Ανατρίχιασα όμως διαβάζοντας στη συνέχεια ότι δεν μιλούσε για το σύνθημα στον Πενταδάκτυλο αλλά για τον κυπριακό Ελληνισμό. Αυτός είναι ο εχθρός για την «αριστερή» κυβέρνηση, όχι η Τουρκία. «Ο αγώνας για εμπέδωση της Δημοκρατίας, α αγώνας ενάντια στο σοβινισμό και τον εθνικισμό είναι για μας ύψιστο πολιτικό καθήκον», δήλωσε η Υπουργός Εργασίας.
Άδικα χάρηκα ότι θα υπήρχε κάποιο κοινό σημείο στο οποίο θα συμφωνούσαμε. Κι εδώ εφαρμόζεται η πολιτική του οδοστρωτήρα. Εχθρός είναι ο Έλληνας της Κύπρου, γιατί δεν δέχεται αδιαμαρτύρητα την κατοχή, γιατί δεν δέχεται να παραδώσει την πατρίδα του στην Τουρκία. Αυτόν πρέπει να κτυπήσουμε, αυτόν να κατηγορήσουμε, αυτόν να εξαλείψουμε για να μπορέσουμε να λύσουμε το κυπριακό όπως το επιθυμεί η Τουρκία και οι σύμμαχοί της Άγγλοι και Αμερικανοί.
Μας καλεί ακόμη να υποστηρίξουμε τον πρόεδρο Χριστόφια για να τον εξοπλίσουμε στην αναζήτηση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Να τον υποστηρίξουμε με ποιο στόχο; Τη λύση δύο ισότιμων κρατών, την εκ περιτροπής προεδρία, την παραμονή 50.000 εποίκων που έδωσε ως δώρο πριν από οποιαδήποτε διαπραγμάτευση; Μας ζητά να γίνουμε συνεργοί μιας λύσης που θα μας παραδώσει στην Τουρκία για να ψάχνουμε μετά να βρούμε τόπο να ζήσουμε ως πρόσφυγες παραδίδοντας την πατρίδα μας στους πασάδες;
Η νεοταξική αριστερά έχει στόχο να αποδομήσει το εθνική ταυτότητα και να μετατρέψει τον κυπριακό λαό σε νεοκύπριους λινομπάμπακους, χωρίς εθνική προέλευση και χωρίς πατρίδα. Και να μας παραδώσει άοπλους στην βαρβαρική Τουρκία για να επαναλάβει την εθνοκάθαρση και τη σφαγή όπως το 1974, όπως τις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Ελλήνων της Μικρασίας, της Ίμβρου, της Τενέδου, της Καρπασίας….
Η κατάντια τής «αριστεράς» είναι απεριόριστη. Κατανοώ την πικρία τους μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και μαζί με αυτή και την κατάρρευση των οραμάτων τους για ένα καλύτερο κόσμο, σύμφωνα πάντοτε με τη δίκη τους αντίληψη. Ο θάνατος ενός ονείρου με το οποίο έζησαν και γαλουχήθηκαν κάποιες γενιές για εβδομήντα χρόνια, τουλάχιστον αυτές που δεν έζησαν μέσα στη Σοβιετική Ένωση αλλά άκουγαν από μακριά για τη μεγάλη ευτυχία που απολάμβαναν. Δεν έχει σημασία αν είναι πραγματικό ή φανταστικό. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, ζούσαν στο όνειρο. Και ξαφνικά κατέρρευσε.
Έτσι η αριστερή διανόηση, καθηγητές πανεπιστημίων, πολιτικοί ηγέτες και άλλοι, βρήκαν τη στέγη που τους έλειψε και προσκολλήθηκαν στις αμερικάνικες υπηρεσίες. Έκτοτε η μαχητική δυναμική αριστερά γίνεται ο πιστός υπηρέτης της παγκοσμιοποίησης υπό την ηγεσία της Αμερικής και ένθερμοι υποστηρικτές της, φανατικοί εχθροί της ιστορίας, του έθνους και της πατρίδας. Γιατί μόνο με υπηκόους, χωρίς εθνική ταυτότητα κα πατρίδα, είναι δυνατόν να επικρατήσουν τα συμφέροντα των ισχυρών για κυριαρχία πάνω στην ανθρωπότητα. Αυτή είναι η μετακαπιταλιστική αποικιοκρατία και υποδούλωση των χωρών με κατάτμηση τους σε μικρότητες, για να είναι πιο ευάλωτες.
Γι αυτό στόχος της σημερινής «αριστερής» κυβέρνησης δεν είναι η απελευθέρωση της Κύπρου από την τούρκικη κατοχή. Αυτός είναι γι αυτούς επάρατος εθνικισμός και σοβινισμός! Κι αυτόν τον εθνικισμό τάχθηκε η κα. Υπουργός να καταπολεμήσει σαν τον μεγαλύτερο εχθρό της ύπαρξης ελεύθερης και κυρίαρχης πατρίδας. Για να μπορεί εύκολα να μην αντιστέκεται στην ισοπέδωση των αξιών, της ιστορίας, της γλώσσας και του πολιτισμού των λαών, αλλά να υποδουλώνονται χωρίς αντιστάσεις στους ισχυρούς και δει στην ηγέτιδα της παγκοσμιοποίησης, τις ΗΠΑ.
.