Ο Μεταξάς το ΟΧΙ και η Δημοκρατική Παράταξη

Tο περιλάλητο θέμα του ΟΧΙ, αν το είπε ο Μεταξάς ή ο… λαός, αποτελεί ουσιαστικά ένα πολιτικό και όχι ένα ιστορικό ζήτημα. Ιστορικά το θέμα είναι λυμένο. Το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς, και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, διότι απλούστατα είναι ένα (ιστορικό) γεγονός. Όμως, έλα που ο Μεταξάς ήταν δικτάτορας, και μάλιστα δικτάτορας από την λάθος μεριά! Είναι λοιπόν να δεχτούμε όλοι εμείς, οι προοδευτικοί κια δημοκράτες άνθρωποι, πως το ΟΧΙ το είπε ένας “δεξιός” δικτάτορας;;; Πότε!!! Κι αν το είπε, δεν το… είπε!!! Το ΟΧΙ το είπε ο Λαός.

Όμως εδώ τίθεται ένα θεμελιώδες θέμα πολιτικής ηθικής: Έχει η δημοκρατία λόγους να κρύβει την αλήθεια, ακόμη και για “παιδαγωγικούς” σκοπούς; Ασφαλώς όχι. Θεμέλιο της δημοκρατίας μπορεί να είναι η αλήθεια και μόνον. Γιατί αν αυτό που ενδιαφέρει είναι να μην δίνουμε κακά παραδείγματα στους νέους, τότε είναι προφανές πως δεν μας ενδιαφέρει η ιστορική αλήθεια, άρα είμαστε έτοιμοι να την θυσιάσουμε προκειμένου να εξυπηρετήσετε έναν ακραίο καιροσκοπισμό, ο οποίος δέχεται το ψεύδος και την παραποίηση της αλήθειας ως παιδαγωγικές μέθοδες! Δηλαδή δεχόμαστε τελικά πως στην Δημοκρατία ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Όμως, ο μόνος τρόπος να διαπαιδαγωγήσουμε με στέρεο δημοκρατικό ήθος τους νέους μας είναι να τους λέμε πάντα όλη την αλήθεια και μόνον την αλήθεια, έστω κι αν αυτή μας πονάει. Γιατί οτιδήποτε άλλο είναι σκοταδιστικό και αντιδημοκρατικό, καθώς το μόνο που πετυχαίνει να κάνει κανείς μ’ αυτόν τον τρόπο είναι να διαπλάθει φοβικές και έωλες προσωπικότητες. Μόνο με την αλήθεια διαμορφώνονται δημοκρατικοί πολίτες. Έτσι, αν το ΟΧΙ το είπε ο δικτάτορας Μεταξάς, έχουμε χρέος να το αναγνωρίσουμε με γενναιότητα πρώτα-πρώτα εμείς οι ίδιοι, και μετά να το μεταδώσουμε ως ιστορική αλήθεια στην νέα γενιά.

Υποστηρίζουν όλοι οι δημοκράτες της πολιτικής υποκρισίας πως ο Μεταξάς αναγκάστηκε να πει το ΟΧΙ, διότι τον πίεσαν ο Βασιλιάς και οι Άγγλοι. Αλλά και εδώ η ιστορική πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Ο Μεταξάς το ΟΧΙ το είπε από μόνος του και εντελώς αυθόρμητα, γιατί αυτό το ΟΧΙ ήταν μια αποκλειστικά δική του απόφαση, που την είχε πάρει μήνες, ή, μάλλον, χρόνια πριν.

Εκεί λοιπόν διαβάζουμε πως ο Μεταξάς είχε αποφασίσει από την πρώτη στιγμή να αμυνθεί η Ελλάδα στην ιταλική εισβολή, οποτεδήποτε κι αν αυτή γίνονταν πράξη. Έτσι, ήδη από τις 21 Αυγούστου 1940, ο Μεταξάς θα διευκρίνιζε στον Ιταλό πρέσβη, στην Αθήνα πως «Εάν η Ιταλία ήθελε θίξει ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδος, και προπαντός την ακεραιότητα του εδάφους της, . σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε ότι η Ελλάς θα αμυνθεί της τιμής της και της ακεραιότητός της μέχρις εσχάτων» (Ε Ιστορικά, σελίδα 40). Και σε ένα ιδιόχειρο σημείωμά του, στις 2 Σεπτεμβρίου 1940, που ανακαλύφθηκε πρόσφατα, έγραψε πάλι ο Ι. Μεταξάς: «Η Ελλάς είναι αποφασισμένη να αποδυθεί εις πόλεμων των άκρων, παρά να υποκύψει εις τας ιταλικάς αξιώσεις». Απόφασις αμύνης μέχρις εσχάτων και θυσίας της, παρά να υποχωρήσει» (Ε Ιστορικά, ΟΧΙ, σ. 41). Αλλά ήδη από το 1934, που στην Ελλάδα ούτε βασιλιάς υπήρχε ούτε τίποτα, ο Ιωάννης Μεταξάς δήλωνε: «η Ελλάς εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνον εις το οποίον θα ευρίσκεται η Αγγλία» (Ε Ιστορικά, ΟΧΙ, σ. 40). Ο Μεταξάς, ο δικτάτορας Μεταξάς, είχε πάρει την απόφαση να αντισταθεί στον εισβολέα μήνες πριν. Τόσο ανέτοιμος ήταν, που λένε και κάποιοι. 

