«Εθνοκτονία εν εξελίξει: η Ελλάς στο μάτι του κυκλώνα της Νέας Τάξης»
Εκδόσεις Πελασγός, 2009
Γράφει ο Γιάννης Κολοβός*
Ο καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Κωνσταντίνος Ρωμανός είναι από τους λίγους – μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού – πανεπιστημιακούς που έχουν την τόλμη να εκφράζουν δημόσια έναν συγκροτημένο λόγο αντίθετο στον μεταναστευτικό εποικισμό της Ελλάδας, στην μετατροπή της χώρας σε ένα ουδετεροεθνές κρατικό μόρφωμα και στην επιβολή της ιδεολογίας του πολυπολιτισμού (τον οποίον ορθά ο Ρωμανός χαρακτηρίζει ως «πολυεθνοτικό υποπολιτισμό»). Αν ο Ρωμανός πρέσβευε τα αντίθετα από εκείνα που πρεσβεύει, σίγουρα θα ήταν ατομικά ωφελημένος: θα είχε περισσότερη προβολή από τα ΜΜΕ, μία καλύτερη θέση στα Πανεπιστήμια, θα είχε χρηματοδότηση και επιδοτήσεις. Όμως, επειδή θέλει πρώτα να είναι εντάξει με την συνείδησή του, λέει – και γράφει – ευθαρσώς την γνώμη του. Και η γνώμη του είναι ότι στην Ελλάδα βρίσκεται σε εξέλιξη μία εθνοκτονία.
Κατ’ αυτόν στην χώρα μας συντελείται τα τελευταία χρόνια ένα πιλοτικό πείραμα της παγκοσμιοποίησης το οποίο περιλαμβάνει την διείσδυση στους κρατικούς θεσμούς, στα ΜΜΕ, στην εξωτερική πολιτική και στην Παιδεία. Ιδιαιτέρως αποτελεσματική θεωρεί ο Ρωμανός την διείσδυση των ιδεολογημάτων και των πρακτικών της παγκοσμιοποίησης στο κράτος «το οποίον φαίνεται να έχει σε μεγάλο βαθμό στραφεί εναντίον του έθνους, του ιδίου έθνους το οποίον εν τούτοις εντέλλεται να προστατεύσει. Αν και το κράτος δεν δημιουργεί έθνος, ίσως όμως δύναται, αν μεταστραφεί προδοτικά, να καταστρέψει το έθνος. Διότι η καταστροφή ενός πολιτισμού…είναι απείρως ευκολότερη από την δημιουργία του».
Γιατί όμως η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη στρέφεται εναντίον των Ελλήνων; Στο ερώτημα αυτό ο Ρωμανός δίνει την εξής εξήγηση: «Είμαστε Έλληνες και το όνομα Έλλην είναι μέσα σ’ όλες τις μοναδικότητες μοναδικό…Σε μία εποχή όπου διεθνώς οι φιλέλληνες κατηγορούνται για μεροληψία εις βάρος των άλλων πολιτισμών και οι ελληνικές σπουδές υφίστανται την κριτική του σχετικισμού ως δήθεν ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας του δυτικού πολιτισμού, μόνη η μαρτυρία των υπαρκτών Ελλήνων υπέρ μίας ελληνικής παραδόσεως που συμβαίνει να ορίζει την δική τους ταυτότητα…μπορεί να γίνεται αποδεκτή στα πλαίσια της κρατούσης – νεοταξικής – «πολιτικής ορθότητας»…Ο παγκόσμιος ιδανιστικός ελληνισμός των πολιτισμένων ανθρώπων χρειάζεται την μαρτυρία των Ελλήνων της σήμερον, διότι μόνο σε αυτούς δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το δικαίωμα κάθε λαού να προβάλει την ιδιαιτερότητά του επί του προκειμένου την βαλλόμενη ελληνικότητα. Ο ειδικός ρόλος του υπαρκτού ελληνισμού είναι ίσως η απάντηση στο ερώτημα γιατί η νέα τάξη πραγμάτων επικεντρώνει σήμερα τα πυρά της στο ελληνικό έθνος προκειμένου να το εξαφανίσει από προσώπου γης».
Αν συνεχισθεί απρόσκοπτα η επέλαση της Νέας Τάξης, το μέλλον της ανθρωπότητας προμηνύεται ζοφερό κατά τον Ρωμανό, ο οποίος επισημαίνει ότι «ένας μιγαδικός κόσμος διαφαίνεται με πολλούς θεούς και κανέναν θεό, με πολλές βαρβαρικές λαλιές και καμμία γλώσσα, με πολλούς πολιτισμούς και κανένα πολιτισμό, με πολλές καταγωγές και καμμία πατρίδα, με πολλούς ανθρώπους και καμμία κοινότητα».
Το βιβλίο περιλαμβάνει άρθρα που έγραψε ο καθηγητής Ρωμανός από το 1986 μέχρι το 2009, αν και τα άρθρα επικεντρώνονται κυρίως στα τέσσερα τελευταία έτη. Η μαχητική αυτή αρθρογραφία χωρίζεται σε έξη μεγάλες ενότητες οι οποίες καλύπτουν όλο το εύρος της νεοταξικής επίθεσης που δέχεται η χώρα μας. Μιλούν για τον μεταναστευτικό εποικισμό, για την πολυπολιτισμικότητα, για την Παιδεία – με ιδιαίτερη έμφαση στην περίπτωση του βιβλίου Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού – και για την εξωτερική πολιτική.
