Εκλογές διεξήχθησαν, παρά την ασθενή φήμη ότι δεν θα διεξαχθούν. Η χώρα μας οδηγείται στο χάος υπό τα ισχυρά πλήγματα των απλήστων κερδοσκοπών, οι οποίοι απροσωποποιούνται πίσω από τους όρους αγορές και διεθνής οικονομία. Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι η χώρα μας έχει καταδικαστεί σε εντεινόμενη οικονομική ύφεση και η ανάκαμψη, την οποία κατά καιρούς οι δήμιοί μας δια των εγχωρίων εντολοδόχων τους υπόσχονται, μετατοπίζεται συνεχώς στο μέλλον. Γιατί χρειάζονταν οι εκλογές, αφού υπήρχε ισχυρή κοινοβουλευτική πλειονοψηφία, ώστε να υπερψηφιστούν τα όποια νέα μέτρα προτείνουν σε βάρος της χώρας μας και του λαού της οι κατακτητές μας; Για να ικανοποιήσουν την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία επειγόταν να αναλάβει πρωτεύοντα ρόλο στην συγκυβέρνηση; Δεν το νομίζουμε. Οι κύκλοι που απεργάζονται τον αφανισμό των λαών υπό τα πλήγματα της ιδιοπροσωπείας τους και τη λεηλασία των πόρων τους ήθελαν να εξασφαλίσουν κάτι πολύ πιο σημαντικό: Την ανανέωση της εμπιστοσύνης του λαού μας προς εκείνους, οι οποίοι υπεύθυνοι όντες για τη συμφορά μας, ανέλαβαν ρόλο εγγυητού της εξόδου μας από την κρίση.
Υπήρχε αναμφισβήτητα κάποιος κίνδυνος για τα κόμματα εξουσίας. Γι’ αυτό και ετέθησαν σε λειτουργία με ιδιαίτερη ένταση οι μηχανισμοί συσπείρωσης των ψηφοφόρων. Στο παρελθόν σε κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις υπήρχαν προτάσεις ικανές να επιφέρουν την εκλογική ανατροπή. Ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές του 1920, επειδή η αντιπολίτευση υποσχέθηκε να φέρει τάχιστα πίσω τον στρατό μας, που από έτους και πλέον αναπτυσσόταν στο έδαφος της Μικράς Ασίας υπηρετώντας τα συμφέροντα των ισχυρών «συμμάχων» μας. Εκείνο που πρυτάνευε στην βασιλική αντιπολίτευση ήτα η επάνοδος του βασιλιά και όχι η τύχη του στρατού μας, ο οποίος τελικά θυσιάστηκε, καθώς και ο μικρασιατικός ελληνισμός. Το 2009 το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» του αρχηγού της τότε μείζονος αντιπολίτευσης στάθηκε αρκετό, ώστε να αναθέσει σ’ εκείνον ο λαός τη διακυβέρνηση της χώρας και να συρθούμε στο κάτεργο του Διεθνούς νομισματικού ταμείου. Τώρα τι άραγε θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως επιχείρημα η συμπράττουσα στον κυβερνητικό σχηματισμό μείζων αντιπολίτευση; Η εγγύηση επαναδιαπραγμάτευσης των όρων της υποταγής μας δεν ήταν αρκετή. Όταν οι υποσχέσεις παύουν να είναι πειστικές, τότε καλλιεργείται έντονα ο φόβος της αβεβαιότητας. Οι ώριμοι κατά την ηλικία ψηφοφόροι υπήρξαν κυρίως τα θύματα της ψυχολογικής βίας. Μπορεί η σύνταξή τους να ψαλλιδίζεται, πλην όμως εξακολουθεί να καταβάλλεται. Τι θα γίνει αν επικρατήσει αναστάτωση λόγω κυβερνητικής μεταβολής και κοπούν οι συντάξεις; Πώς θα επιβιώσουν τα άνεργα παιδιά τους; Βέβαια υπάρχει και μικρή μερίδα ψηφοφόρων αυτής της κατηγορίας, η οποία διατηρεί σχέσεις λατρείας με τον υποστηριζόμενο κομματικό σχηματισμό. Αυτοί είναι αποφασισμένοι να παραμείνουν «πιστοί μέχρι θανάτου» στο κόμμα κι ας χαθεί η πατρίδα!
