Ο Πρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης Στέλιος Παπαθεμελής έκανε το ακόλουθο σχόλιο στο άρθρο του Ι.Κ.Πρετεντέρη στα ΝΕΑ 12/12/2012
Ασυγκράτητος στον ενθουσιασμό του ο αρθρογράφος των “Νέων” Ι. Κ. Πρετεντέρης για το κατάπτυστο Σχέδιο Ανάν επιδίδεται σ΄ ένα παράφορο εγκώμιο του θλιβερού σχεδίου ( ΝΕΑ 12.12.12 ) που διανθίζει με βαρύτατους μειωτικούς χαρακτηρισμούς για το πρόσωπο του Γενναίου Έλληνα που καθοδήγησε τους Ελληνοκυπρίους στο ηρωικό εκείνο ΟΧΙ του 2004, του Τάσσου Παπαδόπουλου.
Χάρη στο ΟΧΙ εκείνο η Κυπριακή Δημοκρατία ζει, υπάρχει και δρα ως ελληνόκτητο υποκείμενο διεθνούς δικαίου, είναι μέλος του ΟΗΕ, της Ευρωζώνης, της ΕΕ της οποίας ασκεί και την προεδρία.
Με το εγκωμιαζόμενο από τον αρθρογράφο Σχέδιο Ανάν η Κυπριακή Δημοκρατία θα είχε υποκύψει σε ακαριαία ευθανασία και θα υποκαθίστατο από ένα τουρκοειδές νόθο κατασκεύασμα , εξ ορισμού αντιλειτουργικό και νομοτελειακά καταδικασμένο σε αδιέξοδο με όλες τις συνέπειες.
Ο ισχυρισμός ότι με το Σχέδιο θα αποχωρούσαν 37.000 από τους 40.000 στρατιώτες του Αττίλα είναι πολιτικά αφελής, αφού ήδη στα Κατεχόμενα ζουν κάπου 500.000 Τουρκοέποικοι και είναι πολύ απλό οι κατοχικοί φαντάροι να μεταμορφωθούν σε εποίκους, δεδομένου ότι με το Σχέδιο κανένας αποτελεσματικός ελληνοκυπριακός έλεγχος δε θα μπορούσε να ασκηθεί.
Το Σχέδιο δεν αποσκοπούσε στον τερματισμό της Κατοχής και του έκνομου εποικισμού, αλλά στη νομιμοποίησή τους.
Στον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο έλαχε ο κλήρος να υπερασπισθεί νικηφόρα τις Θερμοπύλες του Ελληνικού Νότου, να ματαιώσει την εξαφάνιση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τον προγραμματισμένο εξοστρακισμό του Κυπριακού Ελληνισμού.
Είναι άξιος της Πατρίδος και όνειδος στους τυμβωρύχους της μνήμης του.
Ο αείμνηστος Πρόεδρος της Κύπρου έγραψε ιστορία και θα τον γράψει η ιστορία. Οι επιγενόμενοι όμως στη Κύπρο και στην Ελλάδα πρέπει να αποδείξουν ότι ο Τάσσος δεν είναι ο τελευταίος των Γενναίων του Ελληνισμού.
Υπάρχουν αποθέματα ηρωισμού και στη Μεγαλόνησο και εδώ, ανάμεσα στους σήμερα αφανείς που είναι καθήκον του λαού να τους βρει.
