Δευτέρα, 05 Δεκέμβριος 2011
‘Άρης Ζεπάτος
“Είναι απίστευτο -αδιανόητο θα
έλεγα- μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι Έλληνες πολιτικοί για να διατηρήσουν το
κόμμα τους στην εξουσία έστω και μια εβδομάδα παραπάνω: μπορούν να θυσιάσουν
την πατρίδα τους…”
[Σημείωση Θ. Ζιάκα: Οι πρόσφατες κομματικές αθλιότητες
μου έφεραν στο νου τα λόγια αυτά του Τζόρτζ Χόρτον, του αμερικανού Προξένου στη
Σμύρνη το 1922, από την Έκθεσή του προς τον υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ. Η
Έκθεση περιλαμβάνεται στο βιβλίο: Τζόρτζ Χόρτον, Αναφορικά με την Τουρκία,
“Νέα Σύνορα” – Α.Α.Λιβάνη, Αθήνα 1992. Ανοίγοντας το βιβλίο, βρήκα
στις αρχικές σελίδες του, γραμμένες με μολύβι, πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις του
μακαρίτη Άρη Ζεπάτου. Δεν θυμάμαι πότε μου είχε χαρίσει το βιβλίο. Πρέπει να
ήταν το 1995. Πιστεύοντας ότι αξίζει να δημοσιευθούν, τις αντιγράφω και τις
διαβιβάζω στο Αντίφωνο. Ο τίτλος είναι
δικός μου.]
Τι δημιούργησε την τουρκική δολοφονική
μανία εναντίον των χριστιανών της Ανατολής; Από πού ξεπήδησε το δολοφονικό
μένος, που χωρίς αμφιβολία αγκάλιασε το σύνολο του τουρκικού λαού, ο οποίος
μετείχε ενεργητικά ή υποστήριξε ηθικά τη σφαγή; Δεν μπορούμε να αποδώσουμε τα
γεγονότα στις συγκυρίες της εποχής, γιατί το πρόγραμμα της σφαγής των
χριστιανών είχε διατυπωθεί τελείως καθαρά το 1908, πριν από τα πολεμικά γεγονότα
των Βαλκανικών πολέμων, του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και της αποβάσεως του
Ελληνικού στρατού στην Σμύρνη. Τα γεγονότα αυτά διευκόλυναν την πραγματοποίηση
μιας προειλημμένης αποφάσεως, την οποία εστήριξαν ολόθερμα τουρκική ηγεσία και
λαός.
Λοιπόν πού βασίστηκε αυτή η δολοφονική
μανία, η οποία αναπήδησε βίαια από τα βάθη της τουρκικής ψυχής και ήταν
πρωτοφανής ακόμα και για την έτσι κι αλλιώς βίαιη και κτηνώδη ιδιοσυγκρασία
τους;
Στις αρχές του εικοστού αιώνος ο
τουρκισμός ως σύνολο αξιών και πρακτικών είχε ηττηθεί ολοκληρωτικά. Οι ραγιάδες
είχαν κυριαρχήσει οικονομικά και πολιτιστικά. Είχαν κυριαρχήσει όχι σε συνθήκες
ισότητος αλλά σε μία κατάσταση υποτέλειας, χωρίς δικαιώματα κατοχυρωμένα και
υποκείμενοι σε κάθε είδους αυθαιρεσία από το οθωμανικό κράτος.
Η κατάσταση αυτή αποτελούσε μια
ανοιχτή πληγή για την τουρκική υπερηφάνεια κι αυτοσεβασμό. Απεδείκνυε με
πρακτικό τρόπο ότι το σύνολο των ιδεών και πρακτικών των Τούρκων ήταν βαθύτατα ελαττωματικό
και μη λειτουργικό και οδηγούσε αυτούς τους λάτρεις της δύναμης σε ολοκληρωτική
αδυναμία και καθυστέρηση, ενώ οι ραγιάδες κατά περίεργο τρόπο για την τουρκική
νοοτροπία απέκτησαν βαθμιαία και την δύναμη. Το αποτέλεσμα αυτό, το τόσο
οδυνηρό για την τουρκική αυτοεκτίμηση, καλούσε τους Τούρκους να αναθεωρήσουν
βαθειά τις αξίες τους και να δεχθούν ότι οι ραγιάδες είχαν τη θρησκεία και τις
αξίες που οδηγούσαν στην πρόοδο. Αυτό όμως τότε, ήταν αδύνατον να το δεχτούν οι
Τούρκοι. Συνεπώς τους ήταν απαραίτητο να εξοντώσουν τους Έλληνες και τους
Αρμένιους, οι οποίοι τους υπενθύμιζαν την κατωτερότητα και το αδιέξοδό τους.
