Ἡ μόνη βιώσιμη ἐπιλογὴ γιὰ τὴν κυβέρνηση εἶναι νὰ τὰ ἀλλάξει ὅλα.
Σοφὸς σχολιαστὴς ἔγραψε: «ἂ ρὲ τυχερὲ Σαμαρᾶ, φτάνει νὰ κάνεις τὰ αὐτονόητα καὶ θὰ κυβερνᾶς μιὰ ζωή». Ἀληθές. Ἀληθὲς ὅμως καὶ τὸ ἀντίθετο: ὅτι ἂν δὲν κάνει ὅλα τὰ αὐτονόητα…
Ὅταν ἀναφέρουμε σὲ διάφορες συζητήσεις ἐκφράσεις ὅπως «αὐτὴ ἡ κυβέρνηση πρέπει νὰ ἀποδειχθεῖ ριζοτόμος» ἢ «ἡ κατάσταση εἶναι: ὅλα ἢ τίποτα», οἱ συνομιλητὲς τείνουν νὰ τὶς ἐκλαμβάνουν ὡς τρόπους τοῦ λέγειν, ρητορικὲς ὑπερβολὲς ἢ ἁπλῶς ἐπιτατικὲς φράσεις. Ὅμως, στὴν συγκεκριμένη κατάσταση ποὺ βιώνουμε, αὐτὲς οἱ βεβαιότητες δὲν εἶναι παρὰ ἀπόλυτη κυριολεξία καὶ ὠμὸς ρεαλισμός.
Τὰ δεδομένα εἶναι συγκεκριμένα:
(α) Ἡ κυβέρνηση συνεργασίας ψηφίστηκε καὶ σχηματίστηκε πρῶτον ἀπὸ τὸν φόβο μιᾶς ἀσύνετης διαχείρισης τῆς κρίσης ἀπὸ τὸν ΣΥΡΙΖΑ καὶ δεύτερον μὲ τὴν ἐλπίδα μιᾶς πιὸ συνετῆς διαχείρισης τῆς κρίσης ἀπὸ τὶς «συστημικὲς δυνάμεις».
(β) Παρὰ τὴν εἰκαζόμενη (=διότι δὲν ἔχει μετουσιωθεῖ ἀκόμα σὲ κυβερνητικὴ πράξη) φιλοδοξία τοῦ Σαμαρᾶ γιὰ πραγματικὴ ἀνατροπὴ τοῦ μεταπολιτευτικοῦ κατεστημένου καὶ τὴν δόμηση μιᾶς νέας ἐποχῆς, αὐτὴ ἡ κυβέρνηση ἀποτελεῖ τὴν τελευταία εὐκαιρία ποὺ δίνει ὁ λαὸς σὲ ὅ,τι ἀντιλαμβάνεται ὡς «μεταπολιτευτικὸ κατεστημένο» γιὰ τὴν διαχείριση τῆς ἐξουσίας. Δηλαδή: ὁ πρωθυπουργὸς Σαμαρᾶς ἡγεῖται τοῦ συνασπισμοῦ τῶν «συστημικῶν» δυνάμεων ἐνάντια στὶς «ἀντισυστημικές», ὅ,τι κι ἂν σημαίνουν αὐτὰ τὰ δύο δεδομένου τοῦ συνειδητοῦ ἐκπασοκισμοῦ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ.
(γ) Ὅπως ἔχει ξαναγραφτεῖ, ἡ κυβέρνηση συνεργασίας δὲν θὰ ἔχει περίοδο χάριτος ἀπὸ τὸν λαό, ἐνῷ οἱ ἐλάσσονες κυβερνητικοὶ ἑταῖροι μποροῦν νὰ τὴν «ρίξουν» ἀνὰ πᾶσα στιγμή, ὅταν τὰ μαγειρέματα ἀνασύνταξης τῶν χώρων τους τὸ θεωρήσουν προσφορώτερο.
(δ) Ὁ λαὸς ἔχει κυρίως ἕνα διπλὸ μέλημα: ἀφ’ ἑνὸς τὸ προσωπικό του ψυγεῖο/πορτοφόλι ποὺ ἔχει πάρει οὐρανομήκη κατιούσα, καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὸ αἴτημα τῆς ἀναδόμησης ἑνὸς ἐξευτελισμένου κράτους, ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὸ «φτάνει πιὰ» καὶ τὴν πρωτοφανῆ εὐαισθητοποίηση γιὰ θέματα διαφθορᾶς καὶ δικαιοσύνης (ἐπιτρέψτε τὴν γνώμη ὅτι ὁ λαὸς κατὰ τὴ διάρκεια τῆς «βαριᾶς μεταπολίτευσης» ἁπλῶς δὲν ἤθελε νὰ ξέρει: συνειδητὴ ἀπόφαση).
