Οι Τρείς Ιεράρχες σε «Εφεδρεία»

Του Γιώργου Κακαρελίδη*

‘Αποκλειστικό’!!!. Οι
Τρείς Ιεράρχες δυστυχώς τέθηκαν σε ‘εφεδρεία’. Ειδικώτερα με την 8855/Γ2-26/01/2012 επείγουσα εγκύκλιο τού Υπ. Παιδείας (και λοιπών λεξικολαγνικών α-νοήτων επιθεμάτων), «..Οι σχολικές μονάδες δύνανται να συμμετάσχουν τη συγκεκριμένη ημέρα σε εκκλησιασμό ή/και σεεορταστικές εκδηλώσεις με ευθύνη του Διευθυντή και του Συλλόγου Διδασκόντων ».

‘Δύνανται’. Με άλλα λόγια σπιτική αργία. Η Απαιδεία πέταξε και τα τελευταία φύλλα συκής. Γιατί η ημέρα τής εορτής τών Τριών Ιεραρχών ενοχλεί το καθεστώς, αφού ακόμη και ο πιό φτωχός σε νοήματα πανηγυρικός τής ημέρας, όσο κι’ αν απαρτίζεται από εντέχνως αποσπασθέντα και συρραφέντα χωρία, ώστε να εμφανίζουν τούς Τρείς να μιλάνε γλυκανάλατα για τούς ‘Μαθητές’, για το διάβασμα και τον Χριστό, όσο κι αν ακολουθεί στερεότυπα νουθεσίας νεωτερικού τύπου, αναγκαστικά θα αναφερθεί και σε κάποια επικίνδυνα για την συστημική πολιτική ηγεσία θέματα.

Βλέπετε, οι μαθητές θα ακούσουν, κατά την Θεία Λειτουργία, ‘τα Σα εκ τών Σών Σοί προσφέρομεν’ και μπορεί να σκεφθούν ότι ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εννοεί ότι τα δικά μου και δικά σου είναι ψιλά άνευ κυριότητος κτητικά. Και να προχωρήσουν ακόμα πέρα, σε διαπιστώσεις ότι οι ίδιοι δεν έχουν τίποτε και τα πάντα κατέχουν μόνο οι ελίτ, οπότε μένει ένα μόνο, μικρό βήμα, για την εφαρμογή διαπιστωτικών πράξεων ανατροπής.

Δυστυχώς, ούτε ο Μέγας Βασίλειος αφήνει στο σύστημα περιθώρια αποδοχής του, μια και δεν μπορεί να  ταυτισθεί με τον γραφικό χριστουγεννιάτικο δυτικό χοντρομπαλούλη τής κόκα κόλας, διότι αφού, πάλι δυστυχώς, ξεκαθαρίσει ότι τα ρούχα που έχεις, απλώς τα φυλάσσεις για τους γυμνούς, το ψωμί για τους πεινασμένους και τα χρήματα σου γι’ αυτούς που έχουν ανάγκη, κεραυνοβολεί: λωποδύτη λέμε όποιον γδύνει τον ντυμένο, όμως πώς πρέπει να αποκαλούμε αυτόν που δεν προσπαθεί να ντύσει τον γυμνό; Η απάντηση απαιτεί διόρθωση. Γιατί δεν μπορεί να υπάρχει ειρήνη με καθεστώτα ακόμα και ‘σοσιαλιστικής’ κοπής, που φτιάχνουν –πάντα τούς λαούς και ποτέ την εξουσία, διαρκώς νεόπτωχους.

«-Τα χρήματα τού κάθε πλούσιου δια τούς πτωχούς τής κοινωνίας δωρείται αυτά ο Θεός, αλλοιώς αν δεν τα δώσουν ως φονιάδες θα κριθούν», συνεχίζει, επί Τουρκοκρατίας ο Μανουήλ Νοτάριος τού Μαλαξού. Ως φονιάδες, και ως γνωστόν για τούς φονιάδες, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς, η τιμωρία είναι θάνατος.

Αλλά, ματα-ξανά δυστυχώς, οι Ορθόδοξοι Πατέρες δεν σταματούν εκεί ως ‘καλοί νοικοκυραίοι’, αλλά μπολιάζουν την Ελληνική Φιλοσοφία, που καταργούσε τα αιματοσυγγενικά συντάγματα και εισήγαγε την έννοια τού Πολίτη και την εκκλησία τού Δήμου ως γεγονός πολιτικής κοινωνίας, με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Ο Οποίος, μέσω του πρωθύστερα αναφωνούντος Αλκιδάμαντα ότι «ελευθέρους αφήκεν πάντας Θεός, ουδένα δούλον η Φύσις πεποίηκεν», εισάγει δια τής Ορθοδοξίας, την πλήρη ελευθερία και ιερότητα όχι πλέον τού ατόμου ως ‘ατομικό δικαίωμα’, αλλά τού ανθρώπου ως πρόσωπον σε οικουμενικό επίπεδο. Διαλύει τίς κάθε είδους σχέσεις ιεραρχίας, εξουσίας, εργασίας, κοινωνίας, βασισμένες σε οποιαδήποτε ‘διάκριση’ και τις στερεί από κάθε ηθική δηλαδή νομιμοποιητική, βάση πλήν τής ισότητος τών ανθρώπων κατά χάριν Θεού.

Και, ώ τής ‘βλασφημίας’, καταδικάζουν την εξουσία να έχει νομιμότητα μόνον εφ’ όσον διακονεί και προτάσσουν οικουμενικότητα και αναγνώριση τής ετερότητος του Προσώπου.

