Τα διαμαντένια μαργαριτάρια στο πάνθεον των μεγάλων Ελλήνων, οι οποίοι έδωσαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι τα ιερά και τα όσια της φυλής μας είναι πάρα πολλά. Εξέχουσα μορφή σ΄ αυτό το πάνθεον της νεώτερης ιστορίας μας, οι οποίοι σεβάστηκαν τις διαχρονικές παρακαταθήκες του Έθνους και τις προασπίστηκαν με κάθε κόστος σε όλη τους τη ζωή, ήταν οι αείμνηστοι, Μητροπολίτης Δρυινουπόλεως Πωγωνιανής και Κονίτσης, Σεβαστιανός (1922-1994) και ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσος Παπαδόπουλος (1934-2008). Και τους δυο εκτός της μεγάλης αγάπης για την πατρίδα και την Ορθοδοξία, τους ένωσε την ίδια ακριβώς ημέρα, στις 12 Δεκεμβρίου, ο θάνατος. Τα παρακάτω που θα αναφέρει η ταπεινότητά μου, αποτελούν ένα ελάχιστο φόρο τιμής προς αυτούς τους δυο μεγάλους Έλληνες, οι οποίοι με τα λόγια και τα έργα τους λάμπρυναν την Ιστορία μας και άφησαν ισχυρή παρακαταθήκη στις επερχόμενες γενεές των Ελλήνων.
«Το ημερολόγιο θυμίζει ότι σήμερα, 12 Δεκεμβρίου 1994, η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Σπυρίδωνα. Στα Ιωάννινα, πρωτεύουσα της Ηπείρου, το πρωινό είναι παγερό. Τη λίμνη Παμβώτιδα σκεπάζει πυκνή ομίχλη. Το τοπίο, γενικά, μελαγχολικό. Η πόλη ξυπνάει σιγά-σιγά από τον βραδυνό ύπνο της. Οι δείκτες του εντοιχισμένου ρολογιού στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων δείχνουν επτά παρά είκοσι πέντε. Αυτήν ακριβώς την ώρα παύει να χτυπά η γλυκιά καρδιά του Σεβαστιανού. Τα καθάρια μάτια του σφαλίζουν. Παύουν να αντικρίζουν τους φτωχούς και περιφρονημένους. Τα σεμνά χέρια του παύουν να υψώνονται ικετευτικά, παρακαλώντας τον Θεό για το λυτρωμό της Βορείου Ηπείρου. Η ευθαρσής γλώσσα του παύει να μολογάει το δίκαιο των αδικημένων. Ο ξάστερος νους του παύει να συλλαμβάνει τους καημούς και τους πόθους των Βορειοηπειρωτών. Ο σεπτός Σεβαστιανός παύει να υπάρχει στη γη. Περνάει από το χειμώνα των βασάνων στην άνοιξη της αιωνιότητας. Στην ωραιότητα του παραδείσου….Ο σταυραετός της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού Σεβαστιανός, με το φωτεινό πέρασμά του, κέρδισε “το βασίλειο της ευπρέπειας και το διάδημα του κάλλους εκ χειρός Κυρίου”. Ήταν όσιος. Η συμπαράστασή του προς τους αδελφούς μας της Βορείου Ηπείρου τον έκανε και μάρτυρα. Ήταν πράος. Η αγωνία του για τους Βορειοηπειρώτες τον έκανε και μαχητή. Ήταν άνθρωπος προσευχής. Η αδικία σε βάρος τους τον έκανε και ομολογητή. Η πειστική φωνή του ξανέμισε σ΄ όλη την υφήλιο σαν λάβαρο Ανάστασης και ξεσήκωσε την κοινή γνώμη ανά τα πέρατα της Οικουμένης υπέρ των Βορειοηπειρωτών. Στην εξαϋλωμένη αγιορείτικη μορφή του ενσάρκωσε το ανυπότακτο ράσο, το ασίγαστο καριοφίλι και το επαναστατικό κήρυγμα. Με τη σωφροσύνη του, την ψυχική αρχοντιά του και την ακλόνητη πίστη του υψώθηκε ως σύμβολο ηθικής. Μπροστά στο φέρετρό