«Έλα της θάλασσας θεριό
και του πελάγου μπόρα
το φοβερό σκουπιδαριό
να διώξεις απ’ τη χώρα»
Ν.Γκάτσος
Εν πρώτοις ένα ανέκδοτο, το οποίο δημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «Παρθενών», το 1878, και υποδηλώνει την αναξιοκρατία και τις ποταπές συναλλαγές του διεφθαρμένου πολιτικού κόσμου και… υπόκοσμου. Νυν και αεί… «Ο σουλτάνος διόρισε βεζύρη έναν άνθρωπό του, ολότελα αστοιχείωτο και κακοήθη, Χασάνης το όνομά του. Αρρωσταίνει βοριά κάποια στιγμή ο πατέρας του Χασάνη, καλεί το γιό του, τον ασπάζεται, τον αποχαιρετά και του λέει:
– Παιδί μου, τώρα που θα πάω στον Κάτω Κόσμο, αν με ρωτήσουν πώς πάει το δοβλέτι (=το κράτος), τι να τους πω;
– Πες τους πως ο Χασάνης, έγινε βεζύρης και θα καταλάβουν!…»
Θα λέγαμε σήμερα στον πατέρα του Χασάνη:
Πες τους, ότι ο Βενιζέλος έγινε περίπου πρωθυπουργός, ο Χρυσοχοϊδης, η Θεοφιλοπούλου, ο Μητσοτάκης, ο Βαρβιτσιώτης, ο Γεωργιάδης και λοιποί παρόμοιοι έγιναν υπουργοί και θα καταλάβουν πώς πάει το δοβλέτι!…
Ερώτηση: Οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας, όταν ψήφιζαν τον κ. Σαμαρά του έδωσαν εντολή να συμπορευτεί με το ψυχορραγών ΠΑΣΟΚ; Σίγουρα όχι. Το ΠΑΣΟΚ κατάντησε αναρριχητικό φυτό. Σφιχτοτυλίγεται γύρω από το κορμό, που προς το παρόν στέκει όρθιος, και επιβιώνει. Ο ξενιστής και το παράσιτο για να χρησιμοποιήσουμε όρους της βιολογίας. Κάποια στιγμή το παράσιτο εξαντλεί και καταστρέφει τον ξενιστή. (Ωραιότατη η γλώσσα μας. Ξενιστής από το ρήμα ξενίζω που σημαίνει φιλοξενώ και παράσιτο, από τή πρόθεση παρά+σίτος. Στην αρχαιότητα παράσιτος ονομαζόταν ο ευτελής και χαμερμπής άνθρωπος, ο οποίος πήγαινε απρόσκλητος στα συμπόσια των πλουσίων και μέσω κολακειών, γαλιφιών και άλλων ταπεινών τρόπων, εξασφάλιζε την ανοχή των συνδαιτημόνων και την εύκολη σίτισή του. Ο σπουδαίος αρχαίος συγγραφέας «σπουδαιογελοίων» ή «κλαυσιγελώτων», όπως ονόμαζαν τα σατιρικά κείμενα, Λουκιανός είχε συγγράψει χαριέστατο διάλογο με τίτλο «περί παρασίτου». Οι παράσιτοι, τα παράσιτα νεοελληνιστί, εξελίχθηκαν, συν τω χρόνω, σε γελωτοποιούς. Και έκτοτε δεν απώλεσαν την ιδιότητά τους αυτή.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων οι ετυμολογικές παρεκβάσεις δεν έχουν καμμία σχέση με πρόσωπα που ζουν ή γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα. Εξάλλου, στην αρχαία Αθήνα, ο Παράσιτος ήταν και αξίωμα, που ανατίθετο σε επιφανή και γενικής υπολήψεως απολαύοντα άνδρα- να, όπως ο κ. Βενιζέλος, ο αντιπρόεδρος- επιφορτισμένο με την αποθήκευση και διαφύλαξη των προσφερομένων στους ναούς προϊόντων και κυρίως σιτηρών).
Επανερχόμεθα. Θα αντιτείνει κάποιος. Τι να έκανε ο Σαμαράς; Μετά την «αποτείχιση» του κ. Κουβέλη και της κ. Ρεπούση του Ζαλόγγου, «του βουνού και του λόγγου» που θα έλεγε και ο Γρανίτσας, αν δεν συνεργαζόταν με τον «Παράσιτο», θα έπρεπε να προκηρύξει εκλογές. Και τότε η χώρα θα καταστρεφόταν και οι αγορές θα μας διαμέλιζαν και οι Τρόϊκες θα μας ποδοπατούσαν και οι Γερμανοί θα «ξανάρχονταν» και λοιπά και λοιπά. Έτσι μας τα είπαν η Όλγα, ο Παύλος, ο Πρετεντέρης και τα ποικιλώνυμα κύμβαλα της εξουσίας και παραεξουσίας· άρα έτσι πρέπει να είναι.
Γιατί να γίνουν εκλογές; Η χώρα μπήκε σε τροχιά ανάπτυξης. Το αποφώλιον τέρας της κρίσης ξεδοντιάστηκε, μας επαινούν ο Σόιμπλε, η Μέρκελ, «το» Κομισιόν, για να επιβεβαιωθούν και πάλι οι σοφοί ημών πρόγονοι, όταν έλεγαν «επαινούμενος γαρ υπό την εναντίων αγωνιώ μη τι κακόν είργασμαι», όταν με επαινούν οι εχθροί αγωνιώ μήπως κάνω κάτι κακό.
Εκλογές βεβαίως, αφού αλλιώς δεν μπορούμε να χαλάσουμε τα τέρατα. Να μην στρογγυλοκάθονται τέσσερα χρόνια οι καντιποτένιοι που τρώνε την ψυχή μας. Ίσως έτσι ξετρυπώσει από την λάσπη και κάποιος ηγέτης με τόλμη και αρετή. Πόσο Βαρβιτσιώτη ή Χρυσοχοϊδη αντέχουμε ακόμη; Αυτοί θα βάλουν τάξη ή ο Κυριάκος ο πορφυρογέννητος; Εκλογές και λίγοι-λίγοι στις βίλες τους, να χαθούν απ’ τα μάτια μας. Ως πότε ο Παράσιτος που λέγαμε, θα αναλαμβάνει αξιώματα, τα οποία είναι κι αυτά περιουσία του λαού;
Αν είχαμε πολιτικούς με αρετή και τόλμη θα έπρατταν, την εποχή που ζούμε, αυτό που έκαναν τα λιοντάρια της Εθνεγερσίας.
Η γενιά του Εικοσιένα είχε ήθος, ατομικό και συλλογικό. Το 1834, ο Μακρυγιάννης, βλέποντας τη δυστυχία των αγωνιστών και την εξαχρείωση των ανθρώπων της εξουσίας, που ενώ στους «γυμνούς και ξυπόλυτους» λένε ότι «η πατρίς είναι πτωχή», σκορπίζουν το δημόσιο χρήμα σε ανάξιους, «εις τους δούλους και κόλακάς των», προτείνει περικοπή όλων ανεξαιρέτως των μισθών για να επιβιώσουν οι ανέστιοι και πένητες αδελφοί. Ακόμα και μέσα στο κλίμα της διαφθοράς και της παραλυσίας που κυριαρχούσαν στην ξενοκρατούμενη μετεπαναστατική Ελλάδα οι αγωνιστές διατηρούσαν ακέραιο τον ζήλο τους για το καλό της κοινότητας και κυρίως το προσωπικό ήθος τους. Ο Ν. Δραγούμης αφηγείται ότι σε μία επίσκεψή του στον ναύσταθμο του Πόρου, διαβαίνοντας την πύλη στο πλευρό του ναύαρχου Σαχτούρη, βλέπει ένα γέροντα να σκουπίζει σκυφτός. «Γιατί δεν δίνεις τη σκούπα σε κάποιο νεότερό σου;», τον ρωτάει. «Κάμνω το χρέος μου! Απεκρίθη μετά τραχύτητος ο πρεσβύτης» και ύψωσε το παράστημά του.
Είχε και πλήρη επίγνωση του ιστορικού παρελθόντος και της προγονικής εύκλειας η γενιά του Εικοσιένα. Έβλεπε ως πολυτίμητη περιουσία του ελεύθερου και ανεξάρτητου έθνους τα λείψανα του αρχαίου πολιτισμού. «Δι’ αυτά πολεμήσαμεν!», είπε ο Μακρυγιάννης σε δύο στρατιώτες που στα χρόνια του Αγώνα παζάρευαν να πωλήσουν σε ξένους δύο αγάλματα. «Να μη καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας». Έδωσε στους στρατιώτες 350 τάληρα και τα έσωσε. Θα τα προσφέρει αργότερα στον Όθωνα «να χρησιμέψουν διά την πατρίδα». Ποιά πατρίδα, αγαθέ Μακρυγιάννη; Πουλήθηκαν ή χαρίστηκαν μαζί με μύρια άλλα σε ξένους.
Το παράδειγμα του Μακρυγιάννη, του πατριδοφύλακα στρατηγού, ας συγκριθεί και με το τωρινό ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας «σε κάτι Ευρωπαίγους» και άλλους παραλυμένους της οικουμένης. Από την τσέπη του πλήρωσε για να σωθούν τα τιμαλφή του αρτιγενούς κράτους. Τώρα οι παράσιτοι άδειασαν την τράπεζα, στην οποία συνδαιτημόνες έπρεπε να είναι ο λαός, και γέμισαν τις τράπεζες με τον «κόπο» τους….