Δεν φταίει αυτός, ούτε και η ιστορική αλήθεια, που κάποιες δεκαετίες μετά ένας δημοκρατικός πρωθυπουργός υπέστειλε την σημαία, είπε ΝΑΙ στους Τούρκους και ευχαρίστησε τους Αμερικάνους. Και δεν βγήκε τότε κανένας ελληνικός λαός να πει ΟΧΙ. ΝΑΙ είπε ο δημοκρατικός πρωθυπουργός του, ΝΑΙ είπε και ο λαός. Και τότε η Ελλάδα μίκρυνε, αφού για πρώτη φορά μετά το 1923 θα έχασε εθνικό έδαφος. 

Όσο για τις πιέσεις εκ μέρους της Αγγλίας, για να καταλάβουμε πόσο τις υπολόγιζε ο Μεταξάς, όταν ήταν αντίθετες προς το εθνικό συμφέρον, θα σας πω τα εξής: Στις 13 Ιανουαρίου του 1941 έφθασε στην Ελλάδα ο Άγγλος στρατηγός Ουέηβελ. Αμέσως μετά την άφιξη του πρότεινε την αποστολή στο μέτωπο της Βορείου Ηπείρου ενός αγγλικού συντάγματος αντιαεροπορικών και αντιαρματικών όπλων. Ο Ιωάννης Μεταξάς αρνήθηκε την προσφορά χωρίς εξηγήσεις, ενώ ο στρατηγός Παπάγος ζήτησε την αποστολή τουλάχιστον εννέα μεραρχιών με ισχυρή αεροπορική κάλυψη. Ο Ουέηβελ ανταπαντά ότι μπορεί να διαθέσει… δύο μόνο μεραρχίες! 

Ο Μεταξάς είπε στον Άγγλο στρατηγό πως ότι το μόνο που μπορούσε να επιτύχει η παρουσία των δύο αγγλικών μεραρχιών στην Ελλάδα θα ήταν το να να επισπεύσουν την γερμανική επίθεση. Η διπλωματική πίεση από το Λονδίνο ήταν αφόρητη. Έτσι, ο Μεταξάς δήλωσε επίσημα στις 18 Ιανουαρίου 1941 ότι θα δέχονταν την αποβίβαση αγγλικών στρατευμάτων μόνον όταν οι Γερμανοί διαβούν τον Δούναβη και εισέλθουν στην Βουλγαρία. Φυσικά, στις 29 Ιανουαρίου 1941 ο Ιωάννης Μεταξάς, όλως τυχαίως πέθανε…

Τόσο πολύ υπέκυπτε ο Ιωάννης Μεταξάς στις πιέσεις των Άγγλων. 

Αυτά ο δικτάτορας Μεταξάς. Για να δούμε τώρα αντίστοιχα την στάση των αρχηγών της δημοκρατικής παράταξης, και πιο συγκεκριμένα την στάση του μεγάλου ηγέτη στρατηγού Πλαστήρα. Ο Πλαστήρας κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού αρχικά και μετέπειτα του ελληνογερμανικού πολέμου το 1940-1941, διέμενε ως φυγάδας στην Κυανή Ακτή της Γαλλίας, μετά το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα του 1935, στο οποίο είχε πρωτοστατήσει.

Από εκεί, ο Πλαστήρας έγραψε προς τον Π. Μεταξά, Έλληνα Πρέσβη στην Γαλλική Κυβέρνηση του Βισύ, επιστολή, στις 16-7-1941 (όταν η Ελλάδα βρισκόταν τότε υπό Γερμανική, Ιταλική και Βουλγαρική κατοχή): Σ’ εκείνη την επιστολή ανέφερε μεταξύ άλλων και τα εξής: «Το σεσηπός καθεστώς τής 4ης Αυγούστου, όχι μόνον ετόλμησε να κηρύξη τον πόλεμον εναντίον δύο πανισχύρων Αυτοκρατοριών, εν ώρα παντελούς αδυναμίας τής Αγγλίας, και κατέστρεψε το Έθνος(!!!), αλλά και κατεβλήθησαν προσπάθειαι να ματαιωθούν διαπραγματεύσεις μου μέσω Γερμανίας, προς διευθέτησιν της Ιταλοελληνικής διενέξεως». 

Βρισίδι που τρώει ο Μεταξάς από τον μεγάλο ήρωα της δημοκρατικής παράταξης!!! Μεγαλοπρεπές! Και γιατί; Επειδή έκανε κάποια αντεθνική ενέργεια; ΟΧΙ ! Απλά επειδή «ετόλμησε να κηρύξη τον πόλεμον εναντίον δύο πανισχύρων Αυτοκρατοριών»!!! Και έτσι κατέστρεψε το έθνος, με το ΟΧΙ που είπε!!! Δηλαδή ο Πλαστήρας βρίζει μ’ αυτόν τον τρόπο τον Ιωάννη Μεταξά επειδή είπε ΟΧΙ στους Ιταλούς και δεν είπε ΝΑΙ !!!! Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, είναι απόλυτα ΑΛΗΘΙΝΟ. 

