Λόγος Πανηγυρικός για την εθνική
επέτειο της 25ης Μαρτίου*
του Αθανάση Καρούλη, (Διευθυντή του Ελληνικού Γυμνασίου Νυρεμβέργης)
Είμαι
ένας άνθρωπος απλός…
Είμαι
αγρότης, είμαι εργάτης, είμ’ ένας ναυτικός…
Κοιτάω
τη φύση κι η ψυχή μου αγαλιάζει.
Γιατί
είναι τώρα π’ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γής χορτάρι.
Είναι
25η Μαρτίου του 1821. Είναι Ευαγγελισμός, είναι η γιορτή της Θεοτόκου.
Αυτής
της πιο τυχερής απ’ τις γυναίκες που άκουσε το πιο χαρμόσυνο μήνυμα, ότι θα
φέρει στον κόσμο το Σωτήρα του Κόσμου.
Είναι
η γιορτή Της σήμερα, Κυριακή και ’γω πλησιάζω προς το μοναστήρι, την Άγια
Λαύρα.
Αλλά
σταματώ! Φασαρία, σαματάς, πανικός! Τι τρέχει χριστιανοί;
Ο
Γερμανός! Εκείνος, ο Παλαιών Πατρών, ο αρχιεπίσκοπος! Μετά τη Δοξολογία, λέει,
ξήλωσε το πέτασμα της Ωραίας Πύλης και τόκανε λάβαρο! Λάβαρο της Επανάστασης,
λέει! Ξεκινάμε επανάσταση; Σήμερα; Γιατί σήμερα; Γιατί τη μέρα της γιορτής Της;
Μήπως
γιατί η προαναγγελθείσα γέννηση του Σωτήρα σημαίνει και την προαναγγελόμενη
Αναγέννηση του Ελληνισμού; Μα ναι! Κάτι έχω ακούσει! Ο Γερμανός, λένε, είναι
Φιλικός! Τι σημαίνει αυτό; Να έχουν κάνει μια εταιρεία, μια φιλική εταιρεία τη
λένε, όλοι οι Γραικοί, εκεί μακριά, στο Βορρά ξεκινήσαν και σ’ όλα τα Βαλκάνια
απλωθήκαν, όπου υπάρχει Ελληνισμός. Στη Μικρασία, στη Μολδαβία στη Ρούμελη…
Όλοι οι Έλληνες ενωμένοι, σα μια γροθιά, ξεκινάμε να αποτινάξουμε το ζυγό,
σήμερα, του Ευαγγελισμού, με την ευλογία της Θεοτόκου…
Και
’γώ λοιπόν μαζί σας, και ’γώ στον κοινό αγώνα για τη λευτεριά!
Παναγιά
παρθένα μεγάλη η χάρη σου και η σκέπη σου… Κάνε το θάμα σου να ξυπνήσουν οι Έλληνες
και να σηκωθούν όλοι, όλοι μαζί να πολεμήσουν για τη λευτεριά!
Σ’
όλο το Μωριά, σ’ όλη τη Ρούμελη, σ’ όλα τα νησιά!
Ξεσηκωμός!
Είμαι
ένας άνθρωπος απλός…
Είμαι
αγρότης, είμαι εργάτης, είμ’ ένας ναυτικός…
Κοιτάω
τη φύση κι η ψυχή μου μαυρίζει.
Γιατί
είναι τώρα π’ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γής χορτάρι, αλλά ο ουρανός είν’
μαύρος και μπροστά μου κείται ένα κουφάρι… Αδελφικό χέρι τόκανε το φονικό!
Είναι
25η Μαρτίου 1827. Έξι χρόνια αγώνας και λίγα πράμματα έχουν απομείνει από τα
ιδανικά μας, μια πίκρα στο στόμα, ο Έλληνας πολεμά πια τον Έλληνα αντί για τον
κατακτητή. Και ο αγώνας χάνεται, σβήνει παντού, από τα αρχικά οράματα δε μένει
πια παρά αχνός που σιγοχάνεται κι αυτός…
Διχόνοια
τηνε λένε… Εμείς πολεμάμε για τη Λευτεριά, και η Διχόνια πολεμά εμάς!
