κλίμακα. Οι επί των οικονομικών υπουργοί των ισχυρών χωρών λαμβάνουν καθημερινά
μέτρα για την ανάκαμψη της οικονομίας και κατά καιρούς συσκέπτονται προς
συντονισμό των προσπαθειών. Φροντίζουν πάντως να μας προειδοποιούν πως η κρίση
δεν ξεπεράστηκε και ως εκ τούτου μας προετοιμάζουν για νέα δεινά.
Εκείνο, το οποίο οι λαλίστατοι κατά τα άλλα δεν αναλύουν είναι το τί
ακριβώς συνέβη. Η κρίση ασφαλώς δεν οφείλεται σε υφαρπαγή του πλούτου της γης
από διαστημάνθρωπους, που εξαφανίστηκαν στη συνέχεια με ταχύτητα που
προσεγγίζει εκείνη του φωτός. Ο χαμένος από πολλούς, μεταξύ των οποίων και
προνομιούχοι του συστήματος, πλούτος ασφαλώς μεταφέρθηκε σε κάποιους άλλους, οι
οποίοι πολλαπλασίασαν τον δικό τους πλούτο. Είναι δυνατόν από αυτή την τόσο
καλοστημένη απάτη να μην κέρδισε κανείς; Αλλά τότε πρέπει να δεχθούμε ότι το
ίδιο συμβαίνει και όταν ληστεύεται κάποια τράπεζα.
Πάντως οι ψευτονόμοι της
καπιταλιστικής οικονομίας τίθενται πλέον υπό αμφισβήτηση από τους εχέφρονες
(όσοι απόμειναν). Η οικονομία συστήματος δεν είναι φυσική, ώστε να διέπεται από
νόμους που δεν ελέγχει ο άνθρωπος. Είναι σύνολο ανθρωπίνων δραστηριοτήτων, οι
οποίες θεμελιώνονται στο δίκαιο του ισχυρού, το οποίο θεωρεί ηθικές την
εξαπάτηση, την υπερεκμετάλλευση, την καταπίεση των αδυνάτων.
Τίθεται ως απόρροια των προηγουμένων το απλό, και ίσως αφελές, ερώτημα.
Γιατί οι κυβερνώντες δεν είσαι σε θέση να εγγυηθούν τον τερματισμό της απάτης
μέσω παρεμβάσεων; Προφανώς γιατί δεν ελέγχουν τις εξελίξεις, αλλά είναι απλοί
θεατές και εν πολλοίς εκτελεστές εντολών πανισχύρων οικονομικών κέντρων, τα
οποία ασκούν παρακρατική εξουσία. Όσοι ισχυροί του συστήματος έχασαν, ασφαλώς
και θέλουν να επανακτήσουν μέρος, τουλάχιστον, των απωλεσθέντων. Και επειδή δεν
είναι δυνατή η πααρέμβαση προς την κατεύθυνση των πανισχύρων οικονομικών
κολοσσών που επωφελήθηκαν από την απάτη, τις ζημίες καλούνται να πληρώσουν οι
λαοί μέσω της επιδείνωσης των συνθηκών εργασίας, όπως αύξηση ωρών απασχόλησης
χωρίς πρόσθετη αμοιβή, μερική απασχόληση και απόλυση τέλος.
Βέβαια τα μέτρα αυτά είναι προφανές ότι δεν συμβάλλουν στην βελτίωση
των μακροοικονομικών μεγεθών παρά μόνο στην εξασφάλιση ικανής κερδοφορίας σε
επιχειρηματίες, οι οποίοι δέχονται την πίεση του διεθνούς ανταγωνισμού. Η
μείωση της αγοραστικής δύναμης του μέσου πολίτη σε συνδυασμό με την απάτη της
αύξησης των τιμών πλήθους αγαθών, με συμφωνία των υποτιθεμένων ανταγωνιστών σε
πεδίο “ελεύθερτης αγοράς”, θα συντελέσει στην παραπέρα έξαρση της ανεργίας. Τέλος
η εμμονή στην προστασία του ελευθέρου εμπορίου, την οποία διακήρυξαν πρόσφατα
οι επί των οικονομικών υπουργοί των επτά ισχυροτέρων οικονομικά χωρών, θα
οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση και των τελευταίων μικρομεσαίων
επιχειρήσεων.