Τὸ πρόβλημα τοῦ ψυγείου/πορτοφολιοῦ δὲν μπορεῖ νὰ λυθεῖ πλήρως βραχυπρόθεσμα, μπορεῖ μόνο νὰ βελτιωθεῖ μὲ καλύτερη διαχείριση. Τὸ αἰτούμενο τῆς ἀναδόμησης τοῦ κράτους ὅμως ψάχνει ἀπάντηση καὶ χτυπάει πόρτες, μέχρι νὰ βρεῖ τὸν ἄνθρωπο ποὺ θὰ τὸ πραγματώσει: πρόκειται γιὰ ἀπολύτως ρεαλιστικὸ αἴτημα.
Ποῦ ὁδηγοῦν τὰ παραπάνω δεδομένα;
(i) Μπορεῖ νὰ συμβοῦν καταστάσεις (δηλαδή, μιὰ συγκλονιστικὰ καλὴ πρωθυπουργία Σαμαρᾶ) ποὺ ὄντως νὰ δώσουν στὴν κυβέρνηση τὸν χρόνο ζωῆς ποὺ ἔχει ἐξαγγελθεῖ. Ὅμως, αὐτὸ εἶναι στὸ χέρι τοῦ κάθε κυβερνητικοῦ ἑταίρου, ὁ ὁποῖος μπορεῖ ἁπλῶς νὰ σφυρίξει καὶ… ἔληξες.
(ii) Παρ’ ὅλα ταῦτα, ἡ δικαιολογία «εἶναι κυβέρνηση συνεργασίας, δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις ὅ,τι θὲς» δὲν ἀφορᾶ κανέναν πέραν τῶν κομματικῶν γραφείων. Στὶς ἑπόμενες ἐκλογές, ὁ πολίτης δὲν θὰ κρίνει τὸν Σαμαρᾶ μὲ τὸ κριτήριο ὅτι συγκυβέρνησε μὲ ἄλλους, ἀλλὰ θὰ τὸν κρίνει μὲ ἀπόλυτα μέτρα καὶ σταθμά – καλῶς ἢ κακῶς.
(iii) Στὶς ἑπόμενες ἐκλογὲς ὅποτε κι ἂν γίνουν, τὸ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ἐνδεχόμενο νίκης τοῦ Σαμαρᾶ εἶναι νὰ ἔχει προηγηθεῖ μιὰ συγκλονιστική, πέρα ἀπὸ κάθε προσμονὴ κυβερνητικὴ θητεία. Ὁτιδήποτε λιγώτερο, ἀκόμα καὶ μιὰ πραγματικὰ καλὴ διαχείριση τῆς κρίσης, θὰ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἀφαίρεση τῆς σκυτάλης ἀπὸ ὅποιους τὸ ἐκλογικὸ σῶμα ἀντιλαμβάνεται ὡς παλιὲς δυνάμεις καὶ τὴν ἐπίδοσή του στὶς καινούργιες, ποὺ ἐκτὸς ἀπροόπτου θὰ εἶναι ὁ τότε κεντρο-ποιημένος (καὶ ὡς ἐκ τούτου ἥκιστα ἐκφοβιστικὸς) ΣΥΡΙΖΑ.
(iv) Ἡ ὑπογράμμιση τῆς κακότητας τοῦ ἐνδεχομένου διακυβέρνησης τῆς χώρας ἀπὸ τὸν ΣΥΡΙΖΑ ἤδη «ἔπιασε ταβάνι» στὶς τελευταῖες ἐκλογές. Ἀπὸ ‘δῶ καὶ στὸ ἑξῆς εἶναι τέτοιες οἱ συνθῆκες, καὶ τέτοιος ὁ χαρακτήρας τῆς πρόσφατης λαϊκῆς ἐντολῆς ὡς παράτασης, ποὺ μόνο θετικὰ ἐπιχειρήματα ὅπως τὸ κυβερνητικὸ ἔργο νοεῖται νὰ πιάνουν τόπο: κανεὶς δὲν θὰ ἔχει πλέον δεκτικὰ αὐτιὰ γιὰ τὴν δαιμονοποίηση τοῦ ὅποιου ΣΥΡΙΖΑ ἂν δὲν συνοδεύτεται ἀπὸ ριζοσπαστικὴ κυβερνητικὴ πρακτική.
(v) Στὸ ἐγχείρημα δημιουργίας μιᾶς… συγκλονιστικῆς κυβερνητικῆς θητείας, ὑπάρχουν παράγοντες ποὺ διευκολύνουν τὸ ἐγχείρημα καὶ ἄλλοι ποὺ τὸ καθιστοῦν σαφῶς δυσχερέστερο. Ἡ σύνθεση τοῦ ὑπουργικοῦ συμβουλίου ἀνήκει σίγουρα στοὺς δεύτερους: μὲ αὐτὴν τὴν σύνθεση, τὸ ἐνδεχόμενο κυβέρνησης ἀνατροπῆς ἀπομακρύνεται καὶ καθίσταται δυσκολώτερο. Κι ἀκόμα κι ἂν κάποιοι μπέρδεψαν τὴν κυβέρνηση τῆς ἀνατροπῆς μὲ τὴν… ἀνατροπὴ τῆς κυβέρνησης, τὸ διακύβευμα εἶναι νὰ τὰ κάνεις ὅλα λαμπόγυαλο μὲ ὅ,τι ὑλικὸ ἔχεις.
(vi) Κάποιοι θὰ ποῦν: «μὰ αὐτὰ δὲν γίνονται σὲ κυβέρνηση συνεργασίας, θὰ βάλουν βέτο οἱ ἄλλοι». Δὲν γίνονται; Ὡραῖα, ἂς ἐξετάσουμε τὰ ἐνδεχόμενα.
Ἐνδεχόμενο A: Ἡ κυβέρνηση συνεργασίας κυβερνᾶ καλὰ ἕως ἀρκετὰ καλά, ὅσο ἐπιτρέπουν οἱ ἰσορροπίες ἀνἀμεσα στοὺς κυβερνητικοὺς ἑταίρους ἀφοῦ «αὐτὰ δὲ γίνονται», καὶ κάποια στιγμὴ -πολὺ ἀργὰ ἢ πολὺ γρήγορα- προκηρύσσει ἐκλογὲς ἢ πέφτει. Τὸ τί συμβαίνει στὶς ἐκλογὲς εἶναι αὐτονόητο: λόγῳ τῆς δυσκολίας τῆς κατάστασης, ἡ ΝΔ καὶ τὸ ΠΑΣΟΚ ἐξαφανίζονται ἀπὸ προσώπου γῆς μὲ μονοψήφιο ποσοστὸ καὶ ἡ ἐξουσία ἀνατίθεται στὸν ΣΥΡΙΖΑ ἢ σὲ νέους πόλους. Game over. Τὰ παλιὰ κόμματα δὲν ἐπανεμφανίζονται καὶ προκύπτουν μόνο καινούργιοι ἢ καινοφανεῖς σχηματισμοὶ διεκδίκησης έξουσίας. Στοὺς ὁποίους φυσικὰ δὲν θὰ ἔχουν θέση οἱ διαχειριστὲς τῆς παρούσας κατάστασης, τοὐλάχιστον ὠς πρῶτα βιολιά.
Ἐνδεχόμενο B: Ὁ Σαμαρᾶς «κάνει τὰ τρελλά του» χωρὶς νὰ πολυρωτᾶ τοὺς ἑταίρους καὶ θέτει σὲ κίνηση διαδικασία πραγματικῆς ἐπανίδρυσης τοῦ κράτους, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο βασικὰ ζητούμενα τοῦ πολίτη, ἐνῷ ἀνοίγει τὸν μόνο δρόμο γιὰ τὴν ἱκανοποίηση καὶ τοῦ δεύτερου. Ἐδῶ διανοίγονται τρία ὑπο-ἐνδεχόμενα, χωρὶς νὰ ἀφήνουν χῶρο γιὰ τέταρτο:
Β1: Οἱ κυβερνητικοὶ ἑταῖροι ἀντιλαμβάνονται ὅτι τὸ συμφέρον τους εἶναι ἠ δορυφορία πέριξ τοῦ «τρομεροῦ παιδιοῦ» τῆς ἑλληνικῆς μεταρρύθμισης Σαμαρᾶ καὶ παραμένουν δίπλα του χωρὶς πολλὲς κουβέντες, ἠ κυβέρνηση ὁδηγεῖται ὁμαλὰ καὶ φυσιολογικὰ σὲ ἐκλογὲς κάααποτε, τὶς ὁποῖες κερδίζει ὁ Σαμαρᾶς.
