Με αποχή που εγγίζει το 50% των εγγεγραμένων στους καταλόγους ψηφοφόρων διεξήχθησαν οι εκλογές για την ανάδειξη των Ελλήνων αντιπροσώπων στο ευρωπαϊκό κοινοιβούλιο. Ημέρα Κυριακή διεξήχθησαν, ως συνήθως, αλλά Κυριακή της Πεντηκοστής, μιας από τις μεγαλύτερες γιορτές της Εκκλησίας μας. Βέβαια η ημέρα καθορίζεται από τις Βρυξέλλες, αλλά και εμείς δεν είχαμε καμιά διάθεση να προβάλλουμε αντιρρήσεις. Η Εκκλησία, ως θεσμός, έχει τεθεί στο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας. Παρ’ αυτό εξακολουθούν κάποιοι να ισχυρίζονται ότι αποτελεί κατεστημένο!
Η ισχύουσα ακόμη αργία της Δευτέρας του Αγίου Πνεύματος, ασφαλώς και συνέβαλε στην αύξηση της αποχής. Οι εκπρόσωποι των κομμάτων εξουσίας ανακοίνωσαν ότι έλαβαν το μήνυμα της. Αλλά τέτοιο μήνυμα προφανώς δεν εστάλη. Πολλοί, ολοένα και περισσότεροι, παραιτούνται από το δικαίωμα του εκλέγειν διακατεχόμενοι από αίσθημα αηδίας για τον ξεπεσμό της πολιτικής μας ζωής. Υποσυνείδητα υιοθετούν την άποψη που κάποιοι αναρχικοί γράφουν στους τοίχους: “ Άν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες”. Μη έχοντες λοιπόν διάθεση να αγωνιστούν για κάποια μεταβολή, προτιμούν να μη χάσουν την ευκαιρία τριήμερης εκδρομής. Φυσικά και δεν στέλλουν κανένα μήνυμα. Απόδειξη ότι σε άλλες χώρες το ποσοσστό της αποχής έχει από ετών υπερβεί κατά πολύ το 50% και όμως αυτό δεν είχε καμιά επίπτωση. Οι υπόλοιποι που ψηφίζουν είναι αρκετοί, ώστε να νομιμοοιείται η εκλογική διαδικασία. Η ιδιώτευση, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, είναι κατακριτέα, επειδή οδηγεί σε αποδοχή των συμβαινόντων στην πολιτική σκηνή. Κάθε άλλο παρά μήνυμα διαμαρτυρίας συνιστά. Οι κρατούντες θα είναι εξίσου ικανοποιημένοι, αν κάποτε η αποχή φθάσει το 90%.
Η προεκλογική περίοδος είχε έντονα εθνικό χρώμα. Ελάχιστες ως ανύπαρκτες οι αναφορές στα προβλήματα και τις προοπτικές της Ενωμένης Ευρώπης. Η αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και μείζονος αντιπολίτευσης ως στόχο είχε την ελαχιστοποίηση της φθοράς της πρώτης και τη μεγιστοποίηση της πολιτικής ωφέλειας για τη δεύτερη εν όψει των επομένων εθνικών εκλογών. Οι δημοσκοπήσεις κατέστησαν άρτος επιούσιος και δεν αποκλείεται να αποτελέσουν είδος εθιστικής ουσίας.
Καθώς ελάχιστα γράφηκαν για τα προβλήματα και τις προοπτικές της ΕΕ, ας καταθέσουμε κάποιες σκέψεις:
Η ΕΕ πάσχει από ανίατη ασθένεια συντονισμού, λόγω αποκλινόντων συμφερόντων, ασθένεια που επιδεινώθηκε κατά πολύ με τη διεύρυνσή της, ώστε να περιλαμβάνει πλέον 27 κράτη μέλη. Ήδη στους πονοκεφάλους έρχεται να προστεθεί ο σχηματισμός νέας ομάδας, αποσχιστικής, με βουλευτές από το Ηνωμένο Βασίλειο, την Πολωνία και την Τσεχία. Η ΕΕ δεν αντιλαμβάνεται ότι έχει χάσει την καλή μαρτυρία συρόμενη πίσω από το άρμα της αμερικανικής πολιτικής και των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.
Η ΕΕ πάσχει από βαρειάς μορφής δημογραφική γήρανση και επιχειρεί με την ενσωμάτωση πλήθους μεταναστών να διατηρηθεί στη ζωή. Αδυνατεί να κατανοήσει ότι αυτοί αποτελούν ξένο σώμα για τους λαούς της, οι οποίοι δοκιμάζονται από πλείστα όσα προβλήματα και εύκολα κάποιοι πολίτες αναλαμβάνουν ρόλο αντισωμάτων στην προσπάθεια αποβολής των ξένων σωμάτων. Κάποιοι άλλοι προβάλλουν ως υποστηρικτές και ξενιστές των εισερχομένων στα όζοντα τμήματα του οργανισμού. Η σύγκρουση, αφού δεν υπάρχει διάθεση, ή έστω, αν και δεν το πιστεύομε, δυνατότητα, αντιμετώπισης των οξυμμένων προβλημάτων, θα καταστεί αναπόφευκτη.
Η ΕΕ κατάφερε να ποινικοποιήσει τον πατριωτισμό στο όνομα της διαρκούς ειρήνης, να περιορίσει δραστικά τις λειτουργίες του εγκεφάλου (κρατικών κυβερνήσεων) και να υποκαταστήσει αυτές με βιονικού τύπου εντολές εκπορευόμενες από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Οι σφυγμοί της παραγωγής οδεύουν προς διαρκή εξασθένιση (στην Ελλάδα εγγίζουν το μηδέν), ο πυρετός της ανεργίας ανέρχεται διαρκώς και τα φάρμακα εξαντλούνται με τον αφανισμό του Κράτους πρόνοιας.
Η ΕΕ προβάλλει τον εκφυλισμό του πνεύματός της στην αποσύνθεση του οικογενειακού και κοινωνικού της ιστού. Η Ευρώπη είχε προσβληθεί από ανίατη πνευματική ασθένεια ήδη από το τέλος του 18ου αιώνα. Ο μηδενισμός που εκδηλώνεται στις ημέρες μας αποτελεί το τελικό στάδιο του υλισμού που προηγήθηκε. Και εμείς ζηλέψαμε τα φτιασιδώματα του ετοιμοθανάτου και σπεύσαμε να εισέλθωμε στο σώμα του με την ελπίδα να ζήσουμε!
Τί άραγε να απομένει; Κάποιο θαύμα;
“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”
.