Το Αυγό του Φιδιού

Οι πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολίτευσης της 17ης Ιουνίου 2012, ανέδειξαν μεταξύ άλλων, ένα ιστορικό φαινόμενο το οποίο, απολύτως δικαιολογημένα, αν ληφθούν υπόψιν οι ειδικές περιστάσεις της περιρρέουσας πολιτικής σκακιέρας, θάλπεται στους κόλπους της κοινωνίας όταν οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί μίας συντεταγμένης ευνομούμενης πολιτείας αδυνατούν να διασφαλίσουν το _minimum_ των εννόμων αγαθών μίας πολιτείας ισότιμα για όλους τους πολίτες της.

Ο λαϊκός σύνδεσμος της Χρυσής Αυγής απετέλεσε την έκπληξη καθότι καλώς ή κακώς κάλυπτε το υφιστάμενο αυτό κενό με αποτέλεσμα να αποκρυσταλλωθεί μία τάση στην Ελληνική κοινωνία ανά τη Επικράτεια, αυοτο-οργάνωσης η οποία δρούσε καταλυτικά και αμελητί υπέρ των πολιτών όποτε ανέκυπτε ανάγκη υποκαθιστώντας με καθοιονδήποτε τρόπο τα θεσμικά όργανα.

Η άμεση επέμβαση μελών της Χρυσής Αυγής λόγου χάριν για την προστασία ενός ηλικιωμένου ανυπεράσπιστου πολίτη υπέρ ενός πάνοπλου αλλοδαπού κακοποιού του κοινού ποινικού δικαίου, ήτοι πιο συγκεκριμένα η εξασφάλιση του δημοσίου αγαθού της ασφαλείας το οποίο έχει τρωθεί εκ των πραγμάτων ανεπανορθώτως συνεπεία της ανέλεγκτης εισροής λαθραίων μεταναστών ελλείψει ουσιαστικής εφαρμοσμένης πολιτικής επ’αυτού, αποτελούν ενδεικτικώς έναν εκ των ισχυρών λόγων όπου, εκόντες άκοντες, ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος που απαρτίζει το εκλογικό σώμα (αριθμητικά) έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στο κόμμα της Χρυσής Αυγής.

Περαιτέρω αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή αυτοδικεί (μολοντούτο η αυτοδικία συνιστά κατά το ΠΚ 331) ως αυτόκλητη δύναμη προστασίας των πολιτών προκαταλαμβάνοντας χρόνιες παθογένειες του κράτους και εν γένει την απουσία μίας εύρυθμα οργανωμένης διοίκησης υπέρ του γενικού συμφέροντος πολιτών ιδιαίτατα στον καίριο τομέα της ασφάλειας των πολιτών.

Άρα θα ήταν ιστορικά άτοπο και αποκοτιά να αποδώσει κανείς ευθύνες υπέρ των πολιτών του Διστόμου ή των Καλαβρύτων που ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή με το απλοϊκό στίγμα «φασίστα» ή «πολιτικά ανώριμο», καθόσον εκ των περιστάσεων πανηγυρικώς αποδεικνύεται πως η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη.

Εξ αυτού επάγεται ότι αξίζει να επισημειώσουμε το ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι εξαπολύουν φραστική επίθεση και απαγγέλουν συλλήβδην κατηγορώ κατ’αυτού του οποίου ψηφίζει τη «Χρυσή Αυγή» προσδίδοντάς του τον άκρως μειωτικό και πρόδηλα απαξιωτικό χαρακτηρισμό ως «φασίστα». Είναι κάποιοι προνομιούχοι δημοκράτες οι οποίοι διαπνεόμενοι από κατάφωρο μανιχαϊστικό φρόνημα ότι ίδιοι είναι οι «καθαρμένοι» πλειοδοτούν σε δημοκρατική διαπίστευση εξ αντιδιαστολής με τους «μιαρούς» «αντιφρονούντες» του εκλογικού σώματος για τους οποίους επιβάλλεται στανικά να εξοβελιστούν να διαπομπευτούν και να εξουδετερωθούν; Ρητορικώς τίθεται το ειρημένο ερώτημα.

Ως εκ τούτου διαπιστώνεται με βάσει τα ανωτέρω η ολοκληρωτικής προέλευσης προκρούστεια αριστερόστροφη λογική προσέγγιση η οποία αγάγει τη σκέψη μας αφεύκτως, αιτιωδώς και νομοτελειακώς σε άτοπο.

Επομένως η ορθή επισκόπηση πρέπει να εξικνούται από την αφετηρία ότι η πολιτική αβελτηρία των πολιτικά διεφθαρμένων κομμάτων τα οποία έχουν απεμπολήσει στην πράξη την ιδεολογία την οποία πρεσβεύουν είναι αδιάφορα απέναντι στα ζέοντα και μείζονα προβλήματα των πολιτών. Είναι κατώτερα των περιστάσεων καθότι εθελοτυφλούν στα προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών τα οποία γιγαντώνονται συνεπεία της πανθομολογούμενης δημοσιονομικής κρίσης.