Η νέα γενιά είναι εκείνη που τιμώρησε τους διαχειριστές της παρακμής μας! Πλείστοι όσοι οι λόγοι: Διαθέτει τον νεανικό ιδεαλισμό, που την εμποδίζει να υποταγεί σε διλήμματα απόρροια δήθεν λογικής σκέψης στην ουσία όμως ιδιοτέλειας. Βλέπει να ορθώνονται ολόγυρα αδιέξοδα και μόνον αδιέξοδα. Οι πολιτικοί των σχηματισμών εξουσίας ξέπεσαν στα μάτια τους ανεπανόρθωτα. Από την άλλη δεν πολυπιστεύουν ότι θα πεινάσουν, όσο ζουν οι συμβιβασμένοι με το «κατεστημένο» ώριμοι κατά την ηλικία της οικογενείας τους. Μία ψήφο διαμαρτυρίας και τιμωρίας ήταν λοιπόν εύκολο να καταθέσουν.
Κάποιοι σχηματισμοί καρπώθηκαν την ψήφο των οργισμένων νιάτων. Δεν έχουν βέβαια επαρκή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση ούτε και συγκλίνουν τα προγράμματά τους, ώστε να συνεργαστούν προς σχηματισμό κυβέρνησης. Αυτό μαρτυρεί τον βαθύ διχασμό της ελληνικής κοινωνίας. Οι ψηφοφόροι της Δεξιάς, οι οποίοι αντέδρασαν στη βίαια (ας το παραδεχθούμε) επιβολή της συνεργασίας με τον ως τότε, καθώς διακήρυτταν, «εχθρικό» σχηματισμό προς ευχερέστερη εφαρμογή των όρων των μνημονίων (που δεν τέλειωσαν ακόμη) βρήκαν λυτρωτική για τα συνειδησιακά τους αδιέξοδα την κίνηση των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων». Οι ψηφοφόροι του ψευδεπίγραφου πλέον σοσιαλιστικού σχηματισμού, οι κατά πολύ πιο οργανωμένοι και γνώστες του πολιτικού παιχνιδιού, οι θεωρούμενοι ως ισχυρότερα προσκολλημένοι στον σχηματισμό τους έκαναν ισχυρότερη την έκπληξη! Μετακινήθηκαν κυρίως σε δύο σχηματισμούς της «ανανεωτικής» λεγόμενης αριστεράς, τις διαφορές μεταξύ των οποίων αμφιβάλλω, αν ο μέσος πολίτης κατανοεί. Ίσως όμως σύντομα κατανοήσει. Οι λόγοι της μετακίνησης είναι άραγε οι ίδιοι για τους μετακινηθέντες από τους δύο σχηματισμούς εξουσίας και μάλιστα οικονομικοί και μόνο; Πόσο σημαντικός υπήρξε για τους μετακινηθέντες ο πόνος για την εθνική αναξιοπρέπεια πέρα από τον θυμό για την οικονομική αφαίμαξη; Πόσο αποφασισμένοι είναι αυτοί να απαιτήσουν υπέρβαση των διαφορών των σχηματισμών της αντιπολίτευσης στη βάση ενός αντιμνημονιακού αγώνα για την αποτίναξη του ζυγού; Ερωτήματα δύσκολο να απαντηθούν, όταν τόσο οι μεν όσο και οι δε αναλύουν τα πάντα με βάση όρους της οικονομίας και μόνο. Αν πραγματικά είχαμε ορθόδοξη πίστη και φιλοπατρία, τότε δεν θα υποκύπταμε στα ιδεολογικά παραμύθια. Θα βλέπαμε ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι φυσικός μηχανισμός, αλλά τεχνητός στην υπηρεσία