Στο απόηχο του εορτασμού της επετείου του ΟΧΙ κάποιες σκέψεις με οδηγούν στο να θρηνήσω γιατί οι νεκροί του έπους δεν έλαβαν την παραμικρή δικαίωση.
Σαν τελείωσε ο μεγάλος πόλεμος, απόρροια του δυτικού μηδενισμού (Καμύ), η εθνική ομοψυχία που είχε σφυρηλατηθεί στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας, καθώς και στα οχυρά της γραμμής Μεταξά είχε κουρελιαστεί, επειδή σπεύσαμε να υπηρετήσουμε τα ξένα συμφέροντα. Έτσι ολοκληρώσαμε την καταστροφή που προκάλεσαν οι εχθροί μας χύνοντας τώρα αίμα αδελφικό και προσφέροντας πρώτης τάξεως ευκαιρία στους ασπόνδους φίλους μας να μας τιμωρήσουν αποστερώντας από την Ελλάδα τη Βόρειο Ήπειρο και την Κύπρο. Η τραγουδίστρια της νίκης, η Σοφία Βέμπο, τραγούδησε τότε το “Κάνε κουράγιο μάνας μας”, όμως το ερώτημα που θα έθεταν οι νεκροί παραμένει ακόμη αναπάντητο: “Γιατί χύσαμε το αίμα μας στα χιονισμένα άξενα βουνά ή στα οχυρά;
Η ηττημένη Γερμανία είχε ήδη προχωρήσει στην ανασυγκρότησή της, όταν εμείς βγήκαμε ρημαγμένοι από τον εμφύλιο σπαραγμό. Και τότε ρακένδυτοι πήραμε το δρόμο της μετανάστευσης προς τη χώρα των δημίων μας, ακόμη και θύματα της πλέον φρικτής αγριότητας που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης μας. Και οι νεκροί ερωτούν: “Γιατί δεν καταφέραμε και μεις να προχωρήσουμε στο δρόμο της προόδου, αλλά συρθήκαμε πίσω από τους ισχυρούς παίζοντας τα άθλια παιχνίδια των συμφερόντων τους;.
Κάποιοι άκαπνοι απόντες κατά το εθνικό εγερτήριο, είχαν σπεύσει τότε να επωφεληθούν από την εύνοια των κατακτητών προς τους συνεργάτες τους. Το δράμα του πεινασμένου και βασανισμένου λαού δεν τους άγγιξε. Θησαύρισαν εκμεταλλευόμενοι αγρίως την πείνα του ή προσέφεραν τις “πολύτιμες” υπηρεσίες καταδότου των πατριωτών στους κατακτητές. Ελάχιστοι απ’ αυτούς τους δοσιλόγους κρίθηκαν από την ελληνική δικαιοσύνη. Και οι νεκροί κράζουν με πικρία: “Γιατί;”
Σταδιακά από τα σχολικά εγχειρίδια περικόπηκαν κείμενα θαυμάσια λογοτεχνών μας που εξυμνούσαν τη φιλοπατρία και το ηρωικό φρόνημα των πρωταγωνιστών του έπους. Ο εορτασμός της επετείου ατόνησε στα σχολεία. Κατάντησε ανούσιος, δίχως παλμό και αίσθημα πατριωτικό. Η παρέλαση δίνει την εντύπωση αγγαρείας για τα αγόρια και επίδειξης για τα κορίτσια. Κάποιοι μάλλον άγευστοι πατριωτικού φιλότιμου βρίσκουν πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να ζητήσουν την κατάργησή της και οι πολλοί, υπό την επήρεια πνεύματος αρρωστημένου διεθνισμού, πολιτικοί, εκπαιδευτικοί και γονείς σφυρίζουν αδιάφορα ή με περίσσεια υποκρισία καταφεύγουν σε αμετροέπειες και φλυαρίες που εξοργίζουν ακόμη περισσότερο τους νεκρούς. Και θέτουν αυτοί το ερώτημα: “Καλά εμείς είμασταν οι χαζοί και οι αυτοί στους οποίους με το αίμα μας παραδώσαμε την πατρίδα ελεύθερη είναι έξυπνοι;”
Φθάσαμε να καίμε και τη σημαία μας υπό τα απαθή βλέμματα ακόμη και οργάνων της τάξεως. Κάποιοι, “πνευματικοί” άνθρωποι λογιζόμενοι, είχαν το απύθμενο θράσος να τονίσουν ότι είναι απλό πανί. Πολιτικοί ανέπτυξαν τη θεωρία της επίσημης και ανεπίσημης σημαίας και, τέλος, οι αντιεξουσιαστές την ταύτισαν με το κατεστημένο! Και οι νεκροί κάνουν τη σκέψη: Δεν τις καίγαμε τότε, κατά την υποχώρηση, όλες; Το να έπεφταν στα χέρια των εχθρών φαντάζει σήμερα μικρό κακό, καθώς έπεσαν στα χέρια αναξίων διαδόχων μας.
Πλησιάζουν είκοσι χρόνια από την κατάρρευση του ολοκληρωτικού καθεστώτος, του τυραννικού τόσο για τους Έλληνες της μειονότητας όσο και για τους Αλβανούς. Η χώρα μας, κατ’ εντολή των ισχυρών έσπευσε κατ’ επανάληψη να προσφέρει την οικονομική της βοήθεια για την ανόρθωση της ρημαγμένης χώρας. Δεν ζήτησε τίποτε σε αντάλλαγμα. Όχι μόνο ανθελληνική υστερία εισπράττει αλλά και έκδηλη την κωλυσιεργία στην προσπάθεια να συγκεντρωθούν τα οστά των 8.500 μαχητών που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε αλβανικό έδαφος. Μόλις πρόσφατα αξιωθήκαμε να στήσουμε αξιοπρεπές νεκροταφείο στους Βουλιαράτες, στο οποίο όμως δεν έχουν εναποτεθεί τα οστά ούτε πεντακοσίων νεκρών πολεμιστών. Απομένουν ακόμη πάρα πολλά. Κάθε φορά που οργώνει κάποιος χωρικός, κάθε φορά που διανοίγεται κάποιος δρόμος αποκαλύπτονται οστά, οστά Ελλήνων πολεμιστών. Και η Πολιτεία δείχνει να έχει άλλες προτεραιότητες, ενώ στη Σούδα το νεκροταφείο των πολεμιστών της Κοινοπολιτείας κατά τη μάχη της Κρήτης είναι πολυτελέστατο!
Πείτε μας εσείς αδικαίωτοι νεκροί. Μας πρέπει η ελευθερία, την οποία με το αίμα σας μας προσφέρατε;
“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”.