Μιχάλης Ε. Ηλιάδης
Είναι γνωστό ότι η παγκόσμια οικονομία σήμερα βασίζεται στον Νεοφιλελευθερισμό, βασικό δόγμα του οποίου είναι η ελάχιστη κρατική παρέμβαση, συνεπώς η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων.
Κοινωνικό όφελος προκύπτει από τις ιδιωτικοποιήσεις, μόνο όταν οι Δημόσιες και Δημοτικές επιχειρήσεις δεν λειτουργούν ούτε διοικούνται με το σωστό τρόπο. Και το κοινωνικό όφελος αυτό πρέπει να εννοηθεί μόνο ως περιορισμός της κρατικής ζημιάς.
Στην Ελλάδα είναι λανθασμένος ο τρόπος διοίκησης και λειτουργίας αυτών των επιχειρήσεων, πράγμα που οφείλεται σε πολύμορφες στρεβλώσεις οι οποίες έχουν βασικές αιτίες την κομματοκρατία και τον «αρρωστημένο» συνδικαλισμό. Η πρώτη, δημιουργεί μεταξύ άλλων, αναξιοκρατία, διαφθορά, κακοδιαχείριση και ατιμωρησία. Ο δεύτερος σύρεται συνήθως, στο άρμα στενών κομματικών αλλά και συντεχνιακών συμφερόντων και προσωπικών φιλοδοξιών. Οι δε εκπρόσωποί του, σε πάμπολλες περιπτώσεις, λειτουργούν ως «κράτος εν κράτει», έχοντας αποκτήσει μία ιδιοκτησιακή αντίληψη για την επιχείρηση.
Το γεγονός της μη εύρυθμης λειτουργίας των Δημόσιων και Δημοτικών επιχειρήσεων και ιδιαιτέρως αυτή την περίοδο, η ανάγκη να συμμαζευτεί το οικονομικό τους «ξεχαρβάλωμα» και να γίνουν αυτές αποδοτικές, αναπόφευκτα οδηγεί τον απλό πολίτη σε σκέψεις για την ιδιωτικοποίησή τους. Σκέψεις που ενισχύονται, για ευνόητους λόγους, από την εσκεμμένη επιχειρηματολογία πολιτικών προσώπων, αλλά και άλλων τάχα ειδικών των ΜΜΕ.
Είναι άκρως απαραίτητες άμεσες παρεμβάσεις, διοικητικές και νομοθετικές, ώστε να επέλθει εξορθολογισμός στην λειτουργία τους, απεξάρτηση από την κομματοκρατία και τον καταστρεπτικό συνδικαλισμό. Αυτά και όσα ακόμη απαιτούνται, είναι προφανές, ότι δεν μπορεί να τα διαμορφώσει το ανίκανο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της Χώρας, που στηρίζεται στη διαπλοκή και είναι αυτό που δημιούργησε και ανέχτηκε τις ανωτέρω στρεβλώσεις. Μονάχα υγιείς πολιτικές δυνάμεις οι οποίες εδράζουν τις αρχές τους σε αιώνιες και αναλλοίωτες αξίες και αδιαφορούν για το όποιο πολιτικό κόστος, μπροστά στο όφελος του κοινωνικού συνόλου, μπορούν να δρομολογήσουν ευεργετικές εξελίξεις.
Απεναντίας, το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο και ιδιαιτέρως ο κυβερνητικός σχηματισμός, αγκυλωμένος στις ιδεοληψίες του, αλλά και πειθαρχώντας στις εντολές της Τρόικας, ετοιμάζεται να ιδιωτικοποιήσει ένα πλήθος Δημοσίων επιχειρήσεων, με στόχο τη μείωση του Δημοσίου χρέους. Προβάλλει δε σαν μονόδρομο την επιλογή αυτή μέσω των ΜΜΕ.
Όμως οι ιδιωτικοποιήσεις σε περίοδο ύφεσης, όπου έχει καταρρεύσει η αξία των επιχειρήσεων είναι ασύμφορη. Επίσης, η ιδιωτικοποίηση μιας κερδοφόρου επιχειρήσεως σε ξένους φορείς, αποφέρει ένα τίμημα στο Δημόσιο – ιδιαίτερα χαμηλό σήμερα – το στερεί όμως από τα κέρδη των επομένων ετών. Δηλαδή έχουμε απλά προσωρινή μείωση του Δημοσίου χρέους. Μια απεγνωσμένη προσπάθεια σαν του ανθρώπου που ξεπουλάει τα πολύτιμα τιμαλφή του για να αντιμετωπίσει έξοδα λίγων ημερών. Είναι λοιπόν ευνόητο πως όταν σταματούν να εισρέουν τα κέρδη των επιχειρήσεων αυτών στο Δημόσιο Ταμείο, αυξάνει το έλλειμμα και η αύξηση αυτή του ελλείμματος, οδηγεί σε νέα χρέη.
Επίσης, πρέπει να μας απασχολήσει ο κοινωνικός, όσο και ο στρατηγικός χαρακτήρα κάποιων επιχειρήσεων.
Η επιμονή λοιπόν της κυβέρνησης στις ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων επιχειρήσεων, δεν οφείλεται στην επιδίωξη καλύτερου Εθνικού συμφέροντος, αλλά στην πίεση που ασκούν οι δανειστές στους ημέτερους εντολοδόχους, αφού αυτή είναι η απαραίτητη προϋπόθεση της Νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, της οποίας οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν «πιστεύω» και δόγμα. Σχεδιάζεται η πώληση των υποδομών για αποπληρωμή χρέους, θυσιάζεται δηλαδή μέρος της μελλοντικής παραγωγικής βάσης της Χώρας για να πληρωθούν οι τόκοι στους «ευεργέτες» μας! Οδηγούμαστε έτσι τελικά, στην εκχώρηση Εθνικού πλούτου, με καταστρεπτικές συνέπειες για το μέλλον της Χώρας για να αποκομίσουν τεράστια οφέλη οι ιδιώτες επενδυτές.
Η απερίγραπτη δυσλειτουργία των Δημόσιων και Δημοτικών επιχειρήσεων δεν είναι συστατικό στοιχείο του δημόσιου χαρακτήρα τους, όπως δείχνει η διεθνής εμπειρία. Είναι αποτέλεσμα της ποικιλότροπης διαφθοράς του ήθους της πολιτικής διακυβέρνησης της Πατρίδος μας και αυτό είναι που χρειάζεται «ολική» επαναφορά μέσω άλλων προσώπων και πολιτικών στη Δημόσια ζωή.
Θα ήθελα να σταθώ λίγο στο θέμα της ιδιωτικοποιήσεως του νερού. Σύμφωνα με την οδηγία πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (2000/60), η ύδρευση συνιστά υπηρεσία κοινής ωφελείας και το νερό δεν αποτελεί εμπορικό προϊόν, αλλά κληρονομιά που πρέπει να προστατεύεται.
Την δεκαετία του 1990,η οικονομική κρίση σε χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης αλλά και της Λατινικής Αμερικής, υπήρξε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για άσκηση πίεσης από την πλευρά των δανειστών, με στόχο την πώληση κρατικής περιουσίας. Πολλές φορές ο δανεισμός των χωρών, έχει ως αντάλλαγμα την ιδιωτικοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των φυσικών πόρων τους, μεταξύ των οποίων και το νερό.
Ποια όμως είναι τα αποτελέσματα από την εμπειρία της ιδιωτικοποίησης του νερού σε Ευρώπη και Λατινική Αμερική. Σημαντική αύξηση της τιμής του νερού, καθώς και ελλιπής συντήρηση των υποδομών και ανύπαρκτες επενδύσεις στην κατασκευή και επέκταση των δικτύων. Είναι πολλές οι περιπτώσεις κινδύνου για τη Δημόσια Υγεία, που προέκυψε μετά την ιδιωτικοποίηση του νερού, σε χώρες όχι μόνο της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής αλλά και της Ευρώπης. Αποτέλεσμα των ανωτέρω, είναι να έχει παγιωθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, η τάση της επιστροφής των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης στον έλεγχο του Δημοσίου ή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Αυτό που οδήγησε στην τάση αυτή δεν είναι μονάχα τα ανωτέρω φαινόμενα, ούτε απλά η λογική ότι ένα δημόσιο αγαθό το διαχειρίζεται μία Δημόσια ή Δημοτική Αρχή, αλλά είναι επιπλέον το γεγονός, ότι μια τέτοια διαχείριση, συμφέρει του πολίτες για κοινωνικούς, για περιβαλλοντικούς, αλλά και για καθαρά οικονομικούς λόγους.
Η αξιολόγηση αυτή, μιας δηλαδή αποδοτικής επένδυσης, ήταν αυτή που οδήγησε τον Δήμο του Παρισιού να αναλάβει και πάλι το δίκτυο ύδρευσης, το οποίο είχε ιδιωτικοποιηθεί από το 1985. Το οικονομικό αποτέλεσμα ήταν η μείωση των τιμολογίων και η εξοικονόμηση 35 εκ. € το χρόνο, χωρίς καθόλου να παραγνωρίζεται η εφαρμοζόμενη πολιτική της προστασίας των υδάτινων πόρων και της αντίστοιχης ευαισθητοποίησης των πολιτών. Το παράδειγμα του Παρισιού έχουν ακολουθήσει πάνω από 40 πόλεις μόνο στη Γαλλία.
Στη Χώρα μας, παρά την ριζικά αντίθετη τάση που παγκοσμίως παρατηρείται, προγραμματίζεται η πώληση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ, οι οποίες είναι και οι δύο κερδοφόρες επιχειρήσεις. Το Δημόσιο κατέχει το 61% της πρώτης και το 74% της δεύτερης. Στη Θεσσαλονίκη τον Αύγουστο του 2011 ιδρύθηκε από πολίτες η «κίνηση 136» με στόχο να πάρει το 40% και τη διαχείριση της ΕΥΑΘ με σκοπό τον κοινωνικό έλεγχο και την προστασία του περιβάλλοντος.
Ο Ελληνικός λαός πρέπει να αγρυπνεί και να αγωνιστεί για να περισώσει, όχι τα όποια υλικά αγαθά του έμαθαν να βλέπει σαν αναγκαία, αλλά αυτά που πράγματι του ανήκουν. Κι αυτά είναι τόσο ο πνευματικός πλούτος της Ρωμιοσύνης, όσο και ο φυσικός πλούτος της Χώρας μας, οι υποδομές της και τα απαραίτητα υλικά αγαθά για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Τις πνευματικές του παραδόσεις πρέπει να περισώσει και να καλλιεργήσει ο λαός μας, αυτές που του διδάσκουν το απαράμιλλο Ορθόδοξο ήθος, την αλληλεγγύη, τη λιτότητα και την ολιγάρκεια σε αντίθεση με τον ατομισμό, τον καταναλωτισμό και την απληστία, τα ιδανικά δηλαδή της «πολιτισμένης» Δύσης που έχουν «εισβάλλει» εδώ και χρόνια στην Πατρίδα μας.
Η εφαρμογή των δογμάτων του Νεοφιλελευθερισμού από τους «Έλληνες» πολιτικούς οδηγεί στην οικονομική εξάρτηση τη Χώρα, στην απώλεια της Εθνικής κυριαρχίας και στην εξαθλίωση τους Έλληνες, αφού συν τοις άλλοις δίνει προτεραιότητα στην αμοιβή των δανειστών.
Η εφαρμογή αυτών των δογμάτων σηματοδότησε και τις πρόσφατες εξελίξεις στην Αγροτική Τράπεζα. Είναι προφανές ότι υπήρξαν αδιαφανείς μεθοδεύσεις για να οδηγηθούμε στην «λύση» που δόθηκε. «Λύση» που πιθανόν να αποτελέσει μοχλό αποδόμησης της αγροτικής μας οικονομίας. Συγχρόνως, είναι η αρχή των συγχωνεύσεων στον τραπεζικό κλάδο, με στόχο τη δημιουργία πολύ λίγων ισχυρών τραπεζικών ομίλων. Οι όμιλοι αυτοί, παρότι αμιγώς ιδιωτικές εταιρείες, θα έχουν σωσίβιο τον Ελληνικό λαό να πληρώνει τις ζημιές τους. Δημιουργείται έτσι μονοπωλιακός ανταγωνισμός στον τραπεζικό χώρο, θα λειτουργήσει δηλαδή αυτό εις βάρος των πολιτών, ενώ προμηνύει χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων.
Στη δεινή οικονομική θέση που βρίσκεται η Ελλάδα είναι απαραίτητο να γίνει κατανοητό από τον Ελληνικό λαό, ότι βρισκόμαστε σε μία παράλογα λανθασμένη πορεία, γιατί είναι μαθηματικώς αδύνατο να πληρωθεί το συσσωρευμένο χρέος.
Η σημερινή κυβέρνηση αδυνατεί να καταλάβει ότι εφαρμόζοντας τις οδηγίες των δανειστών, θυσιάζει άκριτα τον Ελληνικό λαό, τις ελπίδες και τα όνειρά του. Έλληνες και ξένοι οικονομολόγοι και αναλυτές, κυρίως μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, τονίζουν την αναγκαιότητα μιας άλλης πολιτικής: η Χώρα πρέπει οικειοθελώς να εξέλθει από την Ευρωζώνη, μετά από διαπραγματεύσεις με τον τρόπο που έχουμε αναλυτικά περιγράψει, να επιστρέψει στο Εθνικό νόμισμα, να ακολουθήσει εξωτερική υποτίμηση και να επιδιώξει ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στη δομή της Ελληνικής οικονομίας. «Η κίνηση αυτή ίσως είναι επώδυνη για την Ελλάδα βραχυπρόθεσμα, αλλά είναι απίθανο ότι τα κόστη αυτά θα είναι συγκριτικά μεγαλύτερα με τα πολλά χρόνια βαθιάς ύφεσης, στασιμότητας, και μεγάλης ανεργίας που προσφέρουν οι Ευρωπαϊκές Αρχές…» έγραφαν από τις 5-10-2010 οι New York Times, και δυστυχώς επαληθεύονται με τραγικές συνέπειες για τους Έλληνες.
Η κυβέρνηση πρέπει παρά τις ιδεολογικές της αγκυλώσεις, παρά τις όποιες πιέσεις των «εταίρων» μας και παρά το γεγονός ότι έχει «δαιμονοποιήσει» αυτό το σενάριο, να επεξεργαστεί άμεσα ένα τέτοιο σχέδιο οικειοθελούς εξόδου από την Ευρωζώνη. Η προετοιμασία και ο προσεκτικός σχεδιασμός ενός τέτοιου ενδεχόμενο, πράγμα αναπόφευκτο για να διατηρηθεί η φυσιογνωμία μιας ανεξάρτητης Ελλάδος, θα οδηγήσει σε ελαχιστοποίηση των αρνητικών συνεπειών.
Απεναντίας η άρνηση να «δουν» και να προετοιμάσουν τη Χώρα για ένα τέτοιο ενδεχόμενο – μια πραγματικότητα δηλαδή που πιθανότατα και αναπόφευκτα έρχεται αν δεν υπάρξουν άμεσες ανατροπές στη λειτουργία της Ευρωζώνης – αυξάνουν τις τεράστιες ευθύνες τους απέναντι στον Ελληνικό λαό, για το χάος που θα επακολουθήσει.
12 comments
Δύο παρατηρήσεις :
Πρώτον, πόσες ἀπὸ τὶς λεγόμενες «δημόσιες» ἐπιχειρήσεις λειτουργοῦν σήμερα γιὰ νὰ ὑπηρετοῦν τὸ δημόσιο συμφέρον καὶ πόσες γιὰ νὰ μισθοδοτοῦν ἁπλῶς ὅσους ἔχουν τρυπώσει ἐκεῖ μέσα ; Στὴν πραγματικότητα, ὅλες οἱ λεγόμενες «δημόσιες» ἐπιχειρήσεις εἶναι ἤδη ἰδιωτικές. Τὸ μόνο πρόβλημα εἶναι ὅτι οἱ τωρινοὶ πραγματικοὶ ἰδιοκτῆτες θέλουν νὰ συνεχίσουν νὰ τοὺς ταΐζουν τὸ κορόϊδα. Μπορεῖ οἱ Ἕλληνες φορολογούμενοι, ψιλῷ ὁνόματι ἰδοκτῆτες, νὰ τὸ θέλουν, ἀλλὰ δὲν τὸ ‘μποροῦν πλέον. Τὸ βέβαιον εἶναι ὅτι οἱ Εὐρωπαῖοι φορολογούμενοι καὶ οἱ φορολογούμενοι στὶς χῶρες-μέλη τοῦ Διεθνοῦς Νομισματικοῦ Ταμείου οὔτε τὸ θέλουν, οὔτε τὸ ‘μποροῦν πλέον.
Δεύτερον, δέν βλέπει ὁ ἀρθρογράφος τὴν κραυγαλέα ἀντίφαση μεταξὺ τοῦ νὰ διαφυλάττει κανεὶς τὸν ἐθνικὸ πλοῦτο καὶ νὰ τὸν ἀποτιμᾶ σὲ νέες δραχμές ; Πῶς κόπτεται, κυριολεκτικά, γιὰ τὸν πρῶτο καὶ ἐπζητεῖ ταὐτοχρόνως νὰ τὸν ὑποτιμήσει κατὰ 80% τοὐλάχιστον μὲ τὸ δεύτερο ;
Σημείωση : Δὲν φθάνουν πέντε δημοσιεύσεις καὶ τὸ βιογραφικό τοῦ ἀρθρογράφου γιὰ νὰ πείσουν τὸ «Ἀντίβαρο» ὅτι ὁ συγκεκριμένος δὲν ἔχει τὰ ἐφόδια γιὰ νὰ προσφέρει στὸν δημόσιο διάλογο ;
ΓΙΓ δημοσίευσε επειγόντως λίστα απαιτούμενων προσόντων για να αρθογραφεί κάποιος στο antibaro. Επίσης, αν εσύ έχεις τα εν λόγω προσόντα, γράψε κάποιο άρθρο. Ξέρεις πόσο απαραίτητο είναι το γέλιο σήμερα;
Ο αρθογραφος εχει 3 προσοντα. Ειναι Ορθοδοξος, φιλελληνας και εχει καταλαβει ποσο σημαντικο ειναι να εχει καθε κρατος το δικο του νομισμα, σε αντιθεση με τους οικονομολογους που ακομη πιστευουν στην ουτοπια ενος κοινου νομισματος οπως το ευρω.
Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ διατυπὼσω τέσσαρα ἐρωτήματα :
Πρῶτον, ποιὸ σημεῖο τοῦ ἄρθρου τεκμηριώνει τὴν Ὀρθόδοξο πίστη τοῦ ἀρθρογράφου ;
Δεύτερον, ἐὰν εἶναι «φιλέλληνας», δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι Ἕλληνας. Οὔτε κι αὐτὸ τὸ βρίσκω στὸ ἄρθρο.
Τρίτον, τὸ νὰ ἔχει κάθε κράτος τὸ δικό του νόμισμα ἀντίκειται στὸ νὰ διατηρεῖ καὶ νὰ αὐξάνει τὸ κράτος αὐτὸ τὸν πλοῦτό του, ἀντίκειται, δηλαδή, στὸν στόχο πού ἰσχυρίζεται ὅτι ἐπιδιώκει ὁ ἀρθρογράφος. Τὸ κρατικὸ νόμισμα δὲν εἶναι παρὰ ἕνα ἐμπόδιο στὴν κίνηση τῶν χρηματικῶν κεφαλαίων. Δὲν γνωρίζω καμμία χώρα ποὺ νὰ προώδευσε βάζοντας ἐμπόδια στὸν δρόμο της.
Τέταρτον, εἶναι ἡ Ὀρθοδοξος πίστη καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς τόσο ταπεινὰ πράγματα ὥστε νὰ ἐπηρρεάζονται ἀπὸ τὶς ὁποιεσδήποτε νομισματικὲς ρυθμίσεις ;
Στην ταλαιπωρη πατριδα μας υπαρχουν μισελληνες και φιλελληνες οπως και φιλαυτοι και ολοι ειναι Ελληνες.
Οσο για την υποτιθεμενη αναγκαιοτητα πλουτου και εθνικου νομισματος, η προσωπικη μου εκλογη ειναι να μην υποκαταστησω την κοινη λογικη με οικονομολογικες εικασιες.
Η εισοδος της Ελλαδας στο ευρω την επετρεψε να δανειζεται με το ιδιο επιτοκιο οπως η Γερμανια. Αυτη η παραλογια την οδηγησε στο σημερινο υπερχρεος το οποιο δεν ξεπληρωνεται με οποιαδηποτε μετρα και αν ληφθουν. Το εθνικο νομισμα επιτρεπει την εξισορροπηση της οικονομιας στα μετρα της ανταγωνιστικοτητας της χωρας και δεν οδηγει σε τετοια ακρα.
Ομολογω συγχρονως οτι και οι χωρες που διατηρησαν το εθνικο τους νομισμα οπως οι ΗΠΑ και το Ηνωμενο Βασιλειο, εχουν προβλημα υπερχρεους. Αυτο οφειλεται στην εσφαλμενη αποψη οτι ο πλουτος δημιουργειται με υπερδανεισμο και υπερτυπωση φιατ νομισματος, οπως προσπαθει να μας πεισει ο νομπελιστας Κρουγκμαν.
Οσοι πειθονται καλη τους τυχη. Οσοι δεν πειθονται, ας ανταλλαξουν μερικα ευρω με χρυσα νομισματα, αλλιως ας αγορασουν καροτσακια, οσο ακομη ειναι φτηνα, για να κουβαλανε τα χαρτινα νομισματα στο μελλον, που οπως ανακαλυψε η Ζιμπαμπουε ειναι πολυ σκληρα για αλλη χρηση.
Καὶ ἡ ἐσωτερικὴ ὑποτίμηση ἐπιτρέπει τὴν ἐξισορρόπηση τῆς οἰκονομίας στὰ μέτρα τῆς ἀνταγωνιστικότητας τῆς χώρας. Ἁπλῶς ἀντὶ γιὰ μείωση, ἅς ποῦμε 20% τῆς καταναλώσεως σὲ τρία χρόνια, ἔχει κανεὶς στασιμότητα γιὰ εἴκοσι χρόνια (1976-1996).
Ἀλλὰ καὶ ἡ Ζιμπάμπουε ἐθνικὸ νόμισμα δὲν ἔχει ;
Μήπως εἶχε δίκιο ἡ Δημοσθένης ποὺ εἶπε ὅτι « … προσθεῖναι δὲ τεκμήριον τοῦ καὶ μεῖζον εἶναι τἀδίκημα, τὸ τοὺς νόμους διαφθείρειν ἢ τὸ ἀργύριον, ὅτι ἀργυρίῳ μὲν πολλαὶ τῶν πόλεων καὶ φανερῶς πρὸς χαλκὸν καὶ μόλυβδον κεκραμένῳ χρώμεναι σῴζονται καὶ οὐδ᾽ ὁτιοῦν παρὰ τοῦτο πάσχουσιν, νόμοις δὲ πονηροῖς χρώμενοι καὶ διαφθείρεσθαι τοὺς ὄντας ἐῶντες οὐδένες πώποτ᾽ ἐσώθησαν. » ;
Ελπιζω να συμφωνειτε οτι η εσωτερικη υποτιμιση ειναι πολυ πιο δυσκολο επιτευγμα, εφ’οσον εξαρταται απο τους πολιτικους και εφ’οσον δεν ειναι ποτε δικαια κατανομημενη, απο την αντισταση του λαου.
Οταν τρεχεις μια επιχειρηση, ποσο μαλλον μια οικονομια, πρεπει να εισαι οχι μονο ανταγωνιστικος αλλα και αποτελεσματικος, με επιτευξη στοχων στο απαιτουμενο χρονοδιαγραμμα.
Η συναλλαγματικη ισοτιμια επιτρεπει αυτο αποφευγοντας την αναμειξη των ανικανων πολιτικων σε πραγματα που δεν γνωριζουν.
Σὲ μικρὴ ἀνοικτὴ οἰκονομία ἡ ζημία ἀπὸ τὴν ὑποτίμηση κατανέμεται δικαίως ; Ὄχι βέβαια ! Οἱ διαπλεκόμενοι τρῶνε μὲ δέκα μασσέλες.
Τώρα, ὡς πρὸς τὴν εὐκολία ἐφαρμογῆς, ἡ πεῖρα τῶν 60 ἐτῶν (1932-1992) διολισθήσεως εἶναι καταδικαστικὴ γιὰ τὴν άποτελεσματκότητα τῆς πολιτικῆς τῆς ἐλεγχομένης διολισθήσεως. Μόνον μία φορὰ ἀπέδωσε ἡ ἐπιθετικὴ ὑποτίμηση : τὸ 1953 μὲ τὸν Μαρκεζίνη, διότι εἶχε προηγηθεῖ ἡ πολιτικῶς αὐτοθυσιαστικὴ ἐσωτερικὴ ὑποτίμηση ἀπὸ τὸν Καρτάλη. Εἶναι εὔκολη ἡ ὑποτίμηση ἀκριβῶς διότι δὲν ἔχει κανένα ὄφελος. Καὶ πείθει περὶ αὐτοῦ καὶ ἡ Ζιμπάμπουε.
Εκτος και αν γνωριζετε αλλου ειδους υποτιμησεις, αυτες που εχουν σχεση με την ελευθερη αγορα συναλλαγματος δεν συμπεριφερονται με τον τροπο που αντιλαμβανεσθε. Η συναλλαγματικη ισοτιμια μεταβαλλεται συνεχως και ειναι αδυνατο να βγαινει κανεις συνεχως κερδισμενος σε μια ελευθερη αγορα. Η δε κατανομη ειναι απολυτως δικαια, εφ’οσον ολα τα εισαγομενα ακριβαινουν και ολα τα εξαγομενα ειναι φτηνοτερα για τους ξενους. Το πλεονεκτημα ειναι οτι το επιπεδο της ισοτιμιας ειναι προιον συναλλαγων και ανεξαρτητο απο τους πολιτικους (πχ Βρεττανια το ’92). Οσο για την Ζιμπαμπουε εχετε την υπ’οψιν για το που φτανει μια χωρα οταν υπερτυπωνει φιατ νομισμα.
Ἀναφέρετέ μου ἕνα κράτος, τὸ ὁποῖο ἔχει πραγματικὰ ἐλεύθερη ἀγορὰ στὸ συνάλλαγμα. Ἡ ἐλεύθερη, χωρὶς τριβὲς ἢ παρεμβάσεις ἀγορά, ὑπάρχει μόνον στὸ πεδίο τῆς φανατασίας. Στὸ πεδίον τῆς πραγματικότητος, καὶ οἱ πιὸ προσεκτικὲς χῶρες καταλήγουν νὰ ἔχουν σταδιακὴ διολίσθηση στὴν ἀξία τοῦ συναλλάγματός τους. Εἶναι ἡ κίβδηλη εὐκολία τοῦ ἐθνικοῦ νομίσματος, στὴν ὁποία ἀναφερθήκατε.
