Η λαϊκή παράμετρος στην πορεία του υπαρκτού Ελληνισμού.
Ένας εκ των σημαντικότερων ιστορικών που ασχολήθηκε με το θέμα της ελληνικής πολιτικής ιστορίας είναι ο Αλέξανδρος Δεσποτόπουλος. Στην σελίδα 7 του βιβλίου του «Πολιτική Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδος» σημειώνει πως: «Η Πολιτική Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδος , αρχίζει με την Ελληνική Επανάσταση , που επέτυχε την ίδρυση του Ελληνικού κράτους. Είναι , κατά κύριο λόγο , έργο του Ελληνικού λαού , δηλαδή των Ελλήνων της γενεάς του 1821 και των Ελλήνων των πέντε γενεών έκτοτε , με την δράση τους στον χώρο της διοικήσεως, της οικονομίας, της παιδείας , με την συμμετοχή τους στους πολέμους, με τους κοινωνικούς αγώνες τους, με τις ορθές αποφάσεις, αλλά και με τα λάθη τους , με τις δοκιμασίες και τις θυσίες τους.»1
Με αυτές τις ακριβείς λέξεις με αυτό τον απλό τρόπο ο ακαδημαϊκός Δεσποτόπουλος απεικονίζει την δια πυρός και σιδηρού πορεία των Ελλήνων. Αναδεικνύει των ρόλο των Ελλήνων ως λαού στην συγκρότηση του ελληνικού κράτους. Πολλοί δυσανασχετούν με μια τέτοια άποψη , υποστηρίζοντας πως η Ελλάδα και η Έλληνες δεν ήταν ακέφαλοι αλλά είχαν αξιόλογους ηγέτες που τους έδειξαν τον δρόμο για την απελευθέρωση αλύτρωτων περιοχών. Έχουν δίκιο αλλά η συναρπαστική Ελληνική Ιστορία γράφτηκε και από τους απλούς έλληνες από τους παππούδες και τους προ-παπούδες αλλά και από τους πατεράδες μας. Οι οδηγίες τα σχέδια οι αποφάσεις που έπαιρναν οι κατά εποχή ηγέτες θα ήταν άχρηστες αν δεν τις εφάρμοζαν οι έλληνες στρατιώτες.
Τα στοιχειά των απωλειών του ελληνικού στρατού στον εικοστό αιώνα δείχνουν το μέγεθος της θυσίας όλων εκείνων που άφησαν την ήρεμη και ανέμελη ζωή τους για να μετουσιώσουν σε πράξη το όραμα μιας μεγαλύτερης πατρίδας μιας πατρίδας που τα σύνορα της δεν εξαντλούνταν μόνο στο κομμάτι της ιστορικής κλασικής Ελλάδος. Στους Βαλκανικούς πολέμους ,λοιπόν , στο Πεζικό οι νεκροί ήταν 9.783 (Αξιωματικοί 345- Οπλίτες 9.438) , Τραυματίες (Αξιωματικοί 555- Οπλίτες 33.167) στο Α΄ΠΠ οι νεκροί ήταν 1.382 και οι τραυματίες 6.540. Στον πόλεμο της Μεσημβρινής Ρωσίας (1919)οι νεκροί ήταν 225 (Αξιωματικοί 11 – Οπλίτες 214) και οι τραυματίες 657 (Αξιωματικοί 30- Οπλίτες 627). Στην Μικρασιατική Εκστρατεία οι νεκροί υπολογίζονται σε 24.240 (Αξιωματικοί 943 – Οπλίτες 23.297) , και οι τραυματίες 48.880 (αξιωματικοί 1.696 – Οπλίτες 47.184). Οι απώλειες και στο Β’ΠΠ ήταν μεγάλες 13.748 άνδρες πέθαναν και οι τραυματίες 63.266. Τέλος, στην Μάχη της Κύπρου οι νεκροί ανέρχονταν σε 397 και οι τραυματίες 1269. Αν κανείς προσέθετε σε αυτές τις συρράξεις τους αγνοούμενους θα διαπίστωνε ότι ο φόρος του αίματος πληρώθηκε πανάκριβα από τον Ελληνικό Λαό.
Η επικοινωνιακή στοχοποίηση του Ελληνισμού.
Ένα σημαντικό γεγονός που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την συζήτηση για τον μέλλον του Υπαρκτού Ελληνισμού, είναι η επιχείρηση καταβαράθρωσης του ελληνικού πολιτισμικού προτύπου. Αυτή η ψυχολογική επιχείρηση γίνεται μέσω της αμφισβήτησης των δραστηριοτήτων(παρελάσεις) που η Ελληνική κοινωνία έχει αγκαλιάσει, αλλά και εναντίον των εκφάνσεων της ελληνικής πολιτισμικής ταυτότητας.
Στο στόχαστρο των εγχώριων μη φιλελληνικών ελίτ βρίσκεται η ελληνική πολιτισμική δυναμική. Η ελληνική σημαία καίγεται υποκινώντας κάθε πολίτη να ταυτιστεί με απόψεις και στάσεις που συνάδουν με αυτές των οργανωμένων κύκλων της νέο-ναζιστικης ακροδεξιάς, η διένεξη για το όνομα της FYROM μετατρέπεται σε αρένα για τον χλευασμό όσων δεν παύουν να αντιδρούν σε σχεδιασμούς που προβλέπουν μέχρι και ακρωτηριασμό της Μακεδονίας από τον εθνικό κορμό ,ενώ η ελληνική ιστορία ακρωτηριάζεται με το υπερ-απλουστευτικό επιχείρημα της αδυναμίας ύπαρξης της πολιτισμικής μας συνέχειας.
«Τα κοινωνικά συστήματα … όμως προκειμένου να μακροημερεύσουν, έχουν ανάγκη από ένα εποικοδόμημα. Πάνω στο οικοδόμημα της κοινωνίας που αποτελεί ένα κατά βάση βιωματικό φαινόμενο , απαιτείται δηλαδή ένα εποικοδόμημα. Και ζητούμενο εποικοδόμημα είναι η επικοινωνία. Επικοινωνία είναι η κοινωνία στο χώρο των συμβόλων. Ποια είναι τα σύμβολα; Τα πιο κλασικά σύμβολα είναι οι λέξεις. Οι λέξεις δεν είναι υπαρκτά πράγματα, δεν είναι αντικείμενα. Είναι σύμβολα που μας επιτρέπουν να συνεννοούμαστε χωρίς να χρειάζεται να δείχνουμε . Αλλά δεν είναι μόνο αυτές . Υπάρχουν κι άλλα σύμβολα που συγκροτούν την επικοινωνία σε μια κοινωνία: είναι η σημαία , ο εθνικός ύμνος , ένας ναός , ένας θεός. Σύμβολα μπορεί να είναι (και είναι) και αξίες.»2 Η θεωρητική αυτή πρόταση φαίνεται να συνάδει με την εξελικτική πορεία των πραγμάτων στην στοχοποίηση του ελληνισμού. Ο υπαρκτός ελληνισμός , δηλαδή ο ελληνικός λαός δέχεται μια άνευ προηγούμενου επίθεση στα σύμβολα του στις αξίες του στον ίδιο τον τρόπο της ζωής.
Βέβαια , η επικοινωνιακή επίθεση δεν γίνεται μόνο στην πολιτική αγορά. Οι άλογες ιδεοληψίες περί αντι-εθνικισμού και αντι-ρατσισμού βρίσκονται ήδη μέσα στα σχολικά βιβλία ,βιβλία που αναπαράγουν απόψεις επιστημόνων που φαίνεται να καταργούν την λογική μέσω των προσεγγίσεων τους. Οι ίδιοι αντιμετωπίζουν με αλαζονεία τους επιδόξους αμφισβητίες τους επαναφέροντας την γνωστή συνταγή του «εθνικισμού και των εθνοκεντρισμού» σε μια προσπάθεια να αμβλύνουν τις εντυπώσεις από τις αποκαλύψεις περί χρηματοδότησης τους από ξένα κέντρα. Ακυρώνουν δηλαδή την ίδια την ουσία της ακαδημαϊκής ελευθερίας , που οι ίδιοι χρησιμοποιούν ως ασπίδα.
Το Δώρο του Ομπάμα – Η αρχαία αυτοκρατορία.
Μια από τις πιο πολυσυζητημένες προσωπικότητες των τελευταίων μηνών είναι ο νέος αφρο-αμερικάνός πρόεδρος των ΗΠΑ. Το κύμα υπεράσπισης του ήταν τρομακτικό πριν την εκλογή του στο προεδρικό θώκο της Ουάσινγκτον. Μέχρι και εντός της Ελλάδος όλα τα ΜΜΕ θεοποιούσαν τον «αναμορφωτή » της Αμερικής , τον άνθρωπο που έσπασε το καλούπι των λευκών προέδρων στις ΗΠΑ , τον άνθρωπο που δικαίωνε τους αγώνες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (ακούστηκε και αυτό). Σε σχέση με την Ελλάδα έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος προπαγάνδιζαν την άποψη ότι ο Ομπάμα είναι φιλικά διακείμενος προς τα ελληνικά συμφέροντα. Δεν πέρασαν αρκετοί μήνες και ο Πρόεδρος Ομπάμα έδειξε πως η φιλο- ομπαμική υστερία ήταν μια καλοστημένη ψυχολογική επιχείρηση με μηδέν περιεχόμενο .
Η προτίμηση του «μεσσία» Ομπάμα στην Τουρκία και κυρίως ο λόγος του στην τουρκική εθνοσυνέλευση δεν άφησαν αμφιβολίες για την «φιλελληνική» πολιτική Ομπάμα. Μάλιστα ο λόγος του στην Τουρκική Βουλή ήταν άκρως «φιλειρηνικός». Αφού πρώτα εκθείασε τους Τούρκους και την δημοκρατία τους εν συνεχεία αναφέρθηκε στην επιτυχία των Τούρκων να διασώσουν την χώρα τους. «Τους είπε δηλαδή αυτά που ήθελαν να ακούσουν «To μεγαλείο της Τουρκίας είναι ότι βρίσκεται στο κέντρο των πραγμάτων. Η θέση της δεν είναι στο σημείο όπου χωρίζει η Δύση από την Ανατολή, αλλά εκεί όπου ενώνονται». Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, προσφωνώντας … στην Άγκυρα την ολομέλεια της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, περιέγραψε με παραστατικό τρόπο την αντίληψή του για την αμερικανοτουρκική «συμμαχία-μοντέλο», όπως τη χαρακτήρισε. Eίπε…για την τουρκική δημοκρατία: Στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Τουρκία θα μπορούσε να είχε υποκύψει στις ξένες δυνάμεις που προσπαθούσαν να διεκδικήσουν τα εδάφη της ή να αναστήσουν μία αρχαία αυτοκρατορία. Απελευθερωθήκατε από τον ξένο έλεγχο και ιδρύσατε μία δημοκρατία που απολαμβάνει του σεβασμού ολόκληρου του κόσμου.»3
Η αναφορά στην «αρχαία αυτοκρατορία» προκάλεσε αρνητική εντύπωση καθώς με αυτήν την δήλωση του ,«την ίδια στιγμή που ο νέος ηγέτης των ΗΠΑ δείχνει …τόση ευαισθησία στη Γενοκτονία των Αρμενίων, έρχεται να δικαιώσει τον ξεριζωμό του Μικρασιατικού Ελληνισμού»4, κανείς όμως δεν εξέλαβε την αναφορά αυτή ως ένα πρώτης τάξεως δώρο. Ο Ομπάμα ανέφερε πως η ξένες δυνάμεις δηλαδή οι συμμαχικές ήθελαν να καταλάβουν εδάφη και επίσης έγινε προσπάθεια ανασύστασης μιας αρχαίας αυτοκρατορίας.
Αλήθεια ποια από τις δύναμεις που συμμετείχαν στην διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας είχαν στόχο την ανασύσταση μιας αυτοκρατορίας που προϋπήρχε της Οθωμανικής. Μα φυσικά οι Έλληνες. Πρωτεύουσα του εκτεταμένου ελληνικού κράτους θα ήταν η Βασιλεύουσα και τα Εδάφη θα εκτείνονταν στην μεγαλύτερη δυνατή έκταση των κομματιών της πάλαι ποτέ κραταιάς Οθωμανίας. Η απόπειρα αυτή απέτυχε και τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν έβαλαν την ταφόπλακα σ’ αυτήν την Μεγάλη ιδέα.
Μετά από 87 χρόνια ένας πρόεδρος της Αμερικής φανατίζει τους Τούρκους και τους επαινεί που απέτρεψαν μια τέτοια εξέλιξη. Φυσικά οι Τούρκοι είναι οι πρώτοι που καταλαβαίνουν πως αυτή η δύναμη που ήθελε να επανιδρύσει την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είναι δίπλα τους στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου. Ο πρόεδρος Ομπάμα δηλαδή ανέδειξε την χαμένη και ιδεολογικά κατακριτέα εν Ελλάδι προσπάθεια των Ελλήνων- Γραικών – Ρωμηών να ανακαταλάβουν τις κατεχόμενες περιοχές από τους εκ στέπας ορμώμενους Οθωμανούς εισβολείς.
