Το χρέος του Προέδρου

Παρά τον καταιγισμό αναλύσεων, άρθρων, συνεντεύξεων, ενημερωτικών  εκπομπών –ίσως  και εξαιτίας αυτών– ο απλός πολίτης βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Αδυνατεί να διαμορφώσει μιά στέρεη άποψη, να κατανοήσει τί ακριβώς συνέβη, πώς βρεθήκαμε σ’ αυτό το βαθύ πηγάδι. Και, ακόμα χειρότερα, δεν βλέπει αν και πώς θα τα καταφέρουμε να βγούμε απ’  αυτό το πηγάδι. Μοιραία συνέπεια τό άγχος, ο φόβος, η κατάθλιψη.

Τα κρίσιμα ερωτήματα αιωρούνται αναπάντητα. Φταίει η παγκοσμιοποίηση, ο διεθνής ιμπεριαλισμός, η απληστία των κερδοσκόπων, ο υπέρμετρος δανεισμός, η ανικανότητα και η διαφθορά των πολιτικών, η αναλγησία της κ. Μέρκελ; Ας μου επιτραπεί να διατυπώσω μερικές σκέψεις με την ελπίδα ότι, στη χειρότερη περίπτωση, δεν πρόκειται να επιδεινώσουν  την υπάρχουσα σύγχυση μιά και αυτή βρίσκεται πλέον στα όριά της…
Πρωταρχική, «κινούσα αιτία» ήταν, κατά τη γνώμη μου, το λάθος μοντέλο ανάπτυξης που επέβαλε στη χώρα μας το ΠΑΣΟΚ με την ευγενή σύμπραξη και της ΝΔ. Το μοντέλο του υπερτροφικού κρατισμού που καταδίκασε  σε χρόνιο μαρασμό τις παραγωγικές, τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.

Την εποχή που ολόκληρη η γη κινείται στον αστερισμό των ανοιχτών αγορών,  της ελεύθερης  οικονομίας, της ελεύθερης επιχειρηματικής δρα στηριότητας, το ΠΑΣΟΚ επιδιώκοντας τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό», επέβαλε ένα ιδιότυπο «ελληνο – σοβιετικό» μοντέλο ανάπτυξης, κατά το πρότυπο των χωρών της πρώην «λαϊκής δημοκρατίας». Κι’ όπως ακριβώς  απέτυχαν και χρεοκόπησαν οι χώρες εκείνες, απέτυχε και χρεοκόπησε και η χώρα μας.

Ισως ξενίζει η τοποθέτηση αυτή από έναν πολίτη που για αρκετές δεκαετίες υπήρξε σφοδρός πολέμιος του καπιταλισμού και φανατικός υπέρμαχος του «σοσιαλμετασχηματισμού», μια εμμονή την οποία πλήρωσε ακριβά με πολυετείς διωγμούς και φυλακίσεις. Η σκληρή όμως πραγματικότητα με υποχρέωσε σε αναγκαστική προσγείωση. Έστω και με μεγάλη καθυστέρηση κατάλαβα ότι τα κοινωνικο-οικονομικά συστήματα δεν επιβάλλονται με κομματικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα. Οποιος δεν καταλαβαίνει την απλή αυτή αλήθεια, απλώς χτυπάει το κεφάλι του  στον τοίχο. Και βέβαια, στην περίπτωση αυτή, δεν είναι ο τοίχος που υποφέρει…

Διατυπώνεται επίσης ο ισχυρισμός ότι η κρίση ήταν απρόσμενη, ότι αποτελεί μέρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.Πρόκειται για εσκεμμένη ή αθέλητη ανακρίβεια. Για κάθε αντικειμενικό παρατηρητή ήταν από μακρού φανερό ότι οδεύαμε ακάθεκτα προς την κρίση. Ας μου επιτραπεί να  υπενθυμίσω ότι στις 10-1-06, πριν ακριβώς από έξι χρόνια, έγραφα μεταξύ άλλων σε γνωστό πολιτικό περιοδικό:

«Εκτίμησή μου είναι –και είθε να αποδειχθεί λαθεμένη – ότι η πατρίδα μας αργά αλλά σταθερά οδεύει προς μιά γενικευμένη κρίση.

Κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτική, που θα εξελιχθεί σε κρίση εθνική με απρόβλεπτες και πιθανόν ανεξέλεγκτες διαστάσεις… ».

Δεν νομίζω οτι οι εξελίξεις με διαψεύδουν και, ως εκ τούτου, ας μου επιτραπεί να κατατάξω τον εαυτό μου στους «αντικειμενικούς παρατηρητές»…

Υπάρχει «έξοδος κινδύνου» και ποιά είναι αυτή;

Δεδομένου ότι το καθεστώς που επέβαλε το ΠΑΣΟΚ στη χώρα μας ήταν, στην ουσία, ένα «ήπιας μορφής» καθεστώς «λαϊκής δημοκρατίας», η μοίρα μας είναι προδιαγεγραμμένη. Ήδη μας έχει περιλάβει στις φοβερές δαγκάνες του ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης, ο ίδιος νόμος που δείχνει απειλητικά τα δόντια του σ’ολόκληρη την ΕΕ.

Για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα η χώρα μας θα βουλιάζει στην ύφεση και την δυσπραγία με ότι αυτό σημαίνει για την ποιότητα ζωής και το βιοτικό επίπεδο του λαού μας.. Και όσο η διαχείρηση της κρίσης θα παραμένει στα χέρια του ανεύθυνου, ανίκανου και φαύλου πολιτικού συστήματος, τόσο αυτή θα βαθαίνει και θα οξύνεται, τόσο πιό διάπλατα θα ανοίγει ο δρόμος προς το χάος. Πρέπει πάση θυσία να αποτρέψουμε το χάος διότι το τίμημα θα είναι βαρύτατο για όλους. Και για τους απλούς πολίτες αλλά και για τους πολιτικούς. Και όχι μόνο για εκείνους που ευθύνονται άμεσα για το σημερινό κατάντημα αλλά και για όσους ανέχθηκαν και συγκάλυψαν.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να αποτραπεί το χάος και να αρχίσει κάποια στιγμή η βραδεία και βασανιστική πορεία εξόδου από την κρίση, είναι να εγκαταλείψουν πάραυτα τη διακυβέρνηση της χώρας τα δυό «κόμματα εξουσίας». Να τελειώσει αμέσως αυτο το θλιβερό θέατρο του παραλόγου όπου αυτοί που λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τη χώρα, πρωταγωνιστούν τώρα στο ρόλο του σωτήρως!

Εκλογές υπό τις παρούσες συνθήκες είναι όχι μόνο απώλεια πολύτιμου χρόνου αλλά και ένα ακόμα βήμα προς το χάος. Ούτε όμως η κυβέρνηση Παπαδήμου αποτελεί λύση. Από τη στιγμή που ο κ. Παπαδήμος δέχθηκε να αναλάβει την πρωθυπουργία χωρίς όρους, από τη στιγμή που δέχθηκε να ηγηθεί σ’αυτόν τον θλιβερό «θίασο ποικιλιών» που παριστάνει την κυβέρνηση της χώρας, υπέγραψε την αποτυχία του, την πολιτική του καταδίκη.

Μόνη λύση, κατά τη γνώμη μου, είναι η συγκρότηση κυβέρνησης από ικανούς, έντιμους και αποφασισμένους πολιτικούς και τεχνοκράτες.

Πώς μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή η «αλλαγή φρουράς»;

Το ιδανικό βέβαια θα ήταν τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να αποχωρήσουν οικειοθελώς από την εξουσία. Να ζητήσουν ταπεινά συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για όσα εγκληματικά διέπραξαν εις βάρος του. Σεμνά και αθόρυβα να αποσυρθούν σε μοναστήρι ή, έστω, σπίτι τους. Και να περάσουν το υπόλοιπο του βίου με νηστεία και προσευχή, μήπως και συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους. Δεν πρόκειται βέβαια να το πράξουν, δεν διαθέτουν ούτε υψηλό ήθος ούτε ταπεινοφροσύνη. Και εδώ είναι η μεγάλη στιγμή για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο οποίος βεβαίως και δεν είναι ανεύθυνος.

Είναι αδιανόητο, ανήθικο και βαθύτατα αντισυνταγματικό, να κυβερνούν  και να διαφεντεύουν τη μοίρα αυτού του τόπου πολιτικοί που τσαλάκωσαν και ποδοπάτησαν τα όσια και τα ιερά, την τιμή, την αξιοπρέπεια και  την υπερηφάνεια ενός ολόκληρου λαού. Πολιτικοί που ταπείνωσαν, διέσυραν  και εξευτέλισαν διεθνώς τη χώρα μας. Και, το χειρότερο, στέρησαν το χαμόγελο από τα χείλη του λαού, λήστεψαν την ελπίδα και το μέλλον  της  νέας γενιάς.

Εχει κάθε δικαίωμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να απαιτήσει από το  ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να εγκαταλείψουν αμέσως τη διακυβέρνηση της χώρας και να στηρίξουν ως το τέλος της τετραετίας κυβέρνηση αποτελού- μενη από ικανούς και έντιμους πολιτικούς και τεχνοκράτες. Ας καλέσει  τους  κυρίους  Μάνο, Παπαδόπουλο, Φλωρίδη και Ανδριανόπουλο και ας τους αναθέσει να συγκροτήσουν ολιγομελή κυβέρνηση μάχης, προκειμένου να περισώσουν ότι είναι δυνατόν να περισωθεί. Είναι, κατά τη γνώμη μου, και ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί το χάος.

Αν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αρνηθούν να αποχωρήσουν, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει στη διάθεσή του ένα ισχυρότατο όπλο: την παραίτησή του. Ας στερήσει τα κόμματα αυτά από κάθε επίφαση συνταγματικής νομιμότητας, ας τα αφήσει ακάλυπτα και έκθετα στη λαϊκή περιφρόνηση και στη λαϊκή οργή.

Αυτή την υπηρεσία μπορεί και οφείλει να την προσφέρει ο κ. Παπούλιας. Διότι δεν είναι και ο ίδιος άμοιρος ευθύνης για το σημερινό κατάντημα.  Υπήρξε από τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου και, επιπλέον, «δανειστής» του, μιά ιδιότητα για την οποία δεν νομίζω ότι μπορεί να αισθάνεται ιδιαίτερα υπερήφανος ο κ.  Παπούλιας.

Τόσο τα ηγετικά στελέχη του δικομματισμού όσο και ο κ. Παπούλιας, μπορούν την κρίσιμη αυτή στιγμή να προσφέρουν μιά μοναδική υπηρεσία στον τόπο. Μιά υπηρεσία που, όπως και άλλοτε είχα τονίσει, μπορέσουν ίσως κάποια στιγμή να επικαλεστούν, ως ασθενές έστω ελαφρυντικό, κατά την «επί του φοβερού βήματος» απολογία τους ενώπιον του λαού και της  Ιστορίας.

*Ο Τάκης  Λαζαρίδης είναι αντιστασιακός καταδικασθείς εις θάνατον, και συγγραφέας του “ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ” και άλλων βιβλίων.

      Αθήνα 27-1-12                                         
      Λαρύμνης 7  10444                              
      Τηλ.  210-5124612
      και 6986406920