής κρίσης που
είναι σε εξέλιξη και στα δυο κράτη.
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, με την Ελλάδα να
διασύρεται διεθνώς και να περιθωριοποιείται και τους άθλιους πολιτικούς συνεπικουρούμενους
από αριβίστες αξιωματικούς να οδηγούν κυριολεκτικά σε διάλυση τις ένδοξες
ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, είναι εξαιρετικά πιθανό ο ελληνικός χώρος το
επόμενο διάστημα να κινδυνεύσει να ελεγχθεί στρατηγικά από την Τουρκία και το
Ισραήλ, που παραμένουν οι κεντρικές στρατηγικές επιλογές της Ουάσιγκτον στην
περιοχή.
Για όσους ενδιαφέρονται, ας εξετάσουν το διαμελισμό
της Πολωνίας μετά από ταυτόχρονη επίθεση της Ρωσίας και της Γερμανίας, το 1939.
Θα μπορέσουν να εξάγουν πολύτιμα συμπεράσματα! Εμείς απλά να σημειώσουμε ότι
στην περίπτωση του ελληνικού χώρου ο διαμελισμός δεν θα είναι ακριβώς εδαφικός,
αλλά θα έχει τη μορφή εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και επιρροής.
Εκτός κι αν…
Δημοσιεύθηκε σήμερα Παρασκευή στην εφημερίδα
Δημοκρατία
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/12/e.html#.TtvS2LLtt5U
Ελλάδα και Κύπρος κινδυνεύουν με διαμελισμό μεταξύ
Τουρκίας και Ισραήλ (2)
Εκτός κι αν…
Του Σάββα Καλεντερίδη
Στο ομώνυμο άρθρο μας που δημοσιεύθηκε στην
Δημοκρατία της Παρασκευής, αναφερθήκαμε στο ιστορικό των γεωπολιτικών εξελίξεων
που τείνουν να μετατρέψουν τη λεκάνη της ΝΑ Μεσογείου σε μια ισλαμική θάλασσα,
που θα περιβάλλεται από ισλαμικά κράτη που θα οικοδομηθούν με πρότυπο και υπό
την επιρροή της Τουρκίας.
Το γεγονός αυτό, αναβαθμίζει το ρόλο της Τουρκίας,
που εκτός από πρότυπο χρησιμοποιείται περίπου και ως τοποτηρητής της Ουάσιγκτον
στον ισλαμικό κόσμο της ΝΑ Μεσογείου, η οποία αποτελεί μαζί με το Ισραήλ το
μόνο παράγοντα σταθερότητας, αφού Ελλάδα και Κύπρος περιθωριοποιούνται, υπό το
βάρος της βαθύτατης οικονομικής -και όχι μόνον- κρίσης από την οποία
κλυδωνίζονται συθέμελα.
Είπαμε λοιπόν ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες,
είναι εξαιρετικά δύσκολο για Ελλάδα και Κύπρο να υπερασπιστούν τον ελληνικό
χώρο στη γραμμή Θράκη-Αιγαίο-ΝΑ Μεσόγειο, και κινδυνεύουν να συνθλιβούν μεταξύ
Τουρκίας και Ισραήλ, που επιχειρούν να παίξουν ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή, η
κάθε μια για δικό της λογαριασμό, σχεδιασμό και λόγο.
Αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι η είσοδος της Κύπρου στην
Ε.Ε. αποτελούσε μια πολιτική ή για την ακρίβεια γεωπολιτική απόφαση των
Βρυξελών, με την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση επεξέτεινε τα σύνορα και άρα τα
συμφέροντά της μέχρι τις ακτές της Συρίας, του Λιβάνου, του Ισραήλ, της Γάζας
και της Αιγύπτου, η μοναδική ελπίδα που είχαμε να στηρίξουμε τις ελπίδες μας
για προάσπιση και θωράκιση των συμφερόντων μας, μετά τα προβλήματα που
αντιμετωπίζει η Ευρωζώνη και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, δείχνει προς το παρόν να
εξανεμίζεται.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, και με τη Ρωσία να
εξοβελίζεται από τη ΝΑ Μεσόγειο μετά την επικείμενη κατάρρευση της Συρίας,
Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα ζωτικής σημασίας γεωπολιτικό
πρόβλημα, το οποίο γίνεται ακόμα πιο δυσεπίλυτο, αν σκεφθεί κανείς ότι τα
τελευταία χρόνια έγιναν με μεθοδικό τρόπο τα εξής:
Η Ελλάδα αποδυναμώθηκε γεωπολιτικά, αφού με την
ανατροπή Καραμανλή υποχρεώθηκε περίπου με βίαιο τρόπο να εγκαταλείψει την
πολιτική της προσέγγισής της με τη Ρωσία, που έδινε ένα κάποιο διέξοδο στην
ασφυκτική και πνιγηρή κατάσταση που τείνει να δημιουργηθεί για τα ελληνικά
συμφέροντα στη γραμμή Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος-ΝΑ Μεσόγειο.
Με την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και τον
Γεώργιο Παπανδρέου, το 2009, και την τοποθέτηση σε κρίσιμα πόστα της κυβέρνησής
του προσώπων της απολύτου εμπιστοσύνης του, που σε αγαστή ομολογουμένως
συνεργασία και συντονισμό από τον ίδιο εκινούντο σε πλήρη εναρμόνιση με τους
γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον που αναφέρθηκαν παραπάνω, η Ελλάδα
οδηγήθηκε σε πλήρη περιθωριοποίηση.
Πρώτα λεηλατήθηκαν τα τελευταία κεφάλαια από τα
-δανεικά- χρήματα που άφησε στα ταμεία η κυβέρνηση Καραμανλή. Στη συνέχεια, και
αφού η Ελλάδα δεν δανείστηκε τα χρήματα που μπορούσε από τις αγορές με
ευνοϊκούς όρους, ακολούθησε ο διασυρμός και η λοιδορία της Ελλάδος και των
Ελλήνων, ενώ είχε προηγηθεί η τοποθέτηση του κ. Γεωργίου, πρώην στελέχους του
ΔΝΤ, ο οποίος υπό την νέα (;) του ιδιότητα, ως επικεφαλής της Ελληνικής
Στατιστικής Υπηρεσίας, σύμφωνα με τις κατηγορίες του εισαγγελέα, «μαγείρεψε»
σκόπιμα τα στοιχεία, για να διογκωθεί το έλλειμμα της Eλλάδας τεχνηέντως στο
15,4%, ώστε να είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο της Iρλανδίας και η Eλλάδα να
αναγκαστεί να καταφύγει στο ΔΝΤ και να λάβει σκληρά μέτρα, που θα οδηγούσαν
στην πλήρη καταστροφή την ελληνική οικονομία.
Σε δεύτερη φάση, και ενώ η Ελλάδα κατ’ ουσίαν είχε
ήδη υποδουλωθεί στους δανειστές της, οι οποίο σημειωτέον είναι οι ενορχηστρωτές
και οι σχεδιαστές του γεωπολιτικού σκηνικού της ΝΑ Μεσογείου, μπήκε σε εφαρμογή
το σχέδιο διάλυσης του ελληνικού κράτους, μέσω της εξαθλίωσης των δημοσίων
υπαλλήλων και της εφεδρείας, αντί ενός καλά μελετημένου επανασχεδιασμού του
ελληνικού κράτους, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε την απόλυση 200 χιλιάδων δημοσίων
υπαλλήλων.
Σε τρίτη φάση ακολούθησε με σχέδιο η αποδόμηση και
το ξεχαρβάλωμα των ένδοξων ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, με δηλώσεις περί
αντιπαραγωγικών αξιωματικών, με περικοπές επιδομάτων των ιπταμένων των
μαχητικών αεροσκαφών, που κυριολεκτικά σηκώνουν στις πλάτες τους τη γεωπολιτική
πίεση που δέχεται η Ελλάδα ένεκα του προαναφερθέντος σχεδιασμού. Σαν να μην
έφταναν όλα αυτά, ακολούθησε o «κίνδυνος του πραξικοπήματος» που επικαλέστηκε ο
πρωθυπουργός στις Κάνες, ο αποκεφαλισμός του συνόλου της ηγεσίας των ΕΔ, και η
θέσπιση του χαφιεδισμού οριζοντίως και καθέτως στις τάξεις των ΕΔ από τον κ.