Η δημοσίευση της παραπάνω επιστολής στην εφημερίδα ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΙΜΑ, στις 5-4-1945, προκάλεσε την παραίτηση του Ν. Πλαστήρα από την Πρωθυπουργία, λόγω του φιλοφασιστικού περιεχομένου της.

Όμως, δεν ήταν μόνον αυτά τα… αντιστασιακά ανδραγαθήματα του «Μαύρου Καβαλλάρη»… Ο Ν. Πλαστήρας υποστήριξε πως έπρεπε η Ελλάδα, μετά την κατάληψή της από τη Γερμανία, να συγκροτήσει φιλογερμανική Κυβέρνηση!!! Ναι, ακριβώς έτσι. Η σχετική επιστολή του της 21-4-1941, από την Γαλλία, απευθυνόμενη πιθανώς προς τον ιδιαίτερα στενό του φίλο και συνεργάτη Κομνηνό Πυρομάγλου, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την 14-9-1997, αναφέρει τα εξής νόστιμα… αντιστασιακά: «Ξέρεις τας σκέψεις μου τας οποίας μεταδίδεις στους φίλους. Είμαι τής γνώμης ότι πρέπει να γίνη Κυβέρνηση φιλογερμανική γιά νά καταστήσωμεν ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό πρέπει νά γίνη και εάν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνο μήνας με τελείαν ήτταν τού ’ξονος (όπερ απίθανον).» 

Λένε όλοι οι δημοκράτες ότι ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν δικτάτορας, και γι’ αυτό πρέπει να τον καταδικάσουμε. Σύμφωνοι. Απόλυτα σύμφωνοι. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει με τον ίδιο ζήλο να καταδικάσουμε και τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, και φυσικά τον δωσίλογο Πλαστήρα. Γιατί; Μα γιατί ήταν εξίσου θερμότατοι οπαδοί της δικτατορίας. Αλλιώς έχουμε δυο μέτρα και δυο σταθμά. Έτσι δεν είναι; Κι αυτό είμαι σίγουρος πως δεν το θέλετε καθόλου. 

Μα ήταν όλοι αυτοί οπαδοί της δικτατορίας; Μόνο ήταν; Κατ’ αρχήν, ο Βενιζέλος ήρθε στην εξουσία από την πρώτη δικτατορία, που γνώρισε το Ελληνικό κράτος, δηλαδή από το κίνημα στο Γουδί, του 1909. Και μάλιστα, επειδή αυτοί ήταν άμαθοι και είχαν αφήσει την βουλή να λειτουργεί, ο Βενιζέλος τους έγραψε από την Κρήτη ένα γράμμα, που κυριολεκτικά τους ξευτέλιζε, γιατί δεν είχαν τολμήσει να κηρύξουν εξ αρχής κανονική δικτατορία, ώστε να κλείσουν την βουλή και να κυβερνούν μόνον με διατάγματα (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΔ΄, σ. 267). Αυτά μπορεί κανείς να τα δει πολύ παραστατικά και στην υπέροχη ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ελευθέριος Βενιζέλος». Η οποία ξεκινάει ακριβώς με τα μπινελίκια που ρίχνει ο Βενιζέλος στους πραξικοπηματίες αξιωματικούς, γιατί δεν είχαν κηρύξει δικτατορία. 

Για να γίνουν απόλυτα κατανοητά αυτά που λέω, θα παραθέσω το ξεκατίνιασμα του Βενιζέλου και του Αλέξανδρου Παπαναστασίου μέσα στην Εθνοσυνέλευση το 1924, για το ποιος είχε κυβερνήσει πιο… δικτατορικά από τον άλλον! Πιο συγκεκριμένα, στις 29 Ιανουαρίου 1924 ο πρωθυπουργός Βενιζέλος κατηγόρησε τον Παπαναστασίου πως προσεταιρίζονταν ορισμένα στοιχεία, μερικά από τα οποία δεν ήταν καθόλου δημοκρατικά. Τότε ο Παπαναστασίου του απάντησε πως ο Βενιζέλος ήταν ο τελευταίος που θα είχε το δικαίωμα να του κάνει τέτοιες παρατηρήσεις, μιας και όσο κυβέρνησε, κυβέρνησε μόνον με την δύναμη των όπλων! 

Λέει ο Βενιζέλος στον Παπαναστασίου: «Κύριε Παπαναστασίου λυπούμαι με τας αντιλήψεις τας οποίας έχετε, αι οποίαι μας οδηγούν εις μίαν Στρατοκρατίαν αντί να μας οδηγούν εις την Δημοκρατίαν. Δι’ αυτό δεν δύναμαι παρά να εκφράσω την λύπην μου διότι χάριν της εγκαθιδρύσεως της Δημοκρατίας προσηταιρίσθητε στοιχεία στρατοκρατικά».
Θόρυβος επικράτησε στην αίθουσα από την δριμύτητα της επίθεσης και διαμαρτυρίες ακούσθηκαν. Τα Πρακτικά διέσωσαν, ότι «ο κ. Βενιζέλος αποχωρεί της αιθούσης εν ταραχή». 

Ο Παπαναστασίου απάντησε αμέσως, απόντος πλέον του Βενιζέλου, ότι τα στοιχεία που υπαινίχθηκε ο πρωθυπουργός, (δηλαδή οι στρατιωτικοί), έσωσαν την Ελλάδα από εσωτερικό και εξωτερικό κίνδυνο! Και τόνισε: «Οφείλω να διαμαρτυρηθώ δια την τοιαύτην αντίληψιν του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως, ο οποίος άλλωστε κατά το παρελθόν έχει εις το ενεργητικόν του βιαίας επαναστάσεις, τας οποίας ενήργησε τη συνδρομή των στρατιωτικών»!

Δεν είναι υπέροχοι και οι δυό τους… Ε, αυτοί ήταν οι ηγέτες της Δημοκρατικής Παράταξης. Διαγωνισμό στην δικτατορία κάνανε! 

Και βέβαια, ο Βενιζέλος δεν εγκατέλειψε ποτέ την αιώνια αγαπημένη του, την… δικτατορία, μιας και το κοινοβουλευτικό πολίτευμα δεν του πήγαινε και πολύ! Έτσι, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 1935, έλεγε ο Βενιζέλος στην βουλή, με αφορμή αυτό ακριβώς το πραξικόπημα: «Του είπα [εννοεί τον Πλαστήρα] ότι γνωρίζει καλώς ότι ΔΕΝ είμαι από εκείνους, οι οποίοι είναι ενθουσιασμένοι από το κοινοβουλευτικόν πολίτευμα. […] Προσέθεσα ακόμη: Βέβαια μου επικαλείσθε συχνά το παράδειγμα μίας χώρας, η οποία καθ’ όλας τας πληροφορίας, αφ’ ής εγκαθιδρύθη εις αυτήν η δικτατορία, φαίνεται ότι πηγαίνει καλά. Αλλά, προσέθεσα τούτο: Διά να υπάρξη μία τοιαύτη δικτατορία πρέπει να υπάρξει δικτάτωρ, και τέτοιον δικτάτορα εγώ δεν τον βλέπω. Εγώ δεν νομίζω, αγαπητέ φίλε στρατηγέ Πλαστήρα, ότι είσαι ικανός να κάμης τον δικτάτορα. Οχι μόνο συ δεν έχεις την ικανότητα να κάνης τον δικτάτορα, ως ο Μουσολίνι, αλλά δεν έχεις ούτε την πλειάδα, εκατοντάδα ανδρών τους οποίους έχει περί αυτόν ο Μουσολίνι». (Το Φασιστικό Πρότυπο του Μεσοπολέμου, Ντούτσε, ο Υπέροχος, ΙΟΣ, Ελευθεροτυπία, 28-10-2006). 

Δηλαδή, κ. Λαζόπουλε, όλοι ήθελαν τότε την δικτατορία! Και πρώτοι και καλύτεροι ο Βενιζέλος, ο Παπαναστασίου και ο Πλαστήρας. Και μάλιστα το πρότυπό τους ήταν ο Μουσολίνι. Ναι, ο Μουσολίνι, που είχε μάλιστα και πολλούς καλούς συνεργάτες, και έτσι προόδευε η χώρα του, όπως λέει ο Βενιζέλος! Το μόνο πρόβλημα του οποίου ήταν ότι στην Ελλάδα δεν υπήρχε δικτάτορας ισάξιος του Μουσολίνι. 

Και έχουν τονίσει όλοι κατά κόρον και μέχρι αηδίας τον φασιστικό χαρακτήρα του καθεστώτος Μεταξά. Τον άπειρο και αυθόρμητο θαυμασμό του Βενιζέλου, του Πλαστήρα αλλά και του Καζαντζάκη για τον Μουσολίνι και το φασιστικό καθεστώς του γιατί δεν το αναφέρει ποτέ και κανείς; 

Και μετά από όλα αυτά, βρίζουν οι οπαδοί της Δημοκρατικής Παράταξης με τέτοιον τρόπο τον Ιωάννη Μεταξά για δικτάτορα; Γιατί; Επειδή ακολούθησε κατά γράμμα τις πρακτικές αλλά και απόψεις τις του Βενιζέλου, του Παπαναστασίου, του Πάγκαλου και του Πλαστήρα; Ή μήπως επειδή αυτός κατάφερε εκείνο που δεν είχε καταφέρει όλοι εκείνοι; 

Λοιπόν, ή όλους ή κανέναν. Αλλιώς, ούτε δίκαιοι είμαστε, ούτε τίμιοι. 

Και μια κουβέντα για το Ρούπελ. Πραγματικά ήταν και είναι μια απ’ τις μελανότερες σελίδες της νεοελληνικής ιστορίας η παράδοση του Ρούπελ, και για τον ίδιο τον Ιωάννη Μεταξά. Βέβαια, δεν ήταν καθόλου δική του η απόφαση, ήταν του Βασιλιά Κωνσταντίνου. Ο Μεταξάς ανέλαβε την εκτέλεσή της ως αρχηγός του επιτελείου. Αλλά και μόνον αυτό αρκεί για να τον καταδικάσουμε. Αλλά, αν καταδικάζουμε τον Μεταξά για την παράδοση ενός οχυρού, τι πρέπει να κάνουμε τον Βενιζέλο, που με ένα τηλεγράφημά του παρέδωσε ολόκληρη την Ανατολική Θράκη αμαχητί στον Κεμάλ;

Ο Βενιζέλος μετά την μικρασιατική καταστροφή ορίστηκε ως πληρεξούσιος της Ελλάδας στο εξωτερικό. Στις 20 Σεπτεμβρίου / 3 Οκτωβρίου είδε τον Άγγλο υπουργό εξωτερικών στο Λονδίνο, και ενημερώθηκε επίσημα για την απόφαση της Αντάντ. Την ίδια μέρα, διαβίβασε τηλεγραφικά τις απόψεις του στην Αθήνα. «Η απώλεια της Ανατολικής Θράκης», έγραφε, «ήταν καταστροφή ανεπανόρθωτος… εφόσον οι Δυνάμεις απεφάσισαν την απόδοσιν ταύτην εις την Τουρκίαν». Στις 25 Σεπτεμβρίου / 8 Οκτωβρίου ο Βενιζέλος έστειλε το ακόλουθο τηλεγράφημα στους πληρεξούσιους Θράκες στα Μουδανιά, από το Παρίσι: «Ανακοινώσατε, παρακαλώ, τηλεγράφημα εις πληρεξουσίους Θράκης, Ανατολική Θράκη απωλέσθη ατυχώς δι’ Ελλάδα και επανέρχεται εις άμεσον κυριαρχίαν Τουρκίας, αποκλειόμενης πάσης διαμέσου λύσεως, οία υπονοούμενη εις τηλεγράφημα σας. Επί πλέον υποχρεούμεθα να εκκενώσωμεν από τούδε Θράκην». 

Η Ανατολική Θράκη, ωστόσο, κάθε άλλο παρά “χαμένη” μπορούσε να θεωρηθεί για την Ελλάδα. Το Τέταρτο Σώμα Στρατού όχι μόνο δεν είχε καμιά ανάμιξη, στο μικρασιατικό μέτωπο, αλλά είχε σημαντικά ενισχυθεί από το βόρειο συγκρότημα του ελληνικού στρατού που είχε περάσει με ελληνικά πολεμικά στη Ραιδεστό. Ακόμα και αν υποτεθεί ότι η Τουρκία ήταν αποφασισμένη να πετύχει με πόλεμο την κατάληψη της Ανατολικής Θράκης, το Σεπτέμβριο/Οκτώβριο του 1922, έπρεπε να νικήσει τις βρετανικές δυνάμεις στην ουδέτερη ζώνη, να καταλάβει τα Δαρδανέλια και, το σπουδαιότερο, να αποδεχθεί η Αγγλία την τυπική αυτή ήττα της και να αποχωρήσει από τα Στενά και την Κωνσταντινούπολη, χωρίς να χρησιμοποιήσει το στόλο της, έπρεπε επίσης οι δυνάμεις της να περάσουν στην Ευρώπη μη διαθέτοντας αξιόλογη ναυτική υποστήριξη (ο ελληνικός στόλος ήταν ακόμη στην Προποντίδα) και έπρεπε να νικήσει τον ελληνικό στρατό και να καταλάβει την Ανατολική Θράκη. Όλα αυτά έπρεπε να ολοκληρωθούν μέσα σε μερικές εβδομάδες, γιατί ερχόταν ο χειμώνας. 

Με δύο τηλεγραφήματά του ο Βενιζέλος χάρισε την Ανατολική Θράκη στους Τούρκους… Ναι, ακριβώς έτσι. 

Και γιατί ο Βενιζέλος διέταξε τον Πλαστήρα να χαρίσει την Ανατολική Θράκη στους Τούρκους; Μα για να μην αναγκαστούν οι Άγγλοι να πολεμήσουν με τον καλό τους σύμμαχο τον Κεμάλ! Δηλαδή, ο Βενιζέλος χάρισε την Ανατολική Θράκη στους Άγγλους, για να μην χαλάσουν την ζαχαρένια τους οι Άγγλοι. Μετά από αυτά, τι λέτε εσείς ότι πρέπει να σκεφτόμαστε για τον Βενιζέλο; 

Και ήταν αυτό τόσο πραγματικά απίστευτο, που πήγε έκπληκτος ο Ισμέτ Ινονού στον Κεμάλ και του είπε: «Οι Γιουνάν μας χαρίζουνε την Ανατολική Θράκη!». 

Να θυμίσουμε εδώ πως ο Βενιζέλος χάρισε και τον Πόντο στους Τούρκους, έτσι ώστε να γίνει ο ηθικός αυτουργός της φριχτής ποντικής γενοκτονίας. 

