Διαβάζοντας τα δημοσιεύματα του ξένου τύπου που αφορούν το Κυπριακό, μπορεί κάποιος που δεν κατέχει το θέμα, να σχηματίσει την εντύπωση ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά στη διευθέτηση του προβλήματος. Ότι επιτέλους οι προσπάθειες των “δύο ηγετών” (έτσι εξισώνεται ο νόμιμος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τον παράνομο εγκάθετο της Άγκυρας), θα αποφέρουν καρπούς. Με τα σημερινά δεδομένα, η διαπίστωση αυτή δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ίσως βρισκόμαστε πολύ πιο κοντά σε λύση, απ’ ότι φανταζόμαστε. Το μέγα ερώτημα όμως είναι…, τι είδους λύση;
Η κυβέρνηση θριαμβολογεί γιατί όπως ισχυρίζεται έβγαλε το Κυπριακό από το αδιέξοδο. Βρισκόμαστε στο απόγειο της κινητικότητας που επιδίωξαν ευθύς εξαρχής οι Άγγλοι δολοπλόκοι. Μετά την απομάκρυνση του Τάσσου Παπαδόπουλου, στο τιμόνι της Κ.Δ. βρίσκεται ένας δικής τους προτίμησης “πρόεδρος λύσης”, ο οποίος υποτίθεται μπορεί να συνεννοηθεί καλύτερα από οποιονδήποτε με τον “σύντροφο Ταλάτ”. Αν ακολουθήσουμε τη συλλογιστική αυτή, υπάρχει το κατάλληλο “μομέντουμ” και δεν σκοπεύουν να το αφήσουν να περάσει ανεκμετάλλευτο. Επιδιώκουν την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων (και της Τουρκίας), μέσω της “λύσης από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους” (που δεν είναι παρά ένα αγγλικής προέλευσης σύνθημα) που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Πρόκειται όμως απλώς για παραλλαγή του σχεδίου Ανάν, “εμπλουτισμένη” με τις απαράδεκτες υποχωρήσεις στις οποίες προέβη (μονομερώς και χωρίς να εξασφαλίσει οποιοδήποτε όφελος), ο κατά γενικήν ομολογία “ευέλικτος Χριστόφιας”.
Η σκευωρία σε βάρος της Κύπρου οργανώνεται πιο προσεκτικά αυτή τη φορά. Καθώς θα οδεύουμε προς το τέλος του 2009 το σχέδιο θα μπει στην τελική του φάση, ενώ σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες της εφημερίδας “Φιλελεύθερος”, το νέο δημοψήφισμα τοποθετείται τον Ιανουάριο του 2010. Τα πάντα θα είναι με τέτοιο τρόπο σχεδιασμένα για να βολέψουν την Τουρκία η οποία για άλλη μια φορά δεν πρέπει να έχει κόστος για το Κυπριακό (ενώ η Κύπρος επιβάλλεται να συρθεί εκ νέου σε νέες υποχωρήσεις, συγκαλυμμένη επιδιαιτησία και νέο δημοψήφισμα). Έχοντας κι άλλα μέτωπα ανοικτά στα Ελληνοτουρκικά (και το Σκοπιανό), η Μητέρα Ελλάδα θα είναι πάλι “δεμένη πισθάγκωνα”, έχοντας μειωμένες αντιστάσεις.
Υπάρχουν δηλαδή αυξημένες πιθανότητες, οι σημερινοί ηγέτες του Ελληνισμού να δεχθούν να υπογράψουν μία από κάθε άποψη καταστροφική λύση στο Κυπριακό, που νομοτελειακά θα οδηγήσει στην τουρκοποίηση ολόκληρης της νήσου. Οι συνθήκες θα είναι τέτοιες που ο Δημήτρης Χριστόφιας θα μπορεί εύκολα να αιτιολογήσει την “ευελιξία” του, ισχυριζόμενος ίσως ότι… ήταν αδήριτη ανάγκη ο οδυνηρός συμβιβασμός (κάτι άλλωστε που διατυμπανίζει εκ των προτέρων). Υπάρχει δε το σοβαρό ενδεχόμενο να τον παρουσιάσει ως επίτευγμα (χωρίς να αποκλείεται ένα νέο “νενικήκαμεν”, παρόμοιο με αυτό που εκστόμισε ο Καραμανλής το 1959).
Συμπερασματικά, εκτός από το γεγονός ότι λόγω της ανεπάρκειας των ηγετών του Ελληνισμού το Κυπριακό έχει μετατραπεί από θέμα εισβολής και κατοχής σε θέμα διακοινοτικής διαμάχης, οι εχθροί του Ελληνισμού έχουν πετύχει να παρουσιάζεται η σκευωρία που στοχεύει στον οριστικό εξανδραποδισμό του Κυπριακού Ελληνισμού, ως λύτρωση και ως η “μοναδική ευκαιρία” για “λύση”. Επανέρχονται δριμύτεροι έχοντας ως στόχο το “τελείωμα” του Κυπριακού, επενδύοντας στα δύο μεγάλα κόμματα (ΔΗ.ΣΥ. και Α.Κ.Ε.Λ.) και στην ψευδαίσθηση της “επανένωσης” μέσω μιας ρατσιστικής (και διαχωριστικής) Διζωνικής Ομοσπονδίας που καλλιεργήθηκε στον λαό.
Αυτού του είδους η κινητικότητα, δεν πρέπει να ενθουσιάζει. Θυμίζει την κινητικότητα που παρατηρείται στην αγορά σε περιόδους ξεπουλημάτων (όπου η χαμηλή τιμή είναι αυτή που προσελκύει το ενδιαφέρον – και την “έξτρα” κινητικότητα). Είναι κινητικότητα που εμπερικλείει τεράστιους εθνικούς κινδύνους. Συμμερίζομαι απόλυτα την εκφρασθείσα άποψη ότι η Κύπρος οδηγείται σαν θήραμα σε μια παγίδα και δύσκολα θα βρεθεί οδός διαφυγής.
Πανίκος Ελευθερίου
Άσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος (22.6.2009).