Ο Ρωμανός επισημαίνει ότι «ο πραξικοπηματικά επιβληθείς εποικισμός χρησιμοποιείται ως όπλο αφόρητης πίεσης κατά του έθνους, σε συνδυασμό πάντα με την συστηματική μετάλλαξη της Παιδείας και τις ταπεινώσεις μίας εξαρτημένης από ξένα συμφέροντα, παράλογα ενδοτικής εξωτερικής πολιτικής. Η οικονομική χρεωκοπία έρχεται να αυξήσει την εξάρτηση. Ακόμα και η Ορθόδοξη εκκλησία φαίνεται, μετά τον θάνατο του Χριστόδουλου, να εγκαταλείπει το ελληνικό έθνος…Η Ελλάδα δεν ακολουθεί την πορεία των κρατών της Ευρώπης, δεν τιμά την εθνική Αρχή. Αν ξεχάσει τον εαυτό της, θα την ξεχάσει και ο κόσμος».
Αναφορικά με την Παιδεία ο Ρωμανός υποστηρίζει ότι «η προβολή της «διαφορετικότητας» ως εκπαιδευτικού και πολιτικού στόχου με την παράλληλη αποσιώπηση της κατηγορίας της ομοιότητας που χαρακτηρίζει τις εθνικές συνομαδώσεις, στόχο έχει την αποξένωση των εθνικών υποκειμένων από τον εθνικό κορμό, δηλαδή την διάλυση του έθνους». Όπως υπογραμμίζει ο συγγραφέας «το έθνος, η πολιτική συνομάδωση ανθρώπων με κοινή καταγωγή χρειάζεται ένα ιδανικό στόχο, που εξυψώνει τους πάντες πάνω από το κοινό μέτρο δίνοντάς τους συναίσθηση μίας μεγάλης αποστολής». Η πολυπολιτισμική εκπαίδευση δηλαδή πλήττει «την τελεολογία του έθνους, την Παιδεία, τον Πολιτισμό».
Πάντως, κατά τον συγγραφέα, ο σημαντικότερος κίνδυνος που διατρέχει το έθνος μας είναι «η απώλεια του λαού». Μπορεί η Παιδεία, η οικονομία και η εξωτερική πολιτική να επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό την μελλοντική εξέλιξη ενός έθνους, αλλά αυτά μπορούν να διορθωθούν αν υπάρχει πολιτική βούληση. Αν χαθεί ο λαός, λόγω της υπογεννητικότητας και της – μέσω της παράνομης μετανάστευσης – συντελούμενης δημογραφικής αλλοίωσης, τότε δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης καθώς θα έχει απωλεσθεί ουσιαστικά η εθνική κυριαρχία επί του ελληνικού εδάφους. Μάλιστα, κατά τον Ρωμανό τα σχέδια σε βάρος της χώρας μας έχουν προωθηθεί «σε βαθμό δύσκολα αντιστρέψιμο».
Οι νεοταξικοί σχεδιασμοί εκτός από αντεθνικοί είναι και αντιδημοκρατικοί, καθώς, όπως ορθά επισημαίνει ο Ρωμανός, «το πολίτευμα της δημοκρατίας …προϋποθέτει την διάκριση μελών και μη μελών. Για τον λόγο αυτόν η ιδιότητα του πολίτη και τα γεωγραφικά σύνορα του έθνους οριοθετούν την δημοκρατία…[Ε]πομένως…η «αντιρατσιστική» και «αντιξενοφοβική» προπαγάνδα στην πραγματικότητα υποσκάπτει έθνος και δημοκρατικό πολίτευμα διότι καταργεί την διάκριση μέλους-μη μέλους, η οποία είναι βασικός όρος της ύπαρξής τους».
Το βιβλίο του καθηγητή Κωνσταντίνου Π. Ρωμανού «Εθνοκτονία εν εξελίξει: η Ελλάς στο μάτι του κυκλώνα της Νέας Τάξης» (Εκδόσεις Πελασγός) δεν είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα γιατί ο συγγραφέας περιγράφει την δυσχερή κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει ως χώρα και ως έθνος. Είναι όμως εξαιρετικά χρήσιμο καθώς η ανάγνωσή του συντελεί στην συνειδητοποίηση των κινδύνων που μας περιβάλλουν και στην έγερση των Ελληνικών συνειδήσεων. Γιατί, τελικά, αν συντελεστεί μία έγερση συνειδήσεων θα εκλείψει «η ασθένεια της βουλήσεως» η οποία μας έχει αδρανοποιήσει. Αν επιτευχθεί αυτό, τότε υπάρχει ακόμα ελπίδα…
* Ο Γιάννης Κολοβός είναι επικοινωνιολόγος. Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Το τέλος μίας ουτοπίας: η κατάρρευση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών στην Δυτική Ευρώπη» με πρόλογο του καθηγητή Κωνσταντίνου Ρωμανού κυκλοφόρησε το 2008 από τις Εκδόσεις Πελασγός.
Πηγή: Περιοδικό “Ρεσάλτο” (τ. 43, Οκτώβριος 2009), http://www.resaltomag.gr/246.mag
.