Μετά τον «νέο άνεμο που έφερε η εκλογή Χριστόφια στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας», παρατηρείται μια νέα κινητικότητα στο Κυπριακό. Ο πρόεδρος Χριστόφιας, καταξιωμένος πλέον πολιτικά, από το ύπατο αξίωμα, μπορεί πια να εφαρμόσει την δική του πολιτική, χωρίς να μπορεί να μένει στο απυρόβλητο, επειδή «…άλλος είναι ο πρόεδρος». Νιώθει, και είναι δηλαδή, ισχυρός, όσο ποτέ. Προεκλογικά ένα από τα συνθήματα του ήταν ότι «μπορεί καλύτερα». Μετεκλογικά όμως…, δεν βλέπουμε παρά μόνον ερασιτεχνικούς χειρισμούς. Ξεκίνησε με την γνωστή γκάφα ολκής, στο θέμα των εποίκων, και μπήκε στα βαθιά, ενεργώντας με απίστευτη ασέβεια προς την βούληση του 76% στο δημοψήφισμα, διορίζοντας τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν στις λεγόμενες τεχνικές επιτροπές επίλυσης του Κυπριακού. Μετά από αυτό, μόνο ως κωμικοτραγική μπορεί να χαρακτηριστεί η θέση, που προβάλλεται, για την αντίθεσή του στην επαναφορά του Σχεδίου Ανάν.
Τι άραγε να περιμένουμε λοιπόν, μετά από «την πενταετία του σκότους», (όπως χαρακτηριστικά έλεγαν κάποιοι από τους πολέμιους του Τάσσου Παπαδόπουλου); Τα πρώτα σημάδια πάντως, δεν είναι καλά. Οι πρώτες εκατόν μέρες της διακυβέρνησης, χαρακτηρίζονται από συνεχείς εκπτώσεις στο Κυπριακό. Είναι αρκετό, το σημείο στο ανακοινωθέν Χριστόφια – Ταλάτ, που ουσιαστικά μιλά για συνεταιρισμό δύο ισότιμων Συνιστώντων Κρατών, για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της ζημιάς που προήλθε, από τις μανούβρες του νέου προέδρου στο Κυπριακό. Να επισημάνουμε λοιπόν ότι, αν στα ελληνικά ακούγεται κάπως “αθώα” η διατύπωση, δεν συμβαίνει το ίδιο και στην αγγλική, στην οποία η μετάφραση για την “πολιτεία”, είναι η λέξη “state”, που σημαίνει κράτος, και παραπέμπει στις πρόνοιες του σχεδίου Ανάν, και σε συνομοσπονδιακή λύση, μετά από παρθενογένεση. Αυτές ακριβώς δεν ήταν οι τουρκικές επιδιώξεις, στις οποίες μέχρι τώρα όλοι (συμπεριλαμβανομένου και του Δημήτρη Χριστόφια, της προηγούμενης συγκυβέρνησης), αντιστέκονταν; Δεν είναι πιστεύω, παρατραβηγμένο να πούμε, ότι με τους χειρισμούς αυτούς, υποβιβάζεται αυτόβουλα (σε πιο πολύ πιο μεγάλο βαθμό, από τους προκάτοχούς του), από Πρόεδρος κράτους, σε κοινοτάρχη, ισότιμο συνέταιρο του Ταλάτ. Αναρωτιόμαστε: Έχει άραγε χωνέψει, ότι μέσω του “τσιμεντώματος του ΝΑΙ”, η θητεία του ως Προέδρου της Κ.Δ., δεν πρόκειται ποτέ να ολοκληρωθεί; Τόσος κόπος για το ύπατο αξίωμα, για ένα τόσο άδοξο τέλος;
Προς τα πού οδεύουν τα πράγματα; Αν πρόκειται, με τα δεδομένα που έχουμε ενώπιον μας (την νέα έξαρση της τουρκικής αδιαλλαξίας), να εκτιμήσουμε αντικειμενικά την κατάσταση, η πιο ασφαλής πρόβλεψη, είναι…, προς ένα νέο ναυάγιο. Από το οποίο όμως, πάλι θα βγούμε ζημιωμένοι. Αρχικά, οι Τούρκοι επενδύουν στην γενική κόπωση που έχει επέλθει στο Κυπριακό, και συμμετέχουν με την στάση τους στον ανήθικο εκβιασμό που γίνεται: «Το παράθυρο ευκαιρίας άνοιξε για τελευταία φορά. Ή υπογράφετε αυτή τη λύση, ή επέρχεται η διχοτόμηση». Δυστυχώς σε αυτό τον εκβιασμό (που σφίγγει πιο πολύ τη θηλιά στον λαιμό της Κύπρου, συμμετέχει και η αξιωματική αντιπολίτευση, (στα χαρτιά μόνο πλέον) του ΔΗ.ΣΥ., με τον Νίκο Αναστασιάδη, να είναι πρώτο βιολί στην όλη προσπάθεια.
Μετά το νέο ναυάγιο, η Τουρκία θα προσπαθήσει να αναβαθμίσει περαιτέρω το ψευδοκράτος, για να προλειάνει το έδαφος για την υλοποίηση νέων στόχων στο Κυπριακό, που θα έχουν τελική κατάληξη, την πλήρη κατάληψη της Κύπρου. Οι Τούρκοι δεν βιάζονται, είναι γνωστό αυτό. Όπως αποκαλύπτεται σήμερα, ο στόχος τους για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, είχε τεθεί, από τη δεκαετία του 1950, σε συνεννόηση με τους Βρετανούς. Και παρά ταύτα, οι ηγέτες μας συνεχίζουν να έχουν ως παντιέρα του “αγώνα” τους, την Διζωνική (τον στόχο που έθεσαν οι κατακτητές μας). Οι Τούρκοι με την εμμονή τους και την μεθοδικότητα τους, απέδειξαν ότι βάζουν μακροπρόθεσμους στόχους, και έχουν την ικανότητα να τους υλοποιούν. Αντίθετα από το δόγμα των δικών μας ηγετών, που δεν είναι άλλο από το… «βλέποντας και κάνοντας».
Πανίκος Ελευθερίου
Άσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος 3.6.2008
.