του έκλαψαν η Ορθοδοξία και η Ρωμιοσύνη. Μπορεί να απουσιάζουν το στόμα, η φωνή ο πύρινος λόγος του. Αλλά δεν απουσιάζει εκείνος. Ο Σεβαστιανός είναι και τώρα παρών. Ενεργητικά παρών, έστω και εάν είναι θαμμένος στη Μολυβδοσκέπαστο. Τον εσωτερικό θησαυρό του δεν τον άγγιξαν ο θάνατος και ο χρόνος. Τουναντίον τον φανέρωσαν και τον μεγέθυναν. Ο Σεβαστιανός έχει τη μοναδική δυνατότητα να στέκεται ολόρθος στο σήμερα, να ακούει τον παλμό της Εκκλησίας και να βλέπει στα μάτια τα νέα παιδιά, που αναζητούν τη δική του εκκλησιαστικότητα. Το πόνημα αυτό κυκλοφορεί από χρέος και ευγνωμοσύνη προς τον Ιεράρχη που ταύτισε το όνομά του με τους Βορειοηπειρώτες. Από μεγάλο σεβασμό και άπειρο θαυμασμό προς τον Ιερωμένο της θυσιαστικής αλήθειας του Χριστιανισμού, που διέφυγε τα δεσμά της συμβατικότητας…» (αποσπάσματα από το σύγγραμμα του Ηλία Μάκου, «Φτερωτός Άγγελος).
Το έργο αυτού του Μεγάλου Έλληνα και Χριστιανού Ορθόδοξου υπήρξε τεράστιο. Έδωσε πραγματικά οράματα στους νέους και στοργή και περίθαλψη στους πάσχοντες γέροντες της Μητροπόλεώς του. Ετάφη, κατόπιν επιθυμίας του στο πανάρχαιο Μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μολυβδοσκεπάστου, λίγα μέτρα από τα Ελληνοαλβανικά σύνορα, για να νιώθουν την «ανάσα του» οι χειμαζόμενοι Βορειοηπειρώτες. Μέχρι σήμερα, τον 15Αύγουστο, στο Μοναστήρι της Παναγίας τελείται Αγρυπνία, 17 χιλιόμετρα από την ακριτική Κόνιτσα, την οποία καθιέρωσε ο Σεβαστιανός από το 1969. Σ΄ αυτή συρρέουν πλήθη πιστών από όλες τις περιοχές της πατρίδας μας για να τιμήσουν την Κοίμηση της Θεοτόκου, αλλά και για να βροντοφωνάξουν μηνύματα ελπίδας και ανακούφισης προς τον υπόδουλο Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου μας.
Στις 7 Απριλίου 2004, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσος Παπαδόπουλος απευθύνει διάγγελμα προς τον Ελληνικό Κυπριακό λαό, εν όψει του δημοψηφίσματος που διενεργείται στη Μεγαλόνησο για το σχέδιο Ανάν, στις 24 Απριλίου 2004: «…Τα συναισθήματά μου δεν είναι διαφορετικά από τα δικά σας. Στην υπηρεσία σας έχω τάξει τον εαυτό μου και πριν αλλά ιδιαιτέρως από την ανάδειξή μου στην Προεδρεία της Κυπριακής πολιτείας. Στόχος και γνώμονας της κάθε πράξεώς μου είναι το συμφέρον του λαού και τίποτε άλλο. Με αφοσίωση και πλήρη ανάληψη των ευθυνών μου και με παρρησία λόγου και έργου. Η τελική απόφαση ήταν πάντα και παραμένει δική σας. Η ετυμηγορία θα εκφραστεί στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου. Συνεκτιμώντας όλα τα δεδομένα με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα αλλά και με πλήρη συναίσθηση της ιστορικότητας των στιγμών και το βάρος της ευθύνης που μου αναλογεί και μου έχετε αναθέσει, λυπούμαι ειλικρινά, γιατί δεν μπορώ να αποδεχτώ και να υπογράψω το σχέδιο Ανάν, όπως, τελικά διαμορφώθηκε. Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο δεν θα παραδώσω κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνων. Και όλα αυτά έναντι κενών παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών, έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης, ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Συμπατριώτες, συμπατριώτισσες, στις 24 Απριλίου θα τοποθετηθείτε με ένα ναι ή ένα όχι στο σχέδιο Ανάν. Θα αποφασίσετε για το παρών και το μέλλον της Κύπρου, για τη γενιά μας αλλά και τις γενιές που θα έρθουν μετά από εμάς. Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση σας. Είμαι βέβαιος ότι δε σας αγγίζουν ψεύτικα διλλήματα, ότι δε σας τρομάζουν απειλές για δήθεν διεθνή απομόνωση και δε σας πείθουν τα περί δήθεν τελευταίας ευκαιρίας. Είμαι βέβαιος ότι εξακολουθούν να έχουν για σας νόημα οι ηθικές αρχές και αξίες του λαού μας, του πολιτισμού και του εθνικού ιστορικού μας βίου, τον οποίο θέλουμε να συνεχίσουμε με ασφάλεια, δικαιοσύνη, ελευθερία και ειρήνη. Ελληνικέ Κυπριακέ λαέ, στη ζυγαριά του ναι και του όχι, πολύ βαρύτερες και πολύ πιο επαχθείς θα είναι οι συνέπειες του ναι. Σε καλώ να απορρίψεις το σχέδιο Ανάν. Σε καλώ να πεις στις 24 του Απρίλη ένα δυνατό ΟΧΙ. Σε καλώ να υπερασπιστείς το δίκιο και με αξιοπρέπεια για την ιστορία σου. Καλή Ανάσταση σε όλους».
http://www.youtube.com/watch?v=yXsfUqNTajA&NR=1&feature=endscreen
Ο Τάσος Παπαδόπουλος, πήρε ενεργά μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ από διάφορα πόστα, ως τομεάρχης Λευκωσίας και αργότερα ως γενικός υπεύθυνος για όλη την Κύπρο της ΠΕΚΑ, πολιτικής οργάνωσης της ΕΟΚΑ. Υπηρέτησε για δώδεκα χρόνια, διαδοχικά, ως Υπουργός Εσωτερικών, Οικονομικών, Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Υγείας και Γεωργίας και Φυσικών Πόρων. Από το 2003 – 2008 υπήρξε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επί προεδρίας του, την 1η Μαΐου 2004 η Κύπρος έγινε πλήρες μέλος της Ε.Ε.
Ο Ελληνοκυπριακός λαός στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004 καταψήφισε με ποσοστό 76% το Σχέδιο Ανάν λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη το περιεχόμενο του διαγγέλματος του Μεγάλου του ηγέτη. Έτσι, συμπορεύτηκε με τον πατριώτη Πρόεδρό του, Τάσο Παπαδόπουλο, αρνούμενος να συμβιβαστεί με το φιλότουρκο σχέδιο Ανάν και αποκήρυξε τους εσωτερικούς υποστηρικτές του, όπως ήταν ο Νίκος Αναστασιάδης, Πρόεδρος του ΔΗΣΥ, όπου τότε, σε έκτακτο Παγκύπριο Συνέδριο, το κόμμα του αποφάσισε με ποσοστό 77,6% την υπερψήφιση του σχεδίου Ανάν. Ο Τάσος Παπαδόπουλος, όμως, καθώς και ο Ελληνοκυπριακός λαός αντιστάθηκε και στις εντονότατες πιέσεις που δεχόταν από την Ελλάδα προκειμένου να αποδεχτεί το σχέδιο. Θερμοί υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν ήταν το ΠΑΣΟΚ και μεγάλο μέρος της ΝΔ (όπως, η Ντόρα Μπακογιάννη).