Οι Έλληνες του Πόντου είχαν διατυπώσει από νωρίς το αίτημα δημιουργίας δεύτερου ελληνικού κράτους στις νότιες παραλίες της Μαύρης Θάλασσας, ως μοναδική δυνατότητα επιβίωσης του ελληνισμού στη γενέθλια γη. Τον Οκτώβριο του 1917 ο Κ. Κωνσταντινίδης, ένας από τους ηγέτες του ποντιακού κινήματος και πρόεδρος της δυναμικής οργάνωσης της Μασσαλίας είχε ενημερώσει τον Βενιζέλο. Στον Πόντο, όπου κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Τούρκοι είχαν προβεί σε γενοκτονία του ελληνικού πληθυσμού, δρούσε ένα δυναμικό αντάρτικο ελληνικό κίνημα, το οποίο αριθμούσε σε 18.000 άντρες. Το αίτημα των Ποντίων ήταν η ενίσχυση των ανταρτών κατά το υπόδειγμα του Μακεδονικού Αγώνα. Ο Βενιζέλος, παρότι αρχικά αμφιταλαντεύτηκε, επέλεξε να αγνοήσει τα αιτήματα των Ποντίων και να υποστηρίξει στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι το Δεκέμβριο του 1918, την ενσωμάτωση του Πόντου στην Αρμενία. Μια θέση που εξόργισε τους Έλληνες του Πόντου και τις ποντιακές οργανώσεις, οι οποίες με επικεφαλής το μητροπολίτη Τραπεζούντος Χρύσανθο προσπάθησαν να παρέμβουν αυτοτελώς στις Συνδιασκέψεις Ειρήνης προωθώντας το αίτημα δημιουργίας Ελληνικού Κράτους στον Πόντο. 

Ο Βενιζέλος συνέχισε την πολιτική του και στις 4 Φεβρουαρίου του 1919 δήλωσε στον Αμερικανό πρόεδρο Ουϊλσον ό,τι παρότι οι Έλληνες του Πόντου επιθυμούσαν την ανεξαρτησία, αυτός αντιτάχθηκε απόλυτα. Επίσης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Sunday Times, δήλωσε ότι δέχεται να συμπεριληφθεί ο Πόντος στην Αρμενία (Β. Αγτζίδη, Ο Βενιζέλος της Ήττας). 

Τα επακόλουθα αυτής της πολιτικής λίγες μέρες μετά, στις 19 Μαΐου, είναι, δυστυχώς, σε όλους μας πολύ γνωστά. 

Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ ο Βενιζέλος υπήρξε η αιτία της καταστροφής όλου του προσφυγικού Ελληνισμού. 

Και όχι φυσικά μόνος του. Με πολύτιμο βοηθό και συμπαραστάτη το ΚΚΕ, το οποίο ομολόγησε με τον πιο επίσημο τρόπο πως ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες της Μικρασιατικής καταστροφής.

Πιο συγκεκριμένα, στην πρώτη σελίδα του Ριζοσπάστη της 12-7-1935 δημοσιεύθηκε τούτη εδώ η σημείωση, όπου και η λαμπρή τους ομολογία για τον ρόλο τους στην καταστροφή και στην φρίκη τριών εκατομμυρίων προσφύγων: 

«Μια Επιφύλαξι»

«Αν δεν νικιόμασταν στη Μ. Ασία, η Τουρκία θάτανε σήμερα πεθαμένη και μεις μεγάλη Ελλάδα. Τη «λευτεριά» μας θα την εστηρίζαμε στην υποδούλωση του Τουρκικού λαού. Αυτό εμείς δεν το δεχόμαστε. Το αποκρούομε κατηγορηματικά. Η αστικοτσιφλικάδικη Ελλάδα στη Μ. Ασία πήγε όχι σαν εθνικός απελευθερωτής μα σαν ιμπεριαλιστική δύναμη, όργανο των εγγλέζων μεγαλοκαρχαριών. Πήγαινε αυτού όχι μόνο για να διαιωνίσει την ξενική κυριαρχία πάνω στον Τουρκικό λαό μα και να κάνη την Τουρκία αντισοβιετικό ορμητήριο. Δεν είναι αυτός ο δρόμος της ειρηνικής δημοκρατικής συμβίωσης των λαών της νοτιανατολικής Ευρώπης. Η Μικρασιατική εκστρατεία δεν χτυπούσε μόνο τη νέα Τουρκία μα στρεφότανε ενάντια στα ζωτικότατα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία ΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΑΜΕ». Ριζοσπάστη της 12-7-1935, σ. 1.

Και μια σημείωση: Μην ψάξετε στην ψηφιακή συλλογή της ΕΘΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ για να βρειτε σε μορφη pdf το συγκεκριμένο φύλλο του Ριζοσπάστη. Και αυτό γιατί ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ 12-7-35 ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΤΗ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΘΕΙ! 

Όσο για το ΟΧΙ, το βέβαιον είναι πως πως πρέπει να χρωστάμε πολύ μεγάλη και αιώνια ευγνωμοσύνη στον Ιωάννη Μεταξά, για το ΟΧΙ που είπε εκείνο το βράδυ. Και αυτό δεν το λέω εγώ, το λέει ένας πολιτικό ανάστημα που δεν νομίζω πως μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Και αυτός είναι ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. 

