Επ’ ευκαιρία του εορτασμού της 25ης Μαρτίου, ως πανεπιστημιακός δάσκαλος
και με συναίσθηση της ευθύνης του λειτουργήματος του Υπουργού Παιδείας,
θέλω να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις για το μεγάλο αυτό γεγονός
που γιορτάζουν μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς, όλος ο ελληνικός λαός,
όλος ο ελληνισμός όπου γης.
Φυσικός χώρος του εορτασμού του εθνικού αυτού γεγονότος, που είναι
συμβολικά δεμένο και με μια μεγάλη θρησκευτική γιορτή, τη γιορτή της
Παναγίας, είναι και παραμένει το σχολείο. Επικαλούμαι την ευαισθησία
όλων των εκπαιδευτικών για το μοναδικής σημασίας ιστορικό γεγονός της
εθνικής μας παλιγγενεσίας. Το ιστορικό αυτό γεγονός πρέπει να εορτάζεται
στα σχολεία με καθολική συμμετοχή μαθητών και εκπαιδευτικών όχι μόνο με
πανηγυρικό τρόπο (επίσημη ομιλία, θεατρικές απεικονίσεις, τραγούδια,
απαγγελίες ποιημάτων, παραδοσιακούς χορούς κ.τ.λ.), αλλά και με πιο
ουσιαστικό τρόπο, με συζητήσεις μέσα στις τάξεις πριν από τον εορτασμό
για τη σημασία του γεγονότος και τη θέση του στην ιστορία της πατρίδας
μας.
Προέκταση των ενδοσχολικών εκδηλώσεων είναι ο εορτασμός του ιστορικού
γεγονότος στον δημόσιο χώρο, στους δημόσιους χώρους όλων των περιοχών
της Ελλάδος με τον συμβολισμό των σχολικών παρελάσεων. Η συμμετοχή
μαθητών σε τέτοιες δημόσιες εκδηλώσεις απόδοσης τιμής στους Έλληνες
αγωνιστές, οι οποίοι δοκιμάστηκαν σκληρά, έχυσαν το αίμα τους και
θυσίασαν τη ζωή τους για να απελευθερωθεί η πατρίδα μας από τη μακραίωνη
τουρκική σκλαβιά, αποτελεί ελάχιστη δική μας συμβολή στη μνήμη αυτών
των ηρώων, στην ιστορική μνήμη του νέου ελληνισμού, πράγμα που είναι
χρέος μας να νιώσουν και να σεβαστούν πρώτοι και πάνω απ’ όλα οι νέοι
μας.
Οτιδήποτε αμαυρώνει «χωρίς περίσκεψιν» αυτή την ιστορική μνήμη και την
οφειλόμενη από όλους μας τιμή δεν προσβάλλει μόνο τη μνήμη των ηρώων,
αλλά απαξιώνει πρωτίστως εμάς που αποδεικνυόμαστε ανάξιοι της θυσίας
τους. Η αίσθηση ορίων είναι το λιγότερο που μπορεί να ζητήσει κανείς στη
στάση όλων μας απέναντι σε τέτοιες ιστορικές επετείους και απέναντι
στις μεγάλες ηρωικές μορφές του ελληνικού λαού. Δεν είμαστε εμείς -τα
θεσμικά πρόσωπα, οι πολιτικοί ή οι διάφοροι εκπρόσωποι- οι αποδέκτες της
τιμής που ανήκει στους ήρωες που θυσιάστηκαν. Είμαστε όλοι μαζί ένα
μικρό αντιπροσωπευτικό κομμάτι του ελληνικού λαού που καλούμαστε σε
τέτοιες εκδηλώσεις να εκφράσουμε δημόσια τον σεβασμό μας και να
αναγνωρίσουμε δημόσια την οφειλή μας στους τιμώμενους αγωνιστές του ’21.
Δάσκαλοι, γονείς, συγγενείς, φίλοι, απλοί πολίτες προσερχόμαστε σε
τέτοιες δημόσιες εκδηλώσεις να καμαρώσουμε τα νέα παιδιά, συμμετέχοντας
και οι ίδιοι ψυχικά στον εορτασμό και –παρ’ όλη τη συσσωρευμένη πικρία
που έχει πλημμυρίσει τις ψυχές μας σε αυτή την πρωτόγνωρη κρίση που
περνά η χώρα μας– δεν έχει κανείς μας το δικαίωμα ούτε τη νομιμοποίηση
να πληγώσει το δημόσιο αίσθημα και να τραυματίσει μια εθνική επέτειο
μνήμης.
