Την φράση «Θεόδωρος Πάγκαλος: τι ενδιαφέρον όνομα!», συνήθιζε να λέει ο ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης. Βεβαίως αναφερόταν στον παππού του σημερινού αντιπροέδρου της, ευφημιστικώς λεγόμενης, ελληνικής κυβερνήσεως. Ο Καβάφης, με την διακριτική δηκτικότητά του και την νόστιμα καρυκευμένη ειρωνεία του, μεμφόταν τον βίο και την πολιτεία του πολύπλαγκτου στρατηγού Θεόδωρου Πάγκαλου, ο οποίος, επιβεβαίωσε τον αείχλωρο αρχαίο λόγο «προς γαρ το τελευταίο εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Δηλαδή: ένα συμβάν καθορίζει και την προηγούμενη ζωή σου. Πολλοί άνθρωποι έχασαν την υπόληψη και την αξιοπρέπειά τους, βυθίστηκαν στην ντροπή, λέρωσαν το καλό όνομά τους, εξαιτίας μιας πράξης. Η πράξη αυτή ήταν και η τελευταία τους, έκτοτε χάθηκαν, λοιδορούμενοι.
Ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος, πριν από το «τελευταίο εκβάν», διακρίθηκε ως αξιωματικός στους Βαλκανικούς Πολέμους, ακραιφνής βενιζελικός, προσχώρησε στο Κίνημα της Θεσσαλονίκης. Μετά τις καταστρεπτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 και την επάνοδο του βασιλιά Κωνσταντίνου, αποστρατεύτηκε. Το 1922 έλαβε μέρος στην Επανάσταση των Πλαστήρα, Γονατά και του αντιπλοιάρχου Φωκά, επανελθών στην ενεργό υπηρεσία. Τον Δεκέμβριο του 1922 τοποθετήθηκε αρχιστράτηγος της συγκροτηθείσης τότε Στρατιάς του Έβρου. Εκεί με υπεράνθρωπες προσπάθειες κατόρθωσε να συγκροτήσει, εν μέσω ερειπίων και καταστροφής, αξιόμαχο στράτευμα. Τούτο συνετέλεσε τα μέγιστα στην σύναψη της συνθήκης της Λωζάννης. Λειτούργησε, η στρατιά του Έβρου, ως ανάχωμα στις ορέξεις του αιμοσταγούς Κεμάλ. Μέχρι το 1925, ο Θεόδωρος Πάγκαλος αναλαμβάνει, την ταραγμένη εκείνη περίοδο, διάφορα υπουργεία. Στις 4 Ιανουαρίου του 1926, πρωθυπουργός ων, κήρυξε την δικτατορία, ενώ στις 5 Απριλίου του 1926 εξελέγη και πρόεδρος της Δημοκρατίας, διατηρώντας ταυτόχρονα και την πρωθυπουργία. Έμεινε στην εξουσία ως τις 22 Αυγούστου του 1926, τον ανέτρεψε ο Κονδύλης, ενώ ο ίδιος παραθέριζε στις Σπέτσες. Ο Πάγκαλος συνελήφθη, προφυλακίστηκε στο φρούριο Ιτζεδίν της Κρήτης, μέχρι τον Ιούλιο του 1928. (Τον αποφυλάκισε ο Βενιζέλος). Από τότε ως το 1952 που πέθανε στην Κηφισιά, δεν ασχολήθηκε με τα κοινά, ξεχάστηκε η όποια προσφορά του, πριν από την δικτατορία. (Τα πριν υπάρξαντα). Τους λίγου μήνες όμως που… δικτατόρευσε, πρόλαβε να πράξει και αρκετά σπουδαιογελοία. Εκτός του γνωστού «ελληνοβουλγαρικού επεισοδίου», που στοίχησε χρήμα και κύρος στην Ελλάδα, λόγω σπασμωδικών και ερασιτεχνικών ενεργειών του Πάγκαλου, κάποια μέτρα που έλαβε για να «αναμορφώσει» και να σώσει από τον «ηθικό κατήφορο» την κοινωνία (γνώρισμα όλων των εθνοσωτήρων) προκάλεσαν την θυμηδία του λαού, διασκεδάζοντάς τον, τρόπον τινά, κατά τα δύστυχα εκείνα χρόνια.