Ἀλλὰ πῶς εἶναι ἡ κατανομὴ τῆς ζημίας ἀπὸ τὴν ὑποτίμηση δικαία ; Τὸ ἴδιο χάνει ὅποιος ἔχει τό κεφάλαιό του σὲ κατάθεση καὶ τὸ ἴδιο ὅποιος τὰ ἔχει σὲ ἀκίνητα ἢ διεθνῶς ἐμπορεύσιμα ἐμπορεύματα ; Εἶναι ἄσχετη, νομίζετε, ἡ προτίμηση τῶν Ἑλλήνων γιὰ ἐπενδύσεις σὲ ἀκίνητα, μὲ ὅλες τὶς ἀδυναμίες τους, μὲ τὴν τακτικὴ διολίσθηση τῆς συναλλαγματικῆς ἰσοτιμίας ἐπὶ 60 ἔτη (1932-1992) ;
Τέλος, πῶς συμβιβάζετε τὴν ἐκπεφρασμένη προτίμησή σας γιὰ ἐθνικὰ νομίσματα μὲ τὴν ἐπίσης ἐκπεφρασμένη προτίμησή σας ὑπὲρ τοῦ κατ’ ἐξοχὴν ἑνιαίου διεθνοῦς νομίσματος (τῶν τελευταίων χιλιάδων ἐτῶν) τοῦ χρυσοῦ ;
Εντοπισατε το προβλημα της ελευθερης οικονομιας (καπιταλισμου). Δεν ειναι ουσιαστικα ελευθερη λογω της παρεμβασης των πολιτικων φιξαριστων που νομιζουν οτι γνωριζουν καλυτερα το τι χρειαζεται η οικονομια. Ετσι καταληγουμε σε ζομπι οργανισμους υποστηριγμενους απο τον φορολογουμενο και διεφθαρμενους και υπερτροφικους κρατικους τομεις.
Οσο για την συναλλαγματικη ισοτιμια ας δουμε πως παιζεται το πολιτικο παιγνιδι. Η Αμερικη κατηγορει την Κινα οτι υποτιμα το ρεμινμπι προς οφελος της, ενω το δολλαριο ειναι ελευθερο. Οταν ομως ο Μπερνανκε πετα δολλαρια απο το ελικοπτερο τι κανει; φυσικα υποτιμα το δολλαριο.
Οι ξυπνιοι επενδυτες καταλαβαινουν το που ογηγει η υπερτυπωση φιατ νομισματος και γι’αυτο ο χρυσος εχει φτασει στα $1700. Επισης καταλαβαινουν την διαφορα φιατ νομισματος, που ουσιαστικα δεν ειναι νομισμα αλλα χρεος και χρυσου που ειναι το μονο πραγματικο χρημα, διοτι ανηκει σ’αυτον που το εχει και δεν ειναι χρεος αλλου.
Τωρα αν περιορισουμε την συζητηση μεταξυ εθνικου φιατ νομισματος και κοινου φιατ νομισματος οπως το ευρω, νομιζω βλεπετε που πανε τα πραγματα. Τωρα ολοι εξαρτωμεθα απο αψηφιστους γραφειοκρατες (ΕΚΤ) να τυπωσουν και να φιξαρουν την οικονομια της Ευρωπαικης Ενωσης με αλχημια. Οι καημενοι Γερμανοι φορολογουμενοι που εχουν το μεγαλυτερο ποσοστο του κεφαλαιου και ρισκου της ΕΚΤ και δεν εχουν ουτε δικαιωμα ψηφου, θα πρεπει να καθονται σε αναμμενα καρβουνα.
Κατὰ διαταγὴν (fiat) νόμισμα εἶναι καί ὁ χρυσός. Ἄλλωστε, τὸ λέει καὶ ὁ Δημοσθένης ὅτι τὰ νομίσματα ἔχουν ἀξία ὅταν ἐkδίδονται ἀπὸ εὐνομουμένη πολιτεία καὶ ὄχι ὅταν εἶναι ἀπὸ τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο μέταλλο. Καὶ ὁ Ἀριστοτέλης γράφει ὅτι τὸ νόμισμα νόμῳ καὶ οὔ φύσει κεῖται. Δέν εἶναι, λοιπόν, κάτι φυσικό, ἀλλὰ κάτι ὑποκείμενο στὶς μεταπτώσεις τῆς συμπεριφορᾶς τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν. Μόνη λύση γιὰ νὰ τὶς ἀποφύγει κάποιος αὐτὲς εἶναι νὰ ‘βρεῖ κάπου απόμερα καὶ νὰ μονάσει. Δὲν χρειάζεται τόσο ὁ χρυσὸς τότε.