Του Μάριου Ευρυβιάδη*
Όχι, η Γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει στόχο τη συρρίκνωση του «υπερτροφικού», όπως μας λένε, χρηματοπιστωτικού τομέα της Κύπρου. Ούτε στόχος της είναι ο εξορθολογισμός των δύο μεγάλων τραπεζών του τόπου. Στόχος της είναι η εκ των πραγμάτων κατάλυση του κυπριακού κράτους.
Αν δεχθούμε αυτή την παραδοχή όλα όσα συνέβησαν πρόσφατα και όλα όσα κατά καιρούς προηγήθηκαν, μπορούν να ερμηνευθούν με μεγάλο βαθμό αξιοπιστίας.
Όπως και το 2004, στόχος ήταν η κατάλυση του κράτους. Το κρατοκτόνο 24.000 σελίδων σχέδιο Ανάν, αποσκοπούσε, με τη δική μας πάντοτε συναίνεση μέσω του δημοψηφίσματος, στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ). Αντάλλαγμα γι’ αυτό ήταν η ένταξη ενός δομημένου πολιτικού Φρανκενστάιν, ενός ρατσιστικού και πολιτικά ευνουχισμένου μορφώματος, στην ΕΕ. Το κρίσιμο στοιχείο είναι ότι εξ ορισμού το μόρφωμα αυτό δεν θα είχε καμία αυτονομία ως κράτος. Καμία.
Όπως και το 1974. Το κοινό στοιχείο ανάμεσα στους επίορκους πραξικοπηματίες και τους Τούρκους εισβολείς δεν ήταν για μεν τους πρώτους ανατροπή της κυβέρνησης Μακαρίου και για τους δεύτερους η κατάκτηση εδαφών. Ήταν και για τους δύο η κατάλυση του κράτους- η κατάλυση δηλαδή του αυτεξούσιου και της αυτονομίας του κυπριακού λαού και του αναφαίρετου δικαιώματος του για συλλογική ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Όπως και το 1964. Προσπάθησαν πρώτα, στη Διάσκεψη του Λονδίνου, να καταλύσουν το κράτος επιβάλλοντας μια νατοϊκή επικυριαρχία με 25.000 νατοϊκούς (συμπεριλαμβανομένων και Αμερικανών) στρατιώτες. Όταν αυτό απέτυχε προσπάθησαν και πάλι να καταλύσουν το κράτος μέσω της πραξικοπηματικής επιβολής του διχοτομικού Σχεδίου Άτσεσον, με πρωταγωνιστή τον Γέρο της Δημοκρατίας, Γεώργιο Παπανδρέου και τους ανεκδιήγητους διπλωμάτες Σωσσίδη και Νικολαερίζη. Εκείνοι, μέχρι και το Καστελόριζο προσέφεραν για να δελεάσουν την Άγκυρα. Τις δε πραξικοπηματικές τους ραδιουργίες οι δικοί μας άθλιοι ονόμασαν «ένωση με ανταλλάγματα» ενώ οι πιο έξυπνοι ξένοι, «διπλή ένωση».
Ποίοι από εσάς αγαπητοί αναγνώστες γνωρίζετε για τη διαμεσολαβητική, με εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, προσπάθεια που κατέληξε, το 1965, στην Έκθεση Γκάλο Πλάζα του ΟΗΕ; Γιατί εξαφανίστηκε η Έκθεση Πλάζα αλλά και γιατί κανείς από τους θιασώτες της ιδεοληπτικής θεωρίας των «χαμένων ευκαιριών» δεν την αναφέρει; Τότε, ο ΟΗΕ διατηρούσε μια αυτονομία ακόμη, και δεν είχε καταντήσει ανδράποδο των Δυτικών. Η Έκθεση Πλάζα απέκλειε ένωση και διχοτόμηση και συνηγορούσε υπέρ ενός ανεξάρτητου κράτους με τροποποιήσεις στο Σύνταγμα του 1960. Ούτε καν στη βιβλιογραφία των βαθυστόχαστων μελετητών του κυπριακού δεν εντοπίζεται η Έκθεση Πλάζα, που είναι ένα ιστορικό, επίσημο έγγραφο του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Όλα άρχισαν προτού ξεραθεί το μελάνι των Συμφωνιών του 1960. Η δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας, έστω και με τις πολλαπλές διεθνείς δουλείες, θεωρήθηκε μείζον στρατηγικό λάθος . Διότι έστω και κολοβή, η Κυπριακή Δημοκρατία ήταν κράτος. Είχε διεθνή προσωπικότητα και υπόσταση. Μπορούσε να γίνει μέλος του ΟΗΕ, και έγινε, κάτι που η Τουρκία πολέμησε λυσσωδώς για να αποτρέψει, διότι δεν αποδέχετο έστω και τη στοιχειώδη αυτονομία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Εδώ υπεισέρχεται η Τσεχοσλοβακία, ο γερμανο- ναζισμός και ο ρωσικός κομμουνισμός.