Παναγιώτης Ήφαιστος:
Γιάννη Πρετεντέρη
Αγαπητέ Γιάννη, με όλο τον σεβασμό, δεν κουράστηκες με τις περιπαικτικές ασυναρτησίες, τα άτοπα και ανείπωτα που γράφεις, την αυτοπαγίδευσή σου σε δικαιολογίες αντί σε ένα μεγάλο και δεοντολογικά τίμιο meaculpa για όσα κατά καιρούς έγραψες, καθώς επίσης και για το πασιφανές γιγαντιαίο έλλειμμα ευαισθησίας για τα ζωτικά εθνικά συμφέροντα του εθνοκράτους που σε σιτίζει (και η επιβίωση του Κυπριακού ελληνισμού είναι μεγάλο και ιστορικό ζωτικό συμφέρον). Η κατοχή θέσης μεγάλης επικοινωνιακής εμβέλειας από άτομα που γράφουν και μιλούν περιπαικτικά όπως εσύ συμβολίζει τα αίτια της καταστροφής της Ελλάδας μιας και αποτελεί πηγή πολιτικού ανορθολογισμού για λόγους που δεν ενδιαφέρουν καθότι δεν κάνουμε δίκη προθέσεων. Για την ιστορία, να θυμίσω μόνο ότι, όταν στην Ελευθεροτυπία έγραφα για Εθνικό Συμφέρον στον σύγχρονο κόσμο, κ.α., εσύ στα περιπαικτικά σχόλια στο Βήμα έγραφες-«απαντούσες» για την «Μαριορή» ή κάτι παρόμοια (τα έχω όλα αυτά σε κάσες και θα επανέλθω καθότι το scripta manent ισχύει). Σε κάποιο άλλο σχόλιο πιο σοβαροφανές (για τα Ίμια) έγραφες, θυμάμαι, πως όσοι από εμάς μιλούσαμε για «αποτρεπτική στρατηγική» είμαστε περίπου σε άλλο κόσμο καθότι σε στον πλανήτη Γη «οι πόλεμοι στην σύγχρονη εποχή … τελείωσαν». Για τον Τάσσο, επειδή αποτελεί είδος αντιδεοντολογικής επικοινωνιακής εξουσίας να μιλάς με τέτοια εμπαθή πολιτική και στοχαστική εξαλλοσύνη, παρακαλώ να ευαρεστηθείς να διαβάσεις τη σύντομη έκθεση εμπειρογνωμόνων για το φασιστικό, παράνομο και εγκληματικό σχέδιο Αναν: http://www.ifestosedu.gr/
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr
2 comments
Για την πληρότητα της ανάρτησης, αντιγράφουμε ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη. Σχετικό είναι και το πλουσιότατο αφιέρωμα του Αντίβαρου στο Σχέδιο Ανάν το 2004. Ίσως ευκαιρία για τον κ. Πρετεντέρη να θυμηθεί τις πρόνοιές του
http://www.OxiStoSxedioAnan.com
Ακολουθεί το άρθρο
«Εθνικό κεφάλαιο»
Του Ι.Κ.Πρετεντέρη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012
Με μεγάλο ενδιαφέρον πληροφορήθηκα από τον Πρωθυπουργό ότι «ο ελληνισμός χρειάζεται ηγέτες σαν τον Τάσσο Παπαδόπουλο» και ότι «ο Τάσσος Παπαδόπουλος φωτίζει τα βήματά μας».
Ελα Παναγία μου, αναρωτήθηκα. Πού θυμήθηκε μέρες που είναι τον Τάσσο;
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έλυσε την απορία μου στη συνέχεια.
Τον θυμήθηκε, λέει, επειδή ο κύπριος πολιτικός είναι «σύμβολο του ελληνισμού, του οποίου το όνομα έγινε εθνικό κεφάλαιο».
Ομολογώ ότι η αποκάλυψη με εντυπωσίασε. Σύμβολο του ελληνισμού ο Τάσσος; Τι ακριβώς συμβολίζει;
Κι επειδή αρνούμαι να δεχτώ ότι κοτζάμ Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας μπορεί να συμβολίζει τις κυπριακές οφσόρ που ξέπλεναν τα μαύρα του Μιλόσεβιτς και της ρωσικής Μαφίας, υποθέτω ότι ο άνθρωπος πρέπει να «κεφαλαιοποιήθηκε» εθνικά λόγω Σχεδίου Ανάν, στου οποίου την απόρριψη πρωτοστάτησε.
Σωστό. Αλλά τι θα συνέβαινε σήμερα στην Κύπρο αν το Σχέδιο Ανάν δεν είχε απορριφθεί πριν από οκτώ χρόνια;
Μεταξύ άλλων:Θα είχαν ήδη αποχωρήσει 37.000 τούρκοι στρατιώτες από τους 40.000 που κατέχουν σήμερα τη Βόρεια Κύπρο. Αλλοι 3.000 θα παρέμεναν περιορισμένοι στους στρατώνες τους για μια μικρή μεταβατική περίοδο. Μετά, τούρκοι στρατιώτες γιοκ.
Θα είχε σταματήσει, ήδη από το 2005, ο εποικισμός της Βόρειας Κύπρου από τούρκους εποίκους, ο οποίος συνεχίζεται αρειμανίως και ανεμπόδιστα.
