Ενα μοτίβο επαναλαμβανόμενο δημιουργεί στερεότυπα. Αυτό έχει διάφορες εφαρμογές. Συκοφαντίες, ‘καταγγελίες’, ψέμματα τείνουν -επαναλαμβανόμενα, να γίνονται πιστευτά. Παράλογο, θα μου πείτε, αλλά ποιός έχει τον χρόνο ή τα μέσα για λογικούς συνειρμούς.
Πάρτε παράδειγμα το Βατοπέδι. Πλύση εγκεφάλου από τα τηλεοπτικά ΜΜΕ που για δικούς τους λόγους ήθελαν να πιούν το αίμα του Ρουσσόπουλου με μπουρί. Δολοφονίες χαρακτήρων , καταρράκωση προαιώνιων θεσμών, αποπομπή υπουργών και στελεχών, φτιάξιμο κλίματος για το στραπατσάρισμα του Πρωθυπουργού (είναι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων ανεξάρτητα αν τον ψηφίσαμε ή όχι). Και μετά εκκωφαντική σιωπή για το ότι οι του Βατοπεδίου αθωώθηκαν. Μόνο σε μερικές εφημερίδες πέρασε με ψιλά γράμματα. Ο περισσότερος κόσμος δεν το ξέρει καν.
Αλλο και επίκαιρο, είναι το παράδειγμα περί ” ισχυρών και αυτοδύναμων κυβερνήσεων”, που τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας επιζητούν και επαναλαμβάνουν στους ψηφοφόρους, ζητώντας διακαώς την ψήφο τους. Εννοώντας- αν και το αποσιωπούν, μονοκομματική κυβέρνηση.
Η μεταπολεμική Γερμανία και Ιταλία ανορθώθηκαν από την καταστροφή με μή αυτοδύναμες, μη μονοκομματικές κυβερνήσεις. Για χρόνια ο ΥΠΕΞ της Γερμανίας ήταν από το φιλελεύθερο κόμμα όποιος κι’ αν κυβερνούσε.
Στην Ελλάδα μεταπολεμικά οι ελληνικές κυβερνήσεις είταν ισχυρές και αυτοδύναμες, δηλαδή μονοκομματικές. Και όλες έψαχναν συνεχώς την έξοδο από το … τούνελ, κρατώντας για τους λίγους τα χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ και για τους πολλούς τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα με τις αντίστοιχες επιπτώσεις. Με αποκορύφωμα την ισχυρότατη κυβέρνηση της δικτατορίας, χωρίς καθυστερήσεις στην λήψη ή εφαρμογή αποφάσeων, χωρίς διαδικασίες ή άλλους “ανασταλτικούς” παράγοντες. Και όλοι γνωρίζουμε που καταλήξαμε με δαύτους.
Οσο για τις, μετά την Μεταπολίτευση, κυβερνήσεις, όλες ήσαν πανίσχυρες μονοκομματικές σε τέτοιο βαθμό που συναγωνίζονταν η μιά την άλλη ποιά θα φέρει τον πλέον καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο ώστε να υποκλαπεί η βούληση των ψηφοφόρων υπέρ του κόμματος τους. Φυσικά βαφτίζοντας ως αναλογικό το εκάστοτε εκλογικό σύστημα και φτάνοντας στον νόμο Σκανδαλίδη που κλέβει 40 έδρες από την βούληση των ψηφοφόρων και τις κάνει δώρο στο πρώτο, έτσι ώστε να μπορεί να έχει πάνω από το 50% των εδρών ακόμη κι αν λάβει μόλις 35% των ψήφων. Και στις επόμενες εκλογές η κλοπή να ξεικινά από τις 50 (!!!) έδρες. με τον Νόμο Παυλόπουλου ώστε το πρώτο κόμμα με μόλις 29% των ψήφων, να παίρνει 151 έδρες. Αρκεί να μην μπούν τα μικρά κόμματα στη Βουλή. Τόση δημοκρατική ευαισθησία (οι υπολογισμοί είναι του Ν.Α. Λάμπη http://5monkeysbrain. blogspot.com/ 2009/09/4-5-6.html).