Πιο συγκεκριμένα, στο βιβλίο του Τα Χρόνια του Μεγάλου Πολέμου, Αθήνα 1964, σσ. 19-20, ο Π. Κανελλόπουλος λέει τα εξής: «Πρέπει να είμεθα, χωρίς άλλο, ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ εις τον Ιωάννη Μεταξά, διότι είπε, ολομόναχος, εις το σκοτάδι της νυκτός, το μέγα ΟΧΙ. Λέγουν όσοι αντικρίζουν με εμπάθεια και αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της ιστορίας, ότι το ΟΧΙ δεν το είπεν ο Μεταξάς. Ότι το είπεν ο Ελληνικός Λαός. Ναι, το είπεν ο Ελληνικός Λαός, αλλά αφού το είχε ειπή ο Μεταξάς. Ο ατυχής και συμπαθής Emanuelle Grazzi, εκτελών εντολήν που δεν του άρεσε καθόλου, εξύπνησε, την 3ην πρωινήν, τον Μεταξά και όχι τον Ελληνικόν Λαόν. Εάν έλεγεν ο Μεταξάς ΝΑΙ, πώς θα έλεγεν ΟΧΙ ο Ελληνικός Λαός, που θα εξυπνούσε αργότερα; Θα το έλεγε βέβαια μέσα του και θα το εξεδήλωνε και έμπρακτα, όταν θα οργάνωνε μυστικά την αντίστασή του, αλλά η Αλβανική Εποποιία δεν θα εγράφετο ποτέ. Ας είμεθα, λοιπόν, τίμιοι απέναντι της ιστορίας. Το μέγα ΟΧΙ είναι πράξις του Ιωάννου Μεταξά». 

Και για να μην ξεχνάμε ποιος είναι ο άνθρωπος που έγραψε τούτες τις γραμμές, θα θυμίσουμε πως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος κατά την δικτατορία Μεταξά έμεινε εξόριστος για τέσσερα χρόνια.

Αλλά κι αν κανείς δεν θέλει να πιστέψει τον ο Παναγιώτη Κανελλόπουλο για το αν είπε ή δεν είπε ο Μεταξάς το ΟΧΙ, ας πιστέψει τον μεγάλο μας ποιητή Γιώργο Σεφέρη, ο οποίος κατά την μεταξική δικτατορία ήταν προϊστάμενος της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου, του υπουργείου Τύπου, με προϊστάμενό του τον γνωστό Μανιαδάκη. Στυλοβάτης πραγματικά της προπαγάνδας του καθεστώτος ο Σεφέρης. Γι’ αυτό άλλωστε και ήταν εκείνος που έγραψε το διάγγελμα του βασιλιά για την κήρυξη του πολέμου. 

Λέει λοιπόν επί λέξει ο Σεφέρης:

“Τις μέρες που άρχισε ο πόλεμος και στα σύνορά μας, συλλογιζόμουνα συχνά τις φάσεις και τις μεταπτώσεις της μοίρας ενός ανθρώπου ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ το ΟΧΙ, στις 3 το πρωί, στον πρεσβευτή της Ιταλίας. … Το ΟΧΙ ήταν, μαζί με άλλα, η αντίδραση του ψυχόρμητου Μεταξά στην προσωπική προσβολή και την απιστία που του είχε κάνει η τροφός του Γερμανία”: Γ. Σεφέρη, Χειρόγραφο, Σεπ. ’41, Ίκαρος 1972, σσ. 43-45. 

Για τον Σεφέρη ο Μεταξάς ήταν ο άνθρωπος που είχε μπορέσει να ενώσει εκείνες τις μέρες όλους τους Έλληνες. Μια ένωση που για τον Σεφέρη οφείλονταν “πραγματικά στο γεγονός ΟΤΙ ΕΙΠΕ την 28η τη λέξη που ήταν στις καρδιές όλων των Ελλήνων”: Γ. Σεφέρη, Χειρόγραφο, Σεπ. ’41, Ίκαρος 1972, σ. 49. 

Και ξέρετε πότε είπε το ΟΧΙ ο Μεταξάς τότε που όλοι οι ηγέτες της Δημοκρατικής Παράταξης ήταν έτοιμοι όλοι τους να πουν ΝΑΙ και να συνεργαστούν με τους κατακτητές. Και ενώ ο Πλαστήρας έβριζε τον Μεταξά γιατί δεν είπε ΝΑΙ στους Ιταλούς. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο γνωστός “Γέρος της Δημοκρατίας”, κατά την διάρκεια του πολέμου γυρνούσε από δω κι από κει και έλεγε πως “οι Γερμανοί δεν θα μας πειράξουν”: Γ. Σεφέρη, Χειρόγραφο, Σεπ. ’41, Ίκαρος 1972, σ. 43. 

Γι αυτό και λέει ο Σεφέρης για τον Μεταξά πως “είχε και το περισσότερο μυαλό, και το περισσότερο σθένος” απ’ όλους τους πολιτικούς της εποχής του: Γ. Σεφέρη, Χειρόγραφο, Σεπ. ’41, Ίκαρος 1972, σ. 33. 