Θα είχε προ πολλού ολοκληρωθεί η επιστροφή εδαφών υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση, μεταξύ των οποίων η Αμμόχωστος, η Καρπασία και η Μόρφου.
Στις περιοχές αυτές θα είχε επίσης ολοκληρωθεί η επιστροφή των ελληνοκυπρίων κατοίκων τους, ενώ Ελληνοκύπριοι θα είχαν επιστρέψει σταδιακά και στις περιοχές υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση – οι άνω των 65 χωρίς περιορισμούς.
Οι ελληνοκύπριοι πρόσφυγες θα είχαν ήδη ανακτήσει μέρος της ιδιοκτησίας τους ή θα είχαν ασκήσει δικαίωμα αποζημίωσης για την ιδιοκτησία που δεν θα μπορούσαν να ανακτήσουν. Οι περισσότερες τέτοιες υποθέσεις θα είχαν ήδη διευθετηθεί από τα ειδικά δικαστήρια.
Αυτά θα είχαν συμβεί αν είχε εγκριθεί το Σχέδιο Ανάν.
Ο καθένας μπορεί να τα αξιολογήσει όπως νομίζει. Οπως μπορεί να αξιολογήσει και τη διορατικότητα εκείνων που τα απέρριψαν.
εμένα πάντως δεν μου φαίνονται για πέταμα. Αλλά προφανώς το δικό μου φτωχό μυαλό δεν μπορεί να καταλάβει «τους ηγέτες που μας χρειάζονται».
Οσο για το άλλο καλαμπούρι του Πρωθυπουργού ότι ο Τάσσος δήθεν έβαλε την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ξέρω ένα καλύτερο που διηγούνταν ο Γλαύκος Κληρίδης.
« – Τι είπε ο Τάσσος, όταν έμαθε ότι διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση;
– Οτι τώρα πλέον έμειναν μόνο δύο υπερδυνάμεις στον κόσμο: οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κύπρος!..».
Για τον Τάσσο Παπαδόπουλο, το όνομα του οποίου επικαλείται και ο κ. Γιώργος Λιλλήκας, ένας εκ των τριών προεδρικών υποψηφίων της Κύπρου, ως ενισχυτικό της προεκλογικής του καμπάνιας, έχω καταχωρήσει σχόλιο κάτω από το άρθρο “Τάσσος Παπαδόπουλος και Μητροπολίτης Σεβαστιανός. Δύο μεγάλοι Έλληνες.”
Περίπου ανίδεος περί τα κυπριακά (πράγμα καθόλου σπάνιο με τους πολιτικούς της Ελλάδος)έκαμε την εμφάνισή του στην Κύπρο προσφάτως και ο Πρωθυπουργός Σαμαράς, προσκεκλημένος, ως λέγεται, της χήρας Παπαδοπούλου με σκοπό να κηρύξει ή να σφραγίσει τη φήμη του Τάσσου ως εθνικού ήρωος, επειδή το όνομά του ταυτίστηκε με το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν.
Επειδή όλοι αρέσκονται στις απλοποιήσεις και τις εύκολες απαντήσεις, αλλά και τις δαιμονοποιήσεις προς εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων, παραθέτω πιο κάτω άρθρο του Κύπριου πολιτικού αναλυτή Χρήστου Ιακώβου και προσθέτω μια μόνο φράση όσον αφορά το σχέδιο Ανάν: Οι μεγαλύτεροι αρνητές του είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της εισαγωγής του και η άρνησή τους ισούται, ταυτόχρονα, με απόπειρα απόσεισης της ενοχής τους.
“Το πρώτο βήμα στη διαμόρφωση νέας στρατηγικής για ένα πολιτικό που ευρίσκεται ενώπιον σκληρών διλημμάτων, και ο στόχος του είναι να ξεφύγει από εγκλωβισμούς του παρελθόντος, δεν είναι να αποφασίσει πως και προς τα που θα αναπτυχθεί αλλά να αποφασίσει τι θα εγκαταλείψει. Για να αναπτυχθεί μία πολιτική στρατηγική θα πρέπει να ληφθούν πρωτίστως αποφάσεις πολιτικής απαλλαγής από εκείνα που παρεμποδίζουν την υλοποίηση του στρατηγικού στόχου. Όταν λάβεις την απόφαση στο σκληρό δίλημμα τότε προχωράς με αποφασιστικό τρόπο. Μπαίνεις κατευθείαν στο ρόλο, δεν έχεις περιθώριο για πρόβες. Οι ενδιάμεσες επιλογές είθισται να αποδεικνύονται είτε ανεπαρκείς είτε καταστροφικές.
