Η επικοινωνιακή εικόνα που οι Κινέζοι προπαγανδιστές προσπαθούν να εδραιώσουν είναι αυτή της ήρεμης, ειρηνικής μεγάλης δύναμης. Δίνεται έμφαση στις ιστορικά φιλειρηνικές διαθέσεις, που επέδειξε η Κίνα κατά τους προηγούμενους αιώνες, αρνούμενη να ακολουθήσει κατακτητικές πρακτικές. Ωστόσο, τη στιγμή που οι ΗΠΑ είναι υποχρεωμένες και προσπαθούν να περιορίσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες, η Κίνα σταθερά αυξάνει τον στρατιωτικό της προϋπολογισμό κατά 12% περίπου το χρόνο, πράγμα που είναι δυνατό να καταστήσει, στα επόμενο 20 χρόνια, τον κινέζικο στρατό ως το στρατό με τον υψηλότερο στον κόσμο στρατιωτικό προϋπολογισμό.
Σε έρευνα του περιοδικού The Economist διαπιστώνεται ότι ο κύριος στόχος των κινέζικων εξοπλισμών είναι το να αποθαρρύνουν τις ΗΠΑ από ανάμειξη σε μια μελλοντική κρίση με αντικείμενο την Ταϊβάν. Η Κίνα προσπαθεί να αναπτύξει ασύμμετρες δυνατότητες απαραίτητες για την εξουδετέρωση της συντριπτικής αμερικανικής υπεροχής στον Ειρηνικό Ωκεανό. Η προσπάθεια για την αποθάρρυνση των ΗΠΑ περιλαμβάνει την εγκατάσταση χιλιάδων βαλλιστικών πυραύλων, την ανάπτυξη αεροπορικής δύναμης, την ανάπτυξη στόλου υποβρυχίων, την εγκατάσταση συστημάτων ηλεκτρονικού πολέμου και συστημάτων προσβολής αεροπλανοφόρων. Επιδιώκεται η απώθηση της αμερικανικής δύναμης αεροπλανοφόρων πέραν ενός τόξου που αρχίζει από το στρατηγικό αρχιπέλαγος των Αλεούτων Νήσων στο Βορρά και καταλήγει στη Νήσο Βόρνεο στο Νότο.
Οι επιδιώξεις αυτές είναι για πολλούς ξεκάθαρες, τόσο ώστε να έχουν υποχρεώσει χώρες όπως η Ιαπωνία, η Νότιος Κορέα, η Ινδία και η Αυστραλία να ακολουθήσουν αυξάνοντας τις στρατιωτικές τους δαπάνες. Η προοπτική ενός ανταγωνισμού εξοπλισμών είναι ορατή στην Ασία. Πολλοί, ωστόσο, προσπαθούν να ηρεμήσουν τα πράγματα για να αποφευχθούν οι βιαστικές αποφάσεις. Γενικά αμφισβητείται το μέγεθος της κινέζικης απειλής: Ο κινέζικος στρατός δεν έχει πολεμική εμπειρία, αλλά και η χρήση αεροπλανοφόρων, που ενδέχεται να αποκτήσει, απαιτεί μακροχρόνια πολεμική εμπειρία. Γενικά, πρέπει να αποδεχθούμε ότι κάθε ανερχόμενη δύναμη απαιτεί και συνεπάγεται τη συγκρότηση στρατού σύμφωνα με τις δυνατότητές της. Στο κάτω-κάτω η Κίνα δαπανά μόνο το 2% του εθνικού της προϊόντος για εξοπλισμούς ίσο δηλαδή με αυτό που δαπανά το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία και το μισό από αυτό που δαπανούν οι ΗΠΑ. Άλλωστε πέρα από τις διακηρύξεις η Κίνα δεν είναι επεκτατική και δεν έχει συμπεριφερθεί επεκτατικά.
Όπως και να έχει το πράγμα, η στρατιωτική ανάπτυξη της Κίνας έχει θορυβήσει πολλούς. Ήδη στις ΗΠΑ ζητείται αλλαγή των στρατηγικών προτεραιοτήτων στην περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού. Λέγεται ότι απορροφημένες από τις εκστρατείες στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ οι ΗΠΑ έχουν παραμελήσει την πιο δυναμική οικονομικά περιοχή του κόσμου, τόσο ώστε να κινδυνεύουν να επιτρέψουν στην Κίνα να γίνει περιφερειακή ηγεμονική δύναμη. Αυτό σημαίνει ότι η Κίνα τείνει να αποκτήσει τη δυνατότητα να αποκλείσει τις ΗΠΑ από μια περιοχή που είναι γι΄ αυτές ζωτικής σημασίας.
Παρ’ όλη την προσπάθεια και τη φροντίδα των ΗΠΑ για να αποφευχθεί η ανάδειξη μιας νέας υπερδύναμης, το ενδεχόμενο αυτό είναι σήμερα κοντά στην πραγματικότητα και μάλιστα αποτελεί επιλογή των ίδιων των ΗΠΑ: Η απόφαση της διακυβέρνησης Νίξον-Κίσινγκερ για την εδραίωση νέων αγορών οδήγησε στο σχήμα στο οποίο: η Κίνα παράγει – οι ΗΠΑ καταναλώνουν – οι ΗΠΑ τυπώνουν δολάρια – η Κίνα συσσωρεύει αποθέματα σε δολάρια – η Κίνα επενδύει και αναπτύσσεται – οι ΗΠΑ περιορίζουν την μεταποιητική τους δραστηριότητα και οδηγούνται σε οικονομική παρακμή. Που μπορεί να οδηγήσει μια τέτοια διευθέτηση; Είναι γεγονός ότι κάθε ανισορροπία παραγωγής-κατανάλωσης οδηγεί σε οικονομική κρίση. Αυτή είναι ήδη ενδημική. Η οικονομική κρίση οδηγεί σε στροφή προς ακραίες ριζοσπαστικές πολιτικές. Που θα μας οδηγήσει η μεταφορά της παραγωγής, αλλά και του πλούτου στην Ασία και πόσο ακόμη θα υπάρχει ισορροπία ισχύος που δεν θα βασίζεται σε πραγματικά παραγωγικά και οικονομικά δεδομένα;