Ανησυχητικές, αλλά ανεπιβεβαίωτες, είναι οι πληροφορίες που δημοσιεύονται στα Αιγυπτιακά ΜΜΕ σχετικά με την ΑΟΖ της Κύπρου. Τα δημοσιεύματα επιμένουν ότι η Νομοθετική Επιτροπή της Αιγυπτιακής Βουλής ενέκρινε την πρόταση βουλευτού να ακυρωθεί η συμφωνία Αιγύπτου-Κύπρου για την οροθέτηση της ΑΟΖ. Η Κύπρος διαψεύδει τα δημοσιεύματα και εύχομαι να πρόκειται για λάθος, υπερβολή ή ανεπίσημες κινήσεις. Πάντως όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά, γι’ αυτό πρέπει τα δύο κράτη του Ελληνισμού να είναι προετοιμασμένα για παλινωδίες, υπαναχωρήσεις και υπονομεύσεις στο καυτό ζήτημα των ερευνών για υδρογονάνθρακες.
Αναφέρομαι σε υπονομεύσεις διότι είναι προφανής η επιδίωξη της Άγκυρας να ανατρέψει ή να αποτρέψει κάθε σχετική συμφωνία της Ελλάδος και της Κύπρου με γειτονικές χώρες. Ήδη η συμφωνία για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ με την Αλβανία, την οποία υπέγραψε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, ανετράπη με απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου των Τιράνων. Όσοι ξέρουν μιλούν και για τουρκικό δάκτυλο. Στην Αίγυπτο η αραβική άνοιξη μάλλον φέρνει φθινόπωρο για τα συμφέροντα του Ελληνισμού, διότι επί Μουμπάρακ βρίσκαμε καλύτερη συνεννόηση. Σέβομαι τις εσωτερικές διεργασίες της φίλης χώρας και τις αποφάσεις του λαού της, αλλά έχω την εντύπωση ότι η σημερινή κυβέρνηση κοιτάζει περισσότερο προς την Τουρκία παρά προς την Ελλάδα και την Κύπρο. Εξάλλου στη Λιβύη η νέα κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική του Καντάφι, ο οποίος επέμενε να διεκδικεί την ΑΟΖ της ελληνικής νήσου Γαύδου.
Το μετριοπαθές Ισλάμ που προβάλλει ο Ερντογάν και το κόμμα του επιχειρεί να σβήσει το κατακτητικό οθωμανικό παρελθόν αναβαθμίζοντας την τουρκική παρουσία στον αραβικό κόσμο και επιβάλλοντας ένα ηγετικό προφίλ. Το βλέπουμε και στη Συρία όπου η Άγκυρα φανατικά και με κάθε τρόπο στηρίζει την εξέγερση κατά του Άσαντ για αν ελέγχει το μετα-Άσαντ καθεστώς, αν και όποτε υπάρξει. Γενικότερα η Άγκυρα και όχι μόνον τώρα με τον Ερντογάν αξιοποιεί το χαρτί του εκδυτικισμένου Ισλάμ ώστε να έχει και την εύνοια των ΗΠΑ στο αραβικό παιχνίδι της. ΟΙ ΗΠΑ θεωρούν ότι το τουρκικό πείραμα μέχρι σήμερα -δεν ξέρουμε τι θα βγάλει αύριο ο ασκός του Αιόλου- είναι επιτυχές διότι από τον Κεμάλ επιβλήθηκαν δυτικά πολιτιστικά , πολιτικά και οικονομικά πρότυπα σε μία μουσουλμανική χώρα. Αυτή τη μορφή ισλαμοδημοκρατίας θα ήθελαν να εξαγάγουν στον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο για να αποφευχθούν τα καθεστώτα τύπου Ιράν. Ούτε και το σαουδαραβικό πρότυπο συγκινεί τη Δύση, απλώς συμμαχεί με τη χώρα λόγω των πετρελαίων της. Η μέχρι τώρα πορεία της Τουρκίας είναι καλό παράδειγμα προς μίμησιν.