Το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου ήταν ένα οριακό γεγονός της νεώτερης φάσης της ιστορίας του Κυπριακού Ζητήματος, το οποίο συνεχίζει να επηρεάζει είτε πολιτικές αποφάσεις είτε τον τρόπο σκέψεως των πολιτών, ιδιαίτερα σε περιόδους προεκλογικών εξελίξεων, όπως η τρέχουσα. Το δημοψήφισμα φαντάζει σήμερα για πολλούς, είτε ψήφισαν ΟΧΙ είτε ψήφισαν ΝΑΙ, ως το τέλος της ιστορίας. Ανατρέχουν σε αυτό για να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους, προβάλλοντάς το ως το δικαστήριο της ιστορίας που εσαεί τους δικαιώνει. Άλλοι πάλι, κυρίως αυτοί που ψήφισαν ΟΧΙ, ζητούν επιτακτικά τη χάραξη νέας πολιτικής στο Κυπριακό, αποσιωπώντας ότι από το δημοψήφισμα και εντεύθεν, αμφότεροι οι πρόεδροι υποστήριξαν ο ένας το «σκληρό» ΟΧΙ και ο άλλος το «μαλακό» ΟΧΙ.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος παγιδεύτηκε το Φεβρουάριο του 2004 στη Νέα Υόρκη, με την αποδοχή μιας διαδικασίας που δεν ανέμενε μα πάνω απ’ όλα δεν επιθυμούσε. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος τον έφερε σε αμυντική θέση. Δεν είχε συγκεκριμένο σχέδιο στρατηγικής για τη διαχείριση του ΟΧΙ, αλλά ούτε επέδειξε προθυμία να διαμορφώσει. Από την αρχή υιοθέτησε μία τακτική κατευνασμού της διεθνούς κοινότητας, ότι δηλαδή παραμένει πιστός σε λύση διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας και κατ’ επέκταση το Σχέδιο Ανάν ήταν διαπραγματεύσιμο, αφού στηριζόταν στη φιλοσοφία της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας. Έτσι οδηγήθηκε στη συμφωνία της 8ης Ιουλίου του 2006 (Δέσμευση Αρχών) με τον Ταλάτ, στην οποία το πρώτο από τα πέντε σημεία της συμφωνίας ήταν η «δέσμευση για την επανένωση της Κύπρου με βάση μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας». Για την ιστορία, ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Δημοκρατίας που υπέγραψε δεσμευτική συμφωνία με τους Τούρκους στη βάση της διζωνικής ομοσπονδίας.
Επιπλέον, με την πολιτική κατευνασμού κατάφερε η Τουρκία να λάβει ημερομηνία έναρξης ενταξιακού διαλόγου με την ΕΕ, με τη ψήφο μας, και μάλιστα να τη συνοδεύει με δημόσιες δηλώσεις ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία.
Επίσης, μέσα στο πλαίσιο της τακτικής του κατευνασμού προέκυπταν δηλώσεις του Τάσσου Παπαδόπουλου όπως «όσοι πιστεύουν ότι το σχέδιο Ανάν είναι νεκρό, είναι εκτός πραγματικότητας», εξευμενίζοντας το ΑΚΕΛ και καλλιεργώντας στον εαυτό του τη ψευδαίσθηση ότι θα εξασφάλιζε εκ νέου την υποστήριξη για τις προεδρικές του 2008 και ταυτόχρονα στέλνοντας κατευναστικά μηνύματα προς τους διεθνείς διαμεσολαβητές ότι θεωρεί το Σχέδιο Ανάν διαπραγματεύσιμο.