«Η δικτατορία του Πάγκαλου» γράφει ο Αλέξανδρος Σβώλος, λίγα χρόνια μετά την ανατροπή της, «εγελοιοποίησεν εαυτήν διά των ανερμάτιστων και αλλοπρόσαλλων της πράξεων, αλλά εζημίωσεν όσον ηδύνατο την χώραν, διότι, όπως συνήθως συμβαίνει εις τας δικτατορίας διέφθειρε τα πολιτικά ήθη».
(Αλλοπρόσαλλος, ανερμάτιστος, σπασμωδικός, «η περιφρόνησή του προς τις συμβουλές των διπλωματών και οι σπασμωδικές προσωπικές του παρεμβάσεις αποτέλεσαν εγγύηση αποτυχίας» σημειώνεται στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, της εκδοτικής Αθηνών, στον ΙΕ’ τόμο, σελίδα 294, και εξηγεί κάποια «χαρίσματα» με τα οποία είναι προικισμένος και ο… προκομμένος εγγονός).
Στην ιστορία όμως έμεινε το διαβόητο μέτρο του για τις φούστες των γυναικών. Διαβάζουμε:
«Κατόπιν διαταγής του Προέδρου της Κυβερνήσεως, καταρτίζεται και υποβάλλεται εις το υπουργείον Εσωτερικών, προς έγκρισιν, αστυνομική διάταξις δι’ ης απαγορεύονται αι κονταί φούσται των γυναικών. Το κατώτατον άκρον της φούστας δέον να απέχη από του εδάφους 30 εκατοστά του μέτρου. Εις τον περιορισμόν τούτον υπάγονται άπασαι αι γυναίκες από του 12ου έτους και άνω. Αι παραβάτισσες θα παραπέμπωνται εις το επ’ αυτοφώρω πταισματοδικείον, συνυπεύθυνοι θα είναι και οι γονείς αυτών. Η εφαρμογή θα αρχίση από 15 Δεκεμβρίου».
Και κυκλοφορούσαν οι καημένοι αστυνομικοί με μεζούρες στο χέρι και μετρούσαν τις φούστες των αποσβολωμένων γυναικών, σε μια εποχή που μακαρίζεται βεβαίως σε σύγκριση με την τωρινή.
Αυτά για τον παππού. Ο πληθωρικός εγγονός του τώρα, το οποίο φορτωθήκαμε τριάντα χρόνια τώρα και υπομένουμε, προς το παρόν, αγογγύστως τις ανοησίες του. Τριάντα τόσα χρόνια υπάρχουν κομματικά υποζύγια, που τον ψηφίζουν, για να μπορεί να εξευτελίζει τον λαό μας, δημοκρατικώς.
Τριάντα χρόνια τώρα ο ίδιος και αρκετά άλλα μηδενικά και… κουλούρια (το μηδέν το λέμε, στην σχολική γλώσσα, και κουλούρι), λεηλατούν την ψυχή μας και διαγουμίζουν τον ιδρώτα του λαού μας.
