Του Κώστα Ιορδανίδη
Η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε περάσει προ πολλού στην Ιστορία. Αλλά η πολιτική της κληρονομιά εξακολουθεί να διχάζει τη Βρετανία και να ρίχνει τη βαριά σκιά της στο Συντηρητικό Κόμμα. Υπήρξε ριζοσπάστης και όχι συντηρητική πολιτικός, όπως και παλαιότερα ο Ουίστον Τσώρτσιλ, και χάρη σε μία σπάνια δύναμη θελήσεως, που προσελάμβανε ενίοτε μορφή μικροαστικής αυθάδειας, εσάρωσε την υφιστάμενη κατά την εποχή εκείνη πολιτική και οικονομική σύμβαση του Ηνωμένου Βασιλείου.
Εξάρθρωσε όχι απλώς τα συνδικάτα, αλλά και τη βρετανική βιομηχανία. Ανέδειξε το City στο μεγαλύτερο χρηματοπιστωτικό κέντρο της Ευρώπης, αλλά έχασε τη μάχη με τη Γερμανία, που έμεινε πιστή στις αρχές του «καπιταλισμού του Ρήνου». Με άλλα λόγια, στην αρμονική συνεργασία βιομηχανίας, τραπεζών και συνδικάτων – μία αντίληψη που προκαλούσε επί σειράν ετών τα ειρωνικά σχόλια του Economist, έως ότου απεδείχθη τελικώς ότι αποτελούσε την ορθή επιλογή.
Εδωσε η Θάτσερ τη μάχη εναντίον της ενοποιήσεως της Γερμανίας, διότι ορθώς προέβλεψε ότι ο γερμανικός όγκος θα διατάρασσε την ισορροπία στην Ευρώπη –αιτία δύο Παγκοσμίων Πολέμων– αλλά απέτυχε να αποτρέψει τη μοιραία αυτή εξέλιξη. Πέραν τούτου, υπό την πίεση του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Μιτεράν, η επανένωση της Γερμανίας έγινε με αντάλλαγμα τη δημιουργία του ευρώ, αποξενώνοντας τη χώρα της, ακόμη περισσότερο, από τις ευρωπαϊκές διαδικασίες.
Προσέδεσε τη Βρετανία με τρόπο αποφασιστικότατο στις Ηνωμένες Πολιτείες στη μάχη εναντίον της Σοβιετικής Ενώσεως, αλλά η κατάρρευση της «αυτοκρατορίας του κακού» συνετελέσθη χάρη στην αποφασιστικότητα του τότε Αμερικανού προέδρου Ρόναλντ Ρέιγκαν, που ώθησε τη Μόσχα με το πρόγραμμα του «Πολέμου των Αστρων» σε έναν παράφρονα ανταγωνισμό, στην πλήρη υπονόμευση μιας σαθρής σοβιετικής οικονομίας και συνακόλουθα ενός διεφθαρμένου γραφειοκρατικού συστήματος.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ δεν ήταν συμπαθής στο συντηρητικό κατεστημένο, ούτε φυσικά στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ. Το Στέμμα απεχθάνεται διαταράξεις του συστήματος από όπου και εάν προέρχονται. Οταν κάποιος παρουσίασε κάποτε στη Βασιλομήτορα Ελισάβετ τον Ρόι Τζένκις, εκσυγχρονιστή πολιτικό προερχόμενο από το Εργατικό Κόμμα, εκείνη παρατήρησε απλώς. «Προτιμώ πάντα μία κυβέρνηση των Τόρις και ένα παλιό-καλό Εργατικό Κόμμα στην αντιπολίτευση».
Η γοητεία και η ισχύς της Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν ότι ενσάρκωνε το πολεμικό πνεύμα των Βρετανών ή μάλλον των Αγγλων – του έθνους που απολαμβάνει τον αγώνα σε οποιαδήποτε έκφανσή του, από τα γήπεδα του ποδοσφαίρου έως τα πεδία των στρατιωτικών μαχών.
Πολεμικό πνεύμα επέδειξε η Θάτσερ στον υψηλότατο βαθμό στο εσωτερικό όταν εσάρωνε το σύστημα –πολιτικό και οικονομικό–, ανεξαρτήτως των συνεπειών. Πολεμικό πνεύμα άξιο θαυμασμού επέδειξε στο πόλεμο των Φώκλαντ, δίχως συμμάχους, εναντίον της Αργεντινής, χιλιάδες μίλια μακριά από τις βρετανικές ακτές.
Η κόπωση, όμως, του πολέμου εξαντλεί κάποτε ακόμη και τους Βρετανούς. Γι’ αυτόν τον λόγο οι Συντηρητικοί συνεργάτες της την εξεδίωξαν από την πρωθυπουργία και από την ηγεσία του κόμματος. Αλλά ως βρετανική ιδιορρυθμία θα ερεθίζει πάντα πολεμίους και θαυμαστές της.
Από: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_14/04/2013_493686