Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων
Η πρόσφατη εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε την ευκαιρία στον κ. Τσίπρα και σε άλλους να μιλούν για την ανάγκη αριστερής διακυβέρνησης στην Ελλάδα. Είναι προφανές ότι μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ και άλλων παρακλαδιών της Αριστεράς υπάρχει μεγάλο χάσμα, το οποίο διευρύνεται από προσωπικές διαμάχες και αντιζηλίες. Όμως ως Έλλην πολίτης που ενδιαφέρεται όχι μόνο για τα οικονομικά θέματα, αλλά και για τα Εθνικά, την Παιδεία και την Ελληνορθόδοξη ταυτότητα του λαού μας, οφείλω να καταθέσω ορισμένες ανησυχίες και να θυμίσω απτά γεγονότα του προσφάτου παρελθόντος.
Με Κεντροδεξιά διακυβέρνηση το 1991 ο Αντώνης Σαμαράς ως Υπουργός Εξωτερικών εξασφάλισε από τους Ευρωπαίους εταίρους μας την υποστήριξή τους στο ζήτημα της Μακεδονίας, ασχέτως αν δεν αξιοποιήσαμε σωστά αυτή την απόφαση. Με Κεντροδεξιά διακυβέρνηση το 2004-2009 ο Κώστας Καραμανλής, ως Πρωθυπουργός, στήριξε το ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων στο Σχέδιο Ανάν, άνοιξε τον δρόμο για την ενεργειακή συνεργασία με τη Ρωσία και έθεσε ΒΕΤΟ στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Αντιθέτως με την Κεντροαριστερή διακυβέρνηση Σημίτη είχαμε τους εθνικώς αναξιοπρεπείς χειρισμούς στα θέματα των Ιμίων και του Οτσαλάν, την αναγνώριση τουρκικών ζωτικών συμφερόντων στο Αιγαίο (Μαδρίτη 1997), τα ζεϊμπέκικα με τον μακαρίτη Ισμαήλ Τζεμ και την υπογραφή απαράδεκτων συμφωνιών με την Τουρκία ώστε να βγάλουμε από τα σχολικά μας βιβλία οτιδήποτε ενοχλεί την Άγκυρα.
Κάτι αντίστοιχο παρατηρήσαμε και στην ελληνικότατη Κύπρο μας, η οποία κατά τα τελευταία 4 χρόνια κυβερνάται από την αριστερή διακυβέρνηση του Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια και του ΑΚΕΛ. Ενώ επί Κεντροδεξιού Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου είχαμε τη σθεναρή στάση Προέδρου και λαού κατά του σχεδίου Ανάν, οι αριστερές αγκυλώσεις του σημερινού Προέδρου έδωσαν γην και ύδωρ στους Τούρκους αναγνωρίζοντας δύο κρατίδια στην Κύπρο ( δύο συνιστώντα states), την εκ περιτροπής Προεδρία μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων και την παραμονή 50.000 λαθροεποίκων από τα βάθη της Ανατολίας. Η αριστερή τύφλωση Χριστόφια τον οδηγούσε να πιστεύει ότι με τα αδέλφια του τους «προοδευτικούς» Τουρκοκύπριους θα έβρισκε καλύτερες λύσεις, αλλά τελικά προσγειώθηκε ανώμαλα. Οι Τούρκοι και οι Τουρκοκύπριοι πρώτα είναι εθνικιστές Τούρκοι και ύστερα είναι αριστεροί, δεξιοί, ισλαμιστές ή κεμαλιστές . Αλλά η ζημιά έχει γίνει διότι ο Χριστὀφιας προέβη σε διπλωματικές παραχωρήσεις, οι οποίες καταγράφονται διεθνώς. Κάθε νέα συζήτηση στον ΟΗΕ για την Κύπρο ξεκινά από το σημείο της τελευταίας ελληνοκυπριακής υποχωρήσεως, ενώ η τουρκική πλευρά δεν υποχωρεί ούτε ίντσα!
Η επικινδυνότητα των αριστερών ιδεοληψιών φάνηκε πεντακάθαρα και με μακάβριες συνέπειες στην περίπτωση της τραγωδίας στο Μαρί. Η κυβέρνηση Χριστόφια είχε την πληροφορία ότι ρωσικό πλοίο παρέπλεε τις κυπριακές ακτές μεταφέροντας οπλισμό και εκρηκτικά στο καθεστώς Άσσαντ της Συρίας. Ανάγκασαν το πλοίο να σταματήσει κα κατέβασαν το φορτίο στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης». Αντί να το καταστρέψουν ισορροπούσαν επί μήνες πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Από τη μία πλευρά ήθελαν να δείξουν στους δυτικούς ότι είναι μία σοβαρή κυβέρνηση και δεν δίνει όπλα στη Συρία. Από την άλλη πλευρά η αριστερή τους ιδεολογία τούς θύμιζε ότι παλιότερα η Συρία ήταν σύμμαχος της Σοβιετικής Ένωσης και δεν πήγαινε η καρδιά τους να καταστρέψουν τα εκρηκτικά,. Τελικά τα άφησαν εκτεθειμένα στον καυτό ήλιο της Κύπρου και φθάσαμε στην τραγωδία με τόσα ανθρώπινα θύματα. Αυτή είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση αριστερής διακυβέρνησης. Οι παλιές αγκυλώσεις της σοβιετικής περιόδου, τα μαρξιστολενινιστικά σύνδρομα, τα αντικαπιταλιστικά απωθημένα, η δήθεν αλληλεγγύη προς τους αδύνατους της γης, οι οποίοι κατά σύμπτωση είναι πάντα αυταρχικά καθεστώτα, αυτά και άλλα πολλά οδήγησαν στην αναποφασιστικότητα και στην καταστροφή. Τέτοια φαινόμενα στην οικονομία, στην εξωτερική πολιτική, στην Παιδεία και σε άλλους τομείς φοβούμαι ότι θα ζήσουμε στη χώρα μας αν –ο μη γένοιτο- έλθει στην εξουσία η «αριστερή διακυβέρνηση». Τουλάχιστον ο Δ. Χριστόφιας αποφάσισε να μην ξαναπολιτευθεί, ενώ ο ομοϊδεάτης του, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει ιππεύσει τον κάλαμον!
Είναι προφανές ότι το δίλημμα στις 17ης Ιουνίου δεν είναι Μνημόνιο και αντι-μνημόνιο. Είναι σταθερότητα ή απρόβλεπτες περιπέτειες. Από τη μία πλευρά έχουμε τη Νέα Δημοκρατία που επιθυμεί να γίνει μία αξιοπρεπής αναδιαπραγμάτευση με στόχο την παραμονή μας στη λέσχη των ισχυρών (Ευρωζώνη). Μία Νέα Δημοκρατία που παράλληλα πιστεύει στην ανακήρυξη της ΑΟΖ, στη σκληρή στάση στο θέμα των Σκοπίων, στη διατήρηση της ελληνορθόδοξης ταυτότητάς μας μέσω της Παιδείας, στην αυστηρότερη μεταναστευτική πολιτική, στην κατάργηση του Νόμου Ραγκούση περί ιθαγενείας, στην πάταξη της εγκληματικότητας, στον σεβασμό της διαχρονικής Ιστορίας και Παράδοσης του Ελληνισμού, στο επιχειρηματικό δαιμόνιο του Έλληνα και στην Εμπορική μας Ναυτιλία. Και από την άλλη πλευρά έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει από τους δανειστές μας: Το πρωί μιλά για καταγγελία των Μνημονίων, ενώ το βράδυ μιλά για αναδιαπραγμάτευση. Τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλει χαλάρωση της νομοθεσίας υπέρ των λαθρομεταναστών, αλλοιθωρίζει πονηρά προς τη δραχμή, επιθυμεί κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων όπως έκανα τα καταρρεύσαντα κομμουνιστικά καθεστώτα, αρνείται την ελληνορθόδοξη ταυτότητα του λαού μας, στηρίζει τον εθνικισμό των Σκοπιανών και υποστηρίζει την «Τουρκική Ένωση Ξάνθης»!
Οι αριστερές ιδέες απέτυχαν παταγωδώς στην Κύπρο. Ας αποφύγουμε την επανάληψη του πειράματος στην Ελλάδα!
Κ.Χ. 19.5.2012
8 comments
Τὸ πρόβλημα, καὶ μὲ τὴν δεξιὰ καὶ μὲ τὴν ἀριστερά, εἶναι ὅτι, ἀκόμη καὶ νὰ ἐκλεγοῦν, δὲν ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ὑλοποιήσουν τίποτε ἀπ’ ὅσα χρειάζεται ἡ χώρα.
Διότι, ὁ Ἕλληνας πολίτης σήμερα δὲν ἐνδιαφέρεται νὰ κάνει τίποτε ποὺ δὲν εἶναι πρὸς τὸ ἄμεσο καὶ στενῶς νοούμενο συμφέρον του. Ἀλλὰ ὁ μόνον λόγος γιὰ νὰ ὑπάρχει κράτος εἶναι ἀκριβῶς αὐτός : Νὰ καταναγκάζει τοὺς πολίτες νὰ κάνουν πράγματα ἔξω ἀπὸ τὸ ἄμεσο καὶ στενῶς νοούμενο συμφέρον τους.
Κάποια ερωτήματα, Κώστα:
-Κατά την διακυβέρνησή της από το 2004 έως το 2009, η Ν.Δ. ανακήρυξε τουλάχιστον (όχι οριοθέτησε) την ΑΟΖ αν όχι μαζί με τον Τάσο, έστω αργότερα;
-Κατά την διακυβέρνησή της διατήρησε την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας στην Παιδεία καταργώντας τις παραμορφωτικές συμφωνίες του ΓΑΠ για τα σχολικά βιβλία με την Τουρκία ή φθάσαμε στο θέμα Ρεπούση και ακόμη χειρότερα σε ίδιες αλλαγές και μάλιστα με ‘έλληνες’ συμβούλους στην Κύπρο;
-Κατά την διακυβέρνησή της εγκαθίδρυσε μεταναστευτική πολιτική, κατήγγειλε τα Δουβλίνα ή φθάσαμε στα ‘ευχαριστούμε’ τού Παυλόπουλου;
Και ένα σωρό άλλες ‘παραλείψεις’ που με άμεσες αποφάσεις που μπορούσαν να παρθούν, θα είχε θωρακιστεί η χώρα πριν αρχίσουν οι ασύμμετρες δράσεις εγχώριων και εξωχώριων.
‘Η μήπως απλά προσπάθησε μάταια να το παίξει ένα ‘καλύτερο διαχειριστικό’ πασόκ όπως εύστοχα διατυπώνει ο κ. Γιανναράς;
-Η όλη στάση στο θέμα τών βιβλίων δείχνει και τα φοβικά σύνδρομα τής ΝΔ στα δήθεν προοδευτικά αριστερά φληναφήματα. Ετσι όμως δεν κυβερνάς. Απλά γεύεσαι ‘εξουσία’. Για λίγο. Και το χειρότερο, μετά δεν μπορείς να πείσεις. Οπως συνέβη με το μνημόνιο ΙΙ.
Φιλικά
Γ. Κακαρελίδης
** συνέχεια μιας φράσης στο τέλος τού προηγουμένου σχολίου μου:
Οπως συνέβη με το μνημόνιο ΙΙ.
Και όπως θα συμβεί και για τα Σκόπια ή όποια ‘Σκόπια’ μετά την προσχώρηση τής κας Μπακογιάννη. Πάντα για κάποιους ‘λόγους’. Εκτός αν θεωρείται πολιτική να αποφασίζει ο Καραμανλής για την στάση στο Βουκουρέστι και να τον αδειάζει αμέσως η Ντόρα. Σ’ όλα τα φόρα.
ΓΚ
Οι εκλογές απέδειξαν ότι ο λαός δεν έχει κοινή κατεύθυνση. Δεν έχει κοινό όραμα. Ο κίνδυνος ξεκινά από τα θεμέλια του έθνους. Δεν ξέρουμε πού πάμε! Δεν έχουμε αυτοεκτίμηση! Δεν έχουμε εθνική μνήμη! Ο Σημίτης μετά τα Ίμια επανεκλέγη Πρωθυπουργός! Η Μπακογιάννη ξαναψηφίστηκε μετά τη στάση της στα Σκόπια! Ο Τσίπρας διεκδικεί πρωθυπουργία! Αυτά που επισημαίνεις κ. Χολέβα είναι ήδη επισημασμένα. Δεν τα κρύβει κανείς. Τα ξέρουνε! Κι όμως ψηφίζουν.
Γιατί;
Επομένως κοίτα κι εσύ κι οι άλλοι επιστήμονες των πολιτικών να βρεις την αιτία του εθνικού εκφυλισμού. Κι αυτή να είναι η πολιτική σου ανάλυση. Και μετά να βρεις τρόπο να μας ενώσεις. Ότι νιώθω τον καθέναν να νοιάζεται για το τομάρι του.
Το “εμείς” του Μακρυγιάννη χάθηκε. Τα τελευταία 30 χρόνια ούτε φτιάξαμε ούτε χαλάσαμε κάτι όλοι μαζί. Τώρα τραβά καθείς καθόπου του καπνίσει.
Από το σύνολο των παρατηρήσεων του κου Χολέβα, χρήζει ιδιαιτέρας προσοχής η διακηρυχθείσα “χαλάρωση της (ήδη χαλαρής)νομοθεσίας υπέρ των παρανόμων μεταναστών”. Η “δέσμευση” αυτή δεν πρέπει να υποβαθμίζεται παρατιθέμενη απλώς μαζί με τις υπόλοιπες, αφού συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο της επιδιωκόμενης διατήρησης στο διηνεκές της εξουσίας, στα χνάρια αλήστου μνήμης ηγετών-προτύπων προς μίμηση. Ακόμη και αν κυβερνήσει για ελάχιστους μήνες, με την αθρόα νομιμοποίηση και χορήγηση πολιτικών δικαιωμάτων σε εκατομμύρια δυστυχισμένων της υφηλίου θα έχει επιτύχει την πλήρη αλλοίωση του εκλογικού σώματος και την εξασφάλιση συμπαγούς εκλογικής πελατείας, που τουλάχιστον για μερικές δεκαετίες, από υποχρέωση θα ψηφίζουν μαζικά τους ευεργέτες τους. Έτσι, τυπικά μεν θα λειτουργούν άψογα οι δημοκρατικές διαδικασίες και θεσμοί, αλλά η “λαϊκή εξουσία” θα έχει πλήρως εξασφαλισθεί, ενώ συγχρόνως η έννοια του Έλληνα θα έχει καταντήσει απλός νομικός ορισμός, χωρίς καμμία άλλη αξία ή περιεχόμενο. Άλλωστε, ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος δεν είχε ποτέ καλές σχέσεις με την ελληνορθόδοξη ταυτότητα. κε Χολέβα, αυτή ακριβώς η πρόθεση διόγκωσης και χειραγώγησης των εκλογικών καταλόγων συνιστά το προοίμιο του εφιάλτη.
Αγαπητέ Μαχάοντα, δίκαιη η απαίτησή σου, αλλά ο αρθρογράφος την δεδομένη περίοδο αδυνατεί να εντοπίσει την αιτία του εθνικού εκφυλισμού, χωρίς να αποδώσει ευθύνες στον δικό του πολιτικό χώρο. Εάν θέλεις τη γνώμη μου, οι κύριες αιτίες του εθνικού εκφυλισμού είναι δύο : α) ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού κατά την μεταπολίτευση ως ύψιστη μορφή συλλογικότητας εδέχθη το κόμμα (δηλαδή το κομμάτι, το μέρος), ενώ όλες οι υπόλοιπες υπέρτερες, προαιώνιες ενοποιές αξίες (πατρίδα, έθνος, πίστη) περιθωριοποιήθηκαν στα πλαίσια ενός αρρωστημένου μηδενιστικού προοδευτισμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι προαγωγοί αυτής της ιδεολογίας βρίσκονται σήμερα στο κατώφλι της εξουσίας, β) ότι μεγάλο μέρος του λαού διδάχθηκε επιμελώς από τα κόμματα εξουσίας και τους εκάστοτε εθνάρχες να συναρτά την ψήφο του από την εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων (τετελεσμένη ή προσδοκώμενη). Η συναλλαγή αυτή χρηματοδοτείτο από ανεξέλεγκτο και αθρόο δανεισμό. Τώρα που η πηγή στέρεψε, οι ίδιοι άνθρωποι στρέφονται στον μοναδικό που εξακολουθεί το παιχνίδι των υποσχέσεων και της δημαγωγίας. Δεν τους ενδιαφέρει ότι αυτή τη φορά ούτε η δική μας (νηστική) αγελάδα θα δώσει γάλα, ούτε οι ξένες θα μας δανείσουν (λόγω αφερεγγυότητας). Δεν τους απασχολεί καθόλου ότι μοναδικός πόρος που απέμεινε είναι το αίμα και η σφαγή της δικής μας οικονομίας στο βωμό του ανέξοδου λαϊκισμού. Δεν τους ανησυχεί, φίλε Μαχάοντα, γιατί δεν έχουν πλέον τίποτα δικό τους να χάσουν και είχαν μάθει πως ό,τι δεν τους ανήκει δεν αξίζει να το πιστεύουν, ούτε τους αφορά. Αυτή η μάζα έρμαιων απελπισμένων, ακόμη και αν δεν επιβληθεί μέσω εκλογών, είναι θέμα χρόνου να εκραγεί, κατάλληλα υποκινούμενη. Άς το έχουν αυτό υπόψιν όσοι θέλουν να κυβερνήσουν κι ας είναι έτοιμοι. Αλλιώς, ας μην αναλάβουν.
Από Μαχάοντα:
“…Επομένως κοίτα κι εσύ κι οι άλλοι επιστήμονες των πολιτικών να βρεις την αιτία του εθνικού εκφυλισμού. Κι αυτή να είναι η πολιτική σου ανάλυση. Και μετά να βρεις τρόπο να μας ενώσεις. Ότι νιώθω τον καθέναν να νοιάζεται για το τομάρι του.
Το “εμείς” του Μακρυγιάννη χάθηκε. Τα τελευταία 30 χρόνια ούτε φτιάξαμε ούτε χαλάσαμε κάτι όλοι μαζί. Τώρα τραβά καθείς καθόπου του καπνίσει.”
Πολύ σωστά!
Οἱ πιὸ φανατικοὶ ὑποστηρικτὲς περιορισμῶν στὴν μετανάστευση εἶναι οἱ προσφάτως πολιτογραφημένοι μετανάστες. Μόλις οἱ ἴδιοι μποῦν, θέλουν νὰ κλείσει ἡ πόρτα γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους. Συνεπῶς, δὲν εἶναι καθόλου βεβαία ἡ εὐγνωμοσύνη τους πρὸς ὅποιον τοὺς νομιμοποιήσει. Σημειῶστε δέ, ὅτι πολλοὶ εἶναι ἀπὸ πρὼην κομμουνιστικὲς χῶρες καὶ παρατηροῦσαν μὲ ἀπορία τοὺς Ἕλληνες νὰ ψηφίζουν ὐπὲρ ἑνὸς συστήματος ποὺ οἱ ἴδιοι μὲ μεγάλη χαρὰ ἄφησαν πίσω. Τέλος, ἀκόμη καὶ ἂν τοὺς προσφερθεῖ ἡ Ἑλληνικὴ ἰθαγένεια, δὲν εἶναι καθόλου βέβαιον ὅτι θὰ ἤθελαν νὰ συνδέσουν τὴν τύχη τους μὲ τὴν δική μας ἀνοησία.