Ἀκούω νὰ λένε πὼς “ζουμε στὴν πλέον ὑλιστικὴ ἐποχή”, “κυριαρχεῖ ὁ ὑλισμὸς” καὶ λοιπά.
Πραγματικά, δὲν τοὺς καταλαβαίνω. Μά, εἴμαστε ἐξαϋλωμένοι!
Τὸ χρῆμα δὲν ἀντιστοιχεῖ πάντα σὲ παραχθέντα ἀγαθά, στὸν μόχθο τῆς γεωργίας ἢ τῆς κτηνοτροφίας ἢ τοῦ οἰκοδομεῖν, ἐνίοτε οὔτε κἂν σὲ χρυσὸ ἢ σὲ ἀσήμι, ἀλλὰ φουσκώνει καὶ ξεφουσκώνει ψηφιακὰ στὰ χρηματιστήρια καὶ στὶς “ἀγορές”, χωρὶς πολλὲς φορὲς ἄλλο ἀντίκρυσμα ἀπὸ τὴν ψηφιακή τοῦ ἀποτύπωση.
Τὸ φαγητὸ ἔχει ἀπομακρυνθεῖ ὅσο γίνεται ἀπὸ τὴν προέλευσή του ἐκ τοῦ ζώου, τῆς γῆς ἢ τῆς θάλασσας- ἀγοράζεται μεμονωμένο σὲ σελοφὰν στὰ σοῦπερ-μάρκετ ἢ παραγγέλνεται ἕτοιμη ἡ μικρὴ ἀτομικὴ μερίδα μὲ ντηλίβερυ. Ὑπάρχει παγωτὸ χωρὶς λιπαρά, χωρὶς ζάχαρη, καὶ χωρὶς γάλα ἀκόμα. Τὸ κρέας μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει κρέας, ἀλλὰ σπόρους σόγιας, τὸ γάλα νὰ μὴν ἔχει λακτόζη, ὁ καφὲς νὰ μὴν ἔχει καφεΐνη.
Τὰ ἰμάτια δὲν προκύπτουν ἀπὸ τὸ μαλλὶ τοῦ προβάτου ἢ ἀπὸ τὸ μπαμπάκι τοῦ ἀγροῦ, ἀλλὰ εἶναι “συνθετικά”, ἐργαστηριακά.
Εἶναι ζήτημα ζωῆς ἢ θανάτου νὰ γίνεται τὸ ἐρωτικὸ σμίξιμο τῶν κορμιῶν μὲ τὴν παρεμβολὴ πλαστικοῦ ποὺ σὲ προστατεὐει ἀπὸ τὸν ἄλλον.
Οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις διενεργοῦνται μέσῳ διαδικτύου, μπροστὰ ἀπὸ μιὰ ὀθόνη: λέγεται πὼς οἱ σημερινοὶ (καὶ αὐριανοὶ) ἀνήλικοι ἐπενδύουν πρωτευόντως στὴν “ψηφιακή”, δηλαδὴ ἄυλη, ἐπικοινωνία καὶ δευτερευόντως στὴν πραγματικὴ συνάντηση μὲ πραγματικοὺς ἀνθρώπους, “‘ἐπὶ τὸ αὐτό”.
Ἀκόμα καὶ γιὰ τὸν ἐκκλησιασμό της ἡ γιαγιὰ δὲν χρειάζεται νὰ βάλει τὰ καλά της καὶ νὰ μετακινηθεῖ ἀπ’ τὸ σπίτι: μπορεῖ νὰ κάτσει στὸ σαλόνι μὲ τὶς παντόφλες της, νὰ δεῖ τὴ λειτουργία τῆς Μητρόπολης ἀπὸ τὴν τηλεόραση.
Νοσταλγῶ τὸν ὑλισμὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς πείρας: τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί. Τὴν ὁλόσωμη καταβύθιση στὸ νερό, ὄχι μία ἀλλὰ τρεῖς φορές, ὄχι ἅπαξ ἀλλὰ κάθε χρόνο τὸν Γενάρη. Τὸν γλυκὸ “ἄρτο” ποὺ κόβεται μὲ τὸ μαχαίρι καὶ μὲ τὸ χέρι γιὰ νὰ μοιραστεῖ σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως. Καὶ ἄντε νὰ γεμίσεις μὲ λάδι τὸ καντήλι χωρὶς νὰ λαδωθεῖς καὶ νὰ πλένεσαι μετὰ μὲ τὰ σαπούνια- ἀδύνατον. Τὴν ἐλπίδα ἀναστάσεως τοῦ ὑλικοῦ μας σώματος νὰ βεβαιώνεται μὲ τὸ σπάσιμο τοῦ αὐγοῦ τοῦ φίλου -πραγματικὸ σπάσιμο, ὄχι “σὰν νὰ τὸ σπᾶς” οὔτε ψηφιακό.
Ξέρω ‘γω; Ἂν τὰ νοσταλγοῦσαν ὅλοι αὐτὰ ἴσως νά’ταν διαφορετικὰ τὰ πράγματα. Καὶ νὰ θυμόμασταν τὸν ξεχασμένο μας ὑλισμό.