Έπρεπε να σβηστούν από τον χάρτη, αυτοί οι οποίοι αποδείκνυαν την οθωμανική
σαθρότητα κι εγγενή οπισθοδρομικότητα του Τουρκισμού. Γι’ αυτό και σύσσωμοι οι
Τούρκοι υποστήριξαν τις σφαγές και δεν βρέθηκε ούτε μια φωνή στο στρατόπεδό
τους, που να διαφωνήσει με το όργιο της βίας και της σφαγής.
Στην ουσία οι Τούρκοι αρνήθηκαν να
αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της καθυστερήσεως και της πραγματικής
αδυναμίας τους, απλώς εξαφάνισαν τους παράγοντες που την υπογράμμιζαν. Αντί να
χρησιμοποιήσουν τους Έλληνες και τους Αρμένιους, ως γέφυρες που θα τους
συνέδεαν με τον πολιτισμό προτίμησαν να καταστρέψουν τις γέφυρες. Έμειναν μόνοι
αλλά δεν απαλλάχτηκαν από το πρόβλημά τους. Οι παράγοντες που τους εξασθενούν
και τους εμποδίζουν να προοδεύσουν έμειναν ατόφιοι μέσα στην ψυχή τους. Θα
υποχρεωθούν τώρα να αντιμετωπίσουν αυτούς τους παράγοντες. Πλέον δεν υπάρχουν
Έλληνες και Αρμένιοι για να συνασπιστούν εναντίον τους. Τα προβλήματά τους
έχουν αρχίσει να διασπούν τη δική τους κοινωνία.
Εμείς αρκεί να παραμένουμε σε αμυντική
θέση, έτοιμοι και κατάλληλα εξοπλισμένοι. Θα πρέπει να ξέρει η τουρκική άρχουσα
τάξη, ότι παιγνίδια με τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα συνεπάγονται μεγάλο
κόστος. Κόστος που θα καταστρέψει την απόλυτη εικόνα του τουρκικού κράτους στα
μάτια του τουρκικού λαού. Αν μείνουμε σταθεροί, αποφασιστικοί και καλά
οργανωμένοι, η τουρκική επιθετικότητα θα είναι αδύνατον να εκδηλωθεί σε
παιγνίδια βίας και κυριαρχίας απέναντί μας. Σ’ αυτήν την περίπτωση αναπόφευκτα
η τουρκική επιθετικότητα θα στραφεί προς τα μέσα κι έτσι θα ενισχυθεί το ρεύμα
στον τουρκικό λαό το οποίο ζητάει πραγματική δημοκρατία, κράτος νόμου κι
ανθρώπινα δικαιώματα.
Δηλαδή θα ενισχυθεί η αναγέννηση των
ελληνικών αξιών μέσα στην τουρκική ψυχή, η οποία θα αρχίσει να αλλάζει και να
ψάχνει να βρει την παλιά ελληνική και χριστιανική ρίζα τους. Το πρόβλημά μας
είναι πως για να γίνει αυτό, θα έπρεπε να υπάρχει ελληνικό κράτος. Όμως υπάρχει
ένα κλεπτοκρατικό κράτος οθωμανικό στην ουσία με ολίγα ελληνικά ψιμύθια. Αυτό
περιπλέκει το πρόβλημα γιατί ο ελληνισμός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον
κίνδυνο του Τουρκισμού αν δεν αντιμετωπίσει το ελληνικό οθωμανικό κράτος. Μέχρι
να το κάνει είναι αδύνατον να έχουμε εθνική στρατηγική απέναντι στην Τουρκία
και θα εξαρτώμαστε από τις συγκυρίες.
Πηγή: Αντίφωνο