Β2: Οἱ κυβερνητικοὶ ἑταῖροι ἐξίστανται, διαμαρτύρονται, ἀποσύρουν τὴν στήριξή τους, ρίχνουν τὴν κυβέρνηση. Ὅμως, ὁ Σαμαρᾶς ἔχει ἀποδείξει ἐμπράκτως στὸν λαὸ ὅτι εἶναι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ, ποὺ ἔχει τὴ θέληση καὶ τὴν πυγμὴ νὰ «τὰ ἀλλάξει ὅλα» χρησιμοποιώντας τὰ σωστὰ ἄτομα στὶς σωστὲς θέσεις, καὶ ὡς ἐκ τούτου ὁ λαὸς τὸν ἐπανεκλέγει πανηγυρικά, γιατί ὄχι μὲ αὐτοδυναμία.
Β3: Οἱ κυβερνητικοὶ ἑταῖροι ἐξίστανται, διαμαρτύρονται, ἀποσύρουν τὴν στήριξή τους, ρίχνουν τὴν κυβέρνηση. Παρὰ τὰ ἔργα καὶ ἠμέρες τοῦ πρωθυπουργοῦ Σαμαρᾶ, ὁ λαὸς τιμωρεῖ τὸν δικομματισμὸ τῆς μεταπολίτευσης ἢ παραμένει ὀργισμένος ὅσο τὸ ψυγεῖο του δὲν γεμίζει, καὶ στέλνει τὸν Σαμαρᾶ σπίτι του. Game over.
Μὲ τὰ παραπάνω θέλω νὰ δείξω τὸ ἑξῆς: ναί, ἡ ἐπανίδρυση τοῦ κράτους στὰ πλαίσια τῆς κυβέρνησης συνεργασίας εἶναι ἐκπληκτικὰ δύσκολο ἐγχείρημα καὶ ἐνέχει σοβαρὸ ρίσκο. Ὅμως, εἶναι ἁπλούστατα ὁ μόνος δρόμος γιὰ τὸν Πρωθυπουργό. Ἡ ἐναλλακτικὴ εἶναι ὁ ἐκλογικὸς ἀφανισμὸς μετὰ ἀπὸ μιὰ θητεία κατώτερη τῶν περιστάσεων, τίποτε ἄλλο. Ἡ χώρα δὲν κυβερνιέται πλέον μὲ «αὐτόματο πιλότο», οὔτε κἂν μὲ «ἡμι-αὐτόματο», δηλαδὴ καὶ μὲ ὀλίγη ἀπὸ μεταρρυθμίσεις. Ἢ ὅλα ἢ τίποτα.
(vii) Τί σημαίνει… κυβέρνηση ποὺ συγκλονίζει; Σημαίνει πρωτοφανῶς ἀξιοκρατικὴ ἐπιλογὴ προσώπων. Σημαίνει τὴν κυβέρνηση ποὺ θὰ ἀποδείξει ὅτι καταργεῖ-ξηλώνει τὸ κράτος τῆς μεταπολίτευσης, τὶς λογικές του καὶ τὸν τρόπο λειτουργίας του, γιὰ νὰ χτίσει ἕνα ἄλλο, ἀξιοκρατικώτερο, λειτουργικώτερο, ἑλληνικώτερο. Θὰ μποροῦσα νὰ γίνω πιὸ συγκεκριμένος, ἀλλὰ ἐλπίζω πὼς αὐτὸ θὰ ἀποδειχθεῖ δουλειὰ τῆς κυβέρνησης. Μιὰ ἀλληλουχία καίριων μεταρρυθμίσεων ἀλλαγῆς τοῦ τρόπου λειτουργίας τοῦ κράτους (ὄχι ἐλασσόνων μεταρρυθμίσεων ποὺ ἡ κυβέρνηση θὰ παρουσιάσει ὡς μείζονες, διότι παρὰ τὰ φαινόμενα δὲν τρῶμε κουτόχορτο) μπορεῖ νὰ λάβει χώρα μέσα σὲ ἕναν μόλις μήνα καὶ νὰ πείσει τοὺς πολίτες γιὰ τὴν ἑτοιμότητα, τὴν πυγμὴ καὶ τὴν ριζοσπαστικότητα τῆς κυβέρνησης. (Σὲ ἕναν μήνα, ἂν ἔχει γίνει ἠ κατάλληλη προετοιμασία ἤδη ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς ἀντιπολίτευσης. Ἂν ΔΕΝ ἔχει γίνει, κακῶς κυβερνοῦν ὅσοι δὲν τὴν ἔκαναν!)
