«Θα μπω σ’ αυτή τη
χώρα
που παίζει το τέλος
της»
Πωλ Ελυάρ
Ποιοι έλληνες;
Ποιοι σκλάβοι; Ποιοι ευρωπαίοι; Ποιοι
αμερικάνοι βάρβαροι; Όλοι πλέον ζούμε μέσα στην «οικονομική κρίση».Όλοι είμαστε
πιασμένοι στον γκρίζο ιστό της αράχνης.
Όμως εδώ στη
δόλια πατρίδα μας, έχουμε κάτι παραπάνω να πούμε. Χρόνια τώρα συμβιώνουμε με
τις κλεφτοπατημασιές των πολιτικών και
τις πρόστυχες δρασκελιές τους. Έχουμε να κάνουμε με ένα σμήνος από αδηφάγες
ακρίδες που κατατρώνε, αφανίζουν και ξεριζώνουν, ότι πάει να φυτρώσει σ’ αυτόν
τον τόπο.
Κάθομαι και
σκέφτομαι ώρες ολόκληρες και παραμιλάω και μουρμουρίζω και θυμώνω με τον εαυτό
μου και την κακή μας τη μοίρα.
Σκέφτομαι αυτόν τον γελοίο λαό που «ψηφίζει» κάποιον
«Κωνσταντίνο Καραμανλή» σαν έναν από τους …«μεγαλύτερους» έλληνες και τον βάζει
δίπλα στον Κολοκοτρώνη και τον Σωκράτη! Σκέφτομαι όλες
τις Κατίνες κι όλες τις αξιολύπητες σπιτονοικοκυρές της άγνοιας. Όλες τις
χρεοκοπημένες φάτσες των μουνούχων μικροαστών. Και δεν αφήνω έξω όλους τους
μαστροπούς, τους πρεζάκηδες, τις μαυροπουτάνες των αγορών, τους λακέδες των
μέσων «ενημέρωσης», κι αυτούς τους γύπες με τις ακριβές κουκούλες.
Αχ, δε λέει να
ξημερώσει! Βγαίνω απ’ την καλύβα μου και κοιτάζω τον ουρανό. Πέρα μακριά ο
Αποσπερίτης αχνοδιαβαίνει πάνω στις
κορφές του Λύκαιου και για μια στιγμή έχω την ψευδαίσθηση ότι αρπάζει μέσα του
όλη τη λύπη μου, όλους τους στεναγμούς μου. Τι να σημαίνει άραγε μια ζωγραφιά
στον ουρανό; Πώς να εμφανίσω την ερημιά που υπάρχει μέσα μου και τα
χορταριασμένα μονοπάτια γύρω μου; Έρμοι τόποι που τους απαξίωσε η νοοτροπία μας
και οι πολιτικάντηδες κλέφτες.
Ποιο χτήμα, ποιο
χωράφι, ποιο γαϊδούρι, ποια κότα; Η πρώην αγρότισσα κυρά Κατίνα, τα παράτησε όλα
και πήγε στην Αθήνα. Άλλαξε τ’ όνομά της, το έκανε Κάτια. Ένας βουλευτής την
έβαλε σε δουλειά κι από τότε έγινε μικροαστή αγελάδα, τροφός των πολυεθνικών
και υπάκουη ψηφοφόρος.
Μια τέτοια και
μάλιστα συγγένισσά μου, συνάντησα τις προάλλες που βρέθηκα στην πρωτεύουσα.
«Αλήθεια, μου είπε, εσύ που θέλεις ν’ ασχολείσαι με τα κοινά, θα ξέρεις να μου
πεις και μένα τι είναι στ’ αλήθεια αυτή η οικονομική κρίση;»
«Μα που θέλεις
να ξέρω κι εγώ, της απάντησα όσο ευγενικά μπορούσα. Δε βλέπεις ότι ακόμα και στην «κρίση», έχουν βάλει κουκούλα; Ποιος
πραγματικά ξέρει τι γίνεται. Μα αν θέλεις άκουσε το βράδυ τον Πρετεντέρη.
Ίσως αυτός κάτι θα έχει να σου πει…»
Αχ, δε λέει να
ξημερώσει κι ο Αποσπερίτης δε θέλει να βάλει ακόμη τη φορεσιά τ’ Αυγερινού.
Μόνο, να , ένα πούσι σα μια παλλόμενη μαλλιαρή κάμπια ανηφορίζει από τον κάμπο
της Μεγαλόπολης και σε λίγο προβλέπω να μου τρυπάει τα πλευρά.
Ο γάτος μου ο
Σολάνα με πήρε μυρουδιά και ήρθε και τρίφτηκε στα πόδια μου. Με την άκρη της
πατούσας μου του χάιδεψα την πλάτη και τότε ξάπλωσε ανάσκελα κάνοντάς μου όλο
σκέρτσα και χαρές.
Κάτι γκριζωπά
συννεφάκια, σκόρπια σαν υπάκουα προβατάκια βόσκουν στον γαλαχτερό ουρανό. Είναι
ίδια σαν τα επίγεια προβατάκια που πηγαίνουν στις εκλογές, πάντα κατά κει που
τα σαλαγάει ο τσοπάνης αρχηγός.
Δεν είναι τυχαίο
που τούτος ο τόπος ζει κάτω από το καθεστώς των ζηλωτών της αποσύνθεσης. Δεν
είναι τυχαίο ότι τούτος ο λαός παίζει το τέλος του. Όλοι εμείς οι βασανισμένοι,
όλα τα ανθρωπάκια, άλλος λίγο, άλλος πολύ, έχουμε ευθύνη γι αυτή την κατάντια.
Ο Χίτλερ είχε εκλεγεί με τις ψήφους του γερμανικού λαού. Όλοι τούτοι οι δικοί
μας, όλοι οι σύγχρονοι «Γαληνότατοι», αυτός ο εσμός της οικογενειοκρατίας, όλοι
αυτοί και η στείρα πολιτική που παράγουν, αναπτύσσονται και συντηρούνται απ’ το
βαλτωμένο και παροπλισμένο πνεύμα του υποταχτικού ψηφοφόρου.
Α, πόσο μου
λείπουν κάποιοι παλαβοί φίλοι. Ήθελα να είχα τούτες τις στιγμές κάποιον τέτοιο
τρελό να γεμίζαμε με ΝΑΙ και ΟΧΙ τις κορφές του κατακαημένου Μοριά! Θα ήταν
κάτι ανάλογο με κάποια πατριωτικά συνθήματα που έγραφαν άλλοτε πάνω ψηλά στις
πλαγιές οι φαντάροι.
Να μερικά από τα
συνθήματα που θα μπορούσαμε να σκαλίσουμε κι εμείς:
ΟΧΙ, στα υπάρχοντα κόμματα. ΟΧΙ, στους σύγχρονους
αυτοκράτορες. ΟΧΙ, στους «Γαληνότατους». ΟΧΙ, στην οικογενειοκρατία. ΟΧΙ, στη σύγχρονη
ολιγαρχία.
ΝΑΙ, στα κόμματα της Άμεσης Δημοκρατίας. ΝΑΙ, στην
κομματική Αμφικτυονία. ( Όπου ο εκάστοτε αρχηγός θα αναδεικνύεται με κλήρο
μεταξύ πέντε, δέκα ή είκοσι εκλεγμένων αρίστων. Όπου θα υπάρχουν με τον ίδιο
τρόπο κληρωτά όργανα. Όπου ο ίδιος δε θα γίνεται για δεύτερη φορά αρχηγός ή
κομματικό όργανο, προτού εξαντληθεί η λίστα των αρίστων, κλπ ).
«Δημοκρατικόν εστί
το κληρωτάς είναι τας αρχάς. Το δ’ αιρετάς ολιγαρχικόν», όπως έλεγε ο Αριστοτέλης.
Κάνω ένα βήμα μπροστά για ν’ αποφύγω ένα
κουκουνάρι, που εκείνη τη στιγμή έπεσε απ’ το πεύκο και μου ‘ξυσε τ’ αυτί. Ο γάτος μου τρόμαξε και έφυγε τρέχοντας
μακριά. Έμεινα πάλι μόνος και σκεφτικός. Θυμήθηκα κάποια σκόρπια λόγια του
Κρισναμούρτι που είχα διαβάσει από παλιά: «Είναι
αυτή η μοναχικότητα που μπορεί να συναπαντήσει μιαν αθωότητα που ποτέ δεν την
έχει αγγίξει η κακία του ανθρώπου»;
Η αθωότητα και η καλοσύνη του γάτου μου ήταν
κάτι που μου γέμιζε την καρδιά. Ήταν η ίδια μου η ψυχοζεστασιά. Έτσι μπορούσα
να σκεφτώ καλύτερα την τύχη της πρότασής μου για Άμεση Δημοκρατία κλπ. Επιθυμία
μου είναι να είμαι πάντα έτσι αφελής, ένας ανάξιος αιθεροβάμων! Είναι ένα
προνόμιο που μου το εξασφαλίζει η απόλυτη ερημιά και η ανεμπόδιστη θέα του
αστερόεντα ουρανού.
Όμως ο κόσμος δε
μπορεί να ζήσει στη μοναξιά, όπως δε μπορεί να ζήσει και στην απόλυτη σκλαβιά.
Στις παρούσες συνθήκες η εναλλαγή των «Γαληνότατων» στην εξουσία είναι καθαρή
ντροπή, είναι σκέτη σκλαβιά. Άλλοτε οι Γαληνότατοι με τους εξοντωτικούς
ανταγωνισμούς κατάστρεψαν το Βυζάντιο και το παράδωσαν στη Φραγκιά. Θα αφήσουμε τώρα με την «κρίση», τους δικούς μας
«Γαλαζοαίματους», να χρεοκοπήσουνε και μας; Θα αφήσουμε αυτά τα ακάτεχα και
μαλθακά μυαλά να «παίζουν» κρυφτούλι, πότε με τις «δημοσκοπήσεις», πότε με τις
εκλογές, πότε με τη «συναίνεση», πότε με τα Ασφαλιστικά Ταμεία μας και πότε με
την ίδια μας την ύπαρξη;
Ω δικοί μου φίλοι, αναγνώστες καλοί:
Άμεση Δημοκρατία; Ουτοπία;
Όμως ελάτε στο Σχεδίασμα τ’ ονείρου.
«Διάπλατα ανοίξτε ως φτερό τ’ όνομά σας
χελιδόνια δικά μου
πετάξτε
και γυρίστε ξανά
και γυρίστε ξανά…»*!
Λουί Αραγκόν, μετ. Γ.
Σπανός, εκδ. «Πλέθρον».
Τετάρτη, 11
Μαρτίου 2009
.