Για την Πατρίδα που οραματιζόμαστε
Τριάντα πέντε χρόνια μετά την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας από τον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή, η παράταξη έχει φθάσει στο ναδίρ της πολιτικής της επιρροής στην συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας.
Η βαριά εκλογική ήττα της 4ης Οκτωβρίου, αποτέλεσμα απερίσκεπτων ενεργειών, ακατανόητων λαθών και εγκληματικών παραλείψεων, έχει πληγώσει βαθύτατα την ψυχή όλων εκείνων, που, κάποτε, νοιώθαμε υπερήφανοι για τις ιδέες και τις αρχές της Νέας Δημοκρατίας, για την αναίμακτη και ουσιαστική αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος και των ελευθεριών του ελληνικού λαού και για την ένταξη της Πατρίδας μας στην μεγάλη οικογένεια της Ενωμένης Ευρώπης.
Σήμερα, οι ίδιοι άνθρωποι αισθανόμαστε απογοητευμένοι και, κυρίως, προδομένοι.
- Αισθανόμαστε προδομένοι από εκείνους, που λησμόνησαν τους ιερούς αγώνες των πατέρων μας, παραμέρισαν την εθνική μας αυτοσυνειδησία και ανέχθηκαν την ιδεολογική χειραγώγηση της ελληνικής κοινωνίας από τους άλλοτε δουλικούς υμνητές των ολοκληρωτικών παραδείσων.
- Αισθανόμαστε προδομένοι, όχι μόνον διότι η αποδοκιμασία του ΠαΣοΚ σε τρεις (3) διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις δεν συνοδεύθηκε από τον ηθικά επιβεβλημένο και πολιτικά αναγκαίο ποινικό κολασμό όλων όσοι πλούτισαν με το δημόσιο χρήμα, αλλά και διότι η ατιμωρησία τους οδήγησε στο πρωτοφανές θράσος να παριστάνουν, σήμερα, τους αδιάφθορους τιμητές των πάντων και τους ιεροφάντες της πολιτικής ηθικής.
- Αισθανόμαστε προδομένοι από κάποιους, που υποσχέθηκαν να πατάξουν την διαφθορά, την αναξιοκρατία, την φαυλότητα και την αλαζονεία και κατέληξαν θλιβεροί μιμητές του πασοκικού ήθους και ύφους της εξουσίας.
- Αισθανόμαστε προδομένοι από τους άλλοτε συμμαχητές μας, που αιχμαλωτίσθηκαν πολύ γρήγορα και απελπιστικά εύκολα από την σαγήνη των υπουργικών τους θώκων και κράτησαν πεισματικά κλειστές τις πόρτες τους στον απλό έλληνα πολίτη και ακόμη πιο κλειστά τα αυτιά τους στα αμέτρητα μηνύματα ανησυχίας, αγωνίας και απόγνωσης της λαϊκής βάσης.
Με ευθύνη όλων αυτών, που φάνηκαν κατώτεροι των προσδοκιών μας και καταχράσθηκαν της εμπιστοσύνης μας, το κλίμα απαξίωσης του δημοσίου βίου της χώρας, που καλλιεργήθηκε και θέριεψε επί των κυβερνήσεων του ΠαΣοΚ, δυστυχώς συντηρήθηκε και εδραιώθηκε επί των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας.
– Η αίσθηση μιας γενικευμένης σήψης κυριαρχεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε, η εκδήλωση πίστης και αφοσίωσης σε αρχές και ιδανικά, αντί να αποτελεί την αυτονόητη προϋπόθεση της συμμετοχής στα κοινά, εκλαμβάνεται ως ένδειξη αναχρονισμού ή ξεπερασμένου ρομαντισμού και αντιμετωπίζεται, στην καλύτερη περίπτωση, με συγκατάβαση και, στην χειρότερη, με ειρωνεία ή ακόμη και με περιφρόνηση.
– Η πολιτική ζωή μοιάζει να σύρεται από τις διαθέσεις των επικοινωνιολόγων και την ασθμαίνουσα αναζήτηση εντυπώσεων και ψευδαισθήσεων, ενώ, ταυτόχρονα, σύρεται μακριά από το θεσμικό περιβάλλον της, σε σκοτεινούς διαδρόμους συναλλαγής, παραπολιτικής και αδιαφάνειας.
– Η, συνήθως άδεια, Βουλή αποτυπώνει, παραστατικότατα, την ουσιαστική περιφρόνηση της δημοκρατικής λειτουργίας, την ίδια στιγμή που ο χυδαίος λαϊκισμός των τηλεπαραθύρων αποκτά, σταδιακά και αδυσώπητα, μορφή απόλυτης και ακατάλυτης εξουσίας.
– Η υποταγή σε κυκλώματα πολιτικοοικονομικών συμφερόντων θεωρείται, από την συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης, ως φυσιολογικό επακόλουθο της ενασχόλησης με την πολιτική και η καταπολέμηση της παρανομίας και της διαπλοκής έχει προσλάβει, στο υποσυνείδητο των περισσοτέρων Ελλήνων, την μορφή γιγαντιαίας Λερναίας Ύδρας.
– Η άκρατη ιδιοτέλεια και η δια παντός μέσου επιδίωξη της κοινωνικής καταξίωσης έχουν υποκαταστήσει την συναίσθηση του καθήκοντος και του δημοσίου συμφέροντος, ενώ οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί (συνήθως αμετανόητοι απολογητές αραχνιασμένων ιδεοληψιών) κατασυκοφαντούν τον πατριωτισμό περίπου ως φασισμό και μετατρέπουν την εθνική μας ιστορία σε παρανοϊκό αφήγημα των συμπλεγματικών τους βιωμάτων.
– Η ιδεολογία του «βολέματος» και της «λούφας» υπηρετείται με συνέπεια και φανατισμό από ανάλγητες συντεχνίες, που εξακολουθούν να διεκδικούν προκλητικές διευκολύνσεις και προνόμια, στο όνομα των εργαζομένων και της προστασίας του δημοσίου πλούτου.
– Η γραφειοκρατία αποτελεί τον κυματοθραύστη κάθε αναπτυξιακής προοπτικής και το δημόσιο το καταφύγιο κάθε αντιπαραγωγικής και μη ανταγωνιστικής νοοτροπίας, με επακόλουθο την δημιουργία λειτουργικών αγκυλώσεων και αναχρονιστικών μηχανισμών, που αποθαρρύνουν συνειδητά κάθε μεταρρυθμιστική ή ανανεωτική διάθεση και πρωτοβουλία.
– Τα πανεπιστήμια, στο όνομα του «εκδημοκρατισμού» μετατράπηκαν σε πυρήνες μονολιθικής αριστερόστροφης αμάθειας και ευτελούς συναλλαγής και το πανεπιστημιακό άσυλο σε φορέα συνταγματικά κατοχυρωμένης αλητείας και εγκληματικότητας.
– Ο πολιτισμός υφίσταται τις βίαιες συνέπειες μιας ταξικού χαρακτήρα επιδρομής, που εκφυλίζει την ουσία του και την διαχρονικότητά του, σε ανούσια ψυχαγωγία αβανταδόρικου λαϊκισμού και φολκλορικής ισοπέδωσης.
– Η Εκκλησία λοιδορείται και πολεμάται από επαγγελματίες άθεους, που, υποκριτικά, επικαλούνται την ανεξαρτησία της και το συμφέρον των πιστών της, ενώ προφανής τους στόχος είναι η αποκοπή της από τον εθνικό κορμό και η αποκαθήλωση της Ορθοδοξίας ως θεμελιώδους παράγοντα διαμόρφωσης της ελληνικής ιδιοπροσωπίας.
– Οι εθνικές μας αξιώσεις και συγκεκριμένα η προστασία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και της εδαφικής μας ακεραιότητας, η δίκαιη επίλυση του Κυπριακού προβλήματος, η επιβίωση των Βορειοηπειρωτών στις εστίες τουςαραχάλιος και η αποτροπή του σφετερισμού του ονόματος και της ιστορίας της Μακεδονίας, κατασυκοφαντούνται ως υπερεθνικιστικές ψυχώσεις και ως ξεπερασμένα αποκυήματα πολεμοχαρών φαντασιώσεων. Στο όνομα ενός επιπόλαιου φιλειρηνισμού, ενός λαγνειακού διεθνισμού και μιας δυσπροσδιόριστης συναδέλφωσης των λαών, οι χθεσινοί ξεδιάντροποι υμνητές της «μοναδικής πατρίδας των λαών», οι ανομολόγητοι θαυμαστές της «17 Νοέμβρη», οι αμετανόητοι ονειροπόλοι της τριτοκοσμικής ουτοπίας και οι σύγχρονοι λάτρεις ενός διαστρεβλωτικού «παγκοσμιοποιητικού» δόγματος, συνθέτουν την ανίερη συμμαχία, που ηδονίζεται με την νευρωτική επίδειξη αντιπατριωτικού πνεύματος και λιποθυμά από συγκίνηση για κάθε είδους δικαιώματα, εκτός από τα δίκαια του Ελληνισμού.
Μέσα σ’ αυτή την τυραννική διάψευση οραμάτων και ελπίδων, πρέπει να ξεσηκωθούμε.
Να βροντοφωνάξουμε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Να διαμηνύσουμε, προς κάθε κατεύθυνση ότι, η ηθική εξαχρείωση και η εξουσιαστική αναλγησία, που το σοσιαλιστικό κίνημα καθιέρωσε ως «πρότυπα» πολιτικής συμπεριφοράς, δεν μπορούν να τύχουν της δικής μας ανοχής, απλά και μόνον επειδή κάποιοι «δικοί» μας «εζήλωσαν δόξαν» ΠαΣοΚ.
Να ξαναγυρίσουμε στα ιδανικά μας και στις αξίες μας, υψώνοντας τις σημαίες της ιδεολογικής καθαρότητας και της ηθικής, ως πρωταρχικής και απαράβατης προϋπόθεσης για την πολιτική συμμετοχή.
Να καταστήσουμε κτήμα της ελληνικής κοινωνίας την κοινωνική διάσταση της φιλελεύθερης ιδεολογίας μας, αγωνιζόμενοι, σθεναρά και ανυποχώρητα, στο πεδίο των ιδεών και να θέσουμε, επί τέλους, φραγμό στην προπαγανδιστική ασυδοσία της αριστεράς, η οποία, παρά την συντριβή των κοσμοειδώλων της, εξακολουθεί, χάρη στην δική μας ανοχή, να κυριαρχεί ιδεολογικά και να διαστρεβλώνει, συστηματικά και μεθοδικά, της δικές μας ιδέες και αρχές.
Να θυμίσουμε ότι η ισότητα των ευκαιριών, η εμπιστοσύνη στις δημιουργικές δυνάμεις του ατόμου, η διαρκής μέριμνα για τους οικονομικά ασθενέστερους και η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας με στόχο την ευημερία των πολλών, απορρέουν από την βαθειά πίστη μας στον άνθρωπο και τον απόλυτο σεβασμό της ελευθερίας και της αξιοπρέπειάς του.
Να ξαναβρούμε την αυτοπεποίθηση που προσφέρουν η πατριωτική συνείδηση, η συναίσθηση της προσφοράς προς την ελληνική κοινωνία και η επίγνωση του χρέους προς τη νεολαία μας.
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, αποτελεί έκφραση αντιδραστικής και, συνεπώς, καταδικαστέας νοοτροπίας, η άκρατη επιδίωξη του οικονομικού ευδαιμονισμού, η πρόθυμη υποχωρητικότητα έναντι συμμαχικών ή εχθρικών αξιώσεων που προσκρούουν στα εθνικά μας συμφέροντα, η εξύφανση μεθοδεύσεων εύκολης τακτοποίησης χρονιζόντων εθνικών ζητημάτων, η διαμόρφωση «υποτακτικής» συνείδησης, ευπροσήγορης στις υποδείξεις ισχυρών «φίλων» ή «υποστηρικτών», η δουλική υποταγή στις ορέξεις καναλαρχών και παραδημοσιογράφων και η διαρκής θωπεία της αριστεράς, ως μέσου νομιμοποίησης της δικής μας πολιτικής δράσης.
Πρέπει να ξεφύγουμε από τις δυνάμεις της αδράνειας, της μικροπολιτικής και της συντήρησης κατεστημένων αντιλήψεων και πρακτικών,
Πρέπει να εξαλείψουμε τον νεποτισμό, την ευνοιοκρατία, τον παρασιτισμό, την αλληλοϋπονόμευση και τον παραγοντισμό, που κατατρώγουν τις σάρκες της Νέας Δημοκρατίας και να αναδείξουμε την αλληλεγγύη, την ομοψυχία και την συντροφικότητα, ως μέσα ομαλής και αποτελεσματικής εσωκομματικής λειτουργίας,
Πρέπει να αφυπνίσουμε τα υγιή αντανακλαστικά της Νέας Δημοκρατίας και να προχωρήσουμε σε επιλογές και δράσεις αντάξιες της ιστορίας μας και των αρχών της παράταξής μας,
Πρέπει να αναδείξουμε ηγεσία που θα προτάξει το πατριωτικό φρόνημα, που θα αγωνισθεί για την επιβίωση της πολιτιστικής μας ταυτότητας στο σύγχρονο περιβάλλον, που θα είναι ανένδοτη στον απόλυτο σεβασμό της εθνικής μας αξιοπρέπειας, που θα γίνει, χωρίς περιστροφές, υπολογισμούς και συμψηφισμούς, ανάχωμα στην καταλήστευση του δημοσίου πλούτου, που θα τιμά με υπερηφάνεια τα ιερά και τα όσια της φυλής, τους ήρωες και τους νεκρούς των εθνικών μας αγώνων, που θα διψά για δικαιοσύνη, αξιοκρατία και διαφάνεια και η οποία θα αναλωθεί στην αδιάκοπη προσπάθεια για ουσιαστική προστασία του περιβάλλοντος, σύγχρονες υπηρεσίες υγείας, αποτελεσματικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, διασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης των ασθενεστέρων πληθυσμιακών ομάδων, παραγωγική δημόσια διοίκηση, πραγματική ελληνική παιδεία.
Χρειαζόμαστε την ηγεσία που μας αξίζει και πρέπει να αγωνιστούμε γι’ αυτήν, ακόμη και αν γίνουμε δυσάρεστοι σε φίλους, ενοχλητικοί σε συμφέροντα και βλαπτικοί για τις ακόρεστες φιλοδοξίες κάποιων, που χθες επώασαν την ήττα, για να επιβληθούν σήμερα ως παράκλητοι και σωτήρες.
Θέλουμε τη Νέα Δημοκρατία που ονειρευόμαστε, για την Πατρίδα που οραματιζόμαστε.-
Διονύσης Κ. Καραχάλιος
.