των ισχυρών του κεφαλαίου, προκειμένου να αφανιστεί η ιδιοπροσωπεία των λαών της γης. Τίποτε δεν μας εμποδίζει Έλληνες, Ιταλούς, Ισπανούς και Πορτογάλους να συναγωνιστούμε διατηρούντες την εθνική μας ταυτότητα. Στο μέτρο που αρνούμαστε αυτήν, συμβάλλουμε στη διόγκωση του ολοκληρωτικής φύσεως εθνικισμού, ο οποίος εισήλθε εντυπωσιακά στην ελληνική Βουλή στηριζόμενος στην άφρονα διεθνιστική πολιτική δεξιάς και αριστεράς. Δεν είναι δυνατόν να δεχθούμε, όπως τα «παπαγαλάκια»της δημοσιογραφίας, πώς το 7% του ελληνικού λαού αποδέχεται τη ναζιστική ιδεολογία. Αν συνεχίσουν την πολιτική τους τα κόμματα θα οδογήσουν με μαθηματική ακρίβεια τα ποσοστά αυτά εκεί που βρίσκονται του αντίστοιχου σχηματισμού στη Γαλλία. Και δεν υπερβάλλω γράφοντας ότι εκεί ο συγκλονισμός θα επέλθει, όταν εκλεγεί στη Μασσαλία μουσουλμάνος δήμαρχος.
Ας εγκαταλείψουν οι μεν την προπαγάνδιση ότι το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας και ότι πρέπει να εκποιηθούν τα πάντα στους ιδιώτες. Οι ασκήσαντες την εξουσία διαπλεχθέντες με τους ιδιώτες επιχειρηματίες οδήγησαν το κράτος στην παράλυση μέσω της διαφθοράς και της χαμηλής παραγωγικότητας. Ας εγκαταλείψουν και οι μεν και οι δε τα διεθνιστικά φληναφήματα περί πλυπολιτισμικών κοινωνιών. Είναι πλέον εμφανέστατο ότι το Ισλάμ, που προκαλείται βάναυσα από τη Δύση θα σαρώσει εντός του αιώνα την Ευρώπη, ίσως και τις ΗΠΑ. Υπάρχει λοιπόν δυνατότητα συνεργασίας στη βάση ενός πατριωτισμού, ο οποίος θα μας απομακρύνει από τους «εταίρους» μας και συνάμα διαχειριστές των δημίων μας. Δεν μας σώζει το ευρώ, αλλά ο πατριωτισμός μας. Η Ελλάδα δεν πρέπει να παραμείνει ξέφραγο αμπέλι, χώρος υποδοχής των αποκλήρων της γης, τους οποίους εξωθούν προς τους «οικονομικούς παραδείσους» οι άπληστοι του κεφαλαίου με τους πολέμους και τη καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των χωρών τους. Οι Έλληνες πρέπει επί τέλους να συνειδητοποιήσουν ότι φέρνουν στις πλάτες τους βαρειά την κληρονομιά που τείνουν να αποποιηθούν. Χωρίς όμως αυτή θα πάψουν να υπάρχουν στο προσκήνιο της ιστορίας.
Ο εκλογικός νόμος αρκούντως ευνοϊκός υπέρ του πρώτου κόμματος δίνει σ’ αυτό τη δυνατότητα να σχηματίσει συγκυβέρνηση. Δεν θα έχουμε σύντομα εκλογές. Ο λαός πρέπει να υποστεί και άλλες συνέπειες εκ του ότι αγνοεί ότι η κρίση είναι πρωτίστως πνευματική, καθώς αγνοεί πλέον και το τι σημαίνει πνευματικός.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»