Με την καταψήφισή του αποδείχτηκε πως το σχέδιο Ανάν δεν ήταν «μονόδρομος σωτηρίας», ούτε το Νησί απομονώθηκε διεθνώς, όπως διατείνονταν οι Κασσάνδρες της Ελλάδος αλλά και της μαρτυρικής Μεγαλονήσου. Αποδείχτηκε πως αν το σχέδιο Ανάν ψηφιζόταν, σήμερα δεν θα μπορούσε η Κύπρος να ορίσει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, ούτε βεβαίως θα μπορούσε να συνομιλεί απ΄ ευθείας η Κυπριακή Κυβέρνηση με τη Μέρκελ για το φυσικό αέριο της Κύπρου.
Συνεπώς, τα μηνύματα που βγαίνουν από αυτούς τους Μεγάλους Έλληνες πατριώτες, είναι πως όσο «μικρός» και να είσαι, όταν διαθέτεις ηγέτες με πατριωτική φλέβα και ανδρισμό, που είναι αποφασισμένοι να συγκρουστούν, τότε το Έθνος των Ελλήνων δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Όταν, όμως έχεις κιοτήδες που ψηφίζουν τα μνημόνια της εξαθλίωσης και της διαστροφής, τότε, δυστυχώς, έρχονται χειρότερες ημέρες.
3 comments
Το 1985, ένδεκα μόλις χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ταξίδευα με μερικούς εξ Ελλάδος νεαρούς δημοσιογράφους κι έμεινα έκπληκτος όταν με ρώτησαν πού ακριβώς είναι η Κερύνεια, στον Βορρά άραγε ή στον Νότο της Κύπρου;
Από τότε είχα τον νου μου να προσέχω τι ακριβώς ξέρουν στην Ελλάδα για την Κύπρο και στο τέλος συνήθισα να ακούω τα πιο παράξενα πράγματα. Με κάποια πικρία και λίγο σουρεαλισμό θ’ αποτολμούσα να πω, με απόλυτο σεβασμό στη μνήμη τους, ότι μόνο όσοι Έλληνες από την Ελλάδα σκοτώθηκαν για την Κύπρο, ξέρουν καλά την αλήθεια.
Η άγνοια των εξ Ελλάδος Ελλήνων για την Κύπρο οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Στην επιπολαιότητα, την ανευθυνότητα και τη δουλοπρέπεια των ΜΜΕ στις εκάστοτε κυπριακές κυβερνήσεις, στην ευθυνοφοβία και την επιπολαιότητα (κι όλα τα άλλα) του πολιτικού κόσμου και των Ελληνικών Κυβερνήσεων μετά την εισβολή του 1974. Βέβαια η βοήθεια της Ελλάδας προς την Κύπρο είναι τόσο ποικίλη και τόσο μεγάλη, που είναι καλύτερα να σκύβουμε το κεφάλι με σεβασμό και απέραντη αγάπη για την Ελλάδα όταν μιλούμε γι’ αυτή. Τρέφω έναν πολύ μεγάλο θαυμασμό και σεβασμό και τιμώ τη μνήμη τού πρωθυπουργού της Γεωργίου Παπανδρέου για τις τεράστιες προσπάθειες που κατέβαλε, διπλωματικές και στρατιωτικές, με στόχο να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα. Οι προσπάθειες εκείνες δεν καρποφόρησαν υπαιτιότητι Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’, πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος υπήρξε το πρότυπο (για λόγους πολιτικής καριέρας) του Τάσσου Παπαδόπουλου (και άλλων φίλων του που σε κάποια στιγμή ζήτησαν και τον εξοβελισμό της ελληνικής σημαίας από την Κύπρο), ο οποίος από μια συγκυρία, κρινόμενος επιφανειακά και πρόχειρα, χωρίς εις βάθος αναλύσεις, θεωρείται σήμερα στην Ελλάδα περίπου «ήρως».
Θα σταματήσω εδώ αυτό το σχόλιο με μια αναφορά σε ένα έγγραφο του Στέητ Ντιπάρτμεντ και παραπέμπω τους ενδιαφερομένους για περισσότερες λεπτομέρειες περί Τάσσου στο άρθρο «Τα Πολιτικά της Εκπαίδευσης». Το έγγραφο με στοιχεία “secret 405, D.S., C.F., POL 27 CYP” (υπάρχει ολόκληρο στην έκδοση “Foreign Relations of the U.S. 1964-1968 Cyprus; Greece; Turkey”, Washington 2000, σσ 289-294), ημερομηνίας 25 Αυγούστου 1964, αποτελεί αναφορά τού τότε πρέσβη στην Αθήνα Χένρυ Λαμπουίς προς τους ανωτέρους του και αναφέρει ρητά ότι ο σε τουλάχιστο δυο φορές ο Γεώργιος Παπανδρέου τού είπε ότι βρίσκεται σε «αγώνα θανάτου με τον Μακάριο»! (Meeting concluded with Prime Minister repeating that he was in death struggle with Makarios…” Τέσσερις μέρες προηγουμένως, στις 21 Αυγούστου, ο Λαμπουίς ανέφερε (secret 362) ότι ο Παπανδρέου αποκάλεσε τον Μακάριο “devilish leader” – διαβολικό ηγέτη!
Με τεράστια έξοδα και τις πατριωτικότερες των προθέσεων ο Παπανδρέου εξόπλιζε την Κύπρο κι αγωνιζόταν για την άνευ όρων Ένωσή της με την Ελλάδα. Σε αυτό του τον αγώνα αντιμετώπιζε τούς Τούρκους, τους Άγγλους (εν μέρει και τους Αμερικανούς) κι έναν τέταρτο εχθρό, τον Μακάριο, υποστηριζόμενο από το κομμουνιστικό κόμμα Κύπρου ΑΚΕΛ και τύπους της δεξιάς όπως τον Τάσσο Παπαδόπουλο κ.α. Η ιστορία είναι ατέλειωτη και η Ιστορία ασυμπλήρωτη. Όθεν κάντε λίγο κράτει στην Ελλάδα με τους Κυπρίους «ήρωες».
Άντης Ροδίτης
Παρ’ ολα αυτα εμεις οι καλαμαραδες αγαπαμε τον Τασσο!
Διοτι τα αποτελεσματα του ως Προεδρος και το παλληκαρισιο ΟΧΙ στο σχεδιο Α(υ)ναν βαραινουν στην πλαστιγγα περισσοτερο απο το οντως επιληψιμο μακαριακο του παρελθον.
O Tασσος δεχτηκε τρομερες πιεσεις απο αξιωματουχους ξενων δυναμεων να υπογραψει το σχεδιο Α(υ)ναν. Λεγεται οτι υπηρξαν και εμμεσες απειλες κατα της ζωης του.
Η απαντηση του Τασσου θα επρεπε να χαραχθει ως επιγραμμα στον ταφο του:
“Ειμαι Προεδρος, ειμαι πλουσιος, ειμαι 70 χρονων, εχω καρκινο……… Στ’ ΑΡΧΙΔΙΑ μου.”
Η πορεία μίας προδιαγεγραμμένης χρεοκοπίας
Η διαχείριση του ΟΧΙ και το «τέλος της Ιστορίας»
Χρήστου Ιακώβου
Διευθυντή του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)
Οριακό σημείο ή σημείο τομής στην ιστορία είναι ένα γεγονός το οποίο προκαλεί αλλαγή και κατ’ επέκταση επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο εκλαμβάνουμε και αναλύουμε την διασύνδεση των δύο ιστορικών χρόνων, του παρελθόντος και του παρόντος, καθώς επίσης επηρεάζει και τον τρόπο που σκεφτόμαστε για το μέλλον. Το οριακό σημείο έχει δύο ποιοτικές ιδιότητες, πρώτον θέτει όρια δηλαδή χωρίζει την ιστορία σε περιόδους και δεύτερον γίνεται σημείο αναφοράς και μέτρο σύγκρισης για τις εξελίξεις που προηγήθηκαν και ακολουθούν, αλλάζοντας ή επηρεάζοντας καθοριστικά τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζεται το θέμα με το οποίο συνδέεται. Τα οριακά σημεία στη νεωτέρα ιστορία της Κύπρου ήταν τέσσερα: Η έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, τα γεγονότα του 1974 και το δημοψήφισμα του 2004.