Τί χρεία άλλων μαρτυριών χρειάζεται ώστε να καταδικαστούν δια παντός σε ….αργία; Και επειδή, ως φαίνεται, τέσσερις χιλάδες χρόνια, αργόσυρτου Ελληνισμού, δεν ήσαν επαρκή για διαγραφή τής Ορθόδοξης συλλογικής μνήμης, οι ηγεσίες τής μετανδρεϊκής ανερμάτιστης αλητείας εισήγαγαν στανικά την έννοια τής πολυπολιτισμικής παγκοσμιοποίησης, δηλαδή τού Ισλάμ, ως μόνου αντίβαρου.

Η νεωτερική Δύση, εισάγοντας τούς όρους παγκοσμιοποίηση & πολυπολιτισμικότητα, εξυπηρετούσε τις βουλιμικές κτητικές ορέξεις τών αρχόντων της, σε πλανητικό επίπεδο, εξυπηρέτησε εκ τών πραγμάτων όμως, και τις αξιώσεις τών τοπικών ελίτ. Δεδομένης τής ομοιότητος τών προταγμάτων Νεωτερικής Δύσης (Προτεσταντισμός)  και τών άλλων χωρών (κυρίως Ισλαμιστικών) ήταν αναπόφευκτη η όσμωση εξουσιαστικών δομών.

Τόσο η Δύση όσο και το Ισλάμ, βλέπουν τα μέλη τών κοινωνιών ως αδιαφοροποίητα άτομα, δηλαδή αγέλη. Τα ‘ατομικά’ δικαιώματα παρέχονται ‘ανωθεν’ (στην Δύση δια τών ‘Συνταγμάτων’ και τών κυβερνητικών ‘εγγυητών’, στο δε Ισλάμ δια τών θρησκευτικο- πολιτικών αρχηγών, προς τούς οποίους εν τέλει, οφείλεται υπακοή δια την επίτευξη τής κοινωνικής αρμονίας-ή υποταγής).

Το άθλημα τής πολιτικής ως πραγμάτωση σε κοινωνικό επίπεδο τών σχέσεων τών πολιτών και τής πολιτικής τους ετερότητος, που βασίζεται αποκλειστικά στην προσωπική ελευθερία και ετερότητα, με άλλα λόγια το άθλημα τής Εκκλησίας, και στις δύο περιπτώσεις πολυπολιτισμικότητος (Νεωτερική Δϋση και Ισλάμ) απορρίπτεται και προκρίνεται η αγελαία υπόσταση τών πολιτών, αποδεχομένων ασμένως τάς … Γραφάς.

Η Ορθοδοξία, απ’ εναντίας, ως σχέση ισότιμων προσώπων εν εκκλησία, αποτελεί εμπειρικό τρόπο ζωής. Και όχι στείρα μεταφυσική. Γιατί η εκζήτηση και όχι σκέτη αποδοχή της Αρχής, που άρχισε το πρώτον στην Ελλάδα 40 αιώνες πριν, τερματίζοντας την εποχή του μύθου, οδήγησε στην θεμελίωση της φιλοσοφίας.

Δημιουργώντας φιλοσοφία, χαράζουμε στάση ζωής δηλαδή θεολογίας, έκφραση της οποίας είναι η θρησκεία, που προσπαθεί να απαντήσει στο απορείν του όντος. Ταυτόχρονα με όργανο τον Λόγο χαράζουμε το επιστημονικό μας κοσμοείδωλο την εμπειρική μας γνώση, που μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας οδηγεί στην δημιουργία κοινωνίας με συγκεκριμένο σύστημα αξιών. Η κοινωνία αυτή πλέον αυτοοργανούται και διοικείται με συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα.

Αμεσο λογικό αποτέλεσμα αυτών, είναι βεβαίως και το μάταιο των εγχειρημάτων εγκαθίδρυσης πολυπολιτισμικών (εξαιρετικά αδόκιμος όρος, θάλεγαν οι φιλόλογοι) κοινωνιών, χωρίς το εκ βάθρων γκρέμισμα τού κυρίαρχου πολιτισμού και τής συνακόλουθης κοινωνικής και εξουσιαστικής διάρθρωσης, που άμοιροι της φιλοσοφίας- δηλαδή του ορθού λόγου, πολιτικοί και μή,  κραδαίνουν ως πεμπτουσία του διεθνισμού, της ειρήνης, της αγάπης κλπ.

Αλλωστε το ίδιο το Ισλάμ το επιβεβαιώνει, αφού διαχωρίζει τον κόσμο στούς εντός τού Κόλπου του και
τούς εκτός, δηλαδή τούς απίστους, οπότε πάντα κατά τάς Γραφάς, η μοναδική δυνατότητα συμβίωσης είναι το …. Οθωμανικόν ‘ιδεώδες’, δηλαδή η –στην καλύτερη περίπτωση, επικυριαρχία.

Πείτε μου, ακούσατε, ποτέ την ηγεσία τού Υπουργείου α-Παιδείας να μιλά πρακτικά, πάνω σε αυτά; Στην ουσία δηλαδή να προασπίζεται τον Πολιτισμό τον οποίον θεωρητικά προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει στούς μαθητές; Ενύπνια χειμερινής νυκτός, θα μού πείτε. Κα θά ‘χετε δίκαιο.

Εξ ου και η εναπόθεση σε εφεδρεία τών Τριών.

* Ο Γιώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών