Διάλυση της χώρας

                Η κατάσταση που επικρατεί στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης με τα σκουπίδια σε αποσύνθεση να στοιβάζονται σε σωρούς επί εβδομάδες δεν είναι ασήμαντο γεγονός. Μαρτυρεί τη γενικότερη σήψη που συντελείται στο κοινωνικό σώμα στο σύνολό του. Και είναι τραγικό το ότι πολλοί συμπολίτες μας δεν την έχουν αντιληφθεί ακόμη!

                Το φαινόμενο που αναφέραμε διχάζει για μία ακόμη φορά την κοινή γνώμη. Άλλοι τάσσονται υπέρ των απεργούντων εργαζομένων στην εργολαβική αποκομιδή των απορριμμάτων. Αυτοί θεωρούν απαράδεκτη την οποιαδήποτε ενέργεια για περισυλλογή των όγκων που σωρεύτηκαν θεωρώντας την απεργοσπαστικό μηχανισμό. Άλλοι, με πρώτο τον πρύτανη θεωρούν το πανεπιστήμιο όμηρο εξωπανεπιστημιακών κύκλων, οι οποίοι δεν επιτρέπουν στο ίδρυμα να επιτελέσει το κοινωνικό του έργο. Μάλιστα εμφανίστηκαν και κάποιοι φοιτητές, οι οποίοι προσφέρθηκαν να συμβάλουν με προσωπική εργασία στην απομάκρυνση των απορριμμάτων, προκειμένου να τεθεί τέρμα στη διασάλευση της φοιτητικής ζωής. Η κυβέρνηση απασχολημένη από καιρό με την απόφαση της για χορήγηση της επόμενης δόσης στον «εξαρτημένο ασθενή» δεν έχει καιρό να απασχοληθεί με «ελάσσονος» σημασίας ζητήματα, όπως το αναφερόμενο! Πώς να βγάλουμε άκρη στο θέμα μας;

                Κατ’ αρχήν πρέπει να επισημάνουμε ότι η διχογνωμία του λαού καλλιεργείται από τους κατά καιρούς κυβερνώντες, ώστε να λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης, η οποία, αν στρεφόταν κατά των ασκούντων την εξουσία θα είχε οδυνηρές γι’ αυτούς συνέπειες.

                Η απεργία υπήρξε ισχυρός μοχλός της αντιπολίτευσης κατά την πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης. Τα πανίσχυρα συνδικάτα των εργαζομένων σε τομείς όπως αυτοί της ενέργειας, της καθαριότητας, της λιμενικής εργασίας και άλλων έθεταν σε δοκιμασία πολλούς άλλους κλάδους εργασίας, επειδή είχαν τη δυνατότητα να ασκούν πίεση, την οποία δεν ήσαν σε θέση να ασκήσουν άλλοι εργαζόμενοι, όπως οι εκπαιδευτικοί (Πόσο μας πονούσε, αν το παιδί μας τριγύριζε στις καφετερίες; Πόσο πονούσε αυτό τους αρμόδιους της εκπαίδευσης;). Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Κάνοντας χρήση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της απεργίας επιτρέπεται κάποιοι εργαζόμενοι να θέτουν σε δοκιμασία μεγάλα στρώματα του λαού, όπως κατ’ επανάληψη συνέβη; Η απάντηση είναι όχι. Είναι προφανέστατο ότι οι εργαζόμενοι που είχαν τη δυνατότητα να ασκήσουν την ισχυρότερη πίεση, είναι αυτοί που έχουν ιδεί να ικανοποιούνται τα περισσότερα από τα αιτήματά τους. Τώρα που κινδυνεύομε με διάλυση του κοινωνικού ιστού, οι αρμόδιοι δεν νοιάζονται πλέον για την επίλυση των προβλημάτων των απεργών, γι’ αυτό απεργίες θα ξεσπούν διαρκώς. Πόσο όμως θα διαρκούν; Ελάχιστες ώρες, αν οι εργαζόμενοι κατέχουν θέση εργασίας γλίσχρα αμειβόμενοι. Επ’ αόριστον, αν έχουν χάσει τη θέση εργασίας. Στην ουσία αυτοί δεν απεργούν, απλώς εμποδίζουν την εκτέλεση της εργασίας που απώλεσαν από άλλους.

                Πρέπει άραγε αυτοί που απεργούν διαθέτοντες ισχύ ως εκ της εργασίας τους και οι άλλοι που εμποδίζουν την εκτέλεση εργασίας να σκέπτονται τις συνέπειες από τη στάση τους στους συμπολίτες τους; Ασφαλώς ναι. Ο βιοτέχνης και ο μικροεπιχειρηματίας που βρίσκονται στο στόχαστρο των ισχυρών μονοπωλίων δεν αντέχει την επί μακρό ταλαιπωρία από τη διακοπή της παροχής ηλεκτρικής ενέργειας. Ο παραγωγός δεν αντέχει την μη μεταφορά των προϊόντων τους στις αγορές. Ο πατέρας δεν αντέχει την παράταση της φοίτησης του τέκνου του στο πανεπιστήμιο. Ο λαός δεν αντέχει την επί μακρό συνύπαρξη με τα μικρόβια, τα οποία ευδοκιμούν στα σωρευμένα απορρίμματα. Τί όμως από όσα γράψαμε είναι σε θέση να κατανοήσει ο απελπισμένος λόγω της εξόδου στην ανεργία; Το πρόβλημα είναι μείζον, είναι η έλλειψη κοινωνικής συνοχής. Πότε αισθανθήκαμε οι πολλοί χρέος να συμπαρασταθούμε σε κάποιον κλάδο, ο οποίος δοκιμάζεται από αποφάσεις των κρατούντων δήθεν υπέρ της εξομάλυνσης της αγοράς, αλλά στην πραγματικότητα υπέρ των συμφερόντων των ολίγων; Δεν κατανοούμε ότι το σύστημα δεν είναι αφελές, ώστε να επιχειρήσει να καταφέρει ταυτόχρονα πλήγματα σε πολλούς κλάδους. Η ανεργία, η υποαπασχόληση. Η υποβάθμιση της υγείας, η μείωση των μισθών και των συντάξεων θα προχωρούν με μικρά βήματα, ώστε να μας συμβεί εκείνο που συμβαίνει στους βατράχους. Λέγεται, δεν γνωρίζω αν είναι και επιστημονικά ορθό, ότι αν θερμάνουμε αργά νερό δοχείου, στο οποίο υπάρχει βάτραχος, αυτός δεν θα αντιδράσει, ώσπου το νερό να τον θανατώσει. Αν όμως θέσουμε τον βάτραχο σε δοχείου ζεστού νερού αυτός θα εκτιναχθεί και θα διασωθεί. Το πρώτιστο χρέος του λαού είναι ο αγώνας για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής μέσα από την αλληλεγγύη και την αλληλοϋποστήριξη.

                Έρχομαι στους άλλους που θρηνούν για τη διασαλευμένη τάξη. Ο πρύτανης διαμαρτύρεται για τα εμπόδια που εξωπανεπιστημιακοί κύκλοι προβάλλουν στο έργο που οφείλει να επιτελέσει το ίδρυμα του οποίου προΐσταται! Αλλά ποια υπήρξε μεγαλύτερη συμφορά; Η συσσώρευση σκουπιδιών ή το «ξάφρισμα» των αποθεματικών των ανωτάτων ιδρυμάτων και των ασφαλιστικών ταμείων με το «κούρεμα» του χρέους μας; (Ακολουθούμε τους δυτικούς στη χρήση όρων και εκβαρβαριζόμαστε). Η συσσώρευση σκουπιδιών ή η χορήγηση τίτλων σπουδών χωρίς αντίκρισμα στην ελληνική αγορά, με συνέπεια την μετανάστευση των επιστημόνων μας, των οποίων τα όνειρα στραγγάλισαν όλοι οι συνυπεύθυνοι. Κατήγγειλαν τους υπευθύνους για την υφαρπαγή των αποθεματικών, ώστε να μην είναι σε θέση τα ιδρύματα να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις λειτουργικές ανάγκες; Κατήγγειλαν ποτέ οι πανεπιστημιακοί τις κυβερνήσεις, γιατί, ενώ επί τριακονταετία συρρικνωνόταν η βιομηχανική παραγωγή της χώρας, αυτές ίδρυαν συνεχώς νέα ιδρύματα και σχολές σ’ αυτά;

                Και κάποιες σκέψεις για τα φιλότιμα οπωσδήποτε παιδιά,  που προσφέρθηκαν να συνδράμουν στην αποκομιδή των απορριμμάτων. Σήμερα έχετε όνειρα και μακάρι να τα διατηρήσετε. Όμως η κοινωνία θα σας τα αφανίσει σύντομα, καθώς θα βρεθείτε αντιμέτωποι με άγρια συμφέροντα των αδηφάγων του πλούτου. Πρέπει να αναρωτηθείτε: Μήπως πολύ πιο επικίνδυνα από τα υλικά είναι τα πνευματικά σκουπίδια; Και από αυτά γέμισε ο τόπος μας.

                                                                                «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»