Πανίκος Ελευθερίου
Συντελείται η σύγχρονη άλωση της Κύπρου – Αναζητείται ηγέτης που θα μας σώσει από την νέα Τουρκοκρατία
Πρόσφατα… ο γράφων…, ένας απλός πολίτης, επέλεξε να διαβάσει το βιβλίο του Στρατηγού Φοίβου Κλόκκαρη, “Τουρκική απειλή κατά του Ελληνισμού της Κύπρου” (αναρωτιέμαι πάντως, πώς και δεν επέλεξαν – είναι ξεκάθαρο ότι δεν επέλεξαν – να κάνουν το ίδιο και κάποιοι από τους αποδεδειγμένα αμαθείς ηγέτες μας). Στο βιβλίο του αυτό, ο διαπρεπής στρατιωτικός και ενεργός πολίτης εμβαθύνει στα θέματα άμυνας και ασφάλειας, κάνει ορισμένες διαπιστώσεις για την παρούσα κατάσταση και προτείνει εναλλακτική στρατηγική στον χειρισμό των Εθνικών θεμάτων. Είναι ένα βιβλίο που θα πρέπει να διαβαστεί από όσους ενδιαφέρονται να γίνουν κοινωνοί των εμπεριστατωμένων και τεκμηριωμένων απόψεων του συγγραφέα.
Στέκομαι μόνο στα σημεία που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, όπου ο συγγραφέας με φοβερά παραστατικό τρόπο τονίζει ορισμένα πράγματα: «..πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κίνδυνος που διατρέχει ο Ελληνισμός της Κύπρου είναι εξαιρετικά μεγάλος με κύριες απειλές την τουρκική στρατιωτική κατοχή και την δημογραφική αλλοίωση, που συνιστούν μια διαρκή τριπλή εισβολή (Τουρκικές Δυνάμεις κατοχής, έποικοι, παράνομοι μετανάστες»). Σε άλλο σημείο: «…ο Ελληνισμός της Κύπρου βρίσκεται αντιμέτωπος με τον τεράστιο Τουρκικό ογκόλιθο που κυλά, αργά, σταθερά, στοχευμένα και θανατηφόρα. Πάτησε και ισοπέδωσε τον Ελληνισμό στο βόρειο τμήμα του νησιού με εθνοκάθαρση, και απειλεί το υπόλοιπο, που εντάσσεται και αυτό στον μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχεδιασμό της Τουρκίας για έλεγχο ολόκληρου του νησιού.»
Δεν νομίζω να υπάρχει νουνεχής Έλληνας της Κύπρου (που δεν είναι όμως “ναρκωμένος” από τα “κομματικά παραισθησιογόνα” που μας χορηγούνται συστηματικά) που θα διάβασε τα πιο πάνω και δεν θα ανατρίχιασε. Επειδή ακριβώς, διαβάζοντάς τα, συνειδητοποιεί ότι ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα. Αδιάψευστη άλλωστε απόδειξη, είναι η φωταγωγημένη σημαία στον Πενταδάκτυλο, που μας θυμίζει, σε 24ωρη βάση, ποιοι είναι οι Τουρκικοί στόχοι στην Κύπρο. Δυστυχώς, η διαδικασία “Αλεξανδρεττοποίησης” της Κύπρου (ή “Ιμβροποίησης – δεν έχει σημασία η ορολογία, αφού μιλούμε για τον ίδιο ακριβώς, αμετάθετο Τουρκικό στόχο), διευκολύνεται από τους ηγέτες (και αυτούς που τους ψηφίζουν) που επιμένουν να “οραματίζονται” την “επανένωση” που “προσφέρει ” η “λύση” της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (που είναι, ας σημειωθεί , η “λύση” που δέχεται κι η Τουρκία γιατί της εξασφαλίζει όλες τις ευνοϊκές προϋποθέσεις για μια “βελούδινη κατάκτηση” ολόκληρης της Κύπρου).
Οδεύουμε σε εκλογές και αναζητείται ακόμα ο υποψήφιος πρόεδρος που θα αναζωογονήσει τις ελπίδες μας για σωτηρία και επιβίωση στη γη που μας γέννησε. Κάποια σημαντικά ζητήματα, μας απασχολούν: Θα έχει η Κύπρος τον ερχόμενο Φεβρουάριο, Πρόεδρο που θα εγκαταλείψει την πορεία αυτοκτονίας που οδηγεί στην Δ.Δ.Ο., Πρόεδρο που θα έχει ως στόχο μια λύση με όλη τη σημασία της λέξης, με διασφαλισμένα όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα; Θα έχουμε Πρόεδρο που θα θέλει και θα μπορεί να εκμεταλλευτεί τον νέο γεωστρατηγικό χάρτη της περιοχής, όπως έχει διαμορφωθεί μετά την ανεύρεση φυσικού αερίου; Θα έχουμε πρόεδρο που θα ενισχύσει την άμυνα και θα συνάψει τις απαραίτητες συμμαχίες που θα αλλάξουν άρδην τους συσχετισμούς δυνάμεων, λόγω των “εμπλεκομένων συμφερόντων” όπως έχουν κι αυτά αναδιαμορφωθεί; Θα έχουμε πρόεδρο που θα μπορέσει να ανορθώσει την Οικονομία, που θα έχει σωστή μεταναστευτική πολιτική και θα πολεμήσει την θανατηφόρα για τον Ελληνισμό υπογεννητικότητα; Θα… έχουμε πρόεδρο που θα εργάζεται για το καλό της πατρίδας κι όχι για την αύξηση των ποσοστών του όποιου κόμματος;
Σε παλαιότερο άρθρο μου, τόνιζα ότι μετά την ανεύρεση του φυσικού αερίου, κάποιες κινήσεις στην σκακιέρα της στρατηγικής θα μπορούσαν να αλλάξουν άρδην τα δεδομένα γιατί… «θα μετέτρεπαν το Κυπριακό σε ένα “πολιτικό Βιετνάμ” για την Τουρκία. Το κόστος της κατοχής γι’ αυτήν θα ήταν τέτοιο, που θα καθιστούσε την κατοχή ασύμφορη γι’ αυτήν. Η Τουρκία δεν πρόκειται να φύγει από την Κύπρο επειδή θα μας λυπηθεί ή γιατί θα συγκινηθεί από τις “προσφορές” των “Ευέλικτων διζωνικών ηγετών μας. Η μόνη γλώσσα που μπορεί την συνετίσει είναι “η γλώσσα της των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων, των συμμαχιών και της αποτρεπτικής ισχύος”. Μόνο με κινήσεις “ματ” στην διεθνή σκακιέρα των γεωπολιτικών συμφερόντων, θα υπήρχε η πιθανότητα να νικηθεί η Τουρκία».
Ορθές, κατά πολλούς, οι πιο πάνω επισημάνσεις… δεν σώζεται όμως η Κύπρος αν δεν μετατραπούν σε… πράξεις. Και ασφαλώς…, το θέμα που τίθεται είναι… για πόσο ακόμα θα ασχολούνται μαζί μας κάποιοι πιθανοί μελλοντικοί σύμμαχοι μας, αν πειστούν ότι είμαστε πρόθυμοι να αυτοκτονήσουμε με Δ.Δ.Ο. η οποία θα θέτει τις επενδύσεις τους (των δισεκατομμυρίων) υπό την αίρεση της έγκρισης του Τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας; Η ευνοϊκή συγκυρία δεν πρόκειται να διαρκέσει για πάντα. Αν δεν αδράξουμε την ιστορική ευκαιρία που μας παρουσιάζεται, τότε πράγματι δεν θα υπάρχει πιθανότητα σωτηρίας και η Κύπρος πραγματικά θα συνθλιβεί κάτω από τον Τουρκικό ογκόλιθο. Ας το κατανοήσουν όλοι! Συντελείται η σύγχρονη άλωση της Κύπρου ! Η εμμονή σε αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος, στο ξεκίνημα του 21ου αιώνα, μοιραία οδηγεί τον Κυπριακό Ελληνισμό στην υποδούλωση και στο οριστικό του τέλος…
Πανίκος Ελευθερίου
Άσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος (30.04.2012)
ΥΓ (1): Θα συνεχίσουν για πολύ ακόμα οι “ηγέτες του τρίτου πόλου” να αναλώνονται στο λεκτικό ενός προγράμματος ή θα επιλέξουν τον ηγέτη που πληρεί τις προϋποθέσεις επιβίωσης του Κυπριακού Ελληνισμού; Γιατί συμπεριφέρονται σαν να μην πρόσεξαν την υποψηφιότητα Γιώργου Λιλλήκα (ο οποίος προτείνει αλλαγή πορείας, έχει τις γνώσεις και τις ικανότητες που απαιτούνται); Άκουσαν τις θέσεις του; Διάβασαν το βιβλίο του, «Λύση του Κυπριακού, πραγματικότητες, διλήμματα και επιλογές»; Γιατί να μην εξετάσουν το ενδεχόμενο να είναι αυτός ο κατάλληλος για να σώσει τον τόπο από μια δεύτερη συνεχόμενη “ολέθρια πενταετία”; Εκτός κι αν υπάρχει στο τραπέζι των “διαβουλεύσεων” το όνομα του νέου ηγέτη που θα προτείνει όντως την αλλαγή πορείας (με αλλαγή πολιτικής και στόχων και όχι την λεγόμενη “αλλαγή στρατηγικής”, που στοχεύει πάντα, στην… “επανένωση” μέσω Δ.Δ.Ο. ) Προσωπικά, παρακολουθώντας τον Γιώργο Λιλλήκα, έχω πειστεί για τις καλές (σωστές και σωτήριες για την Κύπρο) προθέσεις του. Δεν νομίζω να είναι ο πολιτικός που θα προκαλέσει ο ίδιος το πολιτικό του τέλος απεμπολώντας τις ορθότατες σημερινές του διακηρύξεις.
(2): Μιλώντας για βιβλία, ο τίτλος του παρόντος άρθρου σαφώς και δεν είναι άσχετος με το βιβλίο του γράφοντος «Εάλω η Κύπρος» (εκδόσεις Επιφανίου), μέσω του οποίου επιχειρείται μια πρόβλεψη της εφιαλτικής νέας πραγματικότητας που θα προκύψει, μετά από μια “λύση” συνεταιρικού κράτους Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, όπως αυτή που οραματίζονται (δυστυχώς) πλείστοι από τους ηγέτες μας.