Λίγα λόγια για τον Μάη του ’36. Μια από τις πιο μελανές σελίδες στην ιστορία του “δικτάτορα”. Καταρχήν το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε εδώ είναι πως δεν έδωσε ο ίδιος ο Μεταξάς διαταγή να χτυπηθούν οι απεργοί και αυτό το αναγνωρίζουν όλοι. Δεν είναι υπεύθυνος ο Μεταξάς του μακελειού, αλλά ο τότε αστυνομικός διοικητής Ντάκος που μόνος του διέταξε την αστυνομία να πυροβολήσει. Ο Μεταξάς προκειμένου να μην οξύνει τα πνεύματα άφησε να μείνει η πόλη ακυβέρνητη για δυο μέρες, ώστε να λυθεί στο τέλος η απεργία συναινετικά με την επέμβαση της ΓΕΣΕΕ. (Τα γεγονότα όλα από την πλευρά του ΚΚΕ βλέπε στο άρθρο Ο ματωμένος Μάης του ’36 στη Θεσσαλονίκη, Ριζοσπάστης, 30-4-2006). 

Όμως ήταν ο Μεταξάς αυτός που με δικές του διαταγές για πρώτη φορά αιματοκύλισε την εργατιά και την αγροτιά στην Ελλάδα; Όχι φυσικά, αλλά η Δημοκρατική Παράταξη. Δείτε λοιπόν: 

Πρώτη σφαγή με το καλημέρα της φτωχολογιάς από την Δημοκρατική Παράταξη το Κιλελέρ, το 1910. Το Κιλελέρ που όλοι το γιορτάζουν αλλά κανείς δεν μας λέει ποιος ήταν τότε κυβέρνηση. Και πώς να πουν, αφού τότε κυβερνούσε η Επανάσταση του 1909, που έφερε στην Ελλάδα τον Βενιζέλο; Πώς να πουν ποιος κυβερνούσε, αφού την εντολή για την σφαγή στο Κιλελέρ την έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός Δραγούμης, ο οποίος μέσα στην βουλή δικαιολόγησε απολύτως τον στρατό για το μακελειό, αφού ο καημένος ο στρατός “ηναγκάσθη να πυροβολήση” διότι οι αγρότες πετούσαν πέτρες στο τραίνο!!! (εφημ. ΣΚΡΙΠ, 9-3-1910, σ. 2). Να θυμίσουμε απλώς πως στην κυβέρνηση Δραγούμη υπουργός των Στρατιωτικών ήταν ο αρχηγός της επανάστασης Ζορμπάς. 

Αύγουστος 1923. Επαναστατική κυβέρνηση. Πρωθυπουργός ένας από τους τρεις επαναστάτες, ο Σ. Γονατάς. Πάρα πολλοί επαγγελματικοί κλάδοι, εντελώς αυθόρμητα και ακαθοδήγητα, κατεβαίνουν σε απεργία. Τελικά, στις 20 Αυγούστου 1923 η ΓΣΕΕ αναλαμβάνει την ηγεσία των απεργιών. Η κυβέρνηση διαλύει τα σωματεία και κατάσχει τις περιουσίες τους. Παρ’ όλα αυτά, η απεργία επεκτείνεται στη Θεσσαλονίκη, τη Πάτρα, το Βόλο και σε όλη την χώρα. Στις 23 Αυγούστου η ΓΣΕΕ καλεί πανεργατική συγκέντρωση στο Πασαλιμάνι. Η κυβέρνηση διατάσσει τη βίαιη διάλυσή της. Το βράδυ θα βρει 11 εργάτες νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Στ. Γονατάς δηλώνει πως πρώτοι οι εργάτες άρχισαν να πυροβολούν και γι’ αυτό η αντίδραση του στρατού ήταν απόλυτα δικαιολογημένη! Και πώς η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να επιβάλλει το κράτος του νόμου με κάθε θυσία (εφημ. ΕΜΠΡΟΣ, 23-8-1923, σ. 4). 

Σημείωση, το ΣΕΚΕ (το ΚΚΕ της εποχής) και ο Αβραάμ Μπεναρόγια στήριζαν το καθεστώς Πλαστήρα και την επανάσταση. 

Πρωτομαγιά 1924. Πρωθυπουργός ο Παπαναστασίου. Την Πρωτομαγιά του 1924 η συγκέντρωση έγινε μπροστά στο Δημαρχείο με ομιλητές τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου, Βελέτζα και το γενικό γραμματέα του ΚΚΕ και μέλος της Ομοσπονδίας Τύπου, Αποστολίδη. Η συγκέντρωση είχε απαγορευθεί και επιχειρήθηκε η διάλυσή της με ίλες ιππικού και το στρατό,ενώ χρησιμοποιήθηκαν και υδραντλίες. Αποτέλεσμα: 1 νεκρός. Και δύο άλλοι στον Πειραιά, σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Ο Πρωθυπουργός Παπαναστασίου δηλώνει πως αποκλειστικοί υπεύθυνοι για τα επεισόδια ήταν οι κομμουνιστές, και πως ο στρατός και αυτή την φορά αναγκάσθηκε να αμυνθεί… (εφημ. ΕΜΠΡΟΣ, 2-5-1923, σ. 4).

Βέβαια, αυτούς τους νεκρούς δεν βρέθηκε κανείς Ρίτσος να τους υμνήσει και κανείς Θεοδωράκης να τους τραγουδήσει, όπως εκείνους του ’36. Ποιος τους φταίει όμως. Ας φρόντιζαν να σκοτωθούν από δικτάτορα και όχι από δημοκρατικούς πρωθυπουργούς…