του ενδιαφέροντος των πολιτών ανταγωνιζόμενα σε αγώνα που ασφαλώς στοχεύει στην
επιτυχία των πολιτικών σχηματισμών, είναι όμως αμφίβολο αν αυτή συμβαδίζει με
την πρόοδο της χώρας. Οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες ασφαλώς στοιχίζουν,
κατέστησαν καθημερινές, με την υποστήριξη των ισχυρών ΜΜΕ, συνοδοιπόρων των
σχηματισμών που προαναφέραμε. Έτσι σε εποχή που ο μέσος πολίτης δυσκολεύεται να
τα φέρει βόλτα, η εκλογολογία εντείνεται με την κυβέρνηση να αμύνεται στο
κάστρο της εξουσίας και την μείζονα αντιπολίτευση να επιχειρεί να το
εκπορθήσει.
Τα όπλα τους,, επιθετικά και αμυντικά, είναι παρμένα από το
οπλοστάσιο της οικονομίας. Μόνο οικονομικά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει
ο Νεοέλληνας! Και ενώ ακόμη και οι αδαείς περί τα πολιτικά έχουν αντιληφθεί την
προσέγγιση των πολιτικών των κομμάτων εξουσίας, οι μονομάχοι προσπαθούν να
διατηρούν εξαπατημένους, όσους πολίτες περισσότερους, σταθερή βάση κομματικής
πελατείας. Αν και είναι πασιφανές ότι στον κόσμο η πολιτική χαράσσεται από
κέντρα εξουσίας υπερκρατικά και οι κυβερνήσεις των χωρών έχουν υποβιβασθεί σε
εντολοδόχους και εκτελεστές αποφάσεων άλλων, οι μονομάχοι πασχίζουν να μας
πείσουν ότι υπάρχουν ειδοποιοί διαφορές και μάλιστα έντονες. Συνέπεια αυτής της
θέσεως είναι να αυτοπροβάλλονται οι μεν ως σωτήρες να προβάλουν δε τους αντιπάλους
τους ως ολετήρες της χώρας. Βέβαια δεν είναι άμοιρος ευθύνης ο λαός, που
υποκύπτει στη λαγνεία των σειρήνων, ενώ είναι καιρός να προσυπογράψουμε το
σύνθημα των αναρχικών (χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι υιοθετούμε και την
ιδεολογία τους): “Αν οι εκλογές
άλλαζαν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες”.
Λοιπόν ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Σύμφωνα με το σύνταγμα
εκλογές διενεργούνται κάθε τέσσερα χρόνια. Δυστυχώς οι συντάκτες και ψηφίσαντες
αυτό δεν προέβλεψαν την απαγόρευση της παράτασης της προεκλογικής περιόδου
πέραν των 40 ημερών με επιβολή τιμωριών στους σχηματισμούς που διαταράσσουν την
πολιτική ζωή άκαιρα. Στο τέλος της τετραετίας ο λαός θα κρίνει και θα
αποφασίσει. Τα λοιπά είναι εκ του πονηρού, είτε των κυβερνήσεων που
προκηρύσσουν είτε των αντιπολιτεύσεων που απαιτούν πρόωρες εκλογές για
κομματικά οφέλη και μόνο. Ήδη οι δημοσκοπήσεις δείχνουν καθαρά ότι ο λαός στην
πλειονοψηφία του δεν επιθυμεί πρόωρες εκλογές.
Μετά τις εκλογές θα συμβούν αναμενόμενες εξελίξεις. Το κράτος θα
συνεχίζει να ξεπουλά τον δημόσιο πλούτο: Απόμειναν τμήμα της ΔΕΗ, το ΕΣΥ και τα
ΑΕΙ και ΤΕΙ. Το εισόδημα θα περιορίζεται, οι εκταμιεύσεις για την αντιμετώπιση
των τρεχουσών αναγκών θα ελαχιστοποιήσουν τα οικογενειακά αποθεματικά, η
ανεργία θα ενταθεί. Αυτά
ως προς την πορεία της οικονομίας.
Αλλά είναι μόνο οικονομικά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο
Νεοέλληνας; Μήπως το πρώτιστο πρόβλημα είναι η ηθική σήψη; Μήπως η διαφθορά και
η διαπλοκή, γνώρισμα μέχρι πρότινος της εξουσίας, κατέστησαν σύμφυτα με τον
λαό, ο οποίος έχει αποδεχθεί αυτά ως πραγματικότητες της σύγχρονης κοινωνίας; Η
ανεργία είναι αναμφισβήτητα μάστιγα, όμως αυτή δεν σχετίζεται από τους
πολιτικούς με όλες τις παρενέργειές της. Η ανεργία είναι απόρροια της
κοινωνικής αδικίας, όμως οι συνέπειες για τον άνεργο είναι τρομακτικές και
εκδηλώνονται είτε ως πολιτική βία κατά της εξουσίας υποτίθεται, άσχετα αν άλλοι
υφίστανται τις συνέπειες, είτε ως ροπή προς την εγκληματικότητα (κλοπή
ληστεία), είτε ως διάθεση αυτοκαταστροφής (χρήση ή κατάχρηση ουσιών) είτε, τέλος,
ως εγκατάλειψη της διάθεσης για αγώνα (ψυχολογικά προβλήματα). Ασφαλώς τα
προβλήματα αυτά θα λάμβαναν μικρότερες διαστάσεις, αν η γενιά που υφίσταται τις
συνέπειές τους, είχε γαλουχηθεί με οράματα και ιδανικά, αν πίστευε στην
κοινωνική δικαιοσύνη και στην αξία του αγώνα γι’ αυτήν, αν είχε διδαχθεί και
βιώσει την ολιγάρκεια, όπως προηγούμενες γενιές, αν είχε παραμείνει κοντά στη
φύση και δεν καταλαμβανόταν από παράφορο έρωτα προς τον τριτογενή τομέα της
απάτης, τον τομέα των παροχής υπηρεσιών. Σήμερα οι νέοι στη συντριπτική τους
πλειονοψηφία είναι εγκλωβισμένοι στα αστικά κέντρα και αντιμετωπίζουν την
ελευθερία της υπαίθρου ως φυλακή. Οι πρόγονοί μας κατά την πρώιμη τουρκοκρατία
πήραν τα βουνά, για να αποφύγουν τον κατακτητή. Εμείς σήμερα, καυχώμενοι
μάλιστα για την ελευθερία μας, υποκύπτουμε δουλικά, στον καθένα που θα
εξασφαλίσει δίμηνη σύμβαση στο τέκνο μας και αισθανόμαστε υπόχρεοι εφ’ όρου
ζωής σ’ αυτόν!
Τα παιδιά μας είναι αδύναμα να
αντιπαλαίσουν με τις αντιξοότητες. Το βιώνουμε αυτό καθημερινά. Αισθάνονται να
έχουν πολλές ανάγκες, καθώς πρότυπό τους είναι ο άνθρωπος καταναλωτής, το μόνο
ιδανικό του συστήματος. Αρνούνται με ολοένα αυξανόμενο πείσμα να αναλάβουν
ευθύνες και όταν αποφασίσουν να αναλάβουν, καταρρέουν σε σύντομο χρονικό
διάστημα. Οι γέροι ανατρέφουν τα εγγόνια και πριν, αλλά και μετά το σύνηθες
διαζύγιο. Οι διαπροσωπικές σχέσεις βρίσκονται σε πλήρη κατάπτωση. Ο καθένας επιζητεί την προσωπική
ευτυχία σε μοναχικές πορείες, στις οποίες ο άλλος είναι η κόλασή του (Σάρτρ).
Τα εθνικά θέματα έχουν κακοφορμίσει και ο αρρωστημένος διεθνισμός είναι
το πλέον ολέθριο ναρκωτικό για την ύπνωση των συνειδήσεων. Το δημογραφικό
πρόβλημα σε ακραία όξυνση μετατρέπει γοργά τη χώρα μας σε χώρα γερόντων και οι
ξένοι μετανάστες κάνουν έκδηλη την παρουσία τους σε γκέτο των μεγαλουπόλεων
(Αθήνα από Ομόνοια ώς Ακαδημία Πλάτωνος, Θεσσαλονίκη Κασσσάνδρου και πέριξ). Το
γελοίο ιδεολόγημα περί της αφομοιωτικής δύναμης του δυτικού πολιτισμού, ως
υπερτέρου, έχει καταρριφθεί με πάταγο. Οι φασιστικές ιδεολογίες τελούν υπό
εκκόλαψη κάτω από το θερμό έδαφος της ανεπάρκειας του πολιτικού συστήματος που
τελεί υπό κατάρρευση.
Λοιπόν, ας γίνουν εκλογές. Μετά όμως τί;
“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”
.