Άρθρο
του Καρτάλ Χαρμάν στην Κιπρισλί.
ΟΛΟκαι
περισσότερο οδηγούμεθα στο σκοτάδι. Από τη μια αγωνιζόμαστε εναντίον των
«σωτήρων μας» και από την άλλη προσπαθούμε να μην συνθλιβούμε από τις ισλαμικές
επιταγές. Οι δρόμοι μας, τα σχολεία μας, οι υπηρεσίες μας έχουν παραδοθεί στη
«νοοτροπία του σκότους». Σαφώς και η κατάσταση αυτή δεν ήταν κεραυνός εν
αιθρία. Κατά την πρώτη δεκαετία μετά την ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας
(1923), η προσευχή από αραβική άρχισε να απαγγέλλεται στην τουρκική, το μάθημα
των θρησκευτικών έπαυσε να διδάσκεται στα σχολεία, έκλεισαν οι ανώτατες σχολές
για ιμάμηδες και θεολόγους.
Η
κατάσταση που επικρατούσε τη δεκαετία το ’50 στην Τουρκία ομοιάζει με την
κατάσταση που ζούμε σήμερα εμείς: Λειτουργούν φροντιστήρια κορανίου, ιδρύονται
σχολές για ιμάμηδες και θεολόγους, η προσευχή δεν απαγγέλλεται πλέον στην
τουρκική, τα θρησκευτικά είναι πλέον μάθημα επιλογής, εμφανίζονται σεΐχηδες
θρησκευτικών ταγμάτων.
Τη
δεκαετία του ’60 οι νέοι επέμεναν σε μια σύγχρονη ζωή όπως η νεολαία της Δύσης.
Οι φοιτητές της εποχής -η Γενεά του ’68- αντιδρούσαν σε κάθε είδους
εκμετάλλευση της Αμερικής ή άλλων. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 αρχίζει η
εποχή του Ντεμιρέλ, ο οποίος ενοχλούνταν από την δράση της γενεάς αυτής. Την
εποχή αυτή τα κορίτσια άρχισαν να γίνονται δεκτά σε ιερατικές σχολές και το
μάθημα των θρησκευτικών να είναι μάθημα επιλογής στα λύκεια.
Τα
σχολεία ιμάμηδων που λειτούργησαν κατά την περίοδο 1975-1980 ήταν δεκαπλάσια
των αντίστοιχων της περιόδου 1950-1970. Άρχισαν να αυξάνονται τα φροντιστήρια
κορανίου. Μετά (το πραξικόπημα) της 12ης Σεπτεμβρίου 1980 όσοι επιχειρούσαν να
επαναλάβουν πράξεις και εκδηλώσεις της δεκαετίας του ’70, οδηγούντο ενώπιον της
Δικαιοσύνης. Αν μεν ήταν αριστεροί κατηγορούνται ότι στόχευαν στη διασάλευση
της συνταγματικής τάξης αν δε ήταν δεξιοί ότι διέπρατταν αξιόποινη πράξη.
Ήταν
η εποχή που άρχισε να εδραιώνεται η τουρκοϊσλαμική αντίληψη ενώ τα πανεπιστήμια
άνοιξαν τις πύλες τους σε έδρες ιμάμηδων.
Στη
δεκαετία του ’90 όσοι σπούδαζαν σε εσώκλειστα σχολεία στην Τουρκία ήταν
υποχρεωμένοι να νηστεύουν, να προσεύχονται (ναμάζι), να μεταβαίνουν στο
τζαμί.
Σήμερα
η κατάσταση είναι ξεκάθαρη.
Ενώ
οι ιμάμηδες αποτελούσαν την πίσω αυλή του πρωθ/γού Ερμπακάν, σήμερα, επί
Κόμματος Δικαιοσύνης-Ανάπτυξης (Ερντογάν) αποτελούν την μπροστινή.
Αυτοί
που οδήγησαν την Τουρκία στα σημερινά της χάλια, θέλουν να το πράξουν και στη
βόρεια Κύπρο.
http://www.philenews.com