Η άνοδος ακραίων σχηματισμών στο κοινοβούλιο είναι αποτέλεσμα της έλλειψης επαρκούς λειτουργίας των Δημοκρατικών θεσμών ενός φθαρμένου και φαύλου κατεστημένου το οποίο διασπάθιζε το δημόσιο χρήμα και κυβερνούσε με φληναφηματική ρητορική περί των ζωτικών και καίριων προβλημάτων της κοινωνίας παρελκύοντας την κοινή γνώμη από την ουσιαστική λύση των μέχρι σήμερα ενδημούντων χρόνιων προβλημάτων.

Ως εκ τούτου λοιπόν η νομενκλατούρα της Αριστεράς απαράλλακτη απόφυση του παραπαίοντος Πασόκ, δήθεν αδυνατεί να ερμηνεύσει πως το υπόψιν φαινόμενο της Χρυσής Αυγής γιγαντώθηκε τη στιγμή την οποία αναμφιβόλως οι ίδιοι σε παραυτουργία με το Πασόκ εξέθρεψαν το «αυγό του φιδιού» με την ασυδοσία στην εξουσία, και την παντελή αδιαφορία προς τους πολίτες.

Εφάρμοσαν μία άκρως ανθελληνική πολιτική όχι μόνο πασιδήλως στην παιδεία αλλά και στην καθημερινότητα με καθολική εύνοια υπέρ των λαθραίων εισερχομένων μεταναστών με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι μηχανισμοί καταστολής της πολιτείας να αδυνατούν κατ’αντικειμενικό τρόπο να αντιμετωπίσουν τελεσφόρως την αθρόα προσέλευση των μεταναστών με αποτέλεσμα οι πολίτες να ευρίσκονται ελέω θεού και να θυματοποιούνται επί καθημερινής βάσης συνεπεία της ειδεχθούς εγκληματικής δράσης των (αλλοδαπών).

Το έτι περαιτέρω απογοητευτικό είναι ότι οι εξωνημένοι δημοσιογράφοι περιχαρακωμένοι στον καταναλωτικό κρετινισμό του υποπολιτισμού τους, τελούντες σε διατεταγμένη υπηρεσία συγκεκριμένων δημοσιογραφικών συγκροτημάτων, έμμισθα φερέφωνα κραυγαλέας διαπλοκής συμφερόντων επιχειρούν να απαξιώσουν το εν λόγω φαινόμενο (Χρυσής Αυγής) ή να το παρερμηνεύουν εξ αντανακλάσεως όμως ενδυναμώνεται επί τη πράξει λόγω της σαφής ανικανότητας των (δημοσιογράφων) καθότι πλέον είναι ανήμποροι να καταπείσουν τον κόσμο με προβοκάτσιες λόγω ότι ο κόσμος του έχει αποκηρύξει στην συνείδηση τους ως αδιάρρηκτο στοιχείο του υπό κατάρρευση «κατεστημένου σηψαιμικού συστήματος»

Εν κατακλείδι, το ζητούμενο είναι να είμαστε ορθόφρονες έναντι της αληθείας καθότι οι καιροί είναι χαλεποί και η φαιά προπαγάνδα επιστρέφει στο επιστρατεύοντα αυτής. Ο λαός έχει ανάγκη από σοβαρούς και άξιους ηγέτες να δώσουν μία λυσιτελή απάντηση στα μείζονα προβλήματα που ταλανίζουν τον κάθε πολίτη στους ζωτικούς τομείς του κράτους και να ερμηνεύει την ιστορία με βάση τα πραγματικά υφιστάμενα τρέχοντα δεδομένα προκειμένου να αποσοβεί τυχόν ελλοχεύοντες κινδύνους λιάν αμέσως και άνευ χρονοτριβής προς όφελος της συλλογικής προόδου της πατρίδας μας.

Η επτακομματική βουλή που πρόεκυψε από την ετυμηγορία του ελληνικού λαού την 17ης Ιουνίου καλείται να διαχειριστεί την τύχη της Ελλάδας και δη ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς που διασφάλισε μία ισχυρή εντολή για να λυτρώσει τη χώρα αποκαθιστώντας τα αλλεπάλληλα ατοπήματα της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Εν κατακλείδι φρονώ πως η Δημοκρατία μας δεν φοβάται ουδέναν αρκεί να λειτουργούν ορθά οι θεσμοί και με γνώμονα την ευθεία ανάγνωση των γεγονότων ιδιαίτατα αυτής της κρίσης καμπής που διανύουμε μεταπολιτευτικά θα βγούμε νικητές στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις εξουδετερώνοντας μέσα από την επιχειρηματολογία μας τυχόν ακραίες δυνάμεις, μέσα από ουσιαστική δουλειά και όχι φωνασκίες χάριν εντυπωσιοθηρίας.

Χάρης Κατσιβαρδάς

Δικηγόρος