του Ραφαήλ Καλυβιώτη
Το κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στο κράτος και τους πολίτες στην Ελλάδα έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα. Ύψιστης σημασίας σε αυτήν την πορεία αναξιοπιστίας και φαυλότητας, ήδη από την σύσταση του νεοελληνικού κράτους, έχουν οι ίδιοι οι κρατικοί «λειτουργοί». Γαλούχησαν γενιές και γενιές πολιτών προσκολλημένες σε ένα βραδυκίνητο και πελατειακό κράτος που κατέτρωγε οποιαδήποτε πρωτοβουλία για καινοτομία, άρα και ανταγωνιστικότητα. Δεν λειτουργούσε υγιώς η κοινωνία τόσα χρόνια, διότι αντί το εγώ να λειτουργεί για το εμείς, ελειτούργησαν οι δικοί μας για τους δικούς μας, εναντίον των δικών σας. Όμως το σημαντικότερο και πιο ανησυχητικό φαινόμενο σε αυτήν την διεργασία αλλαγής που βιώνει η κοινωνία είναι η καταβαράθρωση της μεσαίας τάξης, του δομικού ιστού στον οποίο στηρίζονται όλα τα δημοκρατικά πολιτεύματα.
Πώς είναι λοιπόν δυνατό να ξαναδημιουργήσεις την μεσαία σου τάξη; Διότι χωρίς την μεσαία τάξη από την μία κινδυνεύει η κοινωνία να εκφασιστοποιηθεί, ενώ από την άλλη δεν είναι δυνατόν να ξαναφτιάξεις χωρίς αυτήν την παραγωγική σου βάση. Πολύς λόγος γίνεται για την επαναφορά στην αγροτική ζωή και στον τουρισμό. Ναι, αυτό είναι μέσα στο πλάνο και σου δημιουργεί μία αυτάρκεια όσον αφορά τα απολύτως αναγκαία, οπότε πρέπει να είναι μέσα στους άμεσους στόχους μας. Όμως ούτε ο τουρισμός ούτε η αγροτική παραγωγή μπορούν να αποτελέσουν την βαριά βιομηχανία της Ελλάδας. Διότι κάποια στιγμή τα τελάρα με τα κρεμμύδια πρέπει να τα ανταλλάξεις με τεχνολογικά προϊόντα και ο λογαριασμός απλούστατα δεν θα βγει.
Οπότε πρέπει να στραφείς στο δυνατό σου όπλο που δεν είναι άλλο από την νεολαία σου, μία από τις πιο εκπαιδευμένες στην Ευρώπη και να της δώσεις το κίνητρο για καινοτομία. Πώς; Με την χαμηλότερη δυνατόν φορολογία για την νεανική επιχειρηματικότητα, διασύνδεση της αγοράς εργασίας με τα πανεπιστήμια άρα και την δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων ή μικτών, με την αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα πανεπιστήμια και δη πιο κοντά στο επιτυχημένο αγγλοσαξονικό πρότυπο. Δεν είναι δυνατόν σε όλες τις αγγλοσαξονικές χώρες με το μικρό στρατηγικό κράτος και την έλλειψη γραφειοκρατίας οι Έλληνες να καινοτομούν με συνεχόμενα απτά αποτελέσματα και στην ίδια τους την πατρίδα να αποτυγχάνουν.
Ιδέες υπάρχουν για να λειτουργήσει με ορθολογικό τρόπο η αγορά, όπως για παράδειγμα να λειτουργήσουν εταιρείες αφαλάτωσης με καινοτόμους μηχανισμούς, η δημιουργία των οποίων είναι δυνατόν να ανατεθεί σε νέους στο Πολυτεχνείο φερ ειπείν με χρηματοδότηση από κάποιον ιδιώτη. Αυτές οι εταιρείες στην συνέχεια μπορούν να λειτουργήσουν ανταγωνιστικά απέναντι στην κρατική ΕΥΔΑΠ αλλά και μεταξύ τους και με αυτόν τον τρόπο οι τιμές να είναι προοδευτικά μειούμενες. Ποιος υγιής ιδιώτης όμως θα αναλάβει ένα τέτοιο εγχείρημα όταν γνωρίζει ότι για να περαστεί ένα νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα καούν τα πάντα από οργανωμένες μειοψηφίες που κινούνται έναντι στην βούληση της πλειοψηφίας, όταν η φορολογία στην Ελλάδα αλλάζει κάθε φορά που αλλάζει κυβέρνηση και όταν ξέρει ότι για να συστήσει την εταιρία του πρέπει να περάσει από τις συμπληγάδες των δημοσίων εγγράφων και λαδωμάτων;
Ο δρόμος της κυβέρνησης λοιπόν θα είναι συγκρουσιακός διότι πρέπει να δώσει το τελικό χτύπημα σε αυτό που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία από το ’81 και μετά. Και αυτό δεν είναι άλλο από το παρασιτικό κράτος που μετέβαλλε τους Έλληνες σε ανθρώπους που απλά εντός των συνόρων είχαν δυνατότητες και εκτός συνόρων μεγαλουργούσαν. Κάτω από την πίεση της δυτικής οικονομικής κρίσης που έπληξε την χώρα μας με ισχυρό τρόπο, κανένας ενδοιασμό δεν πρέπει να έχει ο πρωθυπουργός. Ή φτιάχνουμε δικό μας παραγωγικό μοντέλο με τους δικούς μας ανθρώπους, την νέα μεσαία μας τάξη δηλαδή ή απλούστατα χανόμαστε στις σελίδες της ιστορίας. Η επιλογή ανάμεσα στα δύο δεν είναι δύσκολη.