Καλούμεθα, λοιπόν, όλοι, ιδίως οι νέοι, να εορτάσουμε αυτή την επέτειο
όπως αξίζει στους αγωνιστές του ’21 και όπως απαιτούν η παράδοση, το
ήθος και το πνεύμα αυτής της επετείου και πάνω απ’ όλα ως ένα εθνικό
χρέος που ενώνει όλους τους Έλληνες, ανεβάζει το ηθικό μας και αποτελεί
πηγή υπερηφάνειας για όλους μας. Τα λόγια του Κολοκοτρώνη προς τους
νέους είναι και σήμερα επίκαιρα «Εις εσάς μένει να ισάσετε και να
στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε• και, διά να γίνη τούτο,
πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την
φρόνιμον ελευθερία».
1 comment
Συμφωνώ κε. Υπουργέ,
ότι -όπως γράφετε, ” …δεν έχει κανείς μας το δικαίωμα ούτε τη νομιμοποίηση να πληγώσει το δημόσιο αίσθημα και να τραυματίσει μια εθνική επέτειο μνήμης “.
Μόνο που το δημόσιο αίσθημα το έχει, όχι μόνο πληγώσει η κυβέρνησή σας, αλλά και βιάσει κατά συρροήν:
-Αυτα τα δύο χρόνια κρίσης με επίσημη εκχώριση εθνικής κυριαρχίας για …οικονομικούς λόγους (sic) – Δηλαδή μια και η περιουσία ανήκε στους Σουλτάνους δεν θα έπρεπε κανείς τότε να εξεγερθεί. Οπου φτωχός κι η μοίρα του. Κατά το … Αγγλικό Δίκαιο, φυσικά.
-Για την μη έκδοση τού αντικαταστήσαντος τα Ρεπούσια βιβλία Ιστορίας που βεβήλωσαν την πράξη θυσίας τών προπατόρων μας, βιβλίου, που η προκάτοχός σας δεν επέτρεπε να έλθει στις τάξεις (ευτυχώς μετά την αναχώρησή της , το επέτρεψε ο αναπληρωτής υπουργός).
-Αλλά και για τον σχολικό (και όχι μόνο) εκτουρκισμό τής Θράκης (άλλο πράμα η ελληνική μουσουλμανική μειονότητα κι άλλο η τουρκική κατά παράβασιν τών συνθηκών).
– Ή να θυμηθούμε το αμίμητο τής προκατόχου σας , για την πρότασή της για επίσημη γλώσσα τής Ελλάδος νάναι και η Αγγλική.
-Ή μήπως για τα φοβικά σύνδρομα τής κυβέρνησης να αξιώσει εφαρμογή τών δικαιωμάτων της στον καθορισμό ΑΟΖ. Που τα θεωρούσε …’μόδα’.
-‘Η ένα πολιτικό σύστημα που ξεδιάντροπα δηλώνει ότι έφαγε λεφτά, που όμως θα τα πληρώσει ο …….Λαός.
Και ένα σωρό άλλες περιπτώσεις που ακυρώνουν στην πράξη τήν θυσία τών προγόνων μας και μετατρέπουν μια εθνική επέτειο μνήμης στην Ελευθερία, σε …μνημόσυνο δεσμών, ενός φιλότιμου Λαού.
Πώς λοιπόν τα παιδιά και οι οπλίτες να παρελάσουν μπροστά σε εκπροσώπους τέτοιας κυβέρνησης, αλλά και βουλής που την στηρίζει και που έχουν ‘πληγώσει το δημόσιο αίσθημα και τραυματίσει μια εθνική επέτειο μνήμης’ όπως λέτε ;
Ναι. Παρελαύνουν τιμώντας τους αγώνες τών ανιόντων, υποσχόμενοι να τους ξεπεράσουν. Σε τί ακριβώς όμως; Στην μειοδοσία, στην κλοπή, στην ατιμωρησία;
Αναγνωρίζω ότι από αίσθηση καθήκοντος στρατευθήκατε σε μια χαμένη για την αλλαγή τού αισθήματος τού Λαού, υπόθεση. Τουλάχιστον απαιτείστε από την Κυβέρνηση , στην αυριανή παρέλαση, στην εξέδρα να μην είναι κανείς πολιτικός αλλά μόνο δάσκαλοι. Οπως εσείς.
Γ. Κακαρελίδης