Μπεγλίτη, μια ενέργεια βάζει δυναμίτη στα θεμέλια του στρατού, αφού καταλύει
την ιεραρχία, που αποτελεί την πεμπτουσία κάθε οργανωμένου συνόλου, όπως είναι
ο στρατός.
Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε το επεισόδιο
στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από μερίδα ΜΜΕ που κινούνται στην ίδια
γ»γραμμή» με την ομάδα των αποδομητών της χώρας, του κράτους και του στρατού,
αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα, αν και το ρόλο αυτό διεκδικεί με αξιώσεις ο
ομάδα των τεσσάρων υπουργών στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης, που ως ασυντόνιστος
και παράταιρος θίασος, μάλλον παρακολουθεί παρά πράττει τα δέοντα για να
σταματήσει τη διάλυση των ενόπλων δυνάμεων.
Η τραγικότητα της κατάστασης στην οποία έχει
περιέλθει η χώρα μας είναι τέτοια, που Ελλάδα και Κύπρος θα πέσουμε χωρίς όρους
και σαν ώριμο φρούτο στην αγκαλιά του Ισραήλ ή της Τουρκίας ή και των δυο. Και
υπάρχει μόνον ένας δρόμος για να αποφύγουμε τα χειρότερα, να αποτρέψουμε την
πλήρη περιθωριοποίηση της πατρίδος μας και να προασπίσουμε την ελληνικό χώρο. Ο
δρόμος αυτός είναι η ανάληψη της ευθύνης από το σύνολο των πολιτών και του
ελληνικού έθνους.
Οι Έλληνες θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να γίνουμε
κοινωνοί της κρισιμότητας της κατάστασης και στη συνέχεια, μέσα από διαδικασίες
ασφυκτικής πίεσης της κοινής γνώμης, να επιβάλουμε στην κυβέρνηση Παπαδήμου να
διαχειριστεί την κατάσταση έτσι, ούτως ώστε να μην υποθηκευτεί η εθνική μας
περιουσία και το μέλλον της χώρας.
Παράλληλα, οι Έλληνες πολίτες, μέσα από το μοναδικό
μας όπλο, που είναι η πίεση της κοινής γνώμης και η ψήφος, να αποβάλλουμε από
την πολιτική σκηνή τις ελίτ των κομμάτων και των ΜΜΕ που στην ουσία δρουν ως
εγκάθετοι και εντολοδόχοι ξένων συμφερόντων, ξοδεύοντας αφειδώς τα χρήματα του
ελληνικού λαού, μέσα από την κατασπατάληση των μυστικών κονδυλίων και των
κονδυλίων με τα οποία σκανδαλωδώς χρηματοδοτούνται τα κόμματα.
Τέλος, θα πρέπει εμείς, η Έλληνες πολίτες, η
κοινωνία των πολιτών, να δημιουργήσουμε οι ίδιοι τις συνθήκες για την ριζική
αλλαγή του τρόπου με τον οποίο ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα, ξεκινώντας από
την αλλαγή του πολιτεύματος μέσα την έγκριση ενός εντελώς νέου συντάγματος, που
θα δίνει τη δυνατότητα στους Έλληνες πολίτες να έχουν ουσιαστικό λόγο και ρόλο
στις αποφάσεις και στην προάσπιση και υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων
και του ελληνικού χώρου. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να περιορίσουμε το ρόλο των
ξένων πρεσβειών και των εγκαθέτων τους στην πολιτική, το κράτος και τα ΜΜΕ, που
λειτουργούν ως Δούρειος Ίππος.
Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, αξίζει να βροντοφωνάξουμε
όλοι μαζί προς τους αποδομητές και ξεθεμελιωτές: Κάτω τα χέρια από τις ένοπλες
δυνάμεις!
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία της Κυριακής