Είναι προφανέστατο ότι το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο εγκωμιάστηκε
από θεωρητικούς υπερμάχους του (πιστεύω όχι χωρίς προσωπική ωφέλεια), μετά την
κατάρρευση του κομμουνισμού αναδεικνύεται σε ληστρική επιχείρηση σε βάρος των
λαών της γης. Αυτό επιτυγχάνεται: Με τη διαμόρφωση των τιμών των πρώτων υλών
και των ειδών διατροφής πλέον, καθώς και των τιμών των βιομηχανικών προϊόντων
μέσω του χρηματιστηρίου, των τράστ και των καρτέλ. Με τις υποταγμένες
κυβερνήσεις των χωρών του Τρίτου κόσμου και το σύστημα στραγγαλισμού της
οικονομικής ελευθερίας αυτών μέσω οργάνων απολύτου ελέγχου, όπως το Διεθνές
νομισματικό Ταμείο και η Διεθνής τράπεζα. Με την απαγόρευση του κρατικού
παρεμβατισμού και προστατευτισμού στο όνομα της λεγόμενης οικονομίας της
αγοράς.
Ποιές είναι οι πιθανές εξελίξεις; Η αθρόα μετανάστευση των φτωχών και
καταφρονεμένων του πλανήτη προς τις ανθηρές οικονομικά χώρες με την ελπίδα της
βιολογικής επιβίωσης. Αυτοί θα συντελέσουν στην επιτάχυνση της κατάρρευσης του
κοινωνικού ιστού και στην όξυνση των κοινωνικών αντιπαραθέσεων, καθώς θα
ογκώνεται και το μέγεθος της ανεργίας. Ο νεοταξικός μύθος της
πολυπολιτισμικότητας θα καταρριφθεί κατά τις προσεχείς δεκαετίες σε όλες τις
δυτικές χώρες. Πολλοί από τους πολίτες των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών θα
σχηματίσουν τη μεγάλη κοινωνική τάξη των νεοπτώχων. Τα γλίσχρα οικονομικά των
κρατών θα εξανεμιστούν στην προσπάθεια να κατευναστούν τα πνεύματα των
απειλούντων με εξεγέρσεις. Οι επιχειρηματίες μικρομεσαίας τάξεως θα υποκύψουν
τελικά στο διεθνή ανταγωνισμό, ο οποίος, ας σημειωθεί, δεν αναπτύσσεται μεταξύ
κρατικών οντοτήτων, αλλά μεταξύ κεφαλαίων παγκοσμιοποιημένων. Πολύς ο λόγος για
τους ρυθμούς ανάπτυξης οικονομικών γιγάντων όπως Κίνα, Ινδία και Βραζιλία. Όσοι
κόπτονται υπέρ του ελευθέρου εμπορίου έχουν τρομακτικά συμφέροντα, λόγω
επενδύσεων στις χώρες αυτές, στις οποίες εκμεταλλεύονται στο έπακρο το πάμφθηνο
εργατικό δυναμικό και την διάτρητη εργατική νομοθεσία. Και είναι εκπληκτικότατο
το φαινόμενο του καπιταλιστικού κομμουνισμού της Κίνας (τρομοκρατημένοι
εργαζόμενοι και εγγυημένα από το κομμουνιστικό καθεστώς κέρδη προς τους
επενδυτές του διεθνούς κεφαλαίου!).
Είναι μήπως δύσκολο να αποδεχθούμε ότι, όσο κακός επιχειρηματίας και αν
είναι το κράτος, είναι καλύτερος από τον άπληστο για κέρδη ιδιώτη. Αρκεί λοιπόν
μια απόφαση: Επιστροφή στο καθεστώς του κρατικού παρεμβατισμού και φραγή των
συνόρων, προκειμένου να καταστούν τα εισαγόμενα προϊόντα ακριβά. Κάθε χώρα ας
φροντίσει τα του εαυτού της. Να εγγυηθεί την εργασία των πολιτών της με παράλληλη
μείωση της αγοραστικής τους δύναμης (Αρκετά διήρκησε το όνειρο του
καταναλωτικού εκμαυλισμού). Να στηρίξει τις ιδιωτικές της επιχειρήσεις, μέσω
των οποίων θα εξασφαλιστούν θέσεις εργασίας, αλλά να κρατήσει τους κύριους
τομείς παραγωγής, όπως ενέργεια, επικοινωνίες, μεταφορές υπό τον πλήρη έλεγχο
του κράτους.
Γνωρίζω πως κάποιοι θα γελάσουν. Είναι δυνατή η επάνοδος στη δεκαετία
του 1960; Ασφαλώς και δεν είναι υπό τις παρούσες συνθήκες. Όμως πρέπει να
κλείσω τονίζοντας ότι με την πορεία που ακολουθούμε θα καταντήσουμε με
μαθηματική ακρίβεια στη φτώχεια. Ως πότε θα πιστεύουμε στα λόγια των ειδικών
που έχουν κάθε συμφέρον να μας αποκοιμίζουν καθησυχάζοντάς μας;
“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”
.