Όλοι όσοι αντέδρασαν στην «ανιστόρητη» αναφορά δεν δύνανται να κατανοήσουν πως κανένας πρόεδρος ξένης χώρας καμία αρχή, κανένας διεθνής οργανισμός δεν θα αναγνωρίσει την γενοκτονία των Ρωμηών της Μικράς Ασίας. Η λαϊκή μνήμη του Ποντιακού Ελληνισμού που κυνηγήθηκε άγρια από τον Τούρκο καταπατητή διατήρησε την προσταγή «Η Ρωμανία επέρασεν η Ρωμανία επάρθεν η Ρωμανία και αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι΄ αλλο». Ο αγώνας όλων των προσφυγικών οργανώσεων για αναγνώριση του ολοκαυτώματος του συγχρόνου Ελληνισμού θα παραμείνει μια νοσταλγική υπόμνηση μπροστά στον κατακλυσμό της ανθελληνικής λαίλαπας. Ο μόνος τρόπος για να δικαιωθούν οι νεκροί είναι να αναστοχαστούμε την αυτοκρατορία, το καύχημα του ελληνισμού την μεγάλη εκείνη οργανωτική δομή που διαφέντευε για περίπου χίλια χρόνια τον περι-αιγαιικό χώρο. Και ίσως αυτός ο αναστοχασμός- άνθηση να φέρει την ανασύσταση.
Το φαντασιακό μας έθνος και ο ζωτικός του χώρος.
Έθνος και ζωτικός χώρος. Όταν το έθνος και ο ζωτικός χώρος συναντώνται ως έννοιες μαζί είναι αδύνατον να λείπει η έννοια της γεωπολιτικής.
Η έννοια αυτή καθεαυτή έχει ταυτιστεί , μαζί και με την έννοια του ζωτικού χώρου με το ναζιστικό καθεστώς και αναπόφευκτα με τις θηριωδίες του καθεστώτος των Ναζί.
Όπως σημειώνει ο Parker G. στο βιβλίο του Γεωπολιτική : Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον «… μετά το τέλος του Β’ ΠΠ ,να απαγορευθεί η γερμανική μαζί με τα υπόλοιπα ιδεολογικά πιστεύω του ναζισμού. Η κατάσταση αυτή, αναπόφευκτα, είχε γενικότερες αρνητικές συνέπειες για τη γεωπολιτική και αλλού, κι αυτές επρόκειτο να διαρκέσουν για μια ολόκληρη γενιά».5
Το πολιτικό αντίκτυπο της επαναφοράς μιας τέτοιας θεώρησης του διεθνούς πολιτικό-οικονομικού γίγνεσθαι συνέλαβε ένας εκ των γνωστότερων αντιπροσώπων της Νέας Τάξης Πραγμάτων και δεδηλωμένος «φιλέλληνας» Χένρι Κίσινγκερ. «Με την σφραγίδα αποδοχής του Κίσινγκερ, η γεωπολιτική , ως ουσιαστικό και ως επίθετο εισέρχεται σύντομα στο κατεστημένο λεξιλόγιο της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων των Ηνωμένων πολιτειών»6 και όλου των κρατών.
Πολλές νέες υπερδυνάμεις του πολύ-πολικού πλέον συστήματος όπως η Κίνα και η Ρωσία έχουν σχεδιάσει τις οικονομικές και πολιτικές τους κινήσεις βασισμένοι στις αναλύσεις γεωπολιτικών επιστημόνων και στην αλάνθαστη δυναμική της σύγχρονης γεωπολιτικής. Πλέον όσο και να θέλουν οι αμφισβητίες της γεωπολιτικής η γεωπολιτική έχει γίνει ο κανόνας.
Πολλές φορές μάλιστα οι αμφισβητίες της επιστημονικής υπόστασης γεωπολιτικής ασυνείδητα υποστηρίζουν τις πρακτικές της. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι και αυτή του Έλληνα Διεθνολόγου Αλέξη Ηρακλείδη όπου ειδικεύεται στον τομέα των «Ερευνών Ειρήνης». Ο καθηγητής Ηρακλείδης ανήκει στις ομάδα εκείνων των επιστημόνων που θεωρούν πως η γεωπολιτική δεν είναι επιστημονική προσέγγιση αλλά «στρατευμένη φαντασίωση». Οι ατυχείς όμως δηλώσεις του περί ελληνικών σφαγών γενικευμένου χαρακτήρα στην Μικρασιατική Εκστρατεία ενδυναμώνουν τις παραλογές επιδιώξεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής να θάψει το ολοκαύτωμα του ελληνισμού και να αναδείξει τον ηγεμονικές – οθωμανικές παρακαταθήκες στην περιοχή. Ενδυναμώνουν στην ουσία την γεωπολιτικές θεωρήσεις της Άγκυρας!
Ώστε η Άγκυρα όχι μόνο δεν αναγνωρίζει το εγκληματικό της παρελθόν της αλλά και επιδιώκει την ανασύσταση της παλαιάς Οθωμανίας έστω σε επίπεδο επιρροής. Ο μοναδικός λαός στην περιοχή που έχει τα διαπιστευτήρια να απαντήσει στις επεκτατικές αυτές προθέσεις είναι και ο άμεσα θιγόμενος: Οι Έλληνες.
Η πορεία των πραγμάτων αναγκαστικά οδηγεί την ιδία την Ελλάδα στην ανάδειξη του οικουμενικού της παρελθόντος και την επαναφορά διεκδικήσεων της στην ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο.
Βασική όμως προϋπόθεση είναι ουσιαστική ενδυνάμωση του ελληνικού έθνους με δημογραφικές παρεμβάσεις και εξοπλιστική θωράκιση. Ωστόσο αυτές είναι περιορισμένου εύρους επεμβάσεις. Η διεθνής εικόνα της χώρας και η διπλωματική της δυναμική δεν είναι δυνατόν να περιοριστούν μόνο σε αυτά τα μέτρα. Ένα πλάνο δράσης που θα εκμεταλλευόταν την φαντασιακή πρόσληψη του έθνους θα ήταν δυνατή να χρησιμοποιηθεί προς όφελος της Ελλάδος.
Ο ορισμός του φαντασιακού έθνους έχει δοθεί από τον Anderson. Η θεωρητική του πρόταση έχει ως εξής. Ως φαντασιακή πολιτική κοινότητας νοείται μια κοινότητα τις οποίας τα μέλη δεν πρόκειται να γνωρίσουν ποτέ το ένα το άλλο και δεύτερον και που ανεξάρτητα από την υπαρκτή ανισότητα και εκμετάλλευση μεταξύ των μελών του , το έθνος θεωρείται πάντα ως μια βαθειά , οριζόντια συντροφικότητα.»7
Αποδεχόμενοι τον ορισμό του Anderson ότι τα έθνη είναι φαντασιακά (όχι φανταστικά) τότε το ελληνικό πλάνο εργασίας θα μπορούσε να παραλλάξει την έννοια του φαντασιακού έθνους και να τις προσδώσει καθολική σημασία. Προς αυτή την κατεύθυνση θα μπορούσε να στηρίξει το ηγεμονικό της πλάνο πάνω στην έννοια της συντροφικότητας. Μια αδιαμόρφωτη θετικά διακείμενη διεθνής κοινή γνώμη προς το ελληνικό είτε αυτό έχει σχέση με την κλασική Ελλάδα είτε με τον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό του βυζαντίου κτλ ήδη υπάρχει. Μια συντονισμένη προσπάθεια του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών θα μπορούσε να διαμορφώσει αυτή το γενικό κλίμα φιλελληνισμού σε μια πρώτης τάξης μορφή πίεσης. Η κινητοποίηση της διασποράς υπό αυτό το πλάνο δράσης θα επέφερε μια τρομακτική ανακατανομή στο τομέα των διεθνών τεκταινομένων και θα διαμόρφωνε ένα νέο ζωτικό χώρο που θα αποτελούσε βάση –πλεονέκτημα για την ελληνική διπλωματία στις οποίες διεθνείς εξελίξεις.
Όπως είναι φυσικό μια τέτοια εξέλιξη δεν θα τροφοδοτούσε μόνο την διενέργεια αλλαγών στον τρόπο άσκησης της εξωτερικής πολιτικής των υπόλοιπων χωρών απέναντι στην Ελλάδα αλλά θα δρομολογούσε θετικές εξελίξεις σε λιαν ευαίσθητα εθνικά ζητήματα π.χ. Μακεδονικό, Βόρεια Ήπειρος, υποβοήθηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, προώθηση της στρατηγικής επιρροής του Ελληνισμού.
Το φυσικό επακόλουθο.
Επί χρόνια το μικρό ελληνικό κράτος ασφυκτιούσε στα περιορισμένα σύνορα που του είχαν επιβάλει οι Μεγάλες δυνάμεις. Η στρατηγική του εξάπλωση ήταν ένα ζητούμενο για την επιβίωση του.
Η πολιτικοί όμως ενεπλάκησαν ενεργά και μετατρέψουν την πολιτική αρένα σε μορφή πίεσης για την ανάληψη στρατιωτικής δράσης ενάντια στην ισχυρότερη Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτό είχε επαχθή αποτελέσματα καθώς η επαίσχυντη ήττα του 1897 παρολίγον να σήμαινε την εξαφάνιση του ελληνικού κράτους από τον γεωπολιτικό χάρτη.
Μια εικοσαετία αργότερα και μετά από δυο νικηφόρες αναμετρήσεις με τους Οθωμανούς και τους Βούλγαρους τα σύνορα της Ελλάδος επεκταθήκαν προς βορρά με απελευθέρωση της Μακεδονίας και της Ηπείρου(πλην την Βόρειας Ηπείρου), η Μεγάλη Ιδέα αφέθηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ο λόγος ύπαρξης της οι Ρωμιοί της ανατολής είχαν εκδιωχθεί οριστικά ή μήπως όχι;
Σήμερα όσο ποτέ φαίνεται καθαρά πως οι δυο λαοί που κατοικούν στις δυο πλευρές του αιγαίου έχουν περισσότερα κοινά παρά διαφορές. Είναι στην ουσία ο ίδιος λαός: οι Ρωμιοί. Η Ελληνική εικόνα για τον εχθρικά διακείμενο τούρκο σκοντάφτει σε αυτήν την πραγματικότητα. Ο τούρκος με την επιθετική συμπεριφορά και τις αχαλίνωτες ορέξεις δύναται να απεικονίσει μόνο τους θερμοκέφαλων της αγκύρας και των φανατικών τους υποστηρικτών που είναι αλήθεια δεν είναι λίγοι στην όμορο χώρα. Τι γίνεται με αυτούς όμως που φανερά μας μισούν και στις νέες «κατακόμβες» προσεύχονται να τους αγκαλιάσουμε.
Ο Θεόδωρος Ζιάκας στο βιβλίο του Έθνος και Παράδοση του σημειώνει χαρακτηριστικά «.. οι Έλληνες θα έπρεπε σήμερα να φτάνουν τα 200 εκατομμύρια ! τι απέγιναν ; την απάντηση την έχει δώσει ο Μακρυγιάννης. Ένα από τα «θεριά» που τους έφαγαν είναι οι Τούρκοι, που όταν ήρθαν στη Μικρασία δεν αριθμούσαν ούτε τους 5 χιλιάδες. Αυτό αποτελεί και ένα ακόμη επιχείρημα που ανατρέπει τη λογική του αναδελφισμού «από μέσα . Δεν είμαστε ανάδελφοι γιατί φυλετικά είμαστε συγγενείς , πριν απ’ όλα , με τους μικρασιατικούς λαούς που σήμερα δηλώνουν Τούρκοι. Αν ο ορισμός του έθνους είναι φυλετικός (καταγωγή) τότε οι «Τούρκοι» είναι τόσο «‘Έλληνες» όσο εμείς. »8
Λογικό και φυσικό επακόλουθο δεν είναι κάποια στιγμή ο «Έλληνας Ηγεμών» να ξυπνήσει και να αναζητήσει τον τρόπο σύνδεσης τους με αυτούς τους πληθυσμούς.
Πηγές:
1) Αλέξανδρου Δεσποτόπουλου, Πολιτική Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδος , Παπαζήση , Αθήνα , 1979.
2) «Πολιτική επικοινωνία στην Πράξη», Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις ,Αθήνα 2006 ,σελ 14.
3) http://kostasxan.blogspot.com/2009/04/blog-post_1268.html.
4) http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&tag=8334&pubid=2974774# .
5) Parker G, «Γεωπολιτική: Παρελθόν , Παρόν και Μέλλον», Ροές, Αθήνα 2003, σελ 26.
6) ibid, σελ.26.
7) Μιχαήλ Δ, Έθνος Εθνικισμός και εθνική Συνείδηση: μια ανθρωπολογική προσέγγιση, Σταμούλη 2003, σελ 23.
8) Θεόδωρος Ζιάκας, «Έθνος και παράδοση», β’ έκδοση , Εναλλάκτικες εκδόσεις,1993 , σελ. 229-230.
Ιωάννης Κανελλόπουλος.
Απόφοιτος Πολιτικής Επιστήμης και ιστορίας.
Φοιτητής Νομικής LLB
.