Η εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ αλλάζει το εσωκομματικό τοπίο της κεντροδεξιάς, αλλά και το πολιτικό τοπίο της χώρας. Μια ξεπερασμένη τάξη πραγμάτων στη ΝΔ, αλλά και μια ξεπερασμένη αντίληψη στον χώρο της πολιτικής έχασαν τη μάχη της ηγεσίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτό έγινε κυρίως δυνατό χάρη στην κινητοποίηση 782.136 πολιτών.
Το παραπάνω νούμερο μοιάζει απίστευτο ακόμα και για το κινητικό και κινηματικό ΠΑΣΟΚ. Ας μην ξεχνάμε πως το 2004 ψήφισαν τον μοναδικό υποψήφιο πρόεδρο του 500.000 περίπου πολίτες, ενώ το 2007 απλώς ανακοινώθηκαν (με πολλές αμφισβητήσεις) περίπου 700.000 ψηφοφόροι. Στην περίπτωση της ΝΔ είχαμε ένα νούμερο (που πλησιάζει τις 800.000) επιβεβαιωμένο και διασταυρωμένο και από τους εκλογικούς καταλόγους
Η τεράστια κινητοποίηση ήταν αυτή που ξεπέρασε κάθε προσπάθεια των μηχανισμών, που είχαν δραστηριοποιηθεί στο έπακρο, να ελέγξουν την εκλογή. Με αριθμούς άνω των 400 και 500 χιλιάδων ψηφοφόρων οι όποιες στρεβλώσεις των μηχανισμών είχαν ξεπεραστεί. Είναι γεγονός πως σε όποια διαδικασία μπαίνει η κοινωνία οι μηχανισμοί ξεπερνιούνται. Αυτό είναι το πρώτο πολιτικό συμπέρασμα από την εκλογή του κ. Αντώνη Σαμαρά.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως οι Έλληνες ενδιαφέρονται ακόμα για την πολιτική. Όταν ξεσηκώνεται το 37% όσων ψήφισαν ΝΔ στις τελευταίες εκλογές και σπεύδει με υπομονή και επιμονή, χωρίς φωνές και πάθη, σε ατέλειωτες ουρές για να ψηφίσει νέο αρχηγό, όταν το κόμμα τους έχει μόλις γνωρίσει τη μεγαλύτερη ήττα της ιστορίας του, έχουμε τη μεγαλύτερη απόδειξη πολιτικού ενδιαφέροντος.
Όλα τα παραπάνω ως απάντηση στους δημοσκόπους, στους δημοκόπους, στους επικοινωνιολογούντες και στους πολιτικολογούντες, που μιλάνε ακατάπαυστα για το «τέλος της πολιτικής» και για τις «πολιτικές της καθημερινότητας». Ποια ανάγκη της «καθημερινότητας» πήγαν να καλύψουν οι 800.000 άνθρωποι την 29η Νοεμβρίου 2009; Τι άλλο πέρα από την αναζήτηση μιας ιδεολογίας και την επιβεβαίωση μιας πολιτικής ελπίδα ήταν αυτό που τους σήκωσε από τον καναπέ της καθημερινότητας τους;
Το τρίτο μεγάλο συμπέρασμα ήταν ο τρόπος που επιτεύχθηκε το πολιτικό comeback του Αντώνη Σαμαρά. Ο Σαμαράς πόνταρε στην πολιτική αφύπνιση των ψηφοφόρων. Και την πέτυχε προτάσσοντας προτάγματα ιδεολογικά, αξίες και πολιτικές. Δεν αντέγραψε διαφημιστικές συνταγές προώθησης προϊόντων. Από αυτή την άποψη ήταν μια νίκη της πολιτικής και της ιδεολογίας επί της διαφήμισης. Ήταν μια νίκη της καθαρής πολιτικής επί της απολίτικης ιδεολογίας του «μεσαίου χώρου» των Λούληδων. Μιας απολίτικης ιδεολογίας που οδήγησε στον κυβερνητισμό (κυβερνάμε για να κυβερνάμε εμείς και να έχουνε τα οφέλη και για να μην κυβερνάνε οι άλλοι) που οδήγησε τη χώρα στο σημερινό ναυάγιο!!!
Είναι άλλο ο κυβερνητισμός και άλλο η πολιτική. Ο κυβερνητισμός διαχειρίζεται απλά τον βάλτο της πολιτικής καθημερινότητας προς όφελος μιας ομάδας. Η πολιτική επιδιώκει να αλλάξει τον βάλτο. Από αυτή την άποψη η πολιτική του «μεσαίου χώρου» των Λούλη-Σπηλιωτόπουλου ήταν σκέτος κυβερνητισμός που στόχο είχε τη συνεχή παραμονή κάποιων στην εξουσία. Με τέτοιες αντιλήψεις κυβερνήθηκε η χώρα μέχρι το 2009. Επί μακρόν η χώρα ασχολήθηκε ενδελεχώς με το άδειο κέλυφος; ενός ανυπάρκτου «μεσαίου χώρου». Ήταν μια «μεσαία» απολιτική περίοδος όπου πήξαμε σε «αναλύσεις» στρατηγικών και τακτικών της «καθημερινότητας» και εξαντληθήκαμε ακούγοντας για «κόμματα φθαρμένα προϊόντα». Και μετά όλοι αυτοί ξύπνησαν καθώς ήρθαν 800.000 ψηφοφόροι και καταψήφισαν μαζικά τη φθορά που έβλεπαν παντού οι Λούλης και Σπηλιωτόπουλος.
Κάπως έτσι μετά από τόση «μεσαία ευτυχία» και τόση ενδοσκόπηση στα προβλήματα της «καθημερινότητας» η χώρα ξύπνησε μπροστά σε μια οικονομική και κοινωνική χρεοκοπία και μια πλήρως εξουθενωμένη καθημερινότητα. Αλήθεια πως συνέβη αυτό; Ποια ήταν η ευθύνη αυτών που παραμέρισαν την πολιτική για το επικοινωνιακό περιτύλιγμα;
Να γιατί η καμπάνια του κ. Σαμαρά ήταν από κάτι που έλλειπε από το φθαρμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Δεν ήταν παλαιοδεξιές απόψεις, όπως τον κατηγόρησαν οι κολλημένοι στο παρελθόν αντίπαλοι του και οι ξεπερασμένοι παρατηρητές της πολιτικής. Η καμπάνια Σαμαρά επιχείρησε να αναδείξει μια ηγεμονεύουσα ιδεολογία Ο κ. Σαμαράς και ορισμένοι από το στενό επιτελείο του έχουν διαβάσει Αντόνιο Γκράμσι. Και το κατέγραψαν σε ένα από τα τελευταία άρθρα όταν απαντώντας στις επικρίσεις για «ιδεολογική περιχαράκωση» ο Αντώνης Σαμαράς έγραψε πως δεν είναι ιδεολογική περιχαράκωση η ιδεολογική ηγεμονία, αλλά το ακριβώς αντίθετο, όπως έδειξε ο Αντόνιο Γκράμσι.
Βέβαια οι πολιτικοί του life style, όπως ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, που επιχειρούν μια πολιτική την αναδιατύπωση του τίποτα, δεν ξέρουν και πολλά περί ιδεολογικής ηγεμονίας. Όλα αυτά τους είναι άγνωστες λέξεις. Αλλά και στην περίπτωση που οι «μεταμοντέρνοι» εσωκομματικοί αντίπαλοι του κ. Σαμαρά πρόσεχαν το εν λόγω άρθρο είναι πιθανό να θεωρούσαν τον Αντόνιο Γκράμσι για …ιταλικό οίκο ανδρικής μόδας!
Ο Σαμαράς και οι άλλοι
Τα παραπάνω φαντάζουν εξωπραγματικά για τους «πολιτικούς αναλυτές» του συρμού που επικοινωνιολογούν χωρίς να κατανοούν τίποτα από πολιτική. Είναι ενδεικτικό πως ο επικεφαλής διαφημιστής της καμπάνιας της ΝΔ στις εκλογές του 2000 (στενός φίλος και ομοϊδεάτης του Άρη Σπηλιωτόπουλου) δήλωσε «πως η νίκη Σαμαρά απέδειξε πως δεν υπήρχαν ούτε μηχανισμοί ούτε ΜΜΕ που στήριζαν την κ. Μπακογιάννη»!!! Προφανώς ο άνθρωπος είτε είναι τόσο άσχετος είτε θεωρεί τόσο ανόητους τους Έλληνες. Από κοντά και διάφοροι άλλοι μεγαλόσχημοι που μίλησαν με απλοϊκότητα για «επικοινωνιακή νίκη», για «νίκη του πολιτικού φανατισμού», για «νίκη του συναισθήματος επί της λογικής»!
Φαίνεται όλοι αυτοί δεν είδαν πως η στρατηγική της κ. Μπακογιάννη δεν είχε κανένα πολιτικό πρόταγμα πέρα από το «πάμε με τη δύναμη του τσαμουκά και του μπούγιου να πάρουμε την εξουσία υποσχόμενοι γρήγορη επιστροφή στην κυβέρνηση». Ήταν από την αρχή μια πολιτική ασυνάρτητη που κατέληξε σε μια επικοινωνία ασυνάρτητη. Στο στρατόπεδο της κ. Μπακογιάννη δεν υπήρξε ποτέ plan B (ένα κάποιο πολιτικό σχέδιο αντιμετώπισης αν κάτι πήγαινε στραβά). Και δεν υπήρξε plan B γιατί δεν υπήρξε και ποτέ plan A.
Αναλυτικά η κ. Μπακογιάννη ξεκίνησε με μια βαρύγδουπη δήλωση για την υποψηφιότητα της και ένα επικοινωνιακό μπαράζ της ίδιας στην πλειοψηφία των ΜΜΕ (που τη στήριζαν ομοθυμαδόν). Την ώρα που ο κ. Αβραμόπουλος με τον κ. Σαμαρά άνοιγαν τις διαδικασίες στη βάση η κ. Μπακογιάννη μιλούσε περί εκλογής από το συνέδριο ή από τους βουλευτές! Στη συνέχεια τους ακολούθησε θεωρώντας πως οι μηχανισμοί θα δέσμευαν τους 30.000 ή τους 150.000 που θα πήγαιναν να ψηφίσουν!
Οι της κ. Μπακογιάννη για να αντιμετωπίσουν τις πολιτικές αιτιάσεις περί κρίσης του πολιτικού συστήματος και κρίσης της ΝΔ των μηχανισμών (πού έλεγε ο κ. Σαμαράς) έβγαλαν στην αγορά τον κ. Μαϊμαράκη να τρέχει αρχικά ως λαγός και στη συνέχεια να μιλά για «προδοσίες του 1993» και άλλες τέτοιες πολιτικές αστειότητες. Ακολούθως πήγαν στο Συνέδριο με αέρα απόλυτου νικητή και κατέθεσαν απόψεις για μια συνέχεια του χωρίς στόχο κυβερνητισμού που κυριάρχησε την περίοδο Καραμανλή. Πρότειναν και πάλι μια πολιτική που μόλις είχε πλήρως αποδοκιμαστεί στην κάλπη. Κανείς από τους διαφημιστές και τους «αναλυτές» του επιτελείου της κ. Μπακογιάννη δεν είχε καταλάβει τίποτα από ότι έγινε την 4η Οκτωβρίου 2009.
Εδώ υπάρχει όμως και η ειρωνεία της Ιστορίας. Η κ. Μπακογιάννη και ο κ. Μητσοτάκης είχαν επιμελώς και συστηματικά αφήσει έξω από το κάδρο της εξουσίας την τελευταία 6ετία τον κ. Σαμαρά και είχαν περιφρονήσει εντελώς τις απόψεις του περί ανάγκης της πολιτικής και της ιδεολογίας. Είχαν θεωρήσει την περιθωριοποίηση του αντιπάλου τους σαν εξουθένωση του και τις απόψεις του ακροδεξιές. Κάπως έτσι εμφανίστηκε άφθαρτος και γεμάτος ιδέες στην πολιτική κονίστρα ο κ. Σαμαράς κατά την προεκλογική περίοδο.
Υπάρχει όμως και η φάρσα της Ιστορίας. Είναι ένα παιχνίδι που παίχτηκε και χάθηκε πολλές φορές και έχει όνομα: Τι να πουν σήμερα οι επιτελείς και οι αναλυτές που νουθέτησαν την κ. Μπακογιάννη; Τι να πει ο κ. Φλέσσας και ο κ. Λούλης; Τι να πουν δημοσκοπήσεις σαν της Bari–Focus που μιλούσαν «για ανατροπή σοκ» δύο μέρες προ των εκλογών προβλέποντας ακόμα και την 29η Νοεμβρίου «νίκη της κ. Μπακογιάννη με 4,8%»!
Τέλος, φάρσα της Ιστορίας είναι και τα ΜΜΕ. Για μια ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια πολιτικός εκλέγεται κόντρα στο κατεστημένο ρεύμα των ΜΜΕ. Είναι σπουδαίο πως ο κ. Σαμαράς εξελέγη πανηγυρικά αρχηγός με μόνο 5 τηλεοπτικές συνεντεύξεις, έναντι δεκάδων τηλεοπτικών και εκατοντάδων ραδιοφωνικών της αντιπάλου του. Εκλέγεται μέσα από πολιτικές που πρόβαλε σε μερικά άρθρα του και σε μερικές έντυπες συνεντεύξεις του. Για πρώτη φορά ένας περιθωριοποιημένος από τα ΜΜΕ πολιτικός δίνει από την αρχή τη μάχη στο διαδίκτυο και την κερδίζει πλήρως. Δείτε μόνο τα χιλιάδες σχόλια στις ιστοσελίδες που στήριξαν τον κ. Σαμαρά. Και δείτε τα εκατοντάδες ασχολιάστα κείμενα στις ιστοσελίδες που στήριξαν την κ. Μπακογιάννή. Για πρώτη φορά η πολιτική ήττα των μεγάλων ΜΜΕ ήταν τόσο συντριπτική.
Προς ένα νέο μοντέλο
Ο Αντώνης Σαμαράς την επόμενη μέρα της εκλογής του μίλησε για ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο αμφισβητώντας το μοντέλο της μεταπολίτευσης. Έθεσε επί τάπητος το μοντέλο της μεταπολίτευσης και το αμφισβήτησε οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά. Συγκεκριμένα μίλησε για την ανταγωνιστικότητα και τη στρέβλωση των αγορών από τα καρτέλ (οικονομικοπολιτική παράμετρος), την αποενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας (ιδεολογικοπολιτική παράμετρος), τις δημόσιες δαπάνες και δημόσιες σπατάλες διαχωρίζοντας τις πρώτες από τις δεύτερες με βάση τον πολλαπλασιαστή και την απόδοση κάθε ενέργειας (οικονομικοτεχνοκρατική παράμετρος), τη διεύρυνση της φορολογικής και ασφαλιστικής βάσης μέσα από την μείωση των συντελεστών και εντατικοποίηση των ελέγχων (οικονομικοπολιτική παράμετρος), το άνοιγμα των δρόμων της Αθήνας στην ελεύθερη κυκλοφορία με τον περιορισμό των διαδηλώσεων σε πεζοδρόμια και σε πλατείες (ιδεολογικοπολιτική παράμετρος) κλπ.
Οι παραπάνω απόψεις που κατέθεσε δεν είναι φυσικά καινούριες. Όμως είναι πρώτη φορά που παρουσιάζονται συγκροτημένα από έναν πολιτικό ηγέτη και τίθενται ως προτεραιότητες σε μια νέα πρόταση εξουσίας. Μια πρότασης εξουσίας που στοχεύσει εξαρχής στο να αλλάξει η στάση και η σχέση του κράτους απέναντι στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και στην επιχειρηματικότητα οι οποίες σήμερα πνίγονται από τον αθέμιτο ανταγωνισμό και τη γραφειοκρατία. Είναι προφανές πως όλα δείχνουν πως είμαστε στην αρχή μιας νέας εποχής. Αν όλες οι παραπάνω ενδείξεις επαληθευτούν στο προσεχές μέλλον ίσως θα μπορούμε να μιλάμε για το ξημέρωμα μιας νέας μεταπολίτευσης.
|
ΨΗΦΙΣΑΝΤΕΣ |
782.136 |
|
|
Έλαβαν επί των εγκύρων ψηφοδελτίων: |
|
|
|
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ |
386.400 |
50,06% |
|
ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ |
306.625 |
39,72% |
|
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΨΩΜΙΑΔΗΣ |
78.870 |
10,22% |
.