(Μια Παρένθεση: ‘Και η συγκυβέρνηση;’ – θα αντιτείνει κάποιος. Αυτή όμως ήταν αποτέλεσμα σκοπιμοτήτων διαφόρων παραγόντων και ΜΜΕ και όχι έκφραση της ελεύθερης βούλησης των βουλευτών. Ο ίδιος μάλιστα ο τότε Πρόεδρος Σαρτζετάκης όταν όρκιζε την κυβέρνηση ξεκαθάρισε ότι ορκίζει κυβέρνηση που απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της Βουλής και όχι κυβέρνηση με ημερομηνία λήξεως κατόπιν συνενοήσεων. Γι’ αυτό και τον έστειλαν γρήγορα …σπίτι του)
Η συνήθης αιτίασή τους για αυτοδυναμία είναι για “ολοκληρωτική” εφαρμογή του προγράμματός τους και την “αποτελεσματική” αντιμετώπιση κάποιας κρίσης οικονομικής, εξωτερικής κλπ. Ομως αυτοαναιρούνται ανερυθρίαστα. Γιατί πότε αντιμετωπίζεται μια κρίση καλύτερα: όταν είσαι μόνος σου ή όταν έχεις την βοήθεια, συνεργασία ή συναίνεση πολλών; Γιατί εδώ να μην ισχύει το “τόνα χέρι νίβει τ’ άλλο”. Μην ξεχνάμε ότι όλες οι μονοκομματικές κυβερνήσεις έφευγαν χωρίς να κάνουν αυτά για τα οποία ζητούσαν αυτοδυναμία (αλλαγές δηλαδή, στο κράτος, την παιδεία, την εξωτερική πολιτική, τα Οικονομικά). Γι’ αυτό άλλωστε έχαναν τις εκλογές.
Αυτό που πραγματικά θέλουν να πούν, είναι ότι δεν θα μπορούν να έχουν απόλυτη εξουσία σε δύο θέματα. Πρώτον στους χιλιάδες διοικητές , συμβούλους, επιτρόπους, και λοιπούς που επανδρώνουν μετά από κάθε εκλογή κάθε απίθανο οργανισμό, μορφωμα ή επιτροπή, στην θέση των της προηγουμένης κυβέρνησης, βολεύοντας τους εκατοντάδες αποτυχόντες. Και δεύτερον ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν θα εξουσιάζει του βουλευτές του. Εξουσία που βέβαια ρητά ….αποκλείει το Σύνταγμα, στα πλαίσια της διάκρισης των εξουσιών.
Ομως τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας αποκρύπτουν συνέχεια το γεγονός ότι ΔΕΝ ψηφίζουμε κυβέρνηση, αλλά Βουλή. Που σημαίνει ότι αυτή πρέπει να εκφράζει επακριβώς την “Βούλη”ση του Ελληνικού Λαού ειδάλλως δεν πρέπει να λέγεται -ούτε θα είναι, βουλή, ούτε φυσικά και η εξ αυτής κυβέρνηση, θεσμιτή, άρα νομιμοποιημένη.
Με τέτοια τερτίπια, τα κόμματα “εξουσίας” όχι μόνο επιτυγχάνουν να φαλκιδεύουν την θέληση του Λαού, αλλά -ακόμη χειρότερο, να εκμαυλίζουν πολιτική νοοτροπία και συνειδήσεις, να αποφεύγουν (παρά τις, περί του αντιθέτου, διακηρύξεις)
να επανασχεδιάσουν τις κρατικές υπηρεσίες και την διοίκηση ώστε να την ελέγχουν, εις βάρος του κράτους και όλης της κοινωνίας και υπέρ του ανεξέλεγκτου κομματικού μηχανισμού.
του Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητού εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα&Στατιστική
ΤΕΙ Πατρών
gkakarel@gmail.com.