Η αναποφασιστικότητα σε επίπεδο τακτικής μπορεί να δίδει ευελιξία, σε επίπεδο όμως στρατηγικής οδηγεί είτε σε καταστροφή είτε σε επικράτηση των θέσεων του αντιπάλου. Στην περίπτωση του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο κατευνασμός και η έλλειψη αποφασιστικότητας έναντι του ΑΚΕΛ, το οποίο είχε σταθερή και συνεπή θέση σε ό,τι αφορά το στόχο της διζωνικής ομοσπονδίας, ενεθάρρυναν τον τότε Γ.Γ. του κόμματος να διεκδικήσει την προεδρία το 2008, ακυρώνοντας τον τακτικό στόχο του Τάσσου Παπαδόπουλου που ήταν η επανεκλογή του.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, θέτοντας σε υψηλότερη προτεραιότητα τη συνεργασία με το ΑΚΕΛ, με σκοπό να εξασφαλίσει την επανεκλογή του, και κατευνάζοντας με δηλώσεις το διεθνή παράγοντα που του ασκούσε κριτική ότι δεν ήθελε λύση στο Κυπριακό, εγκλωβίστηκε σε ένα τακτικισμό που σταδιακά τον έφθειρε και όσο απομακρυνόταν χρονικά από το δημοψήφισμα τον αποδυνάμωνε. Εδώ καταρρίπτεται ένας άλλος μύθος που λέει ότι «αν ο Τάσσος Παπαδόπουλος επανεξελέγετο πρόεδρος θα ακολουθούσε διαφορετική πολιτική». Όμως, αν αμέσως μετά το δημοψήφισμα, όταν το πολιτικό κλίμα του 76% τον περιέβαλλε με αυτοπεποίθηση και ισχυρή πολιτική νομιμότητα για να προχωρήσει στη χάραξη μιας συγκροτημένης στρατηγικής επίλυσης του προβλήματος, επέδειξε τέτοια αναποφασιστικότητα, γιατί να το έκανε τέσσερα χρόνια μετά, όπου και πάλι θα ήταν δεσμευμένος και η επανεκλογή του υποθηκευμένη στο ΑΚΕΛ;
Επιπλέον, έστω και αν ο Τάσσος Παπαδόπουλος κέρδιζε τις εκλογές το 2008 θα παρέμεινε εγκλωβισμένος διότι σε επίπεδο στρατηγικής είχε δεσμευτεί με την συμφωνία της 8ης Ιουλίου για λύση διζωνικής ομοσπονδίας και σε επίπεδο τακτικής φρόντιζε να κάνει κατευναστικές δηλώσεις στους διεθνείς διαμεσολαβητές ότι το Σχέδιο Ανάν μπορούσε να βελτιωθεί(sic). Με αυτό τον τρόπο, ο τακτικισμός τον εγκλώβισε αφού πρώτα τον οδήγησε σε αυτοακύρωση.
Συνεπώς, «στα πεδία της αναποφασιστικότητας κείτονται τα ασπρισμένα κόκαλα αμέτρητων εκατομμυρίων ανθρώπων, οι οποίοι στην αυγή της νίκης κάθισαν να ξεκουραστούν…και περιμένοντας ξεκουραζόμενοι…απέθαναν! Η χαρακτηριστική αυτή φράση από ένα λόγο του αμερικανού πολιτικού Ατλάι Στήβενσον (1900-1965) μάς οδηγεί στην αποτύπωση της πραγματικότητας, ότι η διαχείριση του ΟΧΙ εξανέμισε την όποια ελπίδα στρατηγικού επανακαθορισμού της προσπάθειας λύσης. Και λέω ελπίδας, γιατί μεγάλο μέρος των όσων ψήφισαν ΟΧΙ (όπως ο γράφων) ευελπιστούσαν σε μία ποιοτική αλλαγή πορείας. Η διαχείριση του ΟΧΙ απέδειξε ότι η ελπίδα ήταν φρούδα και μάταια, γιατί υπήρχε αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των όσων ανέπτυξαν πολιτική σκέψη στο δημοψήφισμα, εκλαμβάνοντας το αποτέλεσμα ως μία μοναδική ευκαιρία επανατοποθέτησης του εθνικού θέματος σε νέα βάση και του Τάσσου Παπαδόπουλου πο υ παρέμεινε πιστός στη διζωνική ομοσπονδία, πάντοτε βέβαια με την ωραιοποιούσα αοριστία, «με το σωστό περιεχόμενο». Με αυτόν τον τρόπο ακυρώθηκε το ΟΧΙ και σταδιακά, μετά το 2008, θριαμβεύει το ΝΑΙ.