Ο κορυφαίος Βρετανός ιστορικός του 20ού αιώνος Άρνολντ Τόυνπμπη στο βιβλίο του «Η δίκη του Πολιτισμού- Ο κόσμος και η Δύση», το οποίο εξεδόθη το 1966, υπογραμμίζει ότι η Αμερική και η Ευρώπη συγχωρούν κάθε παράπτωμα, ακόμη και κάθε έγκλημα της Τουρκίας, διότι θέλουν να την προβάλουν ως τον πρότυπο συνδυασμό Ισλάμ και «δυτικής δημοκρατίας» στα μουσουλμανικά κράτη. Παρά τις αμερικανικές αντιδράσεις για τα αντιεβραϊκά σχόλια του Ερντογάν ο δυτικός κόσμος ακόμη ανέχεται ή/και υποστηρίζει την τουρκική δυναμική ανάμιξη στα εσωτερικά των Αράβων. Ας το έχουμε υπ’ όψιν μας τώρα που η Κύπρος ήδη άρχισε και η Ελλάδα αρχίζει συντόμως τον διπλωματικό μαραθώνιο για τη χάραξη των γραμμών της ΑΟΖ.
Ο Ελληνισμός έχει παραδοσιακά καλές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο. Παρά την εκδίωξη χιλιάδων Ελλαδιτών και Κυπρίων από την Αίγυπτο του Νάσερ ουδέποτε ζητήσαμε αποζημιώσεις, στο δε Παλαιστινιακό δείχνουμε πάντα ευαισθησία. Η στρατηγική συνεργασία Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ δεν αντιστρατεύεται ούτε πρέπει να παραβλάψει τους ιστορικούς δεσμούς μας με τους Άραβες. Χρειαζόμαστε το Ισραήλ, χρειαζόμαστε όμως και τη φιλία των Αράβων.
Κ.Χ. 10.3.2013
5 comments
Ἀγαπητὲ κύριε Χολέβα, ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο (καὶ τώρα πιὰ ὁπουδήποτε ἐπιβλήθηκε ὁ ἀραβικὸς Χειμώνας!) έκδιώχθηκαν καὶ ἐκδιώκονται γενικότερα οἱ Χριστιανοί: εἶναι κρίμα νὰ τὸ περιορίζουμε τὸ πράγμα στὰ τοῦ οἴκου μας…ἔτυχε νὰ εἶμαι μιὰ χρονιὰ πρόεδρος τῆς Ὀρθόδοξης Κοινότητας τοῦ παν. τοῦ Μπέρμινχαμ, καὶ γνώρισα πολλοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο. Μάλιστα ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς μὲ διαδέχθηκε. Νομίζω ὅτι τὸ πρόβλημα τὸ θέτετε σωστὰ στὸ τέλος, εἶναι θέμα θρησκευτικοῦ κυρίως πολέμου, ἀλλὰ νομίζω πὼς σφάλλετε ὅταν τὸ μεταθέτετε στὸ ἐθνικό. Ἡ Δύση δὲν θὰ εἶχε πρόβλημα νὰ χρησιμοποιεῖ τὴν (σταθερότερη) Ἑλλάδα ὡς γέφυρα ἐπικοινωνίας μὲ τὸ Ἰσλάμ: γιατὶ νὰ προτιμᾶ τὸν Ἐρντογᾶν; Δὲν εἶναι εὔκολη ἡ ἀπάντηση;
Μιὰ καταπληκτικὴ ἀπάντηση τὴν δίνει ὁ Χ. Γιανναρᾶς δὲν μπορῶ νὰ θυμηθῶ σὲ ποιὰ ἐπιφυλλίδα: ἡ Δύση βλέπει στὴν σημερινὴ Τουρκία τὸν ἀντικαταστάτη τοῦ “Βυζαντίου΄΄, τῆς ῥωμανίας. Τὰ ἴδια ἐδάφη, οἱ ἴδιες θάλασσες, τὰ ἴδια στρατηγικὰ περάσματα.