Ὁ βαθμὸς ριζοσπαστικότητας φαίνεται ἀπὸ τὸ πῶς θὰ πανικοβάλλονταν ὁμάδες κραταιῶν συμφερόντων ἀπὸ μικρὲς προτασοῦλες ὅπως «ἐπανακατάληψη τῶν ραδιοτηλεοπτικῶν συχνοτήτων ἀπὸ τὸ Δημόσιο καὶ τήρηση τῶν νόμων περὶ ἀδειῶν», «κλείσιμο πανεπιστημιακῶν τμημάτων ποὺ δημιουργήθηκαν γιὰ κομματικοὺς λόγους ψηφομαζώχτρας», «ἐπαναδημιουργία τῆς ΜΟΜΑ» καὶ ἄλλα τέτοια ἀπαγορευμένα.
Ἐπίσης, σημαίνει πραγματικὴ Ἐπαναδιαπραγμάτευση τῶν Μνημονίων, μὲ πυγμὴ καὶ ρεαλισμό. Ἀπὸ τὴν ἀρχή, ὄχι ὅταν ἡ Τρόϊκα θὰ ἔχει πεισθεῖ ὅτι εἴμαστε καλὰ παιδιά, ὤστε νὰ μπορέσουμε ἀνενόχλητοι νὰ τῆς ἀποδείξουμε ὅτι… δὲν εἴμαστε!
Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ συνεπὴς τήρηση τῶν προεκλογικῶν ὐποσχέσεων τοῦ Σαμαρᾶ, καὶ κατ’ ἐξοχὴν τῶν ὑποσχέσεων οὐσιαστικῆς μεταρρύθμισης (παρεμπιπτόντως, οἱ ὑπουργοὶ δὲν θὰ κατέθεταν τὴν βουλευτική τους ἰδιότητα; Μὲ τὴν ΑΟΖ προχωράει τὸ πρᾶγμα; Μὲ τοὺς χαμηλοσυνταξιούχους καὶ πολυτέκνους;) σαφῶς ἐπαρκεῖ γιὰ τὴν θεώρηση τῆς κυβερνητικῆς του θητείας ὡς «συγκλονιστικῆς». Ἔ, αὐτὴν τὴν τήρηση ἀναμένουμε. Τίποτε περισσότερο! Ἀλλὰ καὶ τίποτε λιγώτερο…
Συμπεράσματα:
-Ὁτιδήποτε λιγώτερο ἀπὸ μιὰ Νέα Μεταπολίτευση ἀποτελεῖ στρώσιμο τοῦ χαλιοῦ γιὰ τὴν ἐπερχόμενη κυβερνητικὴ θητεία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, μὲ φόντο μιὰ διαλυμένη χώρα. Κανεὶς δὲν θὰ ἐνδιαφερθεῖ νὰ ρωτήσει γιὰ τοὺς λόγους ποὺ δὲν ἐπετεύχθη μιὰ πραγματικὴ Νέα Μεταπολίτευση.
-Νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι ἄδικοι οἱ καιροί, ποὺ δὲν φτάνει νὰ εἶσαι «πολὺ καλός», ἀλλὰ πρέπει νὰ γίνεις «ἄριστος πέρα ἀπὸ κάθε προσδοκία»; Νὰ τὸ ποῦμε: ἄδικοι καιροί. Ὅμως, εἶναι ἀλήθεια!
-Τὸ «ΟΛΑ Ἢ ΤΙΠΟΤΑ» κυριολεκτεῖ. Κι ὅποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
2 comments
Τὸ ἄρθρο λογαριάζει χωρὶς τὸν ξενοδόχο, ὁ ὁποῖος εἶναι
ο κυρίαρχος λαός. Ὁ ἀφέντης λαὸς μὲ τὴν ψῆφό του δὲν ἐξεδήλωσε καμμία διάθεση νὰ δράσει ὥστε νὰ λύσει τὰ προβλήματά του. Ἀντιθέτως, ἐξεδήλωσε διακαῆ πόθο νὰ συνεχίσει τὴν πολύ εὐχάριστη, πλήν μὴ διατηρήσιμη, πορεῖα τοῦ «κλάψα-ξάπλα». Σέ ὅλους τοὺς τόνους μᾶς τὸ φωνάζει ὅλος ὁ ὑπόλοιπος κόσμος : τὰ λεφτὰ τελείωσαν, ἀνασκουμπωθεῖτε. Ἐμεῖς κάνουμε τοὺς κουφούς.
Ά, καὶ μεγάλη σκασίλα ἔχει ὁ ὑπόλοιπος κόσμος, ἂν θὰ γίνει κυβέρνηση ὁ ΣΥΡΙΖΑ ! Μᾶλλον τὸν προτιμοῦν, ἀφοῦ δὲν θὰ ´εχουν καμμία ὑποχρέωση νὰ χρηματοδοτοῦν κάποιον ποὺ τοὺς βρίζει.