Ξεθυμασμένο απολειφάδι του παρελθόντος ο αντιπρόεδρος, οψίγαμος καλοπερασάκιας, εμπαίζει και περιφρονεί, την φρικιαστική τούτη «εθνική» στιγμή, τον λαό, αποκαλύπτοντας τον αληθινό χαρακτήρα του.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τις παφλάζουσες μεγαληγορίες του, που κατά καιρούς εκτοξεύει, βάλλοντας επί δικαίων και αδίκων. Το «όλοι μαζί τα φάγαμε». «Τους κοπρίτες», που ο ίδιος και οι ομόφρονές του παράσιτοι, διόρισαν στο Δημόσιο, το «ένα μάτσο αδαών χωριατών» όπως ονόμασε, ο βλάσφημος, τους αγωνιστές του ’21. Ασύδοτος, αχαλίνωτος, κρυμμένος πίσω από την βουλευτική ασυλία-ατιμωρησία, εικονίζει την Ελλάδα που μας αηδιάζει, την ανυπόληπτη και κουτοπόνηρη. Γνωρίζουμε όλοι μας, πως 30 τόσα χρόνια, έπαιρνε υψηλά αξιώματα για να σφραγίζει το στόμα του, να μην αμολάει την χολερική κριτική του για το «άγιο» κόμμα,
το κόμμα της φαυλοκρατίας. Έγραφε ο Ροϊδης, ο οξυδερκής ανατόμος της φαυλοκρατίας του καιρού του: «Ουδεμία κυβέρνησις δύναται να υπάρξη εν Ελλάδι χωρίς να αγοράση την αναγκαίαν προς ύπαρξιν αυτής πλειοψηφίαν… δι’ ολοκλήρου του προϋπολογισμού και διά δανείων ακόμη. Εκ της ανέκαθεν καθιερωθείσης τοιαύτης διαθέσεως του ελληνικού προϋπολογισμού αδύνατον είναι να υπεξαιρεθεί το παραμικρόν προς οιονδήποτε κοινωφελή σκοπόν. Διότι πάσαν τοιαύτην απόπειραν ήθελεν ακολουθήσει την επομένην απώλεια της πλειοψηφίας ή επανάστασης των δικαιουμένων να τρέφωνται δημόσια δαπάνη, ων η αγέλη αποτελεί την μόνην αξιόμαχον δύναμιν εν Ελλάδι». («Άπαντα», εκδ. «σύλλογος προς διάδοση Ωφ. Βιβλίων», τ.Β’, σελ. 73).
Όσο τις τύχες αυτού του τόπου, της πατρίδας μας, τις καθορίζουν «αξιόμαχες αγέλες», ολιγοφρενείς ζητωκραυγαστές της κλεπτοκρατίας, θα αναθρώσκουν και θα ξεβράζονται Πάγκαλοι και Γιωργάκηδες και Βουλγαράκηδες και λοιποί –άκηδες, «οι ανθρωποκάμπιες», όπως λέει Κόντογλου, «που μαράζωσαν το ολόδροσο δέντρο της φυλής μας».
Τουλάχιστον ο παππούς Πάγκαλος, συναισθανόμενος το λάθος του, αποτραβήχτηκε στη σιωπή. Καυχόταν ως το τέλος της ζωής του διότι, όπως είπε στην απολογία του για την εκτροπή, «εφύλαξε τις Θερποπύλες του Έβρου» και δεν τον έτυπτε η συνείδησίς του για τίποτε. Για τον εγγονό ισχύει το ευαγγελικό «επαχύνθη η καρδία» του ανθρώπου τούτου…
5 comments
