Τρικυμία εν φρεσκοβαμμένω κρανίω.
Διαβάζουμε ότι ο συντονιστής Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ και βουλευτής Τάσος Κουράκης έκανε την εξής δήλωση για τον μητροπολίτη Κονίτσης:
«Το μισαλλόδοξο κήρυγμα του μητροπολίτη Κονίτσης στις γιορτές μίσους στη Βούρμπιανη και η επίθεση ονομαστικά στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ, δείχνει ακόμη μια φορά την αναγκαιότητα διαχωρισμού κράτους και εκκλησίας. Η ανάμειξη στην ενεργό πολιτική των ιερέων χειραγωγώντας τους πιστούς, δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Ο Κονίτσης όμως ξεπέρασε όλα τα όρια. Ο διχαστικός λόγος του επιτάσσει στον Υπουργό Παιδείας, για όσον καιρό ακόμη θα είναι και Θρησκευμάτων να παρέμβει στον παπά που επιζητά να είναι και ζευγάς.»
Στο παρόν σχόλιο δεν μας ενδιαφέρει να διαπιστώσουμε το δίκαιο ή το άδικο του βασικού ισχυρισμού του ή το τί είπε και πώς το είπε ο μητροπολίτης Κονίτσης. Θέλουμε απλώς να επισημάνουμε στον Δρ. και ποιητή της ηδονής Τάσο Κουράκη να προσέχει τί εύχεται, διότι μπορεί κάποια στιγμή αυτό να γίνει πραγματικότητα. Διότι αυτό που λέει δεν έχει καμία μα καμία λογική συνοχή.
Ποιά είναι η λογική του ισχυρισμού του κ. Κουράκη; Ότι ο κληρικός -και ο συγκεκριμένος και γενικώς- πολιτικολογεί ως απόρροια της σχέσης και διαπλοκής ρόλων Εκκλησίας-Κράτους, και ότι αυτό το πρόβλημα λύεται με τον χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους.
Μα, το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: σε περίπτωση πλήρους αποδέσμευσης της Εκκλησίας από το Κράτος, εκλείπει ο οποιοσδήποτε (κοσμικός) λόγος και επιχείρημα για να μην πολιτικολογεί ή και κομματικολογεί χωρίς όρια ο κάθε ιερωμένος ή η διοικούσα Εκκλησία ως σύνολο. Το επιχείρημα έχει βάση μόνον αν η Εκκλησία μπορεί να θεωρηθεί τρόπον τινά κομμάτι του κράτους, στο οποίο λογοδοτεί, οπότε και δεν μπορεί να πολιτικομματικολογεί ασυστόλως. Σε αντίθετη περίπτωση, σε περίπτωση χωρισμού, θα μπορούσε ανενόχλητα και άμεμπτα να συγκροτήσει πολιτικό «μπλοκ» με τρόπο που δεν έχουμε αντικρύσει μέχρι σήμερα: «μπλοκ» με δικούς του βουλευτές ή και υπουργούς, με απτή πολιτική εξουσία που ούτε καν διανοούνται όσοι ξορκίζουν ρητορικά την σημερινή «ιρανική θεοκρατία της Ελλάδας» (παρεμπιπτόντως, αν θεοκρατία σημαίνει την ταύτιση πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας, η πρώτη που μού’ρχεται είναι η… Μεγάλη Βρεττανία, όπου η Βασίλισσα αποτελεί εν ταυτώ και κεφαλή της αγγλικανικής εκκλησίας. Και όχι μόνον).
Αν το αίτημα είναι να κλειστεί και να περιοριστεί η Εκκλησία στην ιδιωτική σφαίρα και στα «πνευματικά θέματα», αυτό αφ’ ενός αποτελεί ένα ζήτημα ριζικά ανεξάρτητο από τον χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους, και αφ’ ετέρου μπορεί να λάβει μονάχα την μορφή της… παράκλησης προς την διοικούσα Εκκλησία: δεν αποτελεί πολιτικό αιτούμενο που μπορεί να συζητείται στην Βουλή, όπως δεν είναι πολιτικό ζητούμενο το αίτημα να διαλογίζονται οι ινδουιστές σε συγκεκριμένη στάση ή να στρέφονται οι μουσουλμάνοι στον λόφο του Στρέφη αντί για την Μέκκα. Αν σε άλλους πάλι απλώς δεν αρέσουν τα ράσα, δεν είναι του γούστου τους και έχουν μιαν εκκρεμότητα, πάλι αυτό δεν είναι πολιτικό ζητούμενο Χωρισμού: εκτός αν προτείνουν ρητά τον διωγμό.
Επίσης, ζητά ο Ποιητής να παρέμβει στον «παπά» ο Υπουργός Παιδείας «για όσον καιρό ακόμη θα είναι και Θρησκευμάτων».
Σε έναν ενδεχόμενο χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους, ο οποιοσδήποτε υπουργός δεν θα έχει απολύτως κανένα έρεισμα για να «παρέμβει» όταν θα πολιτικολογεί ή και θα κομματικολογεί η ποιμαίνουσα Εκκλησία ή κάποιος από αυτήν. Ενδεχόμενο «παρέμβασης» υπάρχει μόνον όσο ο Υπουργός είναι «και Θρησκευμάτων» και ο ιερωμένος τυγχάνει, καλώς ή κακώς, κρατικός λειτουργός. Άμα ο κ. Κουράκης θέλει να «παρεμβαίνει» ο Υπουργός, συνεπάγεται πως υποστηρίζει την περαιτέρω διαπλοκή Εκκλησίας-Κράτους. …Ράβδος υπό γωνίαν άρα βρέχει, δηλαδή…
Αν το κυρίως πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ με την Εκκλησία είναι το ενδεχόμενο πολιτικού της ρόλου, τότε η στάση που ενδείκνυται είναι η… φανατική υποστήριξη της περαιτέρω διαπλοκής Εκκλησίας-Κράτους: δηλαδή, το μόνο ενδεχόμενο να υπάρχει ο οποιοσδήποτε περιορισμός -ηθικός, νομικός, έμπρακτος ή και τα τρία- στην ενδεχόμενη προσπάθεια της ποιμαίνουσας Εκκλησίας ή μελών της να παίξουν πολιτικό ρόλο και να υιοθετήσουν πολιτικό λόγο. Το χειρότερο ενδεχόμενο ως προς την ενδεχόμενη πολιτικολογία της Εκκλησίας είναι ο Χωρισμός: δηλαδή, το κόψιμο οποιουδήποτε περιοριστικού λώρου για πολιτικούς ρόλους από το Κράτος προς την Εκκλησία. Το τί συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις το βλέπουμε εν σπέρματι μόνο στην Αμερική, όπου οι θρησκευτικές οργανώσεις κερδίζουν την μερίδα του λέοντος όταν διεκδικούν πολιτικό ρόλο – και καμιά τους δεν έχει συγκρίσιμη επιφάνεια στους Αμερικανούς πολίτες όση έχει η ορθόδοξη Εκκλησία στους Έλληνες. Ο εδώ χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους, είτε επιθυμητός είτε μη, θα σημάνει την απόδοση της δυνατότητας στην Εκκλησία να ανεβοκατεβάζει βουλευτές, υπουργούς και ενδεχομένως κυβερνήσεις με τρόπο πρωτόγνωρο μέχρι τώρα, όπου τουλάχιστον υπήρχε και ο… φόβος των Ιουδαίων.
Ηθικό δίδαγμα: όταν πας από το 4% στο 27%, οφείλεις να πολιτεύεσαι με την υπευθυνότητα λόγου που αντιστοιχεί στο 27% και όχι στο 4%. Πόσω μάλλον αν είσαι και… αξιωματική αντιπολίτευση (τρομάρα σου).
ΥΓ: Ο γράφων τυχαίνει να συμφωνεί με ένα είδος χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους, όπως π.χ. με το μοντέλο της Κύπρου, όπου υπάρχει πλήρης νομικός χωρισμός των ρόλων της Εκκλησίας και του Κράτους. Όμως και παραλλήλως, δεν μπορεί να ακούει βλακείες!