Κάτσε,
κάπου έχω ένα ποίημα. Τόγραψε κάποιος σιορ, ένας Νιόνιος, εκεί απ’ τα Εφτάνησα,
Σολωμό τονε λένε. Τι λέει εδώ, για να δούμε:
Στροφή
142. Για τους αγωνιστές του ’21 μιλάει…
“Απ’
εσάς απομακραίνει,
κάθε
δύναμη εχθρική,
αλλ’
ανίκητη μιά μένει,
που τις
δάφνες σας μαδεί
Η
Διχόνια που βαστάει,
ένα
σκήπτρο η δολερή,
καθενός
χαμογελάει,
πάρτο
λέγοντας και σύ!”
Όμως
σήμερα είναι η γιορτή Της, η γιορτή της Θεομήτορος, της πρώτης των γυναικών,
που άκουσε το πιο χαρμόσυνο άγγελμα που άκουσε ποτέ ανθρώπου αυτί, ότι ο Γιός
της θα συγχωρήσει τελικά και όλες τις αμαρτίες μας!
Παναγιά
Παρθένα μου κάνε και για μάς το θάμα Σου, σώσε μας, εμάς από εμάς! Φέρε
καράβια, φέρε βαπόρια, φέρε άλλους Χριστιανούς να πολεμήσουν τα καράβια πούφερε
ο Ιμπραήμης εκεί στο Ναβαρίνο γεμάτα τουρκοαιγύπτιους που μας ρημάζουν…
Γιατ’
είμαστε Έλληνες που πολεμάμε για το Καλό και το Καλό δε νικιέται…
Είμαι
ένας άνθρωπος απλός…
Είμαι
αγρότης, είμαι εργάτης, είμ’ ένας ναυτικός…
Είναι
25η Μαρτίου 1832 και είναι πάλι π’ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γής χορτάρι.
Σκέφτομαι
τώρα που καταλάγιασε ο κουρνιαχτός όλ’ αυτά που γινήκανε τα προηγούμενα χρόνια.
Η Ελλάδα ελευθερώθηκε, το θαύμα έγινε. Και δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να
κλάψω.
Η
Ελλάδα απέκτησε ικανό Κυβερνήτη, τον Ιωάννη Καποδίστρια. Και εδώ πρέπει να
χαρώ.
Και
τον Κυβερνήτη αυτόν τον σκότωσαν οι Μαυρομιχαλαίοι, αγωνιστές κι αυτοί του ’21!
Και εδώ μούρχεται να κλάψω.
Κάτσε,
κάτι έγραψε πάλι ο Διονύσης ο Σολωμός:
“Από
στόμα όπου φθονάει,
παλικάρια
ας μη ειπωθεί,
πως
το χέρι σας εκτύπαε,
του
αδερφού την κεφαλή.
Μην
ειπούν στο στοχασμό τους,
τα
ξένα έθνη αληθινά,
εάν
μισούνται ανάμεσό τους,
δεν
τους πρέπει ελευθεριά”
Και
σήμερα είναι πάλι η γιορτή Της. Της Θεοτόκου, της Θεομήτορος.
Παναγιά
Παρθένα κάνε το θάμα Σου, η Ελλάδα που τώρα ξεκινάει την ελεύθερη ζωή της
λαβωμένη να βρεί τη δύναμη να σταθεί απέναντι στα έθνη που αυτή τα δίδαξε,
ισάξια και περήφανη…
Κάνε
την δυνατή να μεγαλώσει, να λευτερώσει και τ’ άλλα αδέρφια της, τους Μακεδνούς,
τους Θράκες, τους Νησιώτες και τους Κρήτες…
Είμαι
ένας άνθρωπος απλός…
Είμαι
αγρότης, είμαι εργάτης, είμ’ ένας ναυτικός…
Είναι
25η Μαρτίου 1949 και είναι πάλι τώρα π’ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης
χορτάρι, αλλά εγώ είμαι πάλι μελαγχολικός. Ναι, το θαύμα έγινε πάλι, είδα την Ελλάδα να μεγαλώνει, την είδα να
ελευθερώνει τους αδελφούς της. Μέσα από δύο Βαλκανικούς πολέμους, μια εθνική
καταστροφή και μέσα από δύο παγκόσμιους πολέμους βγήκε λαβωμένη, αλλά πιο
δυνατή, βγήκε ματωμένη αλλά περήφανη ότι αγωνίστηκε πάντα για το Καλό.
Όμως,
τι ήταν αυτό που σκίασε την ανόρθωση, ποιός όπλισε πάλι το χέρι του αδελφού
απέναντι στον αδελφό, ποιός καταράστηκε τη χώρα στον εμφύλιο σπαραγμό; Πώς
μπορεί ένας αιώνας αγώνων να στηλιτευθεί από έναν εμφύλιο πόλεμο;
Σήμερα
είναι πάλι η γιορτή Της. Παναγιά Παρθένα, κάνε πάλι το θαύμα Σου και σβήσε τις
εφιαλτικές μνήμες, κάνε την Πατρίδα μας να βρεί το δρόμο της Ομόνοιας και να
αναγεννηθεί ξανά…
Είμαι
ένας άνθρωπος απλός…
Είμαι
αγρότης, είμαι εργάτης, είμ’ ένας ναυτικός…
Είναι
25η Μαρτίου 2012 και είμαι κουρασμένος πια και γερασμένος, αλλά ήρεμος. Το
θαύμα έγινε ξανά και η πατρίδα που αγωνίστηκα, εγώ, οι πατεράδες μου, οι
παπούδες μου, οι γυναίκες της Πίνδου και του Σουλίου, δεν έχει πια σημασία,
όλοι Έλληνες είμαστε που αγωνιστήκαμε για μια θέση στον ήλιο, στον ελεύθερο
ήλιο, η πατρίδα μας, λέω, όλων ημών, είναι πια ελεύθερη και σεβαστή και οι
πολίτες της ευχαριστημένοι.
Και
όπως μ’ αρέσει να διαβάζω, να τι βρήκα πρόσφατα. Το ’γραψε ένας αγράμματος,
ένας αδέκαστος αγωνιστής της Επανάστασης του
’21 που ’κατσε κι’ έμαθε κολυβογράμματα απ’ το ταμάχι του να καταγράψει
αυτά που ’δαν τα μάτια του τ’ αγνά. Μακρυγιάννη τονε λέγανε, ο στρατηγός
Μακρυγιάννης, λέει, πούγραψε τ’ Απομνημονεύματά του μετά την Απελευθέρωση.
Τι
λέει εδώ; Για να δούμε:
“Ξέρετε
πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκειάσει ή χαλάσει,
να λέγει εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε “εμείς”.
Είμαστε εις το “εμείς” και όχι εις το “εγώ”. Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση,
αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί. Έγραψα γυμνή την
αλήθεια, να ιδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζονται δια την πατρίδα τους, δια την
θρησκείαν τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε “έχομεν αγώνες
πατρικούς, έχωμεν θυσίες”, … Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζωνται
για το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας. Ότι θα
είναι καλά δικά τους. Όχι όμως να φαντάζονται για τα κατορθώματα τα πατρικά,
όχι να πορνεύουν την αρετή, και να καταπατούν τον νόμον και να ’χουν την
επιρροή για ικανότη!”…
Κοιτάω
τον ήλιο τώρα π’ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γής χορτάρι, αλλά εγώ
σκοτεινιάζω. “Να καταπατούν το νόμο”;; “Νάχουν την επιρροή για ικανότη”;;
Δηλαδή, κάποιοι από τους Έλληνες χλευάζουν τους Νόμους; Κάποιοι από τους
Έλληνες χρησιμοποιούν την επιρροή για το δικό τους το συμφέρον;
Μα!