Ὀ Θεόδωρος Πάγκαλος πάππος ἀνέλαβε τὴν πρωθυπουργία τὸ 1925 μὲ ψῆφο ἐμπιστοσύνης τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῆς Ἐθνοσυνελεύσεως. Οἱ ἐκλεγμένοι ἀντιπρόσωποι τοῦ κυριάρχου Ἑλληνικοῦ λαοῦ ἔψαχναν ἕνα κορόϊδο γιὰ νὰ κάνει αὐτὰ ποὺ οἱ ἴδιοι δὲν ἤθελαν, κάτι σὰν Παπαδῆμο. Ὁ Πάγκαλος πάππος κατέλαβε τὴν ἐξουσία μὲ 20 μόνον στρατιῶτες τοῦ Μηχανικοῦ καὶ μὲ μερικὰ τηλεφωνήματα σὲ φίλους του διοικητὲς στρατιωτικῶν μονάδων, κάτι σὰν τηλεφωνικὴ δημοσκόπηση τῶν συνδικαλιστικῶν ἡγετῶν τῆς συντεχνίας τῶν δημοσίων στρατιωτικῶν ὑπαλλήλων. Ὁ λαὸς ἦταν ἀηδιασμένος ἀπὸ τοὺς πολιτικούς, κι αὐτοὶ βρῆκαν στὸν Πάγκαλο πάππο τὴν εὔκολη λύση γιὰ νὰ ἀπεκδυθοῦν τῶν εὐθυνῶν τους. Οἱ ἀρχηγοὶ κομμάτων ἀπέσχον ἀπὸ τὴν ψηφοφορία γιὰ τὴν κυβέρνηση Παγκάλου. Καὶ τὴν πίττα γερή, καὶ τὸν σκύλο χορτᾶτο …
Τὸ 1926, ἀφοῦ εἶχε κηρύξει δικτατορία, ὁ λαὸς τὸν ἐξέλεξε σχεδὸν παμψηφεὶ πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας. Ἀκόμα καὶ τότε ἡ συνασπισμένη άντιπολίτευση δὲν μπόρεσε νὰ συνεννοηθεῖ γιὰ νὰ τοῦ προβάλει ἀνθυποψήφιο. Ἔτσι ὁ λαὸς ἀποδοκίμασε τοὺς πολιτικοὺς ἀρχηγούς, ἀκόμα καὶ στὸ ἐκλογικά τους φέουδα, ὅπως στὴν Κρήτη καὶ στὴν Κεφαλληνία. Ὁ Πάγκαλος πάππος τόσο ἐνθουσιάσθηκε ἀπὸ τὴν ἀνέλπιστη κι ἀπὸ τὸν ἴδιο ἐπιτυχία του, πού προετοίμαζε ἐπανάληψη τῆς ἐκλογῆς μὲ ὑπηρεσιακὴ κυβέρνηση ὑπὸ τὸν πρόεδρο τοῦ Ἀρείου Πάγου, ὥστε νὰ κατοχυρώσει τὴν ἐκλογή του ἀπὸ κάθε ἀμφισβήτηση. Τότε ἀκριβῶς, βασιζόμενος στὴν «ἀγάπη» τοῦ λαοῦ, χαλάρωσε τὴν ἐπαγρύπνησή του καὶ ἀνετράπη !
Τὸ 1950 ἔθεσε ὑποψηφιότητα γιὰ βουλευτὴς στὴν Ἀθήνα καὶ ἔλαβε ὀλιγωτέρους σταυροὺς καὶ ἀπὸ τὴν Μανωλία τῶν Ἀμπελοκήπων.
Ὁ γνήσιος ἀλλὰ ἀφελὴς πατριωτισμός του, ὁ ἀντικομμουνισμός του καὶ ἡ περιφρόνησή του γιὰ τοὺς πολιτικοὺς θὰ τοῦ κέρδιζε πολλοὺς θαυμαστὲς στὸ «Ἀντίβαρο». Ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ ἡ πορεία τοῦ Παγκάλου δείχνει στὸν ψύχραιμο μελετητή εἶναι πόσο ἰδιοτελεῖς εἶναι οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες καί, κυρίως, οἱ ψηφοφόροι στὴν Ἑλλάδα. Μᾶς ἐνοχλεῖ νὰ μᾶς δείχνει κάποιος τὰ ἐλαττώμματα μας, γι’ αὐτὸ καὶ τόσο ὁ πάππος ὅσο καὶ ὁ ἐγγονὸς Πάγκαλοι ἐνοχλοῦν τόσο τὸν ἀρθρογράφο.
Τὸ πραγματικό μας πρόβλημα, ὅμως, ἡ αὐτοκτονικὴ ἰδιοτέλεια, δὲν ἐξορκίζεται, ὅσα καὶ νὰ καταμαρτυροῦμε στοὺς ἑκάστοτε ἀποδιοπομπαίους τράγους.
ΥΓ Συντοπίτης καὶ ὑπασπιστὴς τοῦ Παγκάλου πάππου ἦταν καὶ ὁ ἥρωας Βασίλης Λάσκος.