Το 1938 στο Μόναχο συντελέστηκε ένα από τα πιο επονείδιστα πολιτικά εγκλήματα της ευρωπαϊκής ιστορίας. Πρωταγωνιστές υπήρξαν οι Γερμανό- Ναζί και οι λεγόμενες Δυτικές Δημοκρατίες. Μαζεύτηκαν στο Μόναχο τον Σεπτέμβριο και δέχθηκαν το τελεσίγραφο του Χίτλερ ν’ αποσπάσει από την Τσεχοσλοβακία το περίπου ένα τρίτο της εδαφικής της επικράτειας. Με το γερμανικό πιστόλι στον κρόταφο οι Τσεχοσλοβάκοι αναζήτησαν βοήθεια από Αγγλία και Γαλλία αλλά, φευ. Γαλλία και Αγγλία υπερθεμάτισαν υπέρ του Χίτλερ και υπέγραψαν το Σύμφωνο του Μονάχου για «να διατηρηθεί η ειρήνη και η σταθερότητα στην Ευρώπη». Θυσίασαν έτσι την Τσεχοσλοβακία για να κατευνάσουν τον Χίτλερ και το γερμανο-ναζιστικό σινάφι του. Η προστυχιά των Αγγλο- Γάλλων ήταν διπλή. Ήλπιζαν ότι ένας κατευνασμένος Χίτλερ θα τους άφηνε ήσυχους και θα επιτίθετο εναντίον ενός «μεγαλύτερου» γι’ αυτούς κινδύνου, όπως πίστευαν ότι ήταν η Μόσχα και ο κομμουνισμός. Έναν όμως χρόνο μετά, το 1939, ο Χίτλερ τους αντάμειψε. Άρχισε τον Β’ΠΠ με επίθεση στην Πολωνία. Και διέλυσε τη Γαλλία λίγο μετά.
Δέκα χρόνια αργότερα, το 1948, η Τσεχοσλοβακία ήταν και πάλι στο επίκεντρο. Στη χώρα λειτουργούσε κοινοβουλευτικό σύστημα. Αλλά υπήρχε ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα που ήθελε να εντάξει τη χώρα στο σοβιετικό στρατόπεδο. Ο ρευστός κυβερνητικός συνασπισμός ανάμεσα σε κομμουνιστές και μη δεν άντεξε. Οι κομμουνιστές μέσω κοινοβουλευτικών τεχνασμάτων κατέλαβαν την εξουσία (ονομάστηκε αυτό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα) και η χώρα προσχώρησε στο ανατολικό στρατόπεδο.
Ερχόμαστε τώρα στην Κύπρο. Μεταξύ 1960- 1963 και πριν την κρίση ’63- ’64, τα αντί-κομμουνιστικά κέντρα εξουσίας της Δύσης άρχισαν να αποκαλούν την Κύπρο «Τσεχοσλοβακία του μεταπολέμου». Γιατί; Διότι έγραφαν στις μυστικές τους εκθέσεις και διέδιδαν μέσω των φερεφώνων τους στον Τύπο ότι το επιτήδειο ΑΚΕΛ της Κύπρου (στο οποίο ο Μακάριος είχε δώσει 5 έδρες στη Βουλή) θα έβρισκε τρόπο να ξεγελάσει τον Μακάριο και μέσω ενός «κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος αλά Τσεχοσλοβακία» να παραδώσει την Κύπρο στους Μοσχοβίτες κομμουνιστές. Οι τελευταίοι θα αποκτούσαν έτσι βάσεις στην Κύπρο και τη Μεσόγειο. Την τελευταία, οι Δυτικοί ήθελαν να την ελέγχουν απόλυτα διότι κατά μυστικά αμερικανικά έγγραφα αποτελούσε όχι απλώς θάλασσα, αλλά «αυτοκινητόδρομο» για την προβολή αμερικανικής ισχύος στη Μέση Ανατολή για τον έλεγχο του ενεργειακού της πλούτου.