Αυτή είναι μια καινούργια Διχόνοια, η Διχόνοια του ευδαιμονισμού! Δεν έχουμε
πια καταχτητή να διώξουμε, δεν έχουμε πια νεογνό κράτος να χτίσουμε, δεν έχουμε
εμφύλιο να ξορκίσουμε και κοιτάμε να δυναστεύσουμε ο ένας σε βάρος του άλλου, να
καταπατήσουμε τους Νόμους για τη δική μας ιδιοτέλεια, να πορνεύσουμε την Αρετή
των άλλων για να ανυψώσουμε τη δική μας αναξιοπρέπεια;;
Παναγιά
Παρθένα μου, σώσε μας και αυτή τη φορά! Η Διχόνια αυτή που δε μας χωρίζει πια
σε αγγλόφιλους, γαλλόφιλους και ρωσόφιλους, ούτε πια σε αριστερούς και δεξιούς,
αλλά σε πλούσιους και φτωχούς, σε “ημέτερους” και στο “λαό”, όπου όποιος μπορεί
βάζει “μέσο” για να βγάλει το μάτι τ’
αλλουνού για την απληστία του πλούτου και για το ταμάχι της εξουσίας είναι η
χειρότερη, είναι η πιο ύπουλη Διχόνοια που αντιμετωπίζει σήμερα ο Ελληνισμός
από καταβολής του.
Γιατί
ο Έλληνας ήταν πάντα λιτός και τώρα κινδυνεύει να γίνει τρυφηλός, ήταν ευσεβής
και τώρα κινδυνεύει να γίνει βλάσφημος ήταν λεβέντης και τώρα κινδυνεύει να
γίνει επίορκος…
Ποιά
είναι η Φιλική Εταιρεία μας σήμερα, ποιός είναι ο ικανός Κυβερνήτης μας σήμερα,
ποιός μπορεί να φωτίσει τις ψυχές των συνανθρώπων μας και να τους δείξει το
δρόμο προς τη Φρόνηση και προς την Αρετή, όταν γύρω μας αφθονούν ο ηδονισμός, ο
εγωϊσμός, η αδιαφορία και ο ατομικισμός;…
Είμαι
ένας άνθρωπος απλός…
Είμαι
αγρότης, είμαι εργάτης, είμ’ ένας ναυτικός…
Αλλά
πάνω απ’ όλα είμαι Ελληνοχριστιανός και εκεί θα μείνω σε πείσμα των καιρών!
Έτσι επιβίωσα αιώνες τώρα, έτσι θα επιβιώσω και τώρα…
Εγώ
αποφάσισα να ακολουθήσω αυτή τη φωνή, τη φωνή των προγόνων μου, που την ακούω
μέσα μου. Αυτή η ελληνοχριστιανική φωνή της 25ης Μαρτίου 1821, όπου ο
Ευαγγελισμός της Θεοτόκου έγινε Ευαγγελισμός ενός ολόκληρου Έθνους είναι πολύ
δυνατή για να την αγνοήσω. Είναι τόσο δυνατή μέσα μου, τόσο δυνατή μέσα σε κάθε
Ελληνοχριστιανό, που μπορεί να σκεπάσει τις σειρήνες της σύγχρονης Διχόνιας,
της Διαφθοράς που ήρθε για άλλη μια φορά με άλλη μορφή, άοκνη για να μας
αφανίσει.
Γιατί
ο Έλληνας πάντα πολεμάει για το Καλό και το Καλό δε νικιέται.
*O
λόγος εκφωνήθηκε στις 25.03.2012 κατά τη Δοξολογία της Εθνικής Επετείου της
25ης Μαρτίου 1821, στον Ιερό Ναό Αγίου Αποστόλου Παύλου Νυρεμβέργης.