Η Οικολογία υπήρξε μια «ιδεολογική μόδα» σε καιρούς παγκόσμιας οικονομικής ανόδου. Όταν κυριαρχούσε η αχαλίνωτη κερδοσκοπία διεθνώς και απέναντί της αναδεικνύονταν αιτήματα σωτηρίας των φυσικών πόρων (που λεηλατούσε η αναπτυξιακή απληστία).
Έτσι το Περιβάλλον επιβλήθηκε στο πολιτικό μας λεξιλόγιο ως περιοριστικός φραγμός στην ασύδοτη ανάπτυξη και τον ακόρεστο καταναλωτισμό.
Όταν ενέσκηψε η παγκόσμια κρίση, οι λαοί έπαψαν πια να ασχολούνται με το Περιβάλλον, κι άρχισαν να ασχολούνται με το πώς θα βγουν από την ύφεση. Έπαψαν να θέτουν περιορισμούς κι άρχισαν να αναζητούν κίνητρα για να δουλέψουν οι οικονομίες και να ξεπεραστεί η ύφεση.
Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, μιλώντας για πράσινη ανάπτυξη πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν φτάνει να είναι «Πράσινη» (δηλαδή, «οικολογικά φιλική»), πρέπει να είναι και «ανάπτυξη» (δηλαδή, να βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα όχι να την επιβαρύνει).
Οφείλει να περιλαμβάνει μια συνολική αναδιάρθρωση παραγωγικών και καταναλωτικών προτεραιοτήτων, πολλαπλές συνέργιες ανάμεσα σε αναπτυξιακούς κλάδους (πρωτογενούς παραγωγής και μεταποίησης), επένδυση σε συνδυασμούς νέων τεχνολογιών με στόχο τη μεγιστοποίηση της επενδυτικής αποδοτικότητας και τέλος, αξιοποίηση κάθε παραπροϊόντος της παραγωγής και της κατανάλωσης: Από την θερμική επεξεργασία των σκουπιδιών μέχρι ολοκληρωμένους βιολογικούς καθαρισμούς, κι ως την ολοκληρωμένη διαχείριση των υδάτινων αποθεμάτων.
— Πράσινη ανάπτυξη δεν είναι «να μην κόβεται κανένα δέντρο, ποτέ», αλλά για καθένα που κόβεται να φυτεύονται τρία.
— Πράσινη ανάπτυξη δεν είναι να γίνονται ΧΥΤΑ, αλλά να καταργηθούν οι ΧΥΤΑ και στη θέση τους να δημιουργηθούν μονάδες θερμικής επεξεργασίας. Που καίνε σκουπίδια και παράγουν ενέργεια…
— Πράσινη ανάπτυξη δεν είναι να στραφούμε σε ανανεώσιμες πηγές με δυσανάλογο κόστος, αλλά να επενδύσουμε σε τεχνολογίες που μετατρέπουν τις «ανανεώσιμες» σε φθηνές πηγές ενέργειας.
— Πράσινη ανάπτυξη δεν είναι να ματαιώνουμε αιολικά πάρκα πάνω σε βουνά για λόγους… «αισθητικής»! Αλλά να αξιοποιήσουμε όλο το πλούσιο ενεργειακό δυναμικό της χώρας, για να μειώσουμε την εξάρτησή μας από εισαγόμενους – και πανάκριβους – υδρογονάνθρακες.
Η αληθινή πράσινη ανάπτυξη απαιτεί να συγκρουστούμε με πολλούς ιδεοληπτικούς «οικολόγους». Που έχουν τόσο σχέση με το «περιβάλλον», όση και οι Ιησουίτες μοναχοί του Μεσαίωνα με το Λόγο της Αγάπης.
Και να μετατρέψουμε την πράσινη ανάπτυξη από κομματικό σύνθημα και «σημαία ευκαιρίας» σε διαφορετικό μοντέλο οικονομίας:
Που θα είναι «πράσινη», επειδή θα ανασυγκροτεί την πρωτογενή παραγωγή – γιατί πράσινη οικονομία χωρίς ισχυρή Γεωργία είναι αδιανόητη.
Και θα είναι «βιώσιμη», γιατί θα είναι ανταγωνιστική. Όχι κρατικοδίαιτη.
Αναδημοσίευση από το δίκτυο 21 – Ημερομηνία δημοσίευσης: 20-05-09
.