Ανέκαθεν όμως στην πολιτική ιστορία, όλα τα οριακά σημεία περιβάλλονται εύκολα από μύθους και επισύρουν συναισθηματισμούς και δογματικές ερμηνείες (αφού αποτελούν μέτρο σύγκρισης) και συνεπώς απολυτοποιούνται, κάτι που δυσκολεύει, κυρίως τα πρώτα χρόνια που τα ακολουθούν, ορθολογικές αναλυτικές προσεγγίσεις.
Όπως για παράδειγμα πολλοί ακόμη και σήμερα συντηρούνται ιδεολογικά και πολιτικά από τον εθνικοπαλευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, άλλοι από την ανεξαρτησιακή ιδεολογία των συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου και άλλοι από τα γεγονότα του 1974, έτσι και το δημοψήφισμα του 2004 δημιούργησε τη δική του μυθολογία και κατέστη για πολλούς απόλυτο γεγονός, αποκομμένο από το ιστορικό γίγνεσθαι, με συνέπεια να το αναγάγουν ως το «τέλος της ιστορίας».
Η ιστορική εξέλιξη του Κυπριακού Ζητήματος, από τη δεκαετία του 1950 μέχρι σήμερα, χαρακτηρίζει το ρυθμό της με επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις καθώς επίσης έχει τη γεωμετρία της, όπου την ευθεία γραμμή διαδέχονται οι στροφές, και μάλιστα ξαφνικές. Έτσι εξηγείται και το ότι το πρόβλημα εμφανίζεται στην εξέλιξη του υπό νέα οπτική. Συνεπώς, κανένα ιστορικό γεγονός, και μάλιστα οριακό, δεν είναι απόλυτο. Είναι απόλυτα συνδεδεμένο τόσο με τα προηγούμενα όσο και με τα επόμενα. Έτσι, το δημοψήφισμα δεν άρχισε αλλά ούτε τελείωσε στις 24 Απριλίου του 2004.
Συνεπώς, απαραίτητη προϋπόθεση για τη διαμόρφωση στρατηγικής είναι να μην εκλαμβάνεται η διασύνδεση του παρόντος με το μέλλον ως μία ευθύγραμμη και ομοιογενής πορεία. Ο στρατηγικός χρόνος στην πολιτική είναι ανομοιογενής, πλήρης με μήτρες εγκυμονούσες γεγονότα που επιταχύνουν ή επιβραδύνουν την ιστορική εξέλιξη. Η στρατηγική συγκροτείται μέσα σε αντιπαραθέσεις, απότομες αλλαγές και γεγονότα που θα πρέπει να κατανοηθούν εγκαίρως ορθά. Ο χρόνος της κατάλληλης στιγμής είναι ο χρόνος που επιλέγεις μετά από στρατηγικό σχεδιασμό και όχι ο χρόνος μίας αποσπασματικής κίνησης τακτικισμού.
Η πορεία προς το δημοψήφισμα άρχισε με την επιστολή Τάσσου Παπαδόπουλου προς το Κόφι Ανάν (17.12.2003), με τη σύμφωνο γνώμη του εθνικού συμβουλίου, ζητώντας την επανέναρξη των συνομιλιών, αφού η Κυπριακή Δημοκρατία είχε ήδη εξασφαλίσει την ένταξή της στην ΕΕ, γεγονός που οδήγησε στη συμφωνία της Νέας Υόρκης (13.2.2004) η οποία προνοούσε δημοψήφισμα με επιδιαιτησία εντός συγκεκριμένων χρονοδιαγραμμάτων. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος πήγε στη Νέα Υόρκη έχοντας στο μυαλό ότι θα υπάρξει ένα σενάριο, αυτό της απόρριψης της πρότασης από το Ντενκτάς και συνεπώς η ελληνική πλευρά θα έφευγε αβρόχοις ποσίν. Όταν όμως βρέθηκε ενώπιον του αντιθέτου σεναρίου δεν είχε εναλλακτικές επιλογές και μοιραία υπεχώρησε στις πιέσεις ξένων και ημετέρων. Απέδειξε ότι δεν είχε στρατηγικό σχέδιο διαχείρισης των συνομιλιών και έκανε το στρατηγικό σφάλμα να αποδεχθεί τη διαδικασία. Η μοναδική ορθή στρατηγικά επιλογή που είχε ήταν να απορρίψει τη συμφωνία της Νέας Υόρκης και να αποφύγει την περιπέτεια του δημοψηφίσματος.