κε Γεώργιε, χρήσιμες οι πληροφορίες για τον παππού. Εξ όσων έχω αντιληφθεί ο παρών ιστοχώρος δεν διακατέχεται από περιφρόνηση προς τους πολιτικούς εν γένει, αλλά προς τους ιδιοτελείς πολιτικούς που δεν επιτελούν το καθήκον τους και ασχολούνται με ο,τιδήποτε άλλο, εκτός από το καλό του τόπου και του λαού, που υποτίθεται ότι θέλουν διακαώς να υπηρετήσουν. Ένας από αυτούς τους πολιτικούς, χαρακτηριστικός λόγω εκτοπίσματος και βαρύτητος λόγου, είναι ο εγγονός. Εκείνο που ενοχλεί όχι μόνο τον αρθρογράφο, αλλά πλέον μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, δεν είναι ότι δείχνει τα ελαττώματά μας, αλλά η όψιμη και υστερόβουλη τάση του να καταφεύγει σε προσβολές και γενικότητες, τη στιγμή που ο ίδιος και η παράταξή του επί δεκαετίες ανέδειξαν, ωραιοποίησαν, καλλιέργησαν και εξέθρεψαν σε σημείο τερατώδες αυτά ακριβώς τα ελαττώματα, όπως την αυτοκτονική ιδιοτέλεια. Έτερο σοβαρό ελάττωμα είναι η συνεχής αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων στα πλαίσια του ελληνικού αξιώματος σύμφωνα με το οποίο “για όλα πάντοτε φταίνε οι άλλοι”. Το να κατηγορεί ως συνυπεύθυνους όχι τους συγγενείς, τους ψηφοφόρους ή τους συντοπίτες του, αλλά όλους τους Έλληνες, κάποιος που ανεδείχθη εκμεταλλευόμενος ακριβώς αυτά τα ελαττώματα, και μάλιστα με ελάχιστη έως ανύπαρκτη διάθεση συγγνώμης ή αυτοκριτικής, δικαίως ενοχλεί και μπορεί κάλλιστα να χαρακτηρισθεί ως απύθμενη υποκρισία.
ΥΓ Στην Ελλάδα κάθε τόπος έχει και τον ήρωά του. Το γεγονός ότι κάποιος έχει συντοπίτη ήρωα ουδόλως συνεπάγεται ότι και ο ίδιος είναι τέτοιος.
Δὲν θυμᾶμαι νὰ ἔχω διαβάσει κάτι γνησίως θετικὸ γιὰ κάποιον σημερινὸ πολιτικὸ ἡγέτη στὸ «Ἀντίβαρο». Δὲν ἀποκλείεται βεβαίως, τὸ 95% τῶν πολιτικῶν νὰ ἔχουν βγάλει τὸ κακὸ ὄνομα στὸ ὑπόλοιπο 5%. Ἀντιστοίχως, καὶ τὸ 95% τῶν αὐτοκτονικῶς ἰδιοτελῶν πολιτῶν ἔχουν βγάλει τὸ κακὸ ὄνομα στὸ ὑπόλοιπο 5%. Καί, ἀκόμα χειρότερα, τοὺς συμπαρασύρουν στὴν ἄβυσσο. Ἀλλὰ ἡ πολιτεία τοῦ Παγκάλου πάππου νομίζω ἀποδεικνύει ὅτι τὸ ἐκλογικὸ σῶμα στὴν Ἑλλάδα δὲν περίμενε νὰ διαφθαρεῖ ἀπὸ τοὺς συντρόφους τοῦ Παγκάλου ἐγγονοῦ, ἀλλὰ ἦταν ἐξ ἴσου αὐτοκτονικῶς ἰδιοτελὲς ἀπὸ πολὺ ἐνωρίτερα.
Συνεπῶς, ὅπως ὁ Πάγκαλος πάππος ἰσχυρίσθηκε βασίμως στὴν δίκη του ὅτι στην περίοδο 1909-1925 μόνον οἱ κυβερνήσεις ποὺ ἔδωσε ἡ Βουλὴ ποὺ ἐξελέγη τὴν 1η Νοεμβρίου 1920 (καὶ οἱ ὁποῖες ὀδήγησαν στὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή) εἶχαν λαϊκὴ ἐντολὴ γνησιώτερη ἀπὸ τὴν δική του, ἔτσι καὶ ὁ Πάγκαλος ἐγγονὸς βασίμως ἰσχυρίζεται ὅτι δὲν δημιούργησαν οἱ πολιτικοὶ τὸν ἰδιοτελῆ ψηφοφόρο, ἀλλὰ τὸν χρησιμοποίησαν. Τὸ μήνυμά του εἶναι, κατὰ βάθος, αἰσιόδοξο. Μποροῦμε νὰ μὴν εἴμαστε τόσο κορόϊδα, ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσουμε.
