Γιατί ούτε η νέα Κυβέρνηση θα λύσει τα Οικονομικά

Ενα από τα προβλήματα που ενωρίς έθεσαν οι Ελληνες φιλόσοφοι ήταν ποιός άρχει. Ο  Πλάτων, επί παραδείγματι, κατηγορήθηκε από μικρόνοες Δυτικούς όπως ο Popper (με το σύγγραμμά του περί ανοικτής κοινωνίας) και ο μαθητής του τζογαδόρος Σόρος, ότι υποστηρίζει περίπου φασιστικού τύπου Πολιτείες με τους ‘φιλοσόφους’ του, ο δε Αριστοτέλης ως περίπου ολιγαρχικός με την ‘κυριαρχία των αρίστων’.  Ακόμη και ο Ηράκλειτος δεν ξέφυγε από τα βέλη των λογής λογής νεωτερικών παραδεισιολόγων.

Ο Υλισμός (ρεαλισμός) μαρξισμός, που εξυμνούν φανατικοί ενάντιοι στην ελληνική σκέψη, μπορεί να γίνει θεωρία κοινωνιολογίας, κρατισμός, θεωρία διαχείρισης ή στρατοπέδων, αλλά ποτέ φιλοσοφία. Αντίθετα η φιλοσοφία του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ηράκλειτου , του Καντ ως καθαρά μεταφυσική μπορεί να γονιμοποιήσει την σκέψη. Ο Υπαρξισμός και οι παραφυάδες, ως μη οντολογικά θεμελιωμένες, μπορούν να παραμείνουν στα πλαίσια των ‘αναγκών’ ή των ψυχιατρείων.

Αριστος κατά την ελληνική έννοια, είναι ο καλλίτερος στο είδος του. Αριστοκρατία κατά συνέπεια είναι το σύστημα διοίκησης από ηγεσίες φωτισμένες, πρωτοπορίες , αν θέλετε, που δεν επιβάλλονται αλλά είναι νομιμοποιημένες από τον Δήμο (λαό). Ταυτόχρονα, όμως,  Πολιτεία και Πολίτες ευρίσκονται μόνο στον χώρο του Ιερού. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο πολιτικό, αλλά αυτονόητα Ιερό Ον. Επί πλέον εισάγουν, σε αντίθεση με τις μυθολογικές κοινωνίες ένα άλλο είδος Λόγου: τον Κριτικό Λόγο και μάλιστα με ρητή αναγνώριση και υπεράσπιση του Ετερου Λόγου. Της ετερότητος δηλαδή των ανθρώπων.

Θεσμισμένη στον χώρο του Ιερού και της ετερότητος, η κοινωνία δεν θεσμίζεται πάνω στις ‘ανάγκες’ του ανθρώπου, οι οποίες ούτε γνωστές είναι ούτε σταθερές, αλλά ένα απλό επιχειρησιακό στοιχείο της δομής της κοινωνίας και κατά συνέπεια δεν συνιστούν πυρήνα πολιτισμού  (Βλ. Γιάννη Γεράση: Η άρθρωση της εποχής- εκδόσεις Ροές 1991).

Οι ‘ανάγκες’ ακόμη και οι βιολογικές αποτελούν αντικείμενο απλής διαχείρισης (μέριμνας) της πολιτειακής τεχνοδομής. Από την στιγμή που οι νεωτερικοί, τύπου Πόππερ, αποφάσισαν να μετατρέψουν την διαχείριση των αναγκών σε νοηματοδοτικό χαρακτήρα τοπικού ή παγκοσμίου επιπέδου και διατύπωσαν Διαχειριστικό Λόγο, η κοινωνία έπαψε να θεμελιώνεται οντολογικά στον τόπο του Ιερού, οι άνθρωποι μετεβλήθησαν σε άτομα άβουλα με γαστέρα πρός χόρταση και σε … στατιστικά.

Συνέπεια των ανωτέρω είναι η δημιουργία μεγάλων κρατικιστικών και κομματικών συγκεκτρωτικών δομών σύμφωνα με το Λενινιστικό μοντέλο, ανεξάρτητα από το πολιτικό σύστημα και ο παραμερισμός της αξιοκρατίας (τουλάχιστον σε θέσεις κλειδιά). Διότι οι διοικητικές διαχειριστικές δομές δημιουργούν πλέγματα διατάξεων, συμβάσεων και νόμων που σκοπό έχουν την διαιώνιση της παρουσίας και εξουσίας τους. Και επειδή η διαιώνιση και το ατομικό όφελος απαιτεί προβλέψεις, συνεργάζονται με τις αντίστοιχες κομματικές δομές δημιουργώντας ατυπα υπερπλέγματα σε ύψιστο διαπλεκόμενο βαθμό.

Το πρόβλημα εντείνεται όταν αποκτούν αμφότερες, την ψευδαίσθηση ότι η διαχείριση μπορεί να υποκαταστήσει την έννοια της κοινωνίας και της πολιτικής (Βλ. Μ.Δανέζη – Σ. Θεοδοσίου: το Μέλλον του Παρελθόντος μας- Εκδόσεις Δίαυλος 2005). Και έτσι έχουμε τα κόμματα είτε ως φιλελεύθερα είτε ως σοσιαλιστικά να ευαγγελίζονται (για τις αυριανές εκλογές) αποκλειστικά οικονομικίστικα πιστεύω και να προσπαθούν να νοηματοδοτήσουν, με αυτόν τον άξεστο τρόπο, την κατ’ αυτά Πολιτεία και να υφαρπάξουν την ψήφο που θα τους προσδώσει νονιμοποιημένη γενική εντολή εξουσίας και όχι διαχείρισης Οικονομίας.

Αλλά ακόμη και στον χώρο της οικονομίας τα κόμματα διαχείρισης δεν έχουν ούτε όραμα, αλλά ούτε διαφορές ‘οικονομικών’ μοντέλλων, μια και αυτά αποτελούν απλές τεχνοκρατικές ρυθμίσεις. Γιατί Οικονομία σημαίνει τους, του Οίκου, Νόμους, δηλαδή την Δικαιοσύνη, που είναι επέκεινα της διαχείρισης· ευρίσκεται δηλαδή στο «θεσμικό, ηθικό, γλωσσικό, επιστημονικό, πλαίσιο κάθε κοινωνίας» (βλ. Γιάννη Γεράση, Η Ελλάδα στην δίνη της οικονομικής κρίσης). Δηλαδή στον χώρο του πολιτισμού ήτοι της Πολιτείας.

Συνεπώς είναι αδύνατη η επίλυση των οικονομικών προβλημάτων από διαχειριστικού τύπου κομματικές δομές. Καί είναι έωλες οι προσπάθειες των δύστυχων Υπουργών Οικονομίας να προσπαθούν εναγωνίως να δημιουργήσουν «ανάπτυξη» και να προσελκύσουν ‘επενδύσεις’ από την Επανάσταση του ’21 και εντεύθεν.

.