Γιατί όμως ήταν σφάλμα; Γνώριζε εκ των προτέρων ότι οι συνομιλίες θα κατέληγαν σε ένα σχέδιο το οποίο η ελληνική πλευρά δεν επιθυμούσε και συνεπώς θα απέρριπτε. Για τη διπλωματία ενός κράτους είναι τεράστιο σφάλμα ο ηγέτης που λαμβάνει τις τελικές αποφάσεις να γίνεται προβλέψιμος στον αντίπαλο (το ίδιο ισχύει και γι’ αυτούς οι οποίοι προδιέγραψαν το ΝΑΙ πριν την υποβολή του τελικού σχεδίου) και ακόμη χειρότερα να εισέρχεται σε μία διαδικασία που του την έχουν στημένη, όπου στο τέλος θα βρεθεί έναντι του διλήμματος να δεχθεί το μη χείρον.
Τον ίδιο τακτικισμό συνέχισε και στο εσωτερικό μετά το δημοψήφισμα, με συνέπεια να βρεθεί ενώπιον εξίσου σκληρού διλήμματος, τέσσερα χρόνια αργότερα, όπου σύρθηκε ηττημένος στο δεύτερο γύρο των εκλογών να στηρίξει το Δημήτρη Χριστόφια, ως τον μη χείρονα. Μόνο που στη δεύτερη περίπτωση δεν μπορούσε να επικαλεσθεί το «ελαφρυντικό» επιχείρημα ότι πιέστηκε από άλλους για να δεχθεί το μη χείρον.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος παρέμεινε καθηλωμένος στη λύση-στόχο που είναι η διζωνική ομοσπονδία. Έτσι, απόντος στρατηγικού σχεδίου, διαχειρίστηκε το ΟΧΙ με την τακτική του κατευνασμού πρώτα προς το ΑΚΕΛ, στις πιέσεις του οποίου υποχωρούσε, και έπειτα έναντι των ξένων προσπαθώντας να αποδείξει ότι επεδίωκε λύση Διζωνικής Ομοσπονδίας, με αποτέλεσμα να καταλήξει στη συμφωνία της 8ης Ιουλίου 2006. Με τη συμφωνία εκείνη δημιούργησε τις προϋποθέσεις να επανέλθει μελλοντικά το Σχέδιο Ανάν με νέα μορφή, αφού δεσμεύει επίσημα την ελληνική πλευρά στη βάση της διζωνικής ομοσπονδίας, κάτι που δικαιολογημένα επικαλείται σήμερα ο Δημήτρης Χριστόφιας.
Συνεπώς, κι αν ακόμη θεωρήσει κάποιος ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος στιγμιαία εξιλεώθηκε με το ΟΧΙ, εξελικτικά, λόγω έλλειψης συγκροτημένης στρατηγικής, εγκλωβίστηκε σε ένα αταβιστικό και αναποτελεσματικό τακτικισμό και αυτοακυρώθηκε ανοίγοντας το δρόμο να επανέλθουν στο προσκήνιο οι πολιτικές του ΝΑΙ. Με αυτό τον τρόπο σταδιακά προκλήθηκε σύγχυση σε μεγάλο μέρος της μερίδας του ΟΧΙ, που δε μπορεί να προσδιορίσει τι θεωρεί επιτυχία και τι αποτυχία στη διαχείριση του Κυπριακού, με αποτέλεσμα να αγκιστρωθεί στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, να το απολυτοποιήσει και να συνεχίζει να το εκλαμβάνει ως το «τέλος της Ιστορίας».