Σχετικῶς μὲ τὸν Βασίλη Λάσκο (τὸν ψάξατε στὸ διαδίκτυο ;), νομίζω σᾶς διέφυγε τὸ νόημα : Ἔχει κάποια ἀξία νά ἀνακαλύψει κάποιος καὶ νὰ προσλάβει γιὰ ὐπασπιστή του κάποιον ποὺ εἶναι γνησίως παλληκάρι, ἀντὶ γιὰ τοὺς θρασυδείλους κόλακες ποὺ οἱ περισσότεροι ἐπιλέγουν γιὰ τέτοιες θέσεις.
κε Γεώργιε, δεν θεωρώ ότι αποδίδει τιμή σε κάποιον, που έχει αυτοαναγορευθεί σε τιμητής και κριτής των πάντων, να ψέγει αυτούς που ο ίδιος χρησιμοποίησε επειδή ακριβώς αφέθηκαν να παρασυρθούν. Πάντως, η δική του ευθύνη είναι απείρως μεγαλύτερη όχι μόνο γιατί τους εκμεταλλεύθηκε προς ίδιον όφελος, αλλά και γιατί εκ των υστέρων τους κατηγορεί για αυτό. Με την λογική αυτή ο δράστης δικαιούται να μέμφεται τα θύματα και να προβάλει την ιδιωτεία τους ως ελαφρυντικό, ομοίως ο απατήσας τον απατηθέντα κ.ο.κ. Η έλλειψη μεταμέλειας, πάντως, εξακολουθεί να είναι ιδιαιτέρως ενοχλητική.
Μην ανησυχείτε, δεν χρειάσθηκε τώρα να ερευνήσω στα διαδίκτυο για τον ήρωα Λάσκο. Εξάλλου, το μνημείο του είναι σε περίοπτη θέση στην πλατεία της γενέτειράς του Ελευσίνας. Μπράβο στον παππού εάν επέλεξε τέτοιο υπασπιστή, έστω και συγχωριανό του. Επειδή γνωρίζετε πρόσωπα και πράγματα, μπορείτε ευχερώς να προβείτε σε σύγκριση με τους “υπασπιστές” του εγγονού, ανατρέχοντας στα λεγόμενα του ιδίου.
Εὔστοχος, συντριπτικὴ θὰ ἔλεγα, ἡ σύγκρισις πάππου καὶ ἐγγονοῦ ὡς πρὸς τὴν ἐπιλογὴ τῶν ὑπασπιστῶν καὶ τῶν ὑπολοίπων συνεργατῶν. Ὁ πάππος δὲν εἶχε κανένα πρόβλημα νὰ προσεταιρισθεῖ καλυτέρους του. Ἀναγνώριζε ὅτι σὲ πολλά ὑστεροῦσε. Πιθανῶς θυμόταν ὅτι στὴν Σχολὴ τῶν Εὐελπίδων μπῆκε μόνον ἀφοῦ εἶχε άποτύχει δὶς νὰ εἰσαχθεῖ στὴν Σχολὴ Δοκίμων. Καὶ σὲ ἄλλα ὑστερεῖ ὁ ἐγγονός, δεδομένου ὅτι δὲν ἀντέδρασε ὅταν ὁ Δῆμος Ἐλευσῖνος ἀπέσυρε τὸν ἀνδριάντα τοῦ πάππου ἀπὸ τὴν πλατεῖα στὴν ἀνατολικὴ εἴσοδο τῆς πόλεως. Ἀναγνωρίζει ἔτσι, ὅτι σ’ αὐτὸν δὲν ἀξίζει νὰ στήσουν ἀνδριάντα.
Τώρα ὡς πρὸς τὴν οὑσία τῆς διαφωνίας μας, μᾶλλον τείνω νὰ συμφωνήσω μαζί σας. Ὁ Πάγκαλος ἐγγονὸς εἶναι ἴσως χρήσιμος, ὅπως χρήσιμοι εἶναι καὶ οἱ «μετανοημένοι» ἀποκαλούμενοι, οἱ ὁποῖοι σπάζουν τὴν συνωμοσία σιωπῆς τῶν ἑκάστοτε μαφιῶν, ἀλλά, βέβαια, δὲν μπορεῖ νὰ διεκδικεῖ καὶ ἐπαίνους. Πολύ περισσότερο ποὺ δὲν δείχνει μετανοημένος καὶ οἱ μετανοημένοι παίζουν καὶ τὸ κεφάλι τους …