Για να μην υπάρχει έστω και η θεωρητική πιθανότητα για κάτι τέτοιο, αποφασίσθηκε ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος ήταν να καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία. Από το 1960, λοιπόν, και με μαύρα, κατάμαυρα αμερικανικά δολάρια προς δεξιά και ακροδεξιά στοιχεία στην Κύπρο, άρχισε μια αντί-κομμουνιστική αλλά ταυτόχρονα και μια αντί- κρατική καμπάνια κατά της Κύπρου. Τα ακροδεξιά στοιχεία της καμπάνιας αυτής βρικολάκιασαν στο τέλος της δεκαετίας ως το Εθνικό Μέτωπο και η ΕΟΚΑ ΄Β. Υπογραμμίζεται εδώ ότι όλες οι βίαιες ενέργειές τους στόχευαν την κρατική υπόσταση της ΚΔ.
Μετά την κρίση του 1964 εγκαταλείφθηκε το προσωνύμιο «Τσεχοσλοβακία». Βάφτισαν την Κύπρο «Κούβα» και τον Μακάριο «Κάστρο της Μεσογείου». Τα προσωνύμια ήταν πολύ πιο κατανοητά και πιο σέξι από πλευράς προπαγάνδας. Όπως και η Κούβα έτσι και η Κύπρος έπρεπε να αφανιστεί πολιτικά. Η θέση αυτή υιοθετήθηκε εν μια νυκτί από την Αθήνα και τους ενεργούμενους της στην Κύπρο. Έτσι η Κύπρος οδηγήθηκε συνειδητά από την Χούντα πλέον και εν γνώσει Αμερικανό- Εγγλέζων και Τούρκων, στο φυσικό σφαγείο του 1974.
Βλέπουμε, λοιπόν, δύο σταθερές από το 1938 μέχρι το 2013. Τον κομμουνιστικό/ ρωσικό μπαμπούλα και ένα κυπριακό κράτος που κακώς δημιουργήθηκε το 1960 και το οποίο έπρεπε να παύσει να υπάρχει ως αυτεξούσιο.
Ωστόσο, το κράτος αυτό τους «ξέφυγε» το 2004 και εντάχθηκε στην ΕΕ, ενισχύοντας επιπλέον την υπόστασή του. Και με τους υδρογονάνθρακες ήταν πλέον θέμα χρόνου η πραγματική αυτονόμησή του από τους λογής – λογής εκβιαστές. Ο κυπριακός λαός, πονηρεμένος πλέον δεν υπήρχε περίπτωση να αποδεχθεί κρατοκτόνα σχέδια τύπου Ανάν. Αναγνώρισε, δηλαδή, ο κυπριακός λαός ότι χωρίς κράτος η συλλογική του ελευθερία και η προσωπική του αξιοπρέπεια δεν εξασφαλίζεται. Αντίθετα καταστρατηγείται.
Στη φαρέτρα, λοιπόν, όσων επεδίωκαν τον αφανισμό του κυπριακού κράτους παρέμεινε μόνο ένα όπλο- το οικονομικό, και με προπαγανδιστικό πλέον εργαλείο όχι τον μπολσεβικισμό αλλά το «μαύρο» ρωσικό χρήμα και με πρωταγωνιστές τούτη τη φορά τα παιδιά και τα εγγόνια των πρωταγωνιστών του 1938. Αυτών που πρώτοι επίσης στην Ευρώπη δήμευσαν και κατέσχεσαν τις περιουσίες των Γερμανό- Εβραίων.
Το οικονομικό πραξικόπημα συντελέστηκε στις 15 Μαρτίου μ’ ένα πιστόλι στο στήθος της Κύπρου και με τους 16 του Eurogroup να χειροκροτούν και να υπερθεματίζουν. Όπως και το 1938.
Δυστυχώς, όπως και τη 15η Ιουλίου 1974, ποτέ δεν θα φθάναμε στη 15η Μαρτίου χωρίς τους δικούς μας επίορκους Quislings και πεμπτοφαλαγγίτες, που τούτη τη φορά αντί για όπλα κρατούσαν στυλό και φορούσαν λευκά κολάρα.
Αν επιβιώσει η Κύπρος και ετούτη τη φορά, θα αποδειχθεί ότι η Κυπριακή Δημοκρατία, είναι πραγματικά εφτάψυχη. Πάντως χωρίς κράτος ο κυπριακός λαός θα μπει στη διαδικασία του εκφυλισμού και της εξαφάνισης.
* Ο Μάριος Ευρυβιάδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
1 comment
Όλοι μας πια ξέρουμε καλά πόση αξία έχουν οι ευρωπαϊκές “αρχές” κι ότι το μόνο που μετρά για τους Ευρωπαίους είναι τα οικονομικά τους συμφέροντα. “Αρχές” έχουν ενόσω δεν βλάπτονται τα συμφέροντά τους. Έτσι και θιγούν αυτά, οι “αρχές” παύουν να υπάρχουν. Η Κύπρος θα αποδειχθεί, ίσως, μεγάλο δοκιμασίας τής «Ε.Ε.».
Στο μεταξύ, οι θέσεις του κ. Ευρυβιάδη όσον αφορά το Κυπριακό και την κατάλυση τού Κυπριακού Κράτους δεν ευσταθούν, ούτε δικαιώνονται με κανένα τρόπο. Όπως αποδεικνύεται σήμερα από αμερικανικά έγγραφα τού Στέητ Ντιπάρτμεντ, τα οποία είδαν το φως την τελευταία δεκαετία και ο κ. Ευρυβιάδης και άλλοι φανατικοί “Μακαριακοί” δεν θέλησαν να τα λάβουν υπόψη επειδή καταλύουν τον μύθο Μακαρίου, τα “σχέδια” Άτσεσον δεν ήταν αποκλειστικά διχοτομικά. Κατέληξαν, μάλιστα και σε ατόφια, άνευ ουσιαστικών παραχωρήσεων προς την Τουρκία Ένωση τής Κύπρου με την Ελλάδα, αν πραγματικά ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος αγωνιζόταν για την Ένωση.
Επειδή, όμως, δεν ήταν ποτέ πιστός ενωτικός, έκαμε το παν όχι μόνο να αποφύγει την Ένωση αλλά και να διατηρήσει τον μύθο τής “αγωνιστικότητάς” του εναντίον των «ξένων συνωμοσιών». Οι σημερινές δοκιμασίες τής Κύπρου, ίσως και της Ελλάδας, οφείλονται στη ματαίωση τής ελληνικής δια της ενώσεως ισχύος, που θα καθιστούσε αχρείαστο το απριλιανό πραξικόπημα τού ’67 και κάθε άλλο παρά γεγονός την τουρκική εισβολή τού 1974, όπως και τις σημερινές οικονομικές δοκιμασίες και των δύο χωρών μας.
Για όλ’ αυτά υπάρχουν γραπτές, επίσημες αποδείξεις, οι οποίες πολύ σύντομα θα κυκλοφορήσουν από τον “Αρμό”, τις οποίες ευχαρίστως θα απέστελλα από τώρα και σε οποιονδήποτε σοβαρό ενδιαφερόμενο. Σημειώστε ότι όσον αφορά την Έκθεση Γκάλο Πλάζα (1965) την οποία ο κ. Ευρυβιάδης παρουσιάζει ως απλώς «συνηγορούσα υπέρ ενός ανεξάρτητου κράτους», η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική και ο λόγος που δεν πολυχρησιμοποιείται από τους ως επί το πλείστον «βαθυστόχαστους» μελετητές τού Κυπριακού, είναι επειδή δηλώνει ρητά ότι: «Ούτε ο Πρόεδρος ούτε η Κυβέρνηση τής Κύπρου κατά τας μετ’ εμού συζητήσεις των, ως μεσολαβητού, υπεστήριξαν πράγματι την Ένωσιν ως την τελικήν λύσιν τού κυπριακού προβλήματος… Δια την Κυβέρνησιν ως σύνολον ο επίσημος σκοπός περιορίζεται εις την αδέσμευτον ανεξαρτησίαν…»
Επίσης, ο κ. Ευρυβιάδης αποκαλεί «ανεκδιήγητους» τούς εκπροσώπους τού πρωθυπουργού τής Ελλάδος Γεωργίου Παπανδρέου, Νικολαρεΐζη και Σωσσίδη, που αγωνίστηκαν στη Γενεύη για να επιτευχθεί η Ένωση Κύπρου-Ελλάδος και συνέβαλαν τα μέγιστα ώστε αυτό να μπορούσε να γίνει χωρίς παραχωρήσεις στην Τουρκία.
Να ποιος είναι ο «ανεκδιήγητος», κατά τον κ. Ευρυβιάδη, Νικολαρεΐζης (από το «αυτί» τής έκδοσης «Δ. ΝΙΚΟΛΑΡΕΪΖΗΣ, η κριτική – προπάντων η κριτική», Άγρας 2011): «Ο Δημήτρης Νικολαρεΐζης φοίτησε στη Νομική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών και εν συνεχεία παρακολούθησε επί έναν χρόνο μαθήματα ιστορίας τής τέχνης στο Πανεπιστήμιο τής Φλωρεντίας. Τον Φεβρουάριο τού 1936, ύστερα από διαγωνισμό, εισήλθε στη διπλωματική υπηρεσία και υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις τού Υπουργείου Εξωτερικών: υποπρόξενος στο Αργυρόκαστρο (1940-41), ακολούθησε την εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση στις 10.5.1941 στη μάχη τής Κρήτης, στην Αλεξάνδρεια, στη Ν. Αφρική και στο Λονδίνο. Πρόξενος στο Αμβούργο (1948-50), επιτετραμμένος στη Βόννη (1950-1952), αναπληρωτής σύμβουλος τής Ελλάδας στο ΝΑΤΟ Παρισίων (1954-1956), επιτετραμμένος Σύμβουλος Πρεσβείας και γενικός πρόξενος στο Λονδίνο (1956-1958), πρέσβης στο Βελιγράδι (1960-1964), πρέσβης στο Λονδίνο (1964-1967), διευθυντής Β’ Πολιτικής Διευθύνσεως Υπουργείου Εξωτερικών (1967-1968). Για τις υπηρεσίες του τιμήθηκε με διάφορα παράσημα (Αργυρό Σταυρό τού Σωτήρος, Ταξιάρχη Γεωργίου κ.α.). Ο Δ. Νικολαρεΐζης υπήρξε ένα από τα φωτεινότερα μυαλά τής γενιάς τού ’30. Κοσμοπολίτης, με ευρύτερο φάσμα γνώσεων γύρω από τη διεθνή και ελληνική ποίηση, την πεζογραφία, το δοκίμιο, την τέχνη. Ήδη από το 1930 τα πρώιμα κείμενά του για την ποίηση τού Καβάφη, οι αναλύσεις και οι κρίσεις του για τον André Gide, τον Valéry, τον Proust, τον Joyce, τον υπερρεαλισμό κι αργότερα τον Malraux και τον Sartre τον καθιστούν μοναδική φωνή στον στοχασμό τής γενιάς του. Αν και στην αρχή τής διπλωματικής του καριέρας, δεν διστάζει να δημοσιεύσει ένα εξαιρετικό και αιχμηρότατο κείμενο το 1937, στα χρόνια τής δικτατορίας Μεταξά, για τον Γκαίμπελς και τη λογοκρισία στη ναζιστική Γερμανία.» (Αλέξης Ζήρας, 1981).
Αυτός, λοιπόν, είναι ο «ανεκδιήγητος», κατά Ευριβιάδη, Νικολαρεΐζης. Στην πραγματικότητα, όμως, οι κατηγορίες εναντίον τού Νικολαρεΐζη αποτελούν ένα ελάχιστο μέρος μιας ευρύτερης διαστρέβλωσης τής πρόσφατης ιστορίας μας, την οποία προσπαθούν ακόμα μερικοί να την κρατήσουν στη ζωή ως «τη μόνη αλήθεια», για να δικαιολογήσουν τις δικές τους ατυχείς και καταστροφικές επιλογές φανατικής υποστήριξης στην πολιτική τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, η οποία αντιστρατεύθηκε με δόλιο τρόπο την δια τής ενώσεως Κύπρου-Ελλάδος ελληνική ισχύ ως προϋπόθεση επιβίωσης τού ελληνισμού.
Η ιστορία τής Τσεχοσλοβακίας θα έπρεπε μάλλον να οδηγήσει τον κ. Ευρυβιάδη σε φωτισμό τής σκέψης του αντί σε περαιτέρω σύγχυση ώστε να παραδεχτεί ότι η αγώνας τής ΕΟΚΑ ήταν για Ένωση με την Ελλάδα τού ΝΑΤΟ και δεν είχε κανένα δικαίωμα ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος όταν αυτή επιτέλους παραχωρήθηκε, μετά την ανάμιξη των Αμερικανών, ν’ ανοίξει πόλεμο με τη Δύση για να κρατήσει την Κύπρο «ανεξάρτητη», μακριά από την Ελλάδα. Η τριτοκοσμική πολιτική των Αδεσμεύτων που ακολούθησε, ευνόησε τον ανατολικό Συνασπισμό τής ΕΣΣΔ, με αποτέλεσμα να μεγεθυνθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου (ΑΚΕΛ), να «δικαιωθεί» αγωνιστικά και να καταντήσουμε ως δυτικό, φιλελεύθερο κράτος, να φτάσουμε εν έτει 2008 σε έναν «με το μέτωπο ψηλά» κομμουνιστή Πρόεδρο, που δεν του πήρε περισσότερο από μια πενταετία να μας οδηγήσει στη σημερινή οικονομική καταστροφή, η οποία πολύ πιθανόν να έχει ακόμα χειρότερες συνέπειες για το πολιτικό μέλλον τής Κύπρου.
Άντης Ροδίτης