Ἄν παραμείνουμε ἀγκυλωμένοι στὸ ἐπικίνδυνο ἰδεολόγημα τοῦ ἑλληνοχριστιανισμοῦ (στὸ ὁποῖο στηρίζεται τελευταία ὅλη τὴν ἀρθρογραφία σας), τὸ φάντασμα τοῦ νεοοθωμανισμοῦ θὰ ἀποκτήσει σάρκα καὶ ὀστά, καὶ θὰ πλανᾶται κυριολεκτικὰ πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας. Μιὰ διαλεκτικὴ οὐσίας πάνω στὴν ῥωμηοσύνη, ποὺ νὰ περιλαμβάνει τὰ ἐδάφη στὰ ὁποία ἔζησαν οἱ πρόγονοί μας καὶ τὰ ὁποία ἀνήκουν αὐτὴ τὴν στιγμὴ στὸ τουρκικὸ κράτος θὰ _ἀλλάξει τὸν δυναμισμό μας ὡς φορέων μιᾶς ἐθνότητας_: ἀπὸ ῥακένδυτους ζητιάνους τῆς Νότιας Εὐρώπης ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι κατάγονται ἀπὸ τοὺς Ἀθηναίους τοῦ Χρυσοῦ Αἰῶνος, θὰ ἀρχίσουμε ἀργὰ καὶ σταθερὰ νὰ ἀποκτοῦμε αὐτογνωσία. Καὶ ἕνας λαὸς μὲ αὐτογνωσία, μὲ μιὰ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΛΑΦΙΣΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ μπορεῖ νὰ ὀρθοποδήσει.
Θὰ ἄλλαζα τὸν τίτλο σας λοιπόν: Ἡ ῥωμηοσύνη, ἡ τουρκία καὶ οἱ ἀραβικὲς χῶρες.
Ἀλλάζει τελείως ἡ δυναμική…τί λέτε;
Επειδή η Τουρκιοκρατία πέρασε και εκτός από την παλαιά εβραιοδιαθήκη των κρυφών σχολειών διαβάζουμε και άλλα βιβλία, πιστεύω ότι αξίζουμε πλέον να αποτινάξουμε τον υποδουλωτικό και υποτιμητικό βαρβαρικό τίτλο του Ρωμιού. Δεν ιδρύσαμεν Ρωμαϊκόν αλλά Ελληνικόν κράτος. Τα χώματα δεν τα θέλουμε αν είναι να ξαναγίνουμε μάζα σκλάβων.
Εμείς θα ορθοποδήσουμε όσο κι αν η χριστιανική εκκλησία δαιμονοποιεί την αυτογνωσία και προκαλεί σχιζοφρενικές συμπεριφορές στην νεοελληνική σκέψη.
Εν πάσει περιπτώσει τούτα τα διλήμματα δεν συμβαδίζουν με τις ανάγκες της εποχής. Είναι άσχετα!
Το κύριο άρθρο είναι πάντως πολύ ενδιαφέρον.
Η ακροτελεύτια φράση του κειμένου θυμίζει έντονα τη λαϊκή ρήση “και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο”. Φυσικά, δεν είναι καθόλου άσχημο να τα επιθυμούμε όλα, και των Αράβων τη φιλία και του Ισραήλ τη συμμαχία. Επειδή, όμως, είναι γνωστό τοις πάσι ότι αυτές οι δύο πλευρές έχουν μία “ελαφρά” διαμάχη μεταξύ τους τις τελευταίες δεκαετίες και δεν συνηθίζουν να προτιμούν τους ίδιους συμμάχους, μήπως θα ήταν πιο ενδιαφέρον για έναν εξέχοντα πολιτικό αναλυτή, όπως ο συγκεκριμένος, και πιο εποικοδομητικό για την στρατηγική που πρέπει να χαράξει η χώρα, να ξεκαθαρίσουμε από τώρα τις προτεραιότητές μας και ποια φιλία θα προτιμηθεί εάν κληθούμε να επιλέξουμε; Γιατί εάν η πίτα τελειώσει προτού ο σκύλος χορτάσει, φοβάμαι ότι δεν θα είναι κανένας ευχαριστημένος από τη στάση μας.
@ΜΑΧΑΩΝ χριστιανική εκκλησία δαιμονοποιεί την αυτογνωσία και προκαλεί σχιζοφρενικές συμπεριφορές στο δικό σου μυαλό.