Το «ΟΧΙ» της Κυπριακής Βουλής ηλέκτρισε τις αδρανούσες ελληνικές συνειδήσεις,και τροφοδότησε με ελπίδες χειμαζόμενους λαούς που ζουν μέσα στο φόβο, Κυρίως όμως τράνταξε τους δημίους Βρυξελλών-Βερολίνου.
Δυστυχώς υπήρξε βραχύβιο. Το ακύρωσε άρον, άρον ο ενδοτισμός του Προέδρου Αναστασιάδη. Μέγα ατύχημα για τους λαούς να κυβερνώνται από άτομα αμέτοχα βιωματικής εμπειρίας της ιστορίας, ανήμπορα να καταλάβουν την κατά Θεόπομπον ειδοποιό διαφορά των Ελλήνων από τους βαρβάρους. Οι τελευταίοι υπετάσσοντο «διά το μη δύνασθαι λέγειν την ου συλλαβήν». Δεν μπορούσαν δηλαδή να πουν ΟΧΙ. Ούτε επομένως τους αγγίζει το «Τραγούδιν του Κυπριανού», του μάρτυρα Αρχιεπισκόπου Κύπρου (9 Ιουλίου 1821) που απηύθηνε στους βασανιστές του τα φαρμακερά εκείνα λόγια στην εκφορά του ανεπισκίαστου Βασίλη Μιχαηλίδη:
«Εσείς θαρκέστ’ αννοίετε το μνήμαν το δικόν μας/
κ’ εν το πεισκάζετε πως εν το μνήμαν το δικόν σας»!
Ο Χριστόφιας ανεδείχθη Πρόεδρος ως σκεύος εκλογής των δυνάμεων που επιθυμούν τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής, αφού λυτοί και δεμένοι κατάφεραν να θέσουν εκτός μάχης τον αείμνηστο Τάσσο από την α΄Κυριακή. Ο Χριστόφιας έστρωσε τον δρόμο προς την Κόλαση , εκτροχιάζοντας την κυπριακή οικονομία. Ο Αναστασιάδης βρήκε έτοιμο το σχέδιο υποταγής από τον προκάτοχό του. Σε ένα μάλιστα φωτεινό διάλειμμα της προχθεσινής μακράς Νύχτας των Κρυστάλλων ο Κύπριος Πρόεδρος εκτόξευσε την απειλή παραίτησης. Αν έπειθε ότι δεν μπλοφάρει αλλά σοβαρολογεί, θα υποχρέωνε το Δ΄Ράιχ και τους υποτακτικούς του να ξανασκεφθούν τις μοιραίες αποφάσεις τους.
Ο ωμός και αμετροεπής Ολλανδός κολλητός του Βερολίνου Ντεϊσελμπλούμ απεκάλυψε το μέγα μυστικό ότι <<το μοντέλο Κύπρου θα επεκταθεί σε όλη την Ευρώπη>>! Στην γλώσσα του κάθε Ευρωπαίου αυτό σημαίνει ότι εφεξής αρκεί μια διαταγή του χολώδους κ.Σόιμπλε και οι καταθέσεις του κοσμάκη, όπου της ευρωπαϊκής γης , θα δημεύονται όπως ακριβώς στην μαρτυρική Μεγαλόνησο. Ληστεία αισχίστου είδους. Τα συμβαίνοντα ξυπνούν εφιαλτικές μνήμες άλλων εποχών, απώτερες όπως εκείνες του ακατάσχετου πλιάτσικου της Δ΄Σταυροφορίας (1204) και εγγύτερες των κακουργημάτων της ναζιστικής Γερμανίας.
Οι Ευρωπαϊκοί λαοί εξαπατημένοι από το όραμα της Ευρώπης, τάχα των λαών , της αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνοχής έδωσαν εμπιστοσύνη σε ανικάνους και φαύλους ηγέτες. Ήταν επόμενο να προέλθει το απόλυτο τίποτε. Το είχε πει ο Αισχίνης: <<Πονηρά φύσις μεγάλας εξουσίας επιλαβομένη δημοσίας απεργάζεται συμφοράς>>. Φθάσαμε στο σημείο όπου <<οι
φαυλότεροι γνώμης ως τα πλείω περιεγίγνοντο>> (Θουκυδίδης ,ΙΙΙ 83), τις περισσότερες δηλαδή φορές επικρατούν οι πνευματικά κατώτεροι.
Αυτό που οραματίστηκαν οι πατέρες της Ευρώπης τείνει να γίνει πια πτώμα <<οδωδός και τυμπανιαίον>> .
Η κρίση ξεκίνησε ως ελεγχόμενη δημοσιονομική. Έγινε παγόβουνο κρίσεων αξιών, αλληλεγγύης, αναδιανομής , κοινωνικής συνοχής, δικαίου, εθνικής κυριαρχίας .
Επισημαίνουμε την ηχηρή εξαφάνιση από τα διαδραματιζόμενα του Ολλάντ και της Γαλλίας.
Καλλιεργούν την ανασφάλεια των πολιτών, διαλύουν τις τράπεζες του Νότου, κατευθύνουν το χρήμα στις δικές τους. Εξασφαλίζουν φθηνό χρήμα για τις επιχειρήσεις τους. Βυθίζουν στην ύφεση τον Νότο. Η δήμευση του 1/3 των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ στην Κύπρο αποσυνθέτει τον κοινωνικοοικονομικό ιστό της. 15 δισ. ευρώ ληστεύουν απ αυτήν τα ευρωαρπακτικά.
Το Κυπριακό μοντέλο το οικοδόμησαν εκ του μη όντος δημιουργικοί Κύπριοι, όχι συνδικάτα λωποδυτών. Σε ένα τόπο ακρωτηριασμένο από τον Τούρκο εισβολέα, με την θαυμαστή ικανότητα τους ανέδειξαν τουρισμό, ναυτιλία , χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες ,προσείλκυσαν επενδυτές. Έγιναν γι΄αυτό κάρφος στους οφθαλμούς του ηγεμονικού μπλοκ της Γερμανίας.
Στο μεταξύ λόγω αδέξιων χειρισμών της κυπριακής ηγεσίας στάθηκε αδύνατο να μπουν στο παιχνίδι οι Ρώσοι. Αυτό θα άλλαζε εντελώς τους όρους του.
Αν το ΟΧΙ της Κυπριακής Βουλής ήταν και της κυβέρνησης ΟΧΙ ,οι εξελίξεις θα ήταν βαθύτατα διαφορετικές. Το ρωσικό χαρτί αχρηστεύθηκε , αλλά δυνάμει υφίσταται και επιδέξιοι χειρισμοί θα μπορούσαν να το ενεργοποιήσουν.
Η αιφνίδια, αλλά ουδέποτε αποκλεισθείσα επανασύνδεση των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων επιβαρύνει γεωπολιτικά το τοπίο. Η επίσημη Ελλάς οφείλει να δράσει αμελλητί.
Ο Αβραάμ Λίνκολν έλεγε <<έχω δύο μεγάλους εχθρούς, το στρατό των Νοτίων μπροστά μου και τον στρατό των τραπεζιτών πίσω μου>>. Η Κύπρος έχει και αυτή δύο εχθρούς, τον στρατό του τουρκικού Αττίλα μπροστά της και τον στρατό των ευρωληστάρχων πίσω της.
Ο Κυπριακός Λαός ευθύνεται να πειθαναγκάσει την ηγεσία του να αλλάξει την πολιτική της, ή να αλλάξει την ηγεσία του…